Μια ιστορία που θα σας κάνει να χαμογελάσετε!

Η ιστορία της Κανέλλας

Η δική μου ιστορία θεωρώ ότι σίγουρα θα σας κάνει να χαμογελάσετε. Εγώ ακόμα και τώρα, όταν σκέφτομαι εκείνη την ημέρα γελάω και χαίρομαι να τη διηγούμαι.

Με το Χρήστο παντρεύτηκα στις 12/07/2008 μετά από 3,5 χρόνια σχέσης. Η δουλειά του πολύ δύσκολη (ναυτικός) για μία γυναίκα που θέλει να κάνει οικογένεια και παράλληλα να δουλεύει, αλλά ποτέ δεν το επεξεργάστηκα τόσο πολύ στο μυαλό μου ώστε να αποφασίσω να μην τον παντρευτώ. Ήξερα ότι είχα βρει τον άντρα της ζωής μου!

Δεδομένου του επαγγέλματος του, δεν μπορούσα να αφήσω στην τύχη μία εγκυμοσύνη και δεδομένου ότι ήμουν ήδη 28 χρονών και το βιολογικό μου ρολόι είχε αρχίσει να χτυπάει,  οπότε τρεις μήνες μετά το γάμο αρχίσαμε να προσπαθούμε και έμεινα αμέσως έγκυος. Είχα ΠΗΤ 24/08/2009 και επειδή εκείνος έλειπε ταξίδι και θα γυρνούσε για τη γέννα, αποφάσισα να δουλέψω μέχρι να γεννήσω για να απασχολώ τον εαυτό μου. Σταμάτησα τη δουλειά στις 03/08/2009 και άρχισα να ετοιμάζομαι για τη γέννα. Είχα μία σχετικά εύκολη εγκυμοσύνη αν εξαιρέσεις τους καθημερινούς εμετούς έως και 7 μηνών και μία γαστρεντερίτιδα που με έστειλε 3 ημέρες στο νοσοκομείο. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Το μόνιμο άγχος μου ήταν αν θα καταλάβω ότι γεννάω και ήλπιζα ότι θα έσπαγαν τα νερά, οπότε και θα το καταλάβαινα. Θυμάμαι, πλησίαζε 15 Αυγούστου και εγώ παρακαλούσα να γεννήσω γιατί ζεσταινόμουν απίστευτα και ένιωθα πολύ βαριά, παρότι είχα πάρει μόνο 7 κιλά. Κάθε βράδυ περπατούσα ώρες ατελείωτες για να «κατέβει» το μωρό και ένιωθα τόσο κουρασμένη, ώσπου έφτασε εκείνη η ευλογημένη ημέρα.

Ξημερώνει Σάββατο 15 Αυγούστου και έχουμε ξυπνήσει απο τις 6. Ο άντρας μου πίνει καφέ και εγώ νομίζω ότι έχω συχνοουρία. Μετά την τρίτη επίσκεψη στο μπάνιο και τα τρία εσώρουχα που είχα αναγκαστεί να αλλάξω λόγω των υγρών, αποφάσισα να ενημερώσω τον άντρα μου ότι μάλλον είχαν σπάσει τα νερά. Επικράτησε ένας πανικός στο σπίτι, με το Χρήστο να φωνάζει να τηλεφωνήσω στο γιατρό και εγώ να επιμένω ότι δεν γίνεται να τον πάρω 6.30 το πρωί και μάλιστα τέτοια ημέρα! Μιλάω με το γιατρό στις 7.30 και μου λέει ότι θα βρεθούμε στο μαιευτήριο.

Το θέμα είναι ότι έκανα μπάνιο, έφτιαξα τα μαλλιά μου, έφαγα και πρωινό και μετά ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Τι, να με έβλεπε το παιδί μου σε αυτά τα χάλια;

Φτάσαμε στις 10.30 στο Ιασώ. Μπαίνοντας μέσα, ζήτησα να φέρουν και σφουγγαρίστρα. Βλέπετε, είχα γεμίσει τον τόπο νερά. Έκανα τις απαραίτητες εξετάσεις και έπεσα για ύπνο. Μόνη μου ήμουν, ησυχία είχε, ωραία ήταν, ώσπου ήρθε ο γιατρός και με ξύπνησε. Κρίμα! Θυμάμαι όταν με εξέτασε και μου είπε ότι το παιδί ήταν ακόμα ψηλά, εγώ κατάλαβα ότι το παιδί είναι ψηλό. Τόσο πολύ νύσταζα! Μπήκα στο δωμάτιο των ωδινών στις 12 και ήρθε και ο Χρήστος να μου κάνει παρέα. Εγώ βέβαια ήθελα τη μαμά μου, αλλά τι να κάνουμε!

Είχα διαστολή 2 αλλά κανέναν πόνο, οπότε μου έκαναν τεχνητούς πόνους. Είχα αποφασίσει ότι δεν θα κάνω επισκληρίδιο γιατί θεωρούσα ότι έπρεπε να το ζήσω όπως είναι. Τελικά όταν άρχισαν οι πόνοι, παρακαλούσα να μου φέρουν να υπογράψω για επισκληρίδιο και ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν όλοι οι πόνοι. Άγιος άνθρωπος εκείνος που σκέφτηκε την επισκληρίδιο! Όταν πέρασε η επήρρεια της ένεσης και άρχισα να πονάω, είχα ήδη φτάσει διαστολή 10, οπότε και ακούω το γιατρό να λέει «γεννάμε«!

Γεννάμε, τι εννοεί γεννάμε, σκέφτηκα. Εγώ πονάω, πώς θα πάω να γεννήσω; Πλάκα μου κάνει; Με αυτές τις τρελές σκέψεις, ήρθε αναπόφευκτα και η «απειλή».

«Αν δεν μου κάνεις ξανά επισκληρίδιο, εγώ δεν πάω να γεννήσω«, είπα με όσο θάρρος μου είχε περισσέψει.

Ο γιατρός ήταν αντίθετος αλλά είδε ότι ήμουν αμετακίνητη, οπότε συμπληρώσαμε την επισκληρίδιο και μπήκαμε στο χειρουργείο στις 15.05. Θυμάμαι τη μαία να μου λέει «έχεις πόνο, σπρώξε!» και εγώ να τη ρωτάω » πότε να σπρώξω;» και εκείνη να φωνάζει «ΤΩΡΑ!«. Το θέμα είναι ότι χρειάστηκε να σπρώξω 3 φορές, και δεν ένιωσα τον παραμικρό πόνο. Πάρα πολύ ωραία ήταν, έτσι θα το ξανάκανα ευχαρίστως! Τελικά, στις 15.15 είδα το ομορφότερο πλάσμα που έχω δει στη ζωή μου! Ένα μικρό κοριτσάκι με πανέμορφα μπλε ματάκια, μαύρα μαλλάκια και άσπρο δέρμα. Η ομορφιά του κόσμου όλου!

Ακόμα και τώρα, μετά από δύο χρόνια, εξακολουθώ να είμαι η μαμά – κουκουβάγια, θεωρώντας ότι αυτό το κοριτσάκι με τα μπουκλάκια και τα μπλε ματάκια είναι το ομορφότερο πλάσμα. Η μικρή μου Δέσποινα γεννήθηκε μία τόσο ευλογημένη ημέρα και το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι το όνομα θα το έπαιρνε ούτως ή άλλως, είναι το όνομα της πεθεράς μου, οπότε έχουμε γιορτή και γενέθλια την ίδια ημέρα.

Θέλω να καταλήξω, ζητώντας συγνώμη αν σας κούρασα, και λέγοντας ότι όλες οι γυναίκες πρέπει να νιώθουμε πραγματικά ευλογημένες γιατί το να μπορείς να δίνεις ζωή σε ένα πλάσμα, είναι ουσιαστικά ένα μικρό θαύμα. Θεωρώ, λοιπόν, ότι είτε γεννήσεις φυσιολογικά είτε με καισαρική, είτε είναι δικό σου παιδί είτε υιοθετημένο, όταν σου χαμογελάει και σε φωνάζει «ΜΑΜΑ», δεν νιώθεις απέραντη ευτυχία; Εγώ νιώθω ότι έχω καταφέρει κάτι υπέροχο στη ζωή μου και είμαι πολύ πλούσια…! Τώρα πια δεν μου λείπει τίποτα! Έχω το θησαυρό μου!

Κλείνοντας, μεταφέρω τα λόγια της μητέρας μου (που λατρεύει τη Δέσποινα και όπως λέει την περίμενε μία ζωή, αν και μόλις 56 χρονών), όταν λέει «Παναγία μου, σ’ ευχαριστώ για το δώρο που μας έκανες, σε παρακαλώ ΧΑΡΙΣΕ ΤΗ ΜΑΣ«!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com