Όλα “όπως πριν”;

Όλα “όπως πριν”;

Η απάντηση στο άρθρο με τις αγορομάνες!

by Beatrice

Λέει η Ολίβια πριν λίγο καιρό στο φέισμπουκ «Πού είστε καλε αγορομάνες;; Σας περίμενα πιο… εκδηλωτικες…. Εκφραστείτε ελεύθερα… Πείτε όλα όσα νιώθετε για το γιο!!«

Να εκφραστώ ε;; Αλλά εντελώς ελεύθερα;; Να λοιπόν το κατεβατό-απάντηση, γιατί με προκάλεσε!

Αφού ο παίδαρός μου έγινε 6 μηνών, γερός & δυνατός, κοιμάται και τα 10ωρά του, αφού σταμάτησα και να του δίνω το γάλα μου κι άρχισα δειλα-δειλά τα κρασάκια και τις τσιγαρούμπες, αποφασίσαμε με το μπαμπά του να κάνουμε το όνειρό μου πραγματικότητα, το όνειρο που είχα εδώ και πάνω από 1 χρόνο: Να βγούμε στο μπαράκι μας να τα πιούμε “όπως πριν”.

Σάββατο απόγευμα πηγαίνουμε το μικρό στην πεθερά μου, μαζί με όλα τα σιμπράγκαλά του: Καρότσι για λίκνισμα μέχρι να κοιμηθεί, συσκευή fisher-price που βγάζει φως, μουσική και ήχους νερού (ή αλλιώς “ησυχαστήρι”, το οποίο τα έχει βγάλει τα λεφτά του!), γάλα, multi για λιώσιμο φρούτων, μπιτζάμες, κουβέρτα, παιχνιδάκια που κρέμονται, κουδουνίστρες κλπ κλπ κλπ….

Καθόμαστε εκεί 1-2 ώρες, τελικά στις 8 μιση ο παίδαρος κοιμάται αφού έπαιξε με τους παππουδες και  ήπιε το γάλα του. Και τότε την κάναμε με ελαφρά, και πάμε σπίτι να ετοιμαστούμε. Μπάνιο είχα κάνει (ναι, τα κατάφερα) ντύνομαι και πάω να βαφτώ… Ρε να μη θυμάμαι τι βάψιμο έκανα πριν 100 χρόνια που είχα να βγω βράδυ!

Πρώτη προσπάθεια: Ασύμμετρα μάτια και μάγουλα σαν κλόουν από το πολύ ρουζ.

Δεύτερη προσπάθεια: Μορτίσια Άνταμς, πιο γκόθ από ποτέ, μαύρο μάτι και εκρού του νεκρού, γιατί δεν τολμούσα να βάλω ρουζ, μη γινω όπως πριν.

Τρίτη προσπάθεια: Σκατά, αλλά καλύτερα από πριν. Και είχε περάσει μια ώρα. Τελοσπάντων φεύγουμε και πάμε για το Bourbon (αυτό που στέκει γερά στην Καλλιδρομίου από τη δεκαετία του 80-90).

Μπαίνουμε μέσα. Κοιτάμε γυρω-γυρω. Όλα ήταν όπως πριν. Ωραία αίσθηση να τα βρίσκεις όλα όπως πριν. Ακόμη και οι θαμώνες που ξέραμε, εκεί ήταν. Όλα γνώριμα, όλα καλά, όλα ανθηρά. Πως και πως την περίμενα αυτήν την έξοδο: Φανταζόμουν τις συζητήσεις μεταξυ μας, με τους θαμώνες, το λίκνισμα στη μουσικούλα, το να κάτσω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στο μπαρ και όχι σε κάποιο τραπεζάκι γιατί πονούσε ο κώλος μου και η μέση μου από την κοιλάρα, και μόνο σε καναπέ βολευόμουν. Φανταζόμουν το ποτήρι το κρασί μαζί με τα αγγουράκια και τις πιπερίτσες, μαζί με τα φρέσκα ξηροκάρπια, το αργό και ηδονικό στρίψιμο Καρέλια καπνό και εισπνοή μέχρι τ’ αυτιά. Κι έτσι έγιναν κορίτσια. Όλα όπως πριν. Και το κρασάκι, και τα αγγουράκια και οι πιπερίτσες και ο Καρέλιας έδινε κι έπαιρνε.

Ενα μόνο πράγμα δεν ήταν “όπως πριν”: Εμείς. Μας μιλούσανε για τα τρέχοντα γεγονότα, π.χ. “πρέπει να κρατηθούν οι χώροι σαν τη βίλλα Αμαλίας γιατί αλλιώς στο τέλος δε θα τολμάμε ούτε να εκφράσουμε γνώμη. Θα είμαστε όλοι σα φυλακισμένοι” κι εμείς απαντούσαμε: “το μόνο που θέλουμε είναι να μεγαλώσει ο γιος μας σε ένα ελεύθερο περιβάλλον”.

Μας έλεγαν για διακοπές και λέγαμε: “ναι, θα πάμε να δει ο γιος μας θάλασσα, να κάνει το πρωτο του μπανάκι”.

