Νόσος Καβασάκι: αναγνωρίζοντας τα συμπτώματα

Κάθε φορά που μιλάω για το Καβασάκι, η πρώτη σκηνή που μου έρχεται στο μυαλό είναι πάντα η ίδια. Εγώ, να κάθομαι οκλαδόν στο σαλόνι του παλιού μας σπιτιού, επάνω στο χαλί, και να κοιτάζω τα χέρια μου.

Γεννήθηκα τον Ιούνιο του ’83 στη Θεσσαλονίκη και εμφάνισα τη νόσο του Καβασάκι λίγο πριν κλείσω τα 4. Καθισμένος επάνω στο λευκό χαλί που θύμιζε τρίχωμα αρκούδας, χάζευα με δέος τα πρησμένα χέρια μου. Τα έβλεπα «σκασμένα», σα να είχα ξεφλουδιστεί από τη θάλασσα, μα δε νομίζω να ήταν καλοκαίρι, κι άρχισα να τα πειράζω. Να ξεφλουδίζομαι. Τόσο, και με τόση ευκολία, χωρίς να πονάω, που είχα καταλήξει να ξεκολλάω ολόκληρη την παλάμη μου σα γάντι, ο ίδιος σαν το φίδι που άλλαζε δέρμα. Μου φαινόταν απίθανο όσο και περίεργο. Έβγαλα τις κάλτσες μου και είδα πως το δέρμα στις πατούσες μου ήταν κι αυτό στην ίδια κατάσταση.

Οι άλλες δύο σκηνές που θυμάμαι από εκείνη την περίοδο είναι να αντικρίζω τη γλώσσα μου στον καθρέφτη, πρησμένη και κόκκινη σα φράουλα, και τον εαυτό μου στη Γενική Κλινική.

Όλα τα υπόλοιπα είναι διηγήσεις της μαμάς και της γιαγιάς, τα οποία θα αναφέρω απλά και μόνο για την ιστορία.

Είχα υψηλό πυρετό που δεν έπεφτε για μέρες και κανείς δεν έβρισκε τι έφταιγε. Δε θυμάμαι αν το σκηνικό με τα χέρια έγινε πριν ή μετά τη θεραπεία, αλλά με κάποιον τρόπο βρέθηκα στη Γενική Κλινική, όπου εργαζόταν τότε ο παιδίατρός μου κ. Μάνιος. Λένε πως βρήκε τι έχω όταν έπεσε τυχαία πάνω σε ένα ιατρικό εγχειρίδιο που αναφερόταν στην περίπτωσή μου. Και κάποιος, αν όχι ο ίδιος, είπε «δώστε στο παιδί μια ασπιρίνη».

Κι έτσι έγινα καλά. Με θεραπεία στο νοσοκομείο με ειδικό ορό και ασπιρίνες για βδομάδες μετά. Κουτιά ασπιρίνες. Τόσες πολλές που έχω ακόμη την –ίσως λανθασμένη- αντίληψη πως δεν επιτρέπεται να ξαναπάρω στη ζωή μου (ή πολύ απλά δε θα μου κάνουν τίποτα).

Θυμάμαι επίσης τη γιαγιά μου να λέει πως ακουγόταν ότι το Καβασάκι οφειλόταν στα περιστέρια που ήρθαν από την Κίνα. Ίσως γιατί τα μπαλκόνια στη γειτονιά μας καθημερινά βομβαρδίζονταν από κουτσουλιές τους. Ήταν τέλη ’80, κι όμως ακόμη και τώρα κανείς δεν έχει βρει ακριβώς σε τι οφείλεται η ασθένεια. Είναι πάντως σπάνια. Ίσως όχι 1/1.000.000 όπως μου έλεγαν, αλλά είναι.

Η μόνη άλλη περίπτωση Καβασάκι στην Ελλάδα που είχε τότε αναφερθεί, ήταν μιας κοπέλας στην Αθήνα.

Σύμφωνα με όλους, εγώ την πέρασα ελαφριά και δεν είχα καμία επιπλοκή στα στεφανιαία αγγεία και κανένα ανεύρυσμα. Ήμουν «καθαρός».

Σήμερα αντιμετωπίζω μία πληθώρα καρδιολογικών προβλημάτων τα οποία ακούγονται πολύ πιο σοβαρά απ’ όσο πραγματικά είναι, αλλά χρήζουν συστηματικής ιατρικής παρακολούθησης από ειδικούς καρδιολόγους. Από μικρός είχα πρόπτωση και ανεπάρκεια μητροειδούς βαλβίδας, αργότερα ανακάλυψα πως έχω επίσης περάσει μυοκαρδίτιδα (άγνωστο σε μένα πότε), εμφανίζω ανατομικά μεγαλύτερη καρδιά, έχω πρόπτωση και ανεπάρκεια και σε δεύτερη βαλβίδα και η καρδιά μου αποφασίζει να έχει το δικό της ρυθμό, γιατί πλέον χαπακώνομαι καθημερινά για τις αρρυθμίες μου. Αλλά ζω. Φυσιολογικά.

Όλα αυτά πιθανώς να οφείλονται στο Καβασάκι, μπορεί βέβαια να είμαι και σχεδιασμένος έτσι. Να έγινα έτσι στην πορεία. Όπως και να ‘χει, είναι μια σπάνια ασθένεια που χρειάζεται κανείς να την προλάβει για να μην αποβεί μοιραία.

Τα πραγματικά, ιατρικά δεδομένα αναφέρουν για τη νόσο Καβασάκι μπορείτε να τα διαβάσετε στο www.iatronet.gr

Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μητέρα μου για όλο αυτό. Συνειδητοποιώ πως τότε ήταν πιο μικρή από όσο είμαι εγώ τώρα, εργαζόμενη μητέρα που με μεγάλωνε μόνη της. Κι όμως ήταν αρκετά δυνατή και τυχερή ίσως και με πρόλαβε. Αν ήμουν γονιός και συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στο παιδί μου σήμερα, δεν ξέρω τι θα έκανα. Τουλάχιστον εγώ τώρα ξέρω να αναγνωρίσω τα συμπτώματα.

Θωμάς Μικρούλης