Το σύμπαν συνωμότησε και ο Θεός επέτρεψε: 3 γενέθλια & 1 επέτειος γάμου σε 1 ημέρα!

26 Σεπτεμβρίου.

Σαν σήμερα πριν 35 χρόνια γεννήθηκα εγώ. Πριν 5 χρόνια παντρευτήκαμε με τον Γκερντ. Και πριν 2 χρόνια γεννήθηκαν τα 2 παιδιά μας. Δεν το κανονίσαμε εμείς. Εκείνα το επέλεξαν.

Σήμερα για μας είναι μεγάλη μέρα.

Γι’ αυτό σήμερα θα σας πω την δική μας ιστορία. Μια ιστορία τοκετού ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ…

Η 10η Φεβρουαρίου 2011 ήταν η μέρα που με λύτρωσε από το παρελθόν.

Το πρωί έπρεπε να πάρω τηλέφωνο στο μικροβιολογικό για να μάθω τα αποτελέσματα της χοριακής.

Δεν θυμάμαι να έχω φοβηθεί περισσότερο ένα τηλεφώνημα στη ζωή μου.

Της είπα το όνομά μου.

Άφησε το ακουστικό κάτω για να πάει να δει το αποτέλεσμα και εγώ έκλεισα τα μάτια.

Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν, προσπαθούσα να προετοιμαστώ, επαναλαμβάνοντας μόνο μια λέξη στο μυαλό μου: «Μηδέν… Μηδέν… Μηδέν…»

Η απάντηση ήρθε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Σαν κεραυνός.

Άνοιξα τα μάτια απότομα και ρώτησα όσο το δυνατόν πιο αδιάφορα.

«Δηλαδή, πόσο είναι;»

Έκλεισα το τηλέφωνο και έκλαψα πολύ. Και αυτό ήταν το πιο λυτρωτικό κλάμα της ζωής μου.

Ο αριθμός που τα είπε όλα για μένα και μου άλλαξε τη ζωή μια για πάντα.

«199»

Η εγκυμοσύνη χωρίς κανένα σύμπτωμα εγκυμοσύνης και μόνο με μια βραδινή ψιλό-αδιαθεσία πρωτοτυπία του οργανισμού μου, κύλησε ήσυχα. Προκλητικά ήσυχα θα έλεγα για δίδυμη κύηση μετά από δύο βιοχημικές. Κι ενώ από τον 2ο μήνα γνωρίζαμε πως είναι δίδυμα, μας είχε συσταθεί να μην το πούμε πουθενά, γιατί κάποιες φορές συνεχίζει μόνο το ένα. Στην πορεία όμως ο έλεγχος χάθηκε. Στον 9ο μήνα, δυστυχώς, υπήρχαν ακόμα κάποιες φίλες, οι οποίες με το που πέρασαν το κατώφλι του σπιτιού, με ρώτησαν αγριεμένα: «ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΤΑ ΚΑΡΕΚΛΑΚΙΑ;;;;»

Τους πρώτους 5 μήνες δεν τους ευχαριστήθηκα. Οι βιοχημικές εγκυμοσύνες και τα ξενύχτια παρέα με το σλόγκαν του «Εγώ πότε θα γίνω μάνα», η αλήθεια είναι πως με έκαναν λίγο pathetic. Έψαχνα απεγνωσμένα συμπτώματα για να πειστώ ότι είμαι έγκυος και δεν έβρισκα απολύτως τίποτα. Φοβόμουν να πιστέψω ότι είμαι έγκυος, φοβόμουν να αφεθώ, να το πω στους γύρω μου, φοβόμουν ότι μόλις άνοιγα το στόμα μου κάτι θα πήγαινε στραβά.

Θυμάμαι να μπαίνω στη σελίδα «Πόσο Έγκυος Είσαι;» του Είμαι μαμά Κ-Α-Θ-Η-Μ-Ε-Ρ-Ι-Ν-Α. «Βρε σύνελθε», να λέω στον εαυτό μου, «τι κοιτάς κάθε μέρα;; Χτες ήσουν 14 + 4, σήμερα είσαι 14 + 5, αύριο θα είσαι 14 + 6, δεν υπάρχει περίπτωση να πηδήξει ας πούμε 5-6 βδομάδες και να πάει παρακάτω». Τίποτα ο εαυτός μου. Να μην ακούει κανέναν. Την άλλη μέρα ξανά τα ίδια!

Θυμάμαι να μετράω κάθε τρεις και λίγο την περιφέρεια της κοιλιάς μου με μεζούρα. Κρυμμένη εννοείται στην κρεβατοκάμαρα ή στο μπάνιο για να μην καταλάβει ο Γκερντ πόσο συχνά μετριόμουν. Κι ενώ η μεζούρα είχε γίνει η νέα κολλητή μου, και ενώ εκατοστό στο εκατοστό η κοιλιά πράγματι μεγάλωνε, εγώ στον καθρέφτη εξακολουθούσα να μην βλέπω τίποτα! Δεν ήταν εκεί; Δεν την έβλεπα; Λάθος οπτική γωνία; Δεν έχω ιδέα.

Για να πιστέψω εγώ η ίδια ότι ήμουν έγκυος, χρειάστηκε να φτάσω στον 5ο. Την 18η εβδομάδα και ενώ είχα φορέσει μια ψηλόμεση πουκαμίσα με ζωνάκι κάτω από το στήθος, ακούω τον Γκερντ να μου λέει: «Εσύ είσαι που δεν έχεις κοιλιά;;; Για πήγαινε στον καθρέφτη και δες πώς είσαι!». Και κάπως έτσι ξαφνικά, ο εαυτός μου ανακάλυψε την κοιλιά του. Κανονική κοιλιά εγκύου!

Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να ζω στον κόσμο μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι έβλεπα εμένα έγκυο! Περπατούσα στην Τσιμισκή και δεν έβλεπα κανέναν. Ήμουν αλλού. Για την ακρίβεια, δεν κοίταζα καν ευθεία μπροστά μου. Κοίταζα μόνο στο πλάι. Σε βιτρίνες καταστημάτων, εισόδους πολυκατοικιών, τζαμαρίες, πλακάκια μπάνιων, σταθμευμένα αυτοκίνητα, ακόμα και λακούβες με λασπόνερα. Δεν έχανα την ευκαιρία να χαζεύω το προφίλ της κοιλιάς μου οπουδήποτε, να τσεκάρω ότι όντως είναι εκεί, μπας και το χώνευα τελικά. Καλά που ήταν και η κοιλιά μπροστά και με εμπόδιζε από το να βρεθώ μάγουλο με μάγουλο με αγνώστους…

Και κάπου εκεί αισθάνθηκα ασφαλής για να το ανακοινώσω επιτέλους στον κόσμο.

Με τον γιατρό μου είχα και έχω άριστες σχέσεις. Πλέον μιλάμε στον ενικό. Α, και είμαστε και φίλοι στο Facebook! Οι… μοναδικές μου απαιτήσεις όταν άρχισα να ψάχνω γιατρό ήταν:

• να είναι προσιτός

• να είναι προσγειωμένος, ήτοι…

• …να μην πιστεύει πως το είδος του ανήκει στην Άρια φυλή

• να είναι προσβάσιμος, ήτοι…

• …να μην σκέφτομαι 100 φορές μην φάω κανένα βρισίδι πριν τον πάρω τηλέφωνο

• να είναι πρόσχαρος και όχι μουντρούχος

• να έχει χιούμορ

• να με ξε-αγχώνει

• να μου εμπνέει εμπιστοσύνη

• να παίρνει σοβαρά Ό,ΤΙ κοτσάνα κι αν του λέω και αυτός να απαντάει σαν να ρωτάω ΤΟ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

• ε, να μου κάνει και λίγη ψυχανάλυση την ώρα που είμαι ξαπλωμένη στο γνωστό κρεβάτι, έγκυος ήμουν.

Δηλαδή τόσα πολλά ζητούσα;;;

Με το που άκουσε τις λογικότατες απαιτήσεις μου η φίλη μου η Μαρία, είπε πως είχε τον άνθρωπό μου. Είχε ακουστά γι’ αυτόν από τη φίλη της την Χρύσα, η οποία φαίνεται πως είχε τις ίδιες εξωγήινες απαιτήσεις από τον Υποψήφιο Μαιευτήρα Γυναικολόγο της και έτσι με γλύτωσε από πολύ κόπο.

Δεν έχω παράπονο, ο γιατρός μου είχε εξηγηθεί από την πρώτη στιγμή: «Οι δίδυμες κυήσεις ήταν μονόδρομος με μία και μοναδική κατάληξη: ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΤΟΜΗ».

Ναι, ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά. Βασικά όμως δεν με ένοιαζε και τόσο αυτό, όσο το να κρατήσω υγιές παιδί στα χέρια μου. Αυτό θέλεις μετά από δύο βιοχημικές κυήσεις. Ωστόσο, η σκέψη για φυσιολογικό τοκετό δεν έφυγε ποτέ απ’ το μυαλό μου. Έκρυβα και δυο άσους στο μανίκι, που ο γιατρός αγνοούσε: Το πείσμα μου και τον «παράξενο» υποχόνδριο οργανισμό μου.

Ναι, λοιπόν, έναν κάποιον βαθμό υποχονδρίας τον έχω. Δεν φταίω όμως εγώ. Ο οργανισμός μου είναι αυτό που λέμε «μυγιάγγιχτος». Με 38 πυρετό με ρίχνει στο κρεβάτι του θανατά. Όλοι περνάνε τις ιώσεις τους καθέτως, ενώ εγώ τις περνάω οριζοντίως. Υπάρχουν και χειρότερα, αλλά θα σας πω μόνο τα σχετικά. Την εμφύτευση την ένιωσα και τις 4 φορές που συνέβη. Την ένιωσα ως ένα πετάρισμα. Εννοείται δεν τόλμησα να το πω στο γιατρό, γιατί όσο σοβαρά και να έπαιρνε τις κοτσάνες μου, βασικά θα έχανε πάσα ιδέα όταν καταλάβαινε ότι το εννοώ. Τα μωρά τα ένιωσα πρώτη φορά την 14η βδομάδα. Με βεβαιότητα. Που σημαίνει ότι και στην 13η είχα νιώσει κάτι αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Επίσης, μια που σκεφτήκατε «Έντερο ήταν», μου θυμίσατε πως όταν τρώω κάτι για το οποίο ο αυτονομότατος οργανισμός μου έχει αντίρρηση, φροντίζει να με στείλει σε χρόνο DT προς αναζήτηση της πλησιέστερης «Εξόδου Κινδύνου», ενώ εγώ πρέπει κάθε φορά να απολογούμαι σε σχόλια τύπου: «Δεν ήταν αυτό που τρώμε που σε πείραξε! Αυτό ακόμα δεν πρόλαβε να κατέβει!». Με τέτοιο και άλλο τόσο βαθμό υποχονδρίας, λοιπόν, δεν ήταν δυνατόν να πιστεύω ότι ο δικός μου οργανισμός, δεν θα προσπαθούσε να «ξεπετάξει» το project «Τοκετός» (τι κι αν είμεθα πρωτότοκες-τι κι αν έχουμε δίδυμη κύηση, λεπτομέρειες) όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, ώστε να φύγει από το κεφάλι του.

