Μαμά στο σπίτι (αχ!)
Αχ αχ αχ! Ανήκα λοιπόν και εγώ στις γυναίκες που μέχρι τα 28 -όπου κι έγινα μαμά- ποτέ δεν είχα φανταστεί τον εαυτό μου σε αυτή τη φάση… ; Hθελα να έρθει, αλλά το έβλεπα σαν κάτι μακρινό…
Όπως και πολλά άλλα κορίτσια, από το Δημοτικό ειχα προγραμματιστεί για την τέλεια επαγγελματία ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα για την τέλεια υπάλληλο!
Γενικότερα είχα μια συνέπεια στις υποχρεώσεις μου… σπoύδασα, έκανα το μεταπτυχιακό μου, δούλεψα για λίγα χρόνια… και μετά… εκεί που νόμιζα ότι κάπως έχουν τακτοποιηθεί τα πράγματα έκλεισε η εταιρία στην οποία ήμουν…
Μετά από αυτό πήραμε την απόφαση με τον άντρα μου να προσπσθήσουμε για ένα μωράκι. Έτσι θα περνούσα μια ήρεμη εγκυμοσύνη, θα ξεπεταγόταν λίγο το ζουζουνέλι και μετά να έβρισκα εκ νέου μια δουλειά.
Έτσι κι έγινε, εκτός από το τελευταίο part, αυτό της δουλειάς!
Κι εδώ ξεκινάει ο δικός μου προβληματισμός… Εννοείται ότι αυτό το πλασματάκι έχει γεμίσει πολύ τη ζωή μου (είναι ξεκάθαρα το σημαντικότερο κατόρθωμα μου!!!) και ότι είναι ότι καλύτερο για τη μικρούλα μου που έχει τη μαμά της εδώ και 2 χρόνια πάντα μαζί της. Εχουμε γίνει αυτοκολλητάκια!
Αλλά από την άλλη κορίτσια, νιώθω ότι χάνω τα ενδιαφέροντα μου, ότι μένω κάπως πίσω κι αυτή η κλεισούρα ώρες ώρες μου βαράει στον εγκέφαλο! Μπορεί να αποκτώ άλλες δεξιότητες αλλά το μυαλό μου λίγο σαφρακιάζει (αν υπάρχει κι αυτή η έκφραση, αλλά αυτή μου κολλάει τώρα)
Είναι και που είχα προγραμματιστεί να δουλεύω στη ζωή μου… Δεν ξέρω… Εσείς πώς αισθάνεστε;
μαμά Φλώρα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Τα είπες όλα και για μένα!
Γειά σας κορίτσια κ από εμένα. Έχει και τα καλά του όλο αυτό, αλλά βέβαια και αρνητικά. Εγώ είμαι παντρεμένη, και χωρίς δουλειά. Δε παλεύεται ώρες ώρες. Εκτός αυτού είναι και το οικονομικό στη μέση. Εσάς σας στηρίζει ο σύζυγος; γιατί εμένα έχει αρχίσει τις γκρίνιες και τους περιορισμούς που που κ αυτό δε παλεύεται. Πως το αντιμετωπιζεις αυτό ; γι αυτό κορίτσια μου, καλύτερα ο άνθρωπος να είναι ανεξάρτητος.
Ωραιο πραγμα η μητροτητα το ωραιοτερο μπορω να πω, αλλα το αρθρο το βρισκω θλιβερο. Μπορεις να κανεις πραγματα για τον εαυτο σου και επιβαλλεται ακομα κ αν δεν δουλευεις. Απο το να κλαιγεσαι ειναι καλυτερο. Αν αγαπας κ σεβεσαι τον εαυτο σου...
Καλησπέρα..και εγω αναγκάστηκα να αφήσω την δουλεία μου λόγω δύσκολης εγκυμοσύνης ...εχω 3 παιδάκια 1 αγοράκι 4 ετων και 2 κοριτσάκια δυδυμα 3 ετων...Η κλεισούρα δεν περιγράφετε..??
Και εγώ για το ίδιο σχέδιο πήγαινα έμεινα άνεργη 1'5 χρόνο και μόλις έμεινα έγκυος 3μηνών βρήκα δουλειά. Αναγκάστηκα να δουλέψω μέχρι τελευταία στιγμή και 2μηνων το μωρό να επιστρέψω. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο τελικά υπομονή η δουλειά είναι ίδια και αυτή η καθημερινότητα θα'ναι εκεί να σε περιμένει για αργότερα...
επιτελους δεν ειμαι μονη τι να πω σε νιωθω απολυτα!
Ποσο σας καταλαβαινω ολες!ειμαι κ εγω μαμα μιας 2.5χρονης μικρουλας κ ενος 13 μηνων μπομπιρακου..σταματησα την δουλεια μου λιγο πριν γεννησω τον μικρο (μιας κ εφυγα με εθελουσια αποχωρηση απτην εταιρια που ημουν) κ εκτοτε ειμαι σπιτι..εχω σπουδασει,εχω κανει μεταπτυχιακο,εχω δουλεψει σε πολυεθνικες κ παντα ημουν στο τρεξιμο...τωρα ομως ασχολουμαι αποκλειστικα με τα παιδακια μου,ειναι ολη μου η ζωη..ομως,υπαρχουν στιγμες που ολα μοιαζουν μαυρα,δουλεια δεν βρισκω,ο αντρας μου λειπει ολη μερα λογω εργασιας, κ ο μονος τροπος να επικοινωνησω με εναν ενηλικα ειναι το τηλεφωνο.νιωθω οτι εχω χασει τον εαυτο μου,βουλιαζω στις πυτζαμες καθε μερα κ φυσικα καθε εβδομαδα που ξεκιναει ειναι σαν τις προηγουμενες.ξερω οτι ειναι πολυ σημαντικο που τα παιδακια μας μεγαλωνουν μαζι μου,αλλα ολη αυτη η κλεισουρα με οδηγει καποιες φορες στο να χανω την υπομονη μου κ να τους φωναζω κ μετα να εχω τυψεις...θελω τον παλιο μου εαυτο πισω, νιωθω οτι εχω χασει τον ρολο της εργαζομενης γυναικας κ εχω περιοριστει μονο στον ρολο της μαμας-συζυγου που φυσικα ειναι κ οι σημαντικοτεροι..αλλα πειραζει που θελω κατι κ για μενα;να ξανανιωσω χρησιμη κ υπευθυνη κ για πραγματα εκτος σπιτιου...;
το ότι έγινες μαμά δε σημαίνει ότι σταμάτησες να είσαι γυναίκα. Βγες από το σπίτι με το παιδί σου, γιατί όχι, ξεκίνα μια δραστηριότητα, ξεκίνα γυμναστήριο, πηγαίνετε μαζί για καφέ κ θα δεις ότι δεν είσαι η μοναδική που βγαίνει μόνη με το παιδάκι της. Εμένα ο άντρας μου είναι ναυτικός και γι'αυτό το λόγο έχω κάνει την κόρη μου την καλύτερή μου φίλη. Μαζί στα μαγαζιά, στην καφετέρια, παντού. Και είναι μόλις 5,5 χρονών.