Μας έλεγαν έλεγαν για μετανάστευση και εμείς λέγαμε “Πάντως δε θέλουμε να φύγουμε Αμερική. Δε γουστάρουμε ο γιος μας να γινει Αμερικανάκι”.

Ό,τι θέμα και να λέγαμε, νά σου και η φράση “ο γιος μας”. Αηδία καταντήσαμε. Και οποιοδήποτε θέμα δε χωρούσε τη φράση αυτή, ήταν βαρετό. Και να το παιζουμε και αυθεντίες περι τα μωρουδιακά, και να τους έχουμε πρήξει τα ούμπαλα τί ωραία που είναι να έχεις παιδιά… Ασε που, βασικά, η έξοδος αυτή είχε και ένα σκοπό, να μιλήσουμε ήσυχα και για κάποια δουλειά που κυνηγάει ο άντρας μου, και να ανταλλάξουμε ιδέες (ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ δουλειά βλέπετε, γιατί φράγκα δεν παίζουν και πρέπει να την πάρει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ), γιατί στο σπίτι δε γινεται με το μικρό. Αλλά ούτε αυτό κάναμε. Τελικά καταλήξαμε να μιλαμε, για τί άλλο;;;:::

Για το ΓΙΟ ΜΑΣ!!!!!

Πέρασε και η ώρα, ήπια δυο κρασάκια, ο άντρας μου ήπιε τον άμπακο και φεύγουμε. “Τι ωραία περάσαμε, τι καλά, να το ξανακάνουμε”. Γυρνάμε σπίτι, διοτι είχαμε προγραμματίσει και ήσυχο σεξάκι.

Μπαίνουμε μέσα και μας πιάνει η καρδιά μας. Ένα άδειο ριλάξ μας περίμενε στον καναπέ του σαλονιού.

“Πολύ κρύο εδω μέσα, ε;;”

“Ναι”

“Και ησυχία”…

Αυθόρμητα πάμε στο δωμάτιό του. Άδειο κρεβατάκι. Μ’ έπιασε το στομάχι μου. Με κοιτάει ο  άντρας μου και λέει: “Αδειο το κρεβατάκι του, ε;”

“ Άστα χέστα” του απαντάω…

Μου λεει “Δεν πάμε για ύπνο; Ξενέρωσα, δε θέλω σεξ”

“Ποιό σεξ;;; Αντε γεια!!!”

Την άλλη μέρα, κι ενώ κοιμήθηκα στις 2-2.30 ξυπνάω η καλή σου στις 8 παρα 10. Στα καρφιά. Λέω, δεν τον ξυπνάω τον κακομοίρη. Ό,τι ώρα ξυπνήσει φεύγουμε. Πέρασαν 2,5 ώρες που μου φάνηκαν 2,5 αιώνες, να παίρνω και την πεθερά μου και να μην απαντάει, και να μ’ έχει πιάσει κωλοπιλάλα να κάνω δουλειές –εγώ που δε φημίζομαι γενικά για τη μανία μου με τη νοικοκυροσύνη.

10.20 ακούω την πόρτα του υπνοδωματίου να ανοίγει κι ο άντρας μου με φάτσα σα βρασμένο κουνουπίδι να με ρωτάει τι ώρα είναι και μόλις του λέω, να μου λέει “ντύσου, φύγαμε!!”. Του απαντάω όλο έκπληξη “Ρε δε θα πιείς καφέ;” (καθότι παίζει να είναι η πρώτη φορά στη ζωή του μετά το στρατό που δεν έχει πιεί καφε το πρωί, γιατί αν δεν πιεί, δεν μπορεί ούτε να μιλήσει).

“Γάμα τον καφέ, πάμε!!!”

Σε μιση ωρα ήμασταν στο σπίτι της πεθεράς μου να χτυπάμε τα κουδούνια σαν τα κωλοπαιδάκια –ναι, αυτά που σου σπάνε τα νεύρα με το “ντιν-ντιν-ντιν-ντιν” το κουδούνι της πολυκατοικίας όταν πας να κοιμηθείς το μεσημέρι.

Ορμάμε μέσα, η πεθερά μου με τον παίδαρο στην αγκαλιά και ο παίδαρος μόλις με βλέπει αρχίζει να κακαρίζει απ τα γέλια! Τον αρπάζω, τον ζουπάω, τον φιλάω, τον τρίβω, του δειχνω τον πατέρα του, του σκάει γελάκια κι αυτουνού, τον αρπάζει ο μπαμπάς, τον κάνει αεροπλανάκι, του σκάει 500 φιλιά (η πεθερά μου να φωνάζει “ΜΗΗΗΗΗ παιδί μου, μόλις τον τάισα!! ΘΑ ΞΕΡΑΣΕΙ το μωρο!!”)  με τα γένια του όλα πάνω στη μούρη του μωρού, ξερνάει κι ο μικρός λιγουλάκι πάνω στα γένια του μπαμπά –έτσι για εκδίκηση επειδη τσιμπάνε- και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Συμπέρασμα: Τίποτε δεν μπορει να είναι “όπως πριν”. Μετά το γιό μου, ΤΟ ΧΑΟΣ!

(κι ύστερα μου λες “αγορομάνα”)

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com