Με αυτά τα σχέδια παραμάσχαλα, ο οργανισμός μου ξεκίνησε τις προεργασίες ήδη από το τέλος του 1ου τριμήνου! Από πολύ νωρίς και ενώ δεν είχα την παραμικρή άλλη ενόχληση, (αν εξαιρέσω το γεγονός πως είναι ενοχλητικό να μην έχεις ενοχλήσεις όταν είσαι έγκυος σε δίδυμη κύηση μετά από 2 αποβολές) ένιωθα έναν πολύ περίεργο και έντονο πόνο στο ηβικό οστό. Ο πόνος αυτός γινόταν κάθε μέρα και πιο δυνατός. Σύντομα πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να περπατήσω, δεν μπορούσα να ντυθώ, να ανεβοκατέβω σκάλες και γενικώς να κάνω όσες κινήσεις συμπεριλάμβαναν, έστω για ένα δευτερόλεπτο, το να στεκόμουν στο ένα πόδι. Ο πόνος συνοδευόταν από κάποιους ήχους, σαν εσωτερικά κρακ-κρακ, που ενίοτε έλπιζα πως άκουγα μόνον εγώ! Όλα αυτά με έκαναν να υποψιάζομαι (ή να φαντασιώνομαι -μπορείς να το πεις κι έτσι-) πως υπήρχε περίπτωση να γεννούσα εύκολα και γρήγορα, άρα γιατί όχι και φυσιολογικά.

Έτσι, κατά τον 7ο μήνα, άρχισα να βολιδοσκοπώ (διακριτικά) την κατάσταση:

– Γιατρέ μου, δεν υπάρχει περίπτωση να γεννήσω φυσιολογικά;

– Όχι.

– Γιατί;

– Γιατί ακόμα και φυσιολογικά να βγει το ένα μωρό, το άλλο μπορεί να μην κατεβαίνει και να χρειαστείς καισαρική!! Θες να γεννήσεις ΚΑΙ φυσιολογικά ΚΑΙ με καισαρική ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ;;;;;

– Και δηλαδή πες ότι σπάνε τα νερά μου και έρχομαι στην κλινική «έτοιμη»! Με 7-8 διαστολή! Δεν θα με αφήσετε να γεννήσω φυσιολογικά;!

– Τζένη… Και με 10 διαστολή να έρθεις, ΠΑΛΙ με καισαρική θα γεννήσεις!!!

– Μα, γιατιιιιί;;;

– Εκτός αν έρθεις και φαίνεται από κάτω το κεφάλι!!!!! 

8ος μήνας. Ο πόνος εξελίσσεται. Το ηβικό οστό παίζει πια μπεγλέρι. Τέρμα το «διακριτικά» στο γιατρό.

– Γιατρέ! Σκεφτείτε το! Σας το λέω σοβαρά! Είναι η μοναδική ευκαιρία στην καριέρα σας να κάνετε φυσιολογικό τοκετό σε δίδυμη κύηση!! Θα έχετε να το λέτε!! Θα το γράψετε στο βιογραφικό σας!!

– Βρε, άστα αυτά!

– Γιατρέ μου! Θα γεννήσω εύκολα και γρήγορα! Σας παρακαλώ…! Είναι μυστήριο τρένο ο οργανισμός μου! Τον ξέρω…! Εσείς θα χάσετε!!

– Ξέχνα το…

Στους επόμενους υπέρηχους, φάνηκε πως «ο πάνω» ήταν με ισχιακή προβολή και «ο κάτω» ξάπλωνε οριζόντια, σαν να σχημάτιζαν μεταξύ τους ένα ανάποδο Τ. Μου εξήγησε πως όσο πλησίαζα προς το τέλος και επειδή τα μωρά ήταν δύο, οι πιθανότητες να άλλαζαν θέση λιγόστευαν. Με αυτές τις θέσεις ο φυσιολογικός τοκετός έτσι κι αλλιώς αποκλειόταν.

Εν τω μεταξύ, από την πρώτη φορά που τον επισκέφτηκα, εκτός από τον μονόδρομο της καισαρικής τομής, μου είχε εξηγήσει και κάτι ακόμα. Είχε κοιτάξει στο ημερολόγιό του και είχε δει ότι περίπου την περίοδο που ήταν να γεννήσω, έπρεπε να λείψει για μια βδομάδα σε συνέδριο στο εξωτερικό. Για να είμαι ειλικρινής, σε αυτήν την «λεπτομέρεια», δεν πολύ-έδωσα σημασία. Ο Σεπτέμβριος ήταν ακόμα πολύ μακριά…

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα και με εμένα να αναζητώ τα πιο πρωτότυπα μωρουδιακά στο ίντερνετ και να διαβάζω μανιωδώς βιβλία για το πώς να θέσεις νεογέννητα δίδυμα σε στρατιωτικό πρόγραμμα (γιατί βρισκόμουν και στο 3ο έτος σχολής στο πανεπιστήμιο και στο μυαλό μου δεν έπαιζε το σενάριο να καθυστερούσα το πτυχίο), έφτασε ο 9ος.

Από την πρώτη στιγμή που μέτρησα πρόχειρα με τα δάχτυλα 9 μήνες και είδα ότι υπάρχει περίπτωση να γεννήσω στις 26 Σεπτεμβρίου, ενθουσιάστηκα. Αυτή η ημερομηνία ήταν σημαντική όχι μόνο λόγω των δικών μου γενεθλίων, αλλά και γιατί εκείνη τη μέρα είχαμε επιλέξει να παντρευτούμε πριν 2,5 χρόνια. Το είδα σαν Σημάδι από τον Θεό, σαν Δώρο Γενεθλίων και Γάμου μαζί, σαν Δικαίωση, σαν Happy End … σαν Όλα σε Ένα!! Θα ζητούσα για τότε προγραμματισμένη καισαρική! Υπήρχε όμως μια τεχνική δυσκολία. Στις 26 Σεπτεμβρίου θα ήμουν ακριβώς 36 εβδομάδων + 4 ήμερων, με άλλα λόγια θα βρισκόμουν στην 37η εβδομάδα.

Το να φτάσει μια δίδυμος κύηση στην 37η εβδομάδα δεν είναι ούτε το πιο εύκολο, ούτε το πιο αυτονόητο. Καταρχήν, δεν περνάει από το χέρι σου, μιας και μπορούν να εμφανιστούν ως τότε ένα σωρό επιπλοκές που να οδηγήσουν σε πρόωρο τοκετό. «Από την άλλη», σκεφτόμουν, «εδώ τόσες και τόσες γυναίκες οδηγούνται σε καισαρική με οποιαδήποτε αιτιολογία και ενώ έχουν ένα μωρό, δεν θα μπορούσαν να βρουν ένα σωρό δικαιολογίες για μένα που έχω και δύο μωρά και να γεννήσω τελικά πολύ πριν την 37η εβδομάδα;;». Ο γιατρός και πάλι με πρόλαβε:

– Συνηθίζεται τα δίδυμα «να τα παίρνουν» μόλις κλείσει η 35η βδομάδα.

Αυτό δεν μου πολυάρεσε. Πρώτον, χανόντουσαν οι όποιες ελπίδες (είπαμε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία) να γεννήσω φυσιολογικά σε τόσο μικρή εβδομάδα! Δεύτερον, τα γενέθλιά μου απείχαν δύο ολόκληρες βδομάδες. Που σημαίνει, τρίτον, ότι … τα παιδιά θα έβγαιναν Παρθένοι και όχι Ζυγοί όπως ήμουν εγώ;! Απαράδεκτο…! 😛

Το πιο σημαντικό;;; …. Τα μωρά θα χρειαζόντουσαν θερμοκοιτίδα ή εντατική χωρίς λόγο…. Εδώ το αστείο τελείωνε.

Έσπαζα το κεφάλι μου. Αν όλα πήγαιναν καλά, γιατί έπρεπε να γεννήσω τόσο νωρίς;; Μακάρι η εγκυμοσύνη να συνέχιζε να είναι ιδανική και χωρίς προβλήματα ως το τέλος και να μπορούσα να ζητήσω παράταση!! Ο γιατρός θα έπρεπε να συμφωνήσει. Δεν γινόταν να επιμείνω, ούτε να πάρω κανένα απολύτως ρίσκο για τα μωρά. Μόνο αν πειθόταν και αυτός πραγματικά ότι μπορούσαμε να περιμένουμε κι άλλο, τότε θα προχωρούσα.

Άρα το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να ηρεμήσω. Να ηρεμήσω και να μείνω προσηλωμένη στο στόχο μου. Και αφού με έκανε να νιώθω όμορφα το να φαντάζομαι ότι θα γεννούσα εκείνη την ημέρα, αυτό θα συνέχιζα να φαντάζομαι! Ήταν σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας και αυθυποβολής.

Φανταζόμουν, λοιπόν, να ξημερώνει εκείνη η ημέρα της 26ης Σεπτεμβρίου και όλα να έχουν πάει καλά. Να ξυπνάω το πρωί και τα μωρά να είναι ακόμα στην κοιλιά μου ασφαλή! Να πηγαίνουμε στην κλινική και να γεννάω μέσα σε κλίμα μεγάλης γιορτής. Και μετά φανταζόμουν τι απίστευτη γιορτή θα ζούσαμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα επόμενα χρόνια και μια αίσθηση πληρότητας και τελειότητας με κατέκλυζε!!

Άλλες φορές φανταζόμουν να σπάνε τα νερά μου από μόνα τους όταν τα μωρά θα ήταν έτοιμα. Αυτό, βέβαια, σήμαινε πως θα έχανα την ημερομηνία που ονειρευόμουν… Γιατί πόσες πιθανότητες πια υπήρχαν να σπάσουν τα νερά ακριβώς τη μέρα των γενεθλίων και της επετείου;;; Δεν με πείραζε όμως. Μπορεί να έχανα την ημερομηνία αυτή, θα κέρδιζα ωστόσο τη μαγεία της αληθινής εμπειρίας με τα όλα της. Με το σπάσιμο των νερών, με την έκπληξη και τη ζημιά τους, με το τρακ και την τρεχάλα της κλινικής, ακόμα και με τους πόνους, που τους φανταζόμουν και τους ήθελα κι αυτούς εκεί.

Κι έτσι συνέχισα να ονειρεύομαι…

Ποτέ δεν συμβαίνει κάτι στη ζωή αν δεν δημιουργήσεις πρώτα το χώρο μέσα στον οποίον θα μπορούσε να συμβεί. Έδωσα, λοιπόν, κι εγώ στο μυαλό και στην καρδιά μου …τον χώρο… για να συμβεί αυτό που ποθούσα. Το μόνο που έμενε ήταν να μου δώσει και ο γιατρός… τον χρόνο. Έπρεπε πάση θυσία να με άφηνε να φτάσω ως την 26η Σεπτεμβρίου. Αν το πετύχαινα αυτό, είτε θα γεννούσα με προγραμματισμένη καισαρική εκείνη την ημέρα, είτε το πολύ-πολύ να αποφάσιζαν τα μικρά μας να έρθουν πιο πριν από μόνα τους.

Κι εδώ είναι αυτό που λένε, πως όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις. Ε, λοιπόν, το σύμπαν μεγαλούργησε.

Ακριβώς τη βδομάδα που ο γιατρός λογάριαζε να μου κάνει καισαρική, ήταν η βδομάδα που έπρεπε να λείψει στο εξωτερικό!! Η λεπτομέρεια που δεν είχα δώσει σημασία, γιατί ο Σεπτέμβριος μου φαινόταν πολύ μακριά. Και το πιο απίστευτο;;; Επέστρεφε την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου, στις 10 το βράδυ….. Μόλις δύο ώρες πριν τα γενέθλιά μου και την επέτειό μας!! Εκείνη τη στιγμή κόντεψα να πηδήξω από την χαρά μου. Μπροστά μου είδα ακόμα ένα σημάδι. Μου φαινόταν αδιανόητο το ότι βρισκόμουν τόσο κοντά στην εκπλήρωση αυτού του ονείρου, στο να γίνω μαμά την πιο σημαντική ημέρα της ζωής μου.

Κι ενώ εγώ, στο ιατρείο του, μια βδομάδα πριν φύγει, έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, το δίλημμα για τον γιατρό μεγάλο! Ή έπρεπε να μου πάρει υγιή μωρά σε απροβλημάτιστη εγκυμοσύνη ΠΡΙΝ φύγει, δηλαδή 34^η εβδομάδα και κάτι ψιλά, άρα πολύ νωρίς, ή έπρεπε να με αφήσει για όταν επέστρεφε, κλεισμένες 36 και πατημένες 37, ίσως πολύ αργά… Ο κίνδυνος να γεννήσω, ακριβώς τη βδομάδα που ο γιατρός θα έλειπε, ήταν μεγάλος.

Με εξέτασε ενδελεχώς, ένδειξη τοκετού όμως δεν βρήκε. Ύστερα με κοίταξε καλά-καλά, σαν να ήθελε να μαντέψει την ψυχολογία μου και τη διάθεσή μου, όμως εγώ διάβασα στο βλέμμα του την ευκαιρία που έψαχνα. Του είπα να μην ανησυχεί και πως δεν επρόκειτο να γεννήσω χωρίς αυτόν. Δεν είχα την παραμικρή ενόχληση, είχα μόλις μπει στην 35^η εβδομάδα και  όπως μπορούσε να διαπιστώσει, βρισκόμουν σε νιρβάνα! Έβαλα τα δυνατά μου ώστε να φανώ πειστική και να δείξω πως όταν λέω κάτι το εννοώ. Ήξερε όμως πως είχα δίκιο. Αυτό που είχα ζήσει ως εκείνη τη στιγμή, ήταν ο ορισμός της ιδανικής εγκυμοσύνης και την τελευταία φορά που με ζύγισε είχα πάρει μόλις 13-14 κιλά.

Και κάπως έτσι… τον έπεισα!! Το ραντεβού για την προγραμματισμένη καισαρική κλείστηκε για το επόμενο πρωί μετά την επιστροφή του! Στις 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011, στις 11.00 το πρωί!! Είχε κανονίσει βέβαια και αντικαταστάτη γιατρό της απολύτου εμπιστοσύνης του, ώστε να αναλάμβανε την «επιχείρηση», αν κάτι πήγαινε στραβά.

Μεσολάβησαν εκπληκτικές μέρες, με ανακοίνωση προς πάσα κατεύθυνση ότι τελικά γεννάμε στις 26, την ημέρα των 33ων Γενεθλίων μου και της 3ης Επετείου Γάμου μας!!

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου, ακριβώς μια βδομάδα πριν την μεγάλη μέρα και με εμένα 35 εβδομάδων + 4 ημερών, ο γιατρός φεύγει στο εξωτερικό.

Και αν είναι δυνατόν… Ακριβώς το ίδιο μα το ίδιο βράδυ, ξεκινάνε πόνοι περιόδου…

Αρχίζω να φοβάμαι, αλλά κάνω υπομονή.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου. Κανονικοί τρομακτικοί πόνοι περιόδου.

Εγώ στο κρεβάτι, ιδρωμένη. «Τα μωρά θέλουν να βγουν. Κάτι συμβαίνει.»

Τηλεφωνώ στο γιατρό.

– Γιατρέ πονάω.

– Πού πονάς;

– Έχω πόνους περιόδου και πονάει και η μέση μου. Πολύ όμως. Είμαι στο κρεβάτι.

– Από πότε πονάς;

– Από χτες.

– Ε ρε ^%^$%*^#&^#)….

– Γιατί πονάω γιατρέ;;;

– Γιατί γεννάς, ρε Τζένη…! Γιατί γεννάς…!! … ^%#^%#^%%#@ την τύχη μου, δεν έπρεπε να σε ακούσω!! Δεν έπρεπε…

(….Πανικός….)

– Πότε γεννάω δηλαδή;; Είναι κακό που πονάω;;; Τι πρέπει να κάνω;;;;

(… Παύση…. Βαθιές ανάσες….)

– Λοιπόν, ηρέμησε… Πρέπει οπωσδήποτε να μείνεις ήρεμη. Προσπάθησε να χαλαρώσεις, μπορείς να το ελέγξεις με το μυαλό σου. Μην αγχώνεσαι και όλα θα πάνε καλά.

– Αλήθεια μου λέτε; Μπορώ να χαλαρώσω και να το ελέγξω με το μυαλό;

– Αλήθεια σου λέω. Μείνε ήρεμη, ξεκουράσου, μην κάνεις τίποτα, μην περπατήσεις καθόλου!! Μόνο χαλάρωσε και άδειασε το μυαλό σου.

Τον πίστεψα, τον εμπιστεύτηκα και το θαύμα έγινε. Οι έντονοι πόνοι μετά από 2-3 μέρες σταδιακά υποχώρησαν και η κρίση ξεπεράστηκε. Ο γιατρός δεν δέχτηκε άλλο τηλέφωνημά μου όσο έλειψε.

Την Πέμπτη, 22 Σεπτεμβρίου, έκλεισα τις 36 εβδομάδες και την Παρασκευή, 23 Σεπτεμβρίου, βγήκαμε τις τελευταίες μας οικογενειακές φωτογραφίες με τα μωρά στην κοιλιά.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου. Όλη μέρα κοιτούσα το ρολόι, περιμένοντας να βραδιάσει. Ο γιατρός επέστρεφε. Προσπαθούσα να ξεχνιέμαι φτιάχνοντας τις τελευταίες λεπτομέρειες για το Δωμάτιο και φωτογραφίζοντάς το.

Όταν επιτέλους είδα τους δείκτες να δείχνουν 10.00 το βράδυ… πήρα μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασα ικανοποιημένη. «Όλα εντάξει! Ο γιατρός είναι εδώ! Τα κατάφερα! Τώρα μπορώ να γεννήσω…..»

Και μετά θαρρείς και γύρισε ένας διακόπτης και … χαλάρωσα … Θαρρείς και συναίνεσα… «Τώρα μπορώ να γεννήσω…..»

Το Δωμάτιο τελείωσε λίγο πριν τις 00.00. Ετοίμασα τη βαλίτσα με το ζόρι. (και μετά από φρόνιμη παρότρυνση του Γκερντ να μην την αφήσω για το πρωί. Αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να την έχω έτοιμη δύο μήνες πριν, τόσο σημαντικό είναι δηλαδή να μην έχει κανείς π.χ. βρακί στην κλινική να βάλει; Ένας χριστιανός δεν θα βρισκόταν να το φέρει αν εισαγόμουν τόσο πια εκτάκτως;) Έκανα ντους, ετοίμασα το κείμενο που θα δημοσιεύαμε στο facebook το πρωί με το καλό μετά τη γέννησή, ετοίμασα το τραγούδι που θα συνόδευε τη δημοσίευση, τον φάκελο με τις φωτογραφίες του Δωματίου και τον φάκελο με τις φωτογραφίες της εγκυμοσύνης.

Όλα έτοιμα. Μόνο ένα ΚΛΙΚ έλειπε.

Στις 02.00 το πρωί, ξημερώματα της 26 Σεπτεμβρίου, ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε.

Και τότε… έγινε κάτι απίστευτο…. Στις 04.20 το πρωί, αντί για το .. ΚΛΙΚ, ήρθε ένα … ΚΛΑΚ….

Έγινε αυτό το οποίο… ούτε καν είχα τολμήσει να φανταστώ…

Η αληθινή ζωή ξεπέρασε και τα πιο τρελά μου όνειρα…..

Ακριβώς την ημέρα των Γενεθλίων μου και της Επετείου Γάμου μας… ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΝΕΡΑ ΜΟΥ!!!!!!!!

Τα μωρά μας επέλεξαν από μόνα τους να γεννηθούν ακριβώς εκείνη την ημέρα!!!

Τότε πια ήξερα πως είχαμε κάνει το σωστό!

– Ώπα, ώπα, ώπα … Γκερντ… Έσπασαν τα νερά ….

Δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο να πετάγεται από το κρεβάτι πιο γρήγορα. Με την ταχύτητα του Flash. Εγώ, αντιθέτως, κατσαρίδα αναποδογυρισμένη, περιμένω να έρθει να με ξεκουνήσει (ένα από τα «καλά» της δίδυμης κύησης). Ανάβει το φως και μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια μας, έχω γίνει μούσκεμα ως το σβέρκο.

– Και τώρα τι κάνουμε;

– Πάρε το γιατρό. («Όλα εντάξει. Ο γιατρός είναι εδώ!! Τώρα μπορώ να γεννήσω!!»)

Παίρνει το γιατρό.

– Καλημέρα, Γιατρέ!

– Καλημέρα, Γκερντ! Τι γίνεται;; (…Φρεσκότατος ο γιατρός!! Απάντησε το τηλέφωνο σχεδόν στο 2ο χτύπημα… Μα, αν έφτασε Ελλάδα χτες το βράδυ στις 10, πριν τις 02.00 αποκλείεται να κοιμήθηκε… Χμμ…)

– Μια χαρά, γιατρέ!! Έχουμε εξελίξεις!!

– Τι εξελίξεις;

– Έσπασαν τα νερά!

– Όχι γαμ@τ’ ^#^%@^#%^@#%^#@%@# , #&^*#(*#, ^@%#^# !!!

– Τι πάθατε γιατρέ;;

– Τι έπαθα;;;; Ξέρεις πού είμαι;;;;

– Πού είστε;;;;;; (Παρακολουθώ τις απαντήσεις του Γκερντ με κομμένη ανάσα, αχνοακούγοντας τη φωνή του γιατρού μέσα από το τηλέφωνο…)

– ΑΘΗΝΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!

– Αθήναααα;;;; Γιατιιιί;;;;

– Γιατί έχουν απεργία οι εναέριοι ελεγκτές και αναβλήθηκε η χτεσινοβραδινή πτήση προς Θεσσαλονίκη!!

– Και πότε έρχεστε;;;;;;;;;;;

– 7 το πρωί με το πρώτο αεροπλάνο!!!!!!!!! (και ξανα-μανα) Γ@ΜΩΤ… #^@^%#*#)(*@^#%$@#^(#)(#**(^#^%@(#…….!!!!!!!

ΣΟΚ! ΣΟΚ! ΣΟΚ! («Ο γιατρός δεν είναι εδώ!! Ο γιατρός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!!!!!!!!»)

– Και τι κάνουμε τώρα;;;;

– Πηγαίνετε κλινική, τους παίρνω τηλέφωνο ΤΩΡΑΑΑΑ!!!

Ξεκινάμε να ετοιμαζόμαστε, χωρίς άγχος. Βέβαια δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε! Ένα κολάν, μια μπλούζα, λίγη μάσκαρα και λίγο ρουζ (με το συμπάθιο), σε 10 λεπτά ήμασταν έτοιμοι.

Με το που μπαίνω στο αυτοκίνητο, σααααν να αρχίζω να αισθάνομαι καααάτι πονάκια… Η απόσταση για την κλινική εκείνη την ώρα μέσω περιφερειακού και με μηδενική κίνηση μόλις 10 λεπτά.

20 λεπτά σύνολο από την ώρα που έσπασαν τα νερά. Κι όμως μέσα σε αυτά τα 10 λεπτά της διαδρομής με το αυτοκίνητο, οι πόνοι δυναμώνουν.

Σταματάω να μιλάω. Σκέφτομαι. «Είναι δύο τα μωρά. Το ηβικό οστό. Οι πόνοι περιόδου αυτής της βδομάδας. Ο μυγιάγγιχτος οργανισμός μου. Οι πόνοι δυναμώνουν. Ρε, λες να γεννήσω πράγματι γρήγορα τελικά;;»

Ψιλοαγχώνομαι…

– Γκερντ… πονάω…

– Πονάς πολύ;

– Όχι πολύ.. Αλλά χαίρομαι που το ζω τελικά και αυτό…!!!

– Υπομονή, σε λίγο φτάνουμε.

Μπαίνουμε στην κλινική. Με το που ακούνε το τρίπτυχο «Δίδυμη κύηση-Σπάσιμο νερών-Πόνοι» με καθίζουν σε καροτσάκι και γινόμαστε καπνός. Εν τω μεταξύ, δειλά-δειλά αρχίζουν τα τηλεφωνήματα για να ξυπνήσει ο κόσμος και να έρθει στην κλινική. Λίγες ώρες νωρίτερα από το προγραμματισμένο…

Ανεβαίνουμε στον όροφο προορισμό μας. Με ξαπλώνουν, με καλωδιώνουν και έρχονται για αυτοψία.

Ακολουθεί η γνωστή εξέταση «ΤΟ ΧΕΡΙ» και ενώ περιμένω να ακούσω το νούμερο της διαστολής, «ΤΟ ΧΕΡΙ» σηκώνεται και φεύγει. Την ακούω να μιλάει στο τηλέφωνο από το άλλο δωμάτιο. Διαισθάνομαι ταραχή. Ξαναέρχεται, τη ρωτάω.

– Τι συμβαίνει;

– 5 προς 6 η διαστολή. Ξεκινάμε αμέσως!

Ναι… αμέσως. Αλλά ΑΦΟΥ έρθουν όλοι!! Γιατί εκείνη τη στιγμή δεν ήταν ΚΑΝΕΙΣ εκεί!! Ούτε μαιευτήρας, ούτε αναισθησιολόγος, ούτε κανείς! Ήταν μόνη της!! Γι’ αυτό και η ταραχή της. Σοκ!!

Όσο για τη διαστολή, προσωπικά δεν εξεπλάγην καθόλου… Το ηβικό οστό έκανε τη δουλειά του. «Σας τα ‘λεγα εγώ…», μου ερχόταν να φωνάξω, «αλλά ποιος μ’ ακούει εμένα;;;».

Δεν θυμάμαι πόση ώρα μεσολάβησε, πάντως ήρθαν γρήγορα. Το καλό του να γεννάς ξημερώματα, με τους δρόμους άδειους.

«ΤΟ ΧΕΡΙ» (διαφορετικής ταυτότητας κάθε φορά) πια δίνει και παίρνει, για να διαπιστώσουν όλοι ιδίας χείρας τη σοβαρότητα της κατάστασης. Οι πόνοι δυναμώνουν κι άλλο και αρχίζουν σφιξίματα και συστολές. Κοφτές αναπνοές. Η διαστολή πρέπει να έχει ανέβει κι άλλο.

Ξαφνικά μου ανακοινώνουν ότι μπαίνουμε χειρουργείο.

– Ε χμ… Κλύσμα δεν θα κάνω;; (ρωτάω κάπως διστακτικά..)

– Όχι!! Δεν προλαβαίνουμε!!

(Δεν προλαβαίνουμε;;;;;) ΣΟΚ!! ΣΟΚ!!! ΧΑΡΑ!! (για το κλύσμα) και ΣΟΚ!!! (Τι εννοεί δεν προλαβαίνουμε;;;;;)

Με πηγαίνουν στην αίθουσα του χειρουργείου. Από το πουθενά πετάγεται μέσα στην αίθουσα η τρελοκουμπάρα μου, η Τασούλα, και αρχίζουμε να συνομιλούμε με άνεση. Η χαρά μου τεράστια. Η δε έκπληξη της αναισθησιολόγου τέτοια, που της παίρνει αρκετές στιγμές πριν καταλάβει ότι δεν πρόκειται για εργαζόμενη και αρχίσει τις φωνές με την επισκληρίδιο στο χέρι. «Πώς μπήκατε εδώ μέσα;;; Εδώ είναι χειρουργείο!!!!!!!!!!! Περάστε έξω γρήγορα!!!!!!»

Οι συστολές πρέπει να έρχονται πια κάθε 2-3 λεπτά. Προσπαθούμε να συντονιστούμε για την επισκληρίδιο. Εγώ αναπνοές, αυτοί περιμένουν να περάσει το σφίξιμο και ο πόνος, ώστε να χαλαρώσω και να γίνει σωστά.

Δεν συνειδητοποίησα πότε ακριβώς σταμάτησα να νιώθω πόνους. Αυτό, όμως, που σίγουρα ήξερα, ήταν ότι οι πόνοι που ένιωσα ως τη διαστολή που έφτασα (7;), ήταν οι πιο ήπιοι, οι πιο γλυκοί και οι πιο ανεκτοί πόνοι περιόδου που έχω νιώσει στη ζωή μου!! Μακάρι να είχα προλάβει να νιώσω και παρακάτω….

Όλα προχωρούσαν τόσο γρήγορα, που το μοναδικό μου άγχος ήταν ότι θα ξεκινούσε η εγχείριση πριν προλάβαινε να με πιάσει η αναισθησία και θα καταλάβαινα την τομή. Οι παλμοί χτυπούσαν κόκκινο. Η αναισθησιολόγος με ρώτησε αν ήθελα μια μικρή, πολύ μικρή δόση ηρεμιστικού. Δεν ήθελα. Άρχισαν να κόβουν και πράγματι καταλάβαινα τα πάντα. Νόμιζα πως πονάω, αλλά μάλλον δεν πονούσα.

Η αναισθησιολόγος μου έπιασε συζήτηση για να ξεχαστώ. Ούτε που θυμάμαι τι μου έλεγε. Λίγα λεπτά αργότερα, την άκουσα να λέει:

«Καλέ, αυτά είναι μεγάλα!!!»

Και τότε….. ακούστηκε το κλάμα του…!! Ο πιο υπέροχος ήχος που έχει αντηχήσει ποτέ στα αυτιά μου. Από τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν ανεξέλεγκτα δάκρυα. Συγκίνηση, ευτυχία, ευγνωμοσύνη, λύτρωση. Όλα μαζί. 06.15 το πρωί, ανήμερα των Γενεθλίων μου και της Επετείου Γάμου μας, γεννήθηκε ο Λούκας μας και μου τον έφεραν δίπλα στο πρόσωπο για να τον δω!! Το πιο πανέμορφα παραπονεμένο προσωπάκι στον κόσμο όλο. «Ψυχούλα μου!!»

Οι μικροί λυγμοί που προσπαθούσα να πνίξω, ταρακουνούσαν ελαφρώς την ανοιχτή κοιλιά μου και φοβόμουν πως θα μου έκαναν παρατήρηση.

Σε ένα λεπτό, o ήχος του κλάματος έγινε διπλός…!! Στερεοφωνικός…!!!

06.16 το πρωί, γεννήθηκε ο Μάρκος μας και μου τον έφεραν και αυτόν δίπλα στο πρόσωπο για να τον δω!! Το δεύτερο πιο πανέμορφα παραπονεμένο προσωπάκι στον κόσμο όλο που έβλεπα εκείνη την ημέρα. «Καρδούλα μου!!»

04.20 ξεκίνησαν όλα, 06.15 και 06.16 ήρθαν στον κόσμο τα πανέμορφα ροκάκια μας. Ο Λούκας μας, 2760 γραμμάρια και ο Μάρκος μας, 2510 γραμμάρια.

Δεν χρειάστηκαν καθόλου θερμοκοιτίδα, μιας και τους δόθηκε τελικά ο χρόνος που χρειάστηκαν για να έρθουν έτοιμα, όταν εκείνα το θέλησαν.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο μικρά μου φάνηκαν τα προσωπάκια τους. Ήταν χωρίς υπερβολή, όχι μεγαλύτερα από δύο καλοσχηματισμένα ροδάκινα. Δύο ροδαλά παραπονεμένα ροδακινάκια: Αυτήν την εικόνα θα κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου, ώστε να μου θυμίζει πόσο μικρά ήταν όταν γεννήθηκαν. Αυτό το ασύλληπτο μέγεθος που κανένας φακός ποτέ δεν θα μπορέσει να συλλάβει και κανένα φωτογραφικό χαρτί να αποτυπώσει. Και που πάντα το ξεχνάμε μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα. Μέχρι τη στιγμή που θα συναντήσουμε ξανά στο δρόμο μας μια μαμά αγκαλιά με το νεογέννητο λεχουδάκι της, για να εκπλαγούμε ξανά από την αρχή….

Έτσι λοιπόν, ο αγαπητός μου γιατρός, τον έχασε τον τοκετό. Και ακόμα έχει να το λέει. Μου έλειψε όμως. Δεν είναι ωραίο να βρίσκεις το κουράγιο να κάνεις αστεία την ώρα της καισαρικής και να μην καταλαβαίνει ο χειρουργός το χιούμορ σου. Από την άλλη ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αν ήταν ο γιατρός μου εκεί, τώρα θα είχα μια τομή ζικ ζακ, γιατί πώς να ράψεις ευθεία μια κοιλιά που κουνιέται από τα γέλια;

Για την ιστορία, ο γιατρός τελικά με δικαίωσε στο ότι θα γεννούσα εύκολα: «Καλά που «ο κάτω» δεν ήταν με το κεφάλι κάτω και ήταν οριζοντίως…. Αλλιώς θα είχες γεννήσει στο αυτοκίνητο…»

Ακολούθησαν 2 πρώτοι μήνες τρέλας και 7 υπέροχοι μήνες θηλασμού. Βέβαια το πώς συνέβη αυτό, τη στιγμή που γέννησα ακριβώς στην έναρξη του 4ο ακαδημαϊκού έτους των σπουδών μου, είναι μια άλλη τρελή ιστορία…

Το σύμπαν, λοιπόν, συνωμότησε και ο Θεός επέτρεψε. Τα γενέθλιά μου, η ημερομηνία του γάμου μας και τα γενέθλια των δίδυμων μωρών μας, όλα την ίδια ημερομηνία.

Ποιος να το φανταζόταν;;; Ή μάλλον, ποιος να το πίστευε; (Γιατί ξέρω κάποια που το φανταζόταν και το ονειρευόταν πολύ… 😉 )

Σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου 2013, γιορτάζουμε τα 2α γενέθλια των αγοριών μας, τα 35α γενέθλια της μαμάς και την 5η επέτειο του γάμου μας.

Δύο χρόνια μετά και όταν σκεφτόμαστε όσα ζήσαμε … ακόμα μας φαίνονται … ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ…


Θα κλείσω, με την πιο πετυχημένη ατάκα ever, copyright του γιατρού (Νίκο, και μόνο για να πεις αυτήν την ατάκα που ήρθες στην κλινική, έφτανε, και ας μην με ξεγέννησες!!) :

«Να ζήσεις, να ζήσετε και να σας ζήσουν!!!»

Ας ζήσουμε, λοιπόν, γιατί καμιά φορά η αληθινή ζωή ξεπερνάει κάθε παραμύθι!

Τζένη – Γκερντ – Λούκας – Μάρκος

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com