Διαβασα τα περισσοτερα (οχι ολα) τα σχολια και μια ερωτηση μου γεννηθηκε. Τι προβλημα εχουν οι Ελληνιδες με μια γυναικα που θελει να παει μπροστα στην καριερα και στην δουλεια της? Το προβλημα ποιο ειναι? Μπορει καποια μαμα να διαθετει την οικονομικη δυνατοτητα και να εχει μια κοπελα (ή μαμα ή καποιον τελος παντων) που να της κραταει το παιδι καποιες ωρες, ετσι ωστε να δουλευει και να παει μπροστα στην δουλεια της. Και αυτο, δε τη πειραζει. Το δικο σας το ζορι (ορισμενων που ειδα στα σχολια) ποιο ειναι? Εαν καποια κοπελα τα ειχε σχεδιασει ετσι απο την αρχη? Δηλαδη, αν εμεινε εγκυος, προγραμματιζοντας οτι καποιος θα κοιταει το παιδι οσο αυτη δουλευει? Κανετε λες και ειναι δικο σας παιδι ορισμενες και ηρθαν στο δικο σας σπιτι. Δικαιωμα της καθε γυναικας να θελει να ανεβει επαγγελματικα και να διεκδικει τα κεκτημενα της, ειτε ειναι μαμα, ειτε δεν ειναι. Δε καταλαβαινω γιατι καποια πρεπει να απολογειτε που θελει να τα πηγαινει καλα και να προοδευει στην δουλεια της. Ελεος δηλαδη.
Ποσο σε ζηλεύω!!! Ζω στο εξωτερικό κ εχουμε δικη μας σουβλακερι τα εσοδα ομως δεν ειναι τοσα ωστε να βαλω καποιο ατομο στη θεση μου κ ετσι παιρνω τον 4μηνων γιο μου μαζι κ δουλεύω καθημερινα για τουλάχιστον 8 ωρες! Θελω τοσο πολυ να απαλλαγώ απο τη δουλειά κ να μεινω σπιτι να φροντίζω το παιδακι μου καθως ετσι το αγχος είναι μεγαλο κουράζομαι πολυ κ στις 6 το πρωι που ξυπναει το μωρο για γαλα αναβουν τα λαμπακια μου!! Γ αυτο κ πουλαω το μαγαζι! Βρες δραστηριοτητες που ισως μπορεις να κανεις μαζι με το παιδακι σου! Ο χρονος πισω δε γυρίζει!
ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ . ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ. ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΝΟΧΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΤΟ ΑΓΑΠΑΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕ ΤΙΘΕΤΑΙ ΘΕΜΑ . ΕΓΩ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙΡΟ ΚΑΘΟΜΟΥΝΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ, ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΜΕ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ ,ΒΕΒΑΙΑ ΜΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΠΟΛΥ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΥ . ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΛΙΓΟ ΠΑΕΙ ΣΤΑΘΜΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΩ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ . ΜΗ ΑΚΟΥΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΣΩΣΤΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΑΛΛΩΣΤΕ ΜΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΜΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
ποσο μα πόσο σε καταλαβαίνω!!!Τα ιδια περνάω κι εγω!Εγω εχω και δυο παιδακια, 2,5 και 1,5 ετους.Ειμαιστο σπιτι απο οταν εμεινα εγκυος.Οι δικοι μου μενουν στο χωριο,δεν μπορω να τα αφησω πουθενα και ειμαι ολη μερα με δυο μωρα!Και τι δεν κανουμε στο σπιτι για να μη βαριομαστε!κι αυτα κι εγω!! Μ'αρεσει που μεγαλωνω εγω τα παιδακια μου αλλα ωρες ωρες...φρικαρω κιολας απο την κλεισουρα!Αυτο που μπορεις να κανεις και το κανω κι εγω ειναι να βγαινεις εξω απο το σπιτι,να πηγαινεις βολτες με το παιδι,πότε στις κουνιες,πότε για ψωμι,πότε για περπατημα..Ετσι παιρνεις λιγο αερα καιξεσκας! Σε λιγα χρονια,θα αναπολεις τις μερες που ησουν σπιτι μετο μωρο!
se katalavainw...k egw spiti oli mera me ton mpompira...egw pali den douleuw apo epilogi,o antras mou mporei k mas suntirei k me to parapanw 8a elega opote protimisa na afierw8w sto mwro mou eidika twra pou me exei anagki.den mporw na fantastw na afinw to paidi mou gia wres xwris na kserw an efage i an koimi8ike opws to kanw egw.ap'tin alli vevaia mou tin psilovaraei auti i ka8imerinotita alla den 8a tin allaza me tpt..
Μαλλον τελικα ειναι στην ιδιοσυγκρασια της καθε γυναικας.Πριν κανω τα μωρα μου 28 και 14 μηνων τωρα πια ημουν υποδιευθυντρια καταστηματος σε γνωστη αλυσιδα super market.με καλες προοπτικες εξελιξης.Μολις απεκτησα το πρωτο μου ζουζουνι και προτου επιστρεψω στη δουλεια,ξαναμεινα εγκυος και ζητησα να απαλλαγω απο αυτα τα καθηκοντα διοτι ηθελα να δουλευω κανονικο ωραριο και να γυριζω στα παιδια μου.Εχω επιστρεψει απο τον Οκτωβριο και πιστεψε με,νομιζω οτι οταν βρισκομαι εκει,λειπει ο μισος εαυτος μου!!Θα θελα κι εγω να ειχα την δυνατοτητα να μεινω σπιτι.Αλλωστε εχω τοσα πολλα να ασχοληθω που δεν μου φτανει ενα εικοσιτετραωρο!!!!Η μερα μου ειναι τοσο γεματη που απορω τι εκανα πριν...Ο μεγαλυτερος,ιδανικοτερος και απολαυστικοτερος στοχος μου εχει επιτευχθει.Προσπαθω καθημερινα για να μεγαλωσω ΚΑΛΑ παιδια.
Epitelous den niw8w monh!!! xairomai pou to diavasa to keimeno sou giati me etrwgan oi typseis toso kairo oti hmoun h monh pou eixa frikarei oso hmoun sthn mhtrikh adeia! Exw thn tyxh na zw ekswteriko opote gyrisa sthn douleia, apla teleiwnw nwritera kai etsi exw perissoterh wra me to paidi meta kai pleon den eimai mesa sta nevra kai thn kata8lipsh. Den pisteuw oti einai kako na to paradextoume. Opws les kai esy exoume programmatistei apo paidia na zoume energa sthn koinwnia, na douleuoume, na spoudazoume kai oxi apla na prosexoume to spiti. Me ton idio tropo pou an thn dekaetia tou 50 evazes thn mhtera mou h thn giagia mou se ena grafeio apo to prwi mexri to vrady sta 30 tous 8a eixan frikarei kai autes! Egw 8a sou synhstousa, an gia twra den mporeis na vreis kapoia monimh douleia na pas se kapoio vivliopwleio h allo magazi ths geitonias kai na tous prosfereis isws mesa sto SK pou 8a mporei o antras sou na krathsei to paidi na douleueis gia autous kapoies wres kai asto apanw tous an 8a sou dinoun kati xrhmatika h oxi. To ekane mia ksaderfh mou sthn Ellada kai sto telos thn phran momimh giati htan toso kalh! Sigoura, opws kai na exei, 8a se voh8hsei na kselampikareis kai na eisai anamesa se enhlikous kapoies wres ths evdomadas. :) YG. Egw sto deutero paidaki, an kanw, eipa oti panw apo 5 mhnes adeia den ka8omai me thn kamia, oxi gia mena, alla giati pragmatika pisteuw oti h douleia me kanei kalyterh mama!!
Τελικά ο άνθρωπος πάντα θέλει αυτό που δεν έχει...!!! Δουλεύοντας δώδεκα ώρες την ημέρα χωρίς αποτέλεσμα οικονομικό (οι ώρες δεν ανταποκρίνονται στις οικονομικές απολαβές...με τίποτα όμως...) νοιώθω ότι αυτό που θα ήθελα είναι να μου τύχει το ΛΟΤΤΟ (που δεν παίζω βέβαια...) και να μπορώ να μείνω σπίτι να μεγαλώνω τη μικρή μου!!! Όταν κάποια στιγμή έπρεπε να λείψει η μητέρα μου εκτός Αθηνών κι αναγκάστηκα να πάρω άδεια από την τότε δουλειά μου για να είμαι με το παιδί...ήταν οι ομορφότερες μέρες της ζωής μου!!! Μπορεί να κουραζόμουν πιο πολύ σωματικά (οι δουλειές στο σπίτι είναι πιο κουραστικές από το δωδεκάρο στο γραφειο) αλλά το να είμαι όλη μέρα στο σπίτι με τη μικρή μου είναι ένα όνειρο μας που μάλλον θα μείνει όνειρο!!! όποτε μια λύση για σένα ίσως να ήταν να μπορέσεις να αναγνωρίσεις τα θετικά αυτού που βιώνεις, γιατί είναι πολλά... και μόνο όταν μπορέσεις να επανέλθεις στη δουλειά σου θα τα καταλάβεις και θα τα εκτιμήσεις... Πάντως νομίζω ότι μια μαμά στο σπίτι μπορεί να γεμίζει δημιουργικά το χρόνο της (όσο της μένει) Ένα σου λέω...θέλω και πρέπει να ξεκινήσω γυμναστική και δεν έχω το χρόνο... οπότε, βρες δημιουργικές ασχολίες κι εκμεταλλεύσου το δώρο που έχεις στα χέρια σου... Σε ζηλεύω τρελλάααααααααααα!!!
ενα δικιο το εχεις!!εγω καθομαι απο τον ιουλιο που γεννησα κ ωρες ωρες νιωθω πως χανω επεισοδια για το τι γινεται εκει εξω,απο την αλλη ομως δε θελω να αφφησω το μωρακι μου σε κανεναν αλλο.δε νιωθω ομορφα στην ιδεα πως θα μου το φροντιζει καποιος αλλος(πλην του μπαμπα βεβαια)σε 1 μηνα πρεπει να επιστρεψω στη δουλεια κ ακομα δε ξερω τι θα κανω..αυτο παντως που θα σου προτεινα ειναι να πας γυμναστηριο,αν δε το μισεις.κ εγω δεν ειμαι πολυ της γυμναστικης αλλα ομολογω πως με ξυπναει απο την κλεισουρα!
ΔΟΥΛΕΥΑ ΑΠΟ ΤΑ 19 ΣΑΝ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 33 ΠΟΥ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑ...ΜΙΑ ΖΩΗ ΕΛΕΓΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ... ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ...ΣΤΑ 35 ΠΛΕΟΝ ΜΕ ΕΝΑΝ ΤΕΛΕΙΟ ΓΙΟ 10 ΜΗΝΩΝ ΠΕΡΝΑΩ ΤΕΛΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ... ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ''ΜΑΜΑΚΟΥΛΙΣΤΙΚΗ'' ΠΡΩΙΝΗ ΠΑΡΕΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ....
Λες και περιγράφεις τον εαυτό μου!Νιώθω ακριβώς τα ίδια πράγματα και δυστυχώς δεν με καταλαβαίνει κανείς!Ναι , είμαι ευγνώμων για τα δύο παιδάκια που μου χάρισε ο Θεός αλλά ήθελα και κάτι για μένα , για να νιώθω εγώ καλύτερα και συνάμα να είμαι καλύτερη μητέρα!Ας όψεται η κρίση ......
Εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί ότι είμαι τώρα σπίτι, μιας και ο γιος μου ακόμα πολύ μικρός (μόλις χρόνισε το πουλάκι μου). Αλλά ότι δεν έχω επιλογή...Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι δεν θα μπορέσω να βρω δουλειά, η ακόμα χειρότερα ότι άνδρας μου δεν θα είναι σε θέση να μας προσφέρει τα απαραίτητα((( Τέλος πάντων για μένα το ιδανικότερο θα ήταν σε κάνα χρόνο να βρω μια δουλειά παρτ-ταιμ. Και να "ξελαμπικάρει" λίγο το μυαλό μου, αλλά και θα συνεισφέρω στο οικογενειακό προϋπολογισμό... Αλλά θα δούμε πως τελικά θα είναι τα πράγματα.
Επέλεξα και γω να μείνω σπίτι να μεγαλώσω τα παιδιά μου και το έχω νιώσει αυτό που λες.Τώρα είναι αρκετα μεγάλα,(14,17,19)αλλά τώρα είναι που με χρειάζονται περισσότερο.Δεν το έχω μετανιώσει ούτε στιμή που έγινα full time μαμά.Την ικανοποιηση που μου δίνει η όμορφή μου οικογένεια,δεν θα μπορούσε να μου τη δώσει καμμιά επαγγελματική καταξίωση.Θα έκανα και πάλι το ίδιο χωρίς δεύτερη σκέψη!!!
Με περιγράφεις, τέλεια!! Εμένα, πια, μ' έχει επηρεάσει και στη σχέση μου, με την μικρή... Χάνω την υπομονή μου, με το παραμικρό και δεν έχω διάθεση για παιχνίδι. Βέβαια, αντιμετωπίζω και οικονομικό πρόβλημα (ο σύζυγος, δεν δουλεύει, πάντα), οπότε αυτό, ίσως χειροτερεύει την κατάσταση...
Θα επιστρέψω σε λίγο στην εργασία μου και δεν θέλω καθόλου. Νιώθω τύψεις. Ισως να φταίει το γεγονός ότι δεν μου αρέσει η δουλειά μου. Θα προτιμούσα να είχα μια απασχόληση από το σπίτι ή part time. Να ξεφεύγω λίγο αλλά να μην χάνω και πολλές ώρες από το παιδί.
Δεν μπορούσες να το περιγράψεις καλύτερα..... αυτό είναι που λένε ότι κάπου υπάρχει κάποιος άνθρωπος που νίωθει και σκέφτεται όπως εσύ.... το σημαντικότερο όμως είναι ότι έχουμε την καλύτερη παρέα του κόσμου.... και έτσι μπορούμε να αναπνέουμε..... καλή δύναμη....
Καλωσήρθες στο κλάμπ μαμά Φλώρα!!!!!Μη νομίζεις πως είσαι η μοναδική άνεργη μαμά και γυναίκα που αισθάνεται έτσι...πιστέυω πως όλες όσες είχαμε τη δουλεία μας, την ανεξαρτησία μας και είχαμε βάλει τη ζωή μας σε ένα πρόγραμμα το να απολυθούμε και να κλειστούμε στο σπίτι με το μικρό μας ήταν κεραμμύδα στο κεφάλι...όλα άλλαξαν και πάνω απ'όλα η ψυχολογία μας στα πατώματα.Το μόνο που μπορώ να σου πώ για να σε ανεβάσω λιγάκι είναι να δεις τα θετικά της κατάστασης αυτής.Άλλαξε διάθεση,ανέβασε λιγάκι την ψυχολογία σου και μην μένεις παρατηρητής της καθημερινότητας σου γιατί το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χάσεις το παιχνίδι.Δυστυχώς περνάμε δύσκολους καιρούς με το να νιώθεις έτσι κάνεις τη ζωή σου ακόμα πιο δύσκολη.Πάρε κουράγιο και σκέψου πως η πλειοψηφία των γυναικών πλέον είναι άνεργες και νιώθουν ακριβώς όπως και εσύ.Ήμουν και εγώ εργαζόμενη για 8 χρόνια,απολύθηκα γιατί έκλεισε η εταιρία και έκτοτε δεν μπόρεσα να βρω δουλειά...κοντέυουν 3 χρόνια...βίωσα ακριβώς τα ίδια αλλά αναθεώρησα τα πράγματα γιατί ένιωσα την κατάθλιψη να μου χτυπάει την πόρτα.Ας ελπίσουμε πως θα έρθουν καλύτερες μέρες,μέχρι τότε ας χαρούμε τα παιδάκια μας γιατί αυτές οι στιγμές δεν θα ξαναρθούν.
ΦΛΩΡΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΚΗΝΙΚΟ Κ ΕΓΩ!ΣΤΑ 28 ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΖΟΥΖΟΥΝΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΑΝΑΕΡΓΑΣΤΩ ΑΛΛΑ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΕΞΩ...ΑΤΟΜΟ ΝΑ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΘΑ ΤΗΝ ΕΣΤΕΛΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ...ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΑΛΤΑΡΩ ΧΑΝΩ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ,ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΤΗ ΜΙΚΡΗ,ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΝ...ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ...ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ,ΕΞΑΛΛΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΒΕΛΤΙΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΘΑ ΞΕΠΟΡΤΙΖΕΤΕ ΠΑΡΕΑ...ΣΤΟ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ...ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΟΤΙ Κ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ...
πως να αισθάνομαι; ΧΑΛΙΑ. νιώθω άχρηστη, πως δεν κάνω τίποτα. ξέρω πως δεν είναι αλήθεια αυτό, όμως έτσι αισθάνομαι. νιώθω πως έχω χάσει την ανεξαρτησία μου, πως είμαι δεμένη χειροπόδαρα και δεν μπορώ να αντιδράσω. δε λέω πως δεν είναι ωραίο να έχω χρόνο να κάνω τις δουλειες μου με την ησυχία μου, να παίξω με το παιδί μου χωρίς χρονόμετρο. κι αυτό ωραίο είναι αλλα δεν είχα μάθει έτσι. δεν με είχα φανταστεί ποτέ έτσι. όταν ήρθε ο καιρός να επιστρέψω από την άδεια τοκετού ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα πως θα μπορούσα να μείνω σπίτι. ήταν δεδομένο πως θα συνέχιζα να δουλεύω. όχι μόνο για τα χρήματα. μη φανταστείτε πως ήμουν γυναίκα καριέρας με φιλοδοξίες και όνειρα για την καριέρα μου. όχι. μια απλή, ταπεινή υπάλληλος ήμουν που ήταν πολύ καλή στη δουλειά της. δούλευα από 18 χρονών, τώρα είμαι 35. απλά απολύθηκα όπως τόσοι και τόσοι στις μερες μας. ψάχνω και δεν βρίσκω τίποτα. απλά :(
Δυστυχώς κι εγώ το ίδιο νιώθω…και απλώς κάνω την ανάγκη φιλοτιμία...
Τι να σου πω, εγώ σπιτι δούλευα εδώ και πολλά χρόνια και την κλεισούρα την ψιλοείχα, αλλά όταν ήθελα έκανα κι άλλα πράματα. Δε νομίζω πάντως οτι έχασα τα ενδιαφέροντά μου, απλά βρήκα καινούργια, πιο δημιουργικα και πιο σοβαρα: Το πως να μεγαλώσω το παιδί μου. Λιγο το 'χεις να μην ξερεις την τύφλα σου από μωρά, και να πρέπει να ψαχτεις να ενημερωθεις για τα πάντα; Και μετα να τα εφαρμόσεις κιολας; Πιο μεγαλη πρόκληση δε μου χει τύχει ποτε. Μιλάμε ωρες-ωρες ζορίζομαι από το τι να πρωτοπροσέξω. Κουραστικό μεν, βαρετό καθόλου. Βέβαια εγώ μεχρι τα 36 μου ζουσα τριαλαριλαρό και για να είμαι ειλικρινής ήθελα λίγο να σοβαρευτώ τελικά, να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό στη ζωή μου βρε παιδί μου.
Διάφορα άρθρα που έχω διαβάσει στο παρελθόν, όλα στο ίδιο κατέληγαν: μητέρα που είναι αποκλειστικά στο σπίτι, είναι δυστυχισμένη μητέρα. Οι καλύτερες εναλλακτικές που δημιουργούν πιο ευτυχισμένες μητέρες είναι part time δουλειά ή, ακόμα καλύτερα, δουλειά από το σπίτι. Είμαι τυχερή που ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, αφού όσο ήμουν έγκυος κατάφερα να βάλω τα πράγματα σε μία σειρά ώστε αργότερα να μπορώ να δουλέψω από το σπίτι (αφού ενδιάμεσα απολύθηκα από την εργασία μου). Τώρα η μικρή μου είναι 6 μηνών και σε κάνα δίμηνο λογικά θα ξεκινήσω να ξαναδουλεύω. Να πω την αλήθεια και παραπάνω να καθόμουν δε θα με πείραζε καθόλου, μιας και δεν έχω κάτσει ιδιαίτερα ποτέ στη ζωή μου, ενώ και τώρα δεν το λές ότι κάθομαι, μιας κι είμαι ολομόναχη με το μωρό σχεδόν όλη μέρα με μηδαμινή βοήθεια από οικογένειες.. ούτε να φάω δεν προλαβαίνω!!
se katalavainw k egw.exw ena agoraki 20 minwn k prin meinw egkuos elega oti 8a douleuw k egw opws toses alles gunaikes k parallila 8a eimai k kali mama,panta ekei gia ton gio mou. to 8ema einai oti den to dexetai o antras mou gt leei oti einai polu mikros akoma k den 8elei na megalwsei to paidi me tis giagiades (uparxei atomo megaluteris empistosunis apo tin idia sou ti mana na krataei to paidi sou gia liges wres?) parolo pou 8elw na kanw part time douleia.gia na 3efeugw ligo kai na exw dika mou lefta estw k liga.to na doulepsw den simainei oti 8a paramelw to paidi mou.gi auto k egw vrika tropo na vgalw dika mou xrimata,xeiropoiita kosmimata.
Εγώ είμαι από εκείνες που σε λίγο γυρίζουν στην δουλειά και δεν θέλω με τίποτα. Δεν είναι ότι βαριέμαι ίσα ίσα απλά προτιμώ να κάτσω με το παιδάκι μου παρά να γυρίσω στο άθλιο περιβάλλον που δουλεύω. Αν δεν είχαμε ανάγκη τα χρήματα δεν θα γυρνούσα. Δουλεύω απ'τα 22 μου και τώρα είμαι 32, το μωρό μου είναι 7 μηνών. Μακάρι να μην ήμουν υποχρεωμένη να τον αφήσω τόσες ώρες με τις γιαγιάδες του...όταν θα σχολάω θα έχει κοιμηθεί ήδη για βράδυ και έτσι θα τον βλέπω το επόμενο πρωί. Προς το παρόν μόνο με την ιδέα μελαγχολώ ίσως οι πρώτες μέρες να είναι δύσκολες και μετά να μην με ενοχλεί. θα δείξει...
Κι εγω παρομοια φαση κοριτσια...Εκλεισε η εταιρια που δουλευα 1 μηνα μετα την επιστροφη μου απο τη δευτερη γεννα και 1 χρονο τωρα ειμαι σπιτι με τα παιδακια μου..Απο τη μια ευχαριστιεμαι τα μικρα μου τωρα που ναι στην καλυτερη τους φαση (3 & 1,5 χρ), απο την αλλη ωρες ωρες φρικαρω!Ολο δουλειες και νταντεμα...Ειναι φορες που πιεζομαι παρα πολυ και ξεσπαω στα παιδια η στον αντρα μου με τροπο που δεν μου αρεσει καθολου...Δεν ειχα ποτε τετοιες αντιδρασεις γιατι δεν ειχα πιεστει ποτε τοσο πολυ...Το χειροτερο μου ειναι που ενω ειμαι ολη μερα σπιτι οι δουλειες του σπιτιου μενουν πισω...Και ενω χρειαζομαι οικιακη βοηθο που επαιρνα παλια τωρα δεν μπορω να ανταπεξελθω οικονομικα..Το παλευω πολυ μεσα μου, προσπαθω να ειμαι ηρεμη και για να το καταφερω προσπαθω να κανω διαλλειμματα, πηγαινοντας για καφε μονη με φιλες μου, η για ψωνια, ή τα αφησω στους γονεις μου για μερικες ωρες. Μου λειπει πολυ η δουλεια στο γραφειο, ενιωθα πιο γεματη οταν δουλευα, ειχα περισσοτερη ορεξη και να κανω δουλειες στο σπιτι και να παιξω με τα παιδια μου... Ας σκεφτομαστε τη θετικη πλευρα της καταστασης μας και ας προσπαθησουμε να κανουμε κατι και για εμας.Να θυμηθουμε οτι ειμαστε γυναικες και οχι μονο μαμαδες-νοικοκυρες!
Αχ Νίνα, προσπαθείς να μας εμψυχώσεις αλλα, όσο καλό κ αν ακούγεται, η κλεισούρα δεν άντεχεται! Φλωρα πόσο σε καταλαβαίνω.... Πανε 2,5 χρόνια που δεν δουλεύω με ενα κοριτσάκι ΑΥΤΟΚΟΛΗΤΑΚΙ.....
Aσπασία, σε νιώθω απόλυτα. Χάλια είναι το ξέρω. Εμένα 6 μήνες μετά από τη γέννηση του 1ου μωρού και αφού είχα περάσει από τη φάση της απόλησης 40 μέρες μετά τη γέννα (πολύ σοκαριστική εμπειρία!), αυτή η κλεισούρα που λες με είχε διαλύσει. Εκεί ήταν που με παρότρυναν να βρω κάποια απασχόληση...και βρήκα ένα μεταπτυχιακό. Άλλαξε τη ζωή μου. Πάλι ήμουν κλεισμένη στο σπίτι, αλλά το γεγονός ότι είχα ένα στόχο μου αναπτέρωσε πολύ το ηθικό. Μετά πάλι απομόνωση, πάλι κλάματα και μαμά, μαμά. Μετά κάποια δουλειά βρήκα να απασχολούμαι, αλλα σε μερικούς μήνες θα ξαναγυρίσω στα παλιά.Δεν έχω τακτοποιήσει τη ζωή μου, απλώς σήμερα έχω αποβάλλει εντελώς αυτό το αίσθημα της αχρηστίας που ένιωθα κάποτε. Κάποτε με πείραζε να μου λένε άλλοι πως είμαι τυχερή που κάθομαι σπίτι και ξεκουράζομαι(!). Ακόμη και μέσα από την οικογένεια, μου έλεγαν πως δεν το θέλω αρκετά γι' αυτό και δεν είχα δουλειά και πως δε βάζω το μυαλό μου να δουλέψει για να βρω εναλλακτικές. Μιλάμε πρέπει να είχε φτάσει η αυτοπεποίθησή μου στο πάτωμα. Όμως, δεν πρέπει να ακούς κανέναν. Μόνο όποιος το έχει περάσει ξέρει πως είναι. Το να κρατήσεις ένα σπίτι καθαρό, να είσαι όλη μέρα με τα παιδιά και να μην έχεις κανέναν συμπαραστάτη είναι η πιο δύσκολη δουλειά. Αν τα καταφέρεις σε αυτό, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι. Κι επειδή ξέφυγα από αυτό που ήθελα να πω, σταματώ. Στο site https://www.coursera.org/ έχουν μαζευτεί μερικά Πανεπιστήμια και προσφέρουν δωρεάν κύκλους μαθημάτων. Έχει διάβασμα, έχει εξέταση στο τέλος (on-line) και αν περάσεις παίρνεις πιστοποιητικό. Δεν το έχω κάνει, αλλά φίλη που ολοκλήρωσε έναν κύκλο μαθημάτων μου είπε ότι είναι πολύ ενδιαφέρον. Για όποια μαμά νιώθει βαλτωμένη, ίσως αυτό να είναι μια αρχή.
Νιώθω ακριβως το ιδιο..ασχολουμαι αποκλειστικα με την 3 μηνων κορη μ και ειναι η πιο ευχαριστη και ουσιαστικη ασχολια..ομως ειμαι μονο 23 και δε θελω να ζησω μεσα στο σπιτι χανοντας πραγματα απο μενα..οσο ειναι ετσι μικρουλι οκ..ομως μολις ξεπεταχτει (οσο δυσκολο κι αν μ φαινεται) θα ηθελα να την βαλω σε εναν παιδικο ετσι ωστε να κανω κατι και για μενα..μεχρι τοτε μπορει να διοριστω κιολας (λεμε τωρα...αισιοδοξια!!!!!!)..μην νιωθεις ενοχες..θα εισαι κι εσθ πιο υγιεις ψυχολογικα κανοντας κατι κ για σενα κ δε θα σου μεινουν αποθημενα.. να χαιρεσαι το παιδακι σ..
Άφησα τη δουλειά όταν ήμουν έγκυος στο δεύτερο γιό μου και σχεδόν 3 χρόνια είμαι σπίτι και εγώ έχοντας σπουδάσει και δουλέψει απαιτητικά μέχρι τα 33. Έπειτα προστέθηκε και η κρίση και δεν βλέπω προς το παρόν κανένα μέλλον εργασιακά. Συμβαίνει όμως και το εξής στην Ελλάδα βρε κορίτσια, έχουμε λίγο ενοχοποιήσει τη γυναίκα που κάθεται σπίτι για μικρό, μεγάλο διάστημα ή πάντα να μεγαλώσει τα παιδιά της. Νιώθω ότι κουβαλάμε λίγο τα απωθημένα των ελληνίδων του 50 που δε δούλευαν και πρέπει να επιβεβαιωθούμε σώνει και καλά μέσω της δουλειάς. Έπειτα δεν βοηθάει και το κράτος από την άποψη ότι ούτε παιδικές χαρές ή πάρκα της προκοπής ή πεζοδρόμια έχουμε για να απολαύσουμε την καθημερινότητα με τα παιδιά μας. Έχω ολλανδή φίλη μαμά (παντρεμένη με έλληνα στην ολλανδία) που ούτε που διανοείται να γυρίσει σε φουλ ωράριο. Από την άλλη βέβαια θα συμφωνήσω ότι στη βαράει στο κεφάλι όλη μέρα με 2 νήπια στο σπίτι...Μακάρι να ήταν αλλιώς η κατάσταση και να υπήρχαν αξιοπρεπείς οικονομικά part time δουλειές και για μας τις μαμάδες...
Ήταν οι συνθήκες έτσι που εγώ δουλεύω από όταν η μπουμπουκα μου ήταν ακόμα 6 μηνών και με αρκετές ώρες εργασίας, έχω δική μου επιχείρηση, έχω σπουδάσει κ με είχα φανταστεί Γυναικα καριέρας....η αλήθεια είναι ότι δε ζω με το παιδι ακούω διάφορες μαμάδες να λένε για τα παιδιά τους κ καταλαβαίνω ότι έχω χάσεις πολλές στιγμές με το παιδι!!!!Παρόλα αυτά την ώρα της δουλειάς δεν έχω σκεφτεί ποτέ ότι θα προτιμουσα να μαι στο σπιτι, απλά κανονιζω να επιστρέψω όσο νωρίτερα μπορώ κ να εκμεταλλευομαι οποιοδηπτε ελεύθερο χρόνο έχω κάνοντας δραστηριότητες με το παιδι.Δε θα μπορούσα να με φανταστώ χωρίς δουλειά, χωρίς να πρέπει να ξυπνησω τα πρωινά να σκεφτώ τι θα φορεσω να τρέχω με τη μικρή για να προλάβω να την αφήσω στη γιαγιά για μαι στην ώρα μου στη δουλειά κ μετά να ρχομαι σε επαφή με όλους αυτούς τους ανθρώπους κ σε επαφή με το παλμό της κοινωνίας (ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι το λιγότερο νωχελικος) κ να κρατάω με αυτό το τροπο απλά το μυαλό μου σε εγρήγορση !!!!!Δε ξέρω αν ποτέ το μετανιωσω αλλά για μένα το πρωτυπο Γυναικα καριέρας-Μητέρα-Συζηγος...με κάνει να ζω μια γεμάτη (με τρέξιμο) ζωή κ αυτό με κάνει ευτυχισμένη :)
σε καταλαβαίνω απόλυτα!και εγώ πλέον στην ίδια φάση είμαι και νιώθω ακριβώς το ίδιο....μέχρι και πέρσι που η μικρούλα μου ήταν 2 χρονών δούλευα αλλά από φέτος το κράτος αποφάσισε να με βγάλει σε ανεργία....κάθομαι με το παιδάκι μου και συνειδητοποίησα ότι αυτά τα 2 χρόνια που δεν ήμουν όλη μέρα κοντά της έχασα πολλές στιγμές από το μεγάλωμά της και το μετανίωνω γιατί και τα λεφτά καλά δεν ήταν και το παιδί μου δεν έβλεπα...φυσικά και μου τη δίνει να είμαι μέσα στο σπίτι συνέχεια και στόχος κάποια στιγμή είναι να επιστρέψω στην ενεργό δράση αλλά δεν αγχώνομαι κιόλας..εξάλλου όπως είναι η κατάσταση πάνω από 400 ευρώ δεν πρόκειται να πληρωθούμε και τα χρήματα αυτά θα πηγαίνουν κατευθείαν στους παιδικούς...οπότε χαλάρωσε και απολαυσέ το!!!
Κορίτσια, όσες ασχολείστε αποκλειστικά με το μεγάλωμα των παιδιών κάνετε την ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Ο χρόνος δε φτάνει ποτέ, κανένας δε δείχνει να καταλαβαίνει πόσο σκληρά εργάζεσαι και άλλα τόσα...το έχω ζήσει και είναι πολυυυύ δύσκολο...Με έλεγαν υπερβολική που πίστευα πως ήμουν περισσότερο ξεκούραστη όταν δούλευα 12ωρα και μερικές φορές και Σ/Κ. Αλλά έτσι είναι...Μαμά στο σπίτι είναι δουλειά 24ωρου, χωρίς καμια αργία και με ένα κεφάλι που βουίζει όλη μέρα...μαμά αυτό, μαμά εκείνο, γκρίνιες και κλάματα. Ναι, το μυαλό βαλτώνει... τρομάζεις όταν ξαναβγαίνεις στον έξω κόσμο, απορείς αν θα τα καταφέρεις ενώ κάποτε είχες άπειρο δυναμισμό, αλλά σε μερικούς μήνες επανέρχεσαι. Εγώ ξέρεις τι κέρδισα από αυτή την ιστορία...ΥΠΟΜΟΝΗ,ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ! Δουλεύω απείρως καλύτερα υπό πίεση και σε φασαρία απ΄ότι στο παρελθόν. Θα το δεις κι εσύ. Πάντως με τα λεφτά που παίρνουμε πια, δουλεύουμε για να πληρώνουμε τους σταθμούς και τους ασφαλιστικούς φορείς. Στην πραγματικότητα δεν έχει νόημα να δουλέψεις. Μόνο για να ησυχάσει λίγο το κεφαλάκι σου. :-)
Πολύ σωστά λόγια, μου δίνουν κουράγιο όταν ορισμένες φορές απογοητεύομαι ότι δε φαίνεται η δουλειά μου! Με ένα μωρό αεικίνητο 9 μηνών που τρέχω και δε φτάνω με τίποτα!
Αχ Φλώρα μου,μια απ'τα ίδια κ γω!θα σταματουσα τι δουλειά για κάνα 3μηνο,μέχρις ότου ξεπεταχτει η μικρή μου!2χρόνια μετά,είμαι ακόμα σπίτι κ την μεγαλώνω!φίλες λένε πως είμαι τυχερή,εγώ λέω πως όλα έχουν το τίμημα τους!αυτό που σκέφτομαι είναι πως εγώ κάποια στιγμή θα ξανά δουλέψω,το μωρό μου όμως δεν θα είναι ξανά σ'αυτήν την υπέροχη ηλικία!κ είμαι σίγουρη πως κάποτε θ'αναπολώ αυτά τα χρόνια!!!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα... κάπως έτσι κι εγώ... με σπουδές, δουλειά και όνειρα για ακόμα περισσότερες σπουδές και καριέρα. Και τώρα (εδώ και 3 χρόνια δηλαδή) Κλεισμένη σε ένα σπίτι μέ το παιδί, σε χωριό (του άντρα μου), μαγειρεύω-πλένω-σιδερώνω και κάθε μέρα είναι ίδια με όλες τις άλλες. Δε λέω ότι δε με γεμίζει ο γιος μου, τρελαίνομαι να παίζω μαζί του, χάνομαι όταν μου χαμογελάει, αλλά νιώθω -πώς να το πω- αποπροσανατολισμένη. Δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου έτσι. Δεν ξέρω... καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως είμαι αχάριστη ή κακή μαμά; Μήπως έπρεπε να μου αρκεί που το παιδάκι μου είναι υγιές και που μπορώ να το μεγαλώνω όπως θέλω εγώ; Αλλά από την άλλη ήθελα να έχω κι εγώ κάποια δραστηριότητα... κάποια ενδιαφέροντα. Να σπουδάσω, να δουλέψω... ούτε γυμναστήριο δε γράφομαι γιατί ο άντρας μου λείπει στη δουλειά και δεν έχω που να αφήσω τον μικρό. Σε καταλαβαίνω σου λέω... ίσως κάποιοι μας πουν αχάριστες, αλλά εγώ κουράστηκα από την κλεισούρα και την καθημερινότητα. Είναι κακό που δε θέλω να είμαι μόνο μαμά;
Αν είναι δυνατόν να λες ότι είν αι κακό!! 'Ολες (ή σχεδόν όλες, ξέρω κι εγώ?) το έχουμε ανάγκη αυτό! Είμαστε και γυναίκες κι άνθρωποι με ενδιαφέροντα άλλα απ'αυτά των παιδιών!
Μια απο τα ιδια, δουλευα ασταματητα μεχρι τα 30 (μαζι με σπυδες κτλ) και 5χρονια τωρα δεν εχω δουλεια. Ναι χαιρομαι το παιδακι μου κοντα 3χρονια τωρα, αλλα εχω χασει τον εαυτο μου (οχι μονο τα ενδιαφεροντα μου). εχω χασει την ορεξη μου ακομα και να γυρισω στη δουλεια (αν βρεθει κατι ποτε με το πτυχιο που εχω)! Κολλησε η μικρη μου σε μενα κι εγω σε αυτην, δεν μπορω να σκεφτω οτι θα την αποχωριστω.......ΠΙΚΡΑ! Ασε που σημερα με ενα μισθο δεν ζεις, αρα πρεπει να το παρω αποφαση να δουλεψω και ισως αλλαξει και η διαθεση μου! καλη μας τυχη!
αχ ποσο σε καταλαβαινω....ειμαι 29 χρονων και τα τελευταια 6 χρονια δουλευα 2 δουλειες.μεχρι 8 μηνων συνεχιζα την δουλεια αλλα η συμβαση μου στην πρωτη δουλεια εληξε και στην δευτερη επερεπε να αντικατασταθω.οποτε και εγω εχω μεινει σπιτι με τον μικρο μου.τα συναισθηματα αναμεικτα.απο την μια μου αρεσει που μεγαλωνω το παιδακι μου οπως θελω απο την αλλη ομως ωρες ωρες φρικαρω οπως εσυ...ΥΠΟΜΟΝΗ και απολαυσε το παιδακι σου.
Ο μικρούλης μου ειναι 2 μηνών, αλλα λόγω προβλημάτων στην εγκυμοσύνη έχω να δουλέψω απο τον Απρίλιο του 2012.. Θα γυρίσω δουλειά τον Δεκέμβριο του 2013. Εχει ήδη αρχίσει και μου την βαράει... Αυτό που με σώζει είναι ένα μεταπτυχιακό εξ αποστάσεως που κάνω και δουλεύει λίγο το μυαλό μου!!!
δε ξέρω, βρε παιδί μου, αλλά εγώ προσωπικά δε θα το άντεχα. Ακούω πολλές μαμάδες που γουστάρουν τρελά που είναι σπίτι με τα παιδιά αλλά δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς δουλειά. Αυτό ακριβώς που λες, σαφρακιάζει το μυαλό... Στο δεύτερο παιδί, έμεινα πέντε μήνες σπίτι και στον τρίτο μήνα είχε ήδη αρχίσει να μου λείπει η δουλειά μου... Φαντάσου έπαιρνα τον μικρό και ερχόμουν στο γραφείο. Αυτό που θα ήθελα όμως είναι να είχα τη δυνατότητα να δουλεύω λιγότερες ώρες, να μη γύρναγα σπίτι μου στις 6, είναι λίγο βάρβαρο από όλες τις πάντες. Δεν πολυπρολαβαίνω να παίξω με τα παιδιά, να κάνω τις δουλειές του σπιτιού και να ξεκουραστώ. Πράμα που δε γίνεται γιατί σημαίνει αυτόματη μείωση του μισθού...
Καλημερα Φλωρα.σε καταλαβαινω απολυτα.εγω εχω 2 παιδακια τα οποια τα λατρευω, ειναι ολη μου η ζωη.ειμαι στο σπιτι 6 χρονια.σταματησα απο την δουλεια μου οταν εφτασε ο καιρος να γεννησω τον μεγαλο μου γιο,σημερα ειναι 5χρονων και 7 μηνων.την αφησα την δουλεια μου δεν ηταν τιποτα αξιολογο δεν ειχα και ατομο να μου κραταει το μωρο οποτε....μετα απο 1 χρονο εμεινα εγκυος στην κορη μου.διαφορα μεταξυ τους 20.5 μηνες.και συνεχιζα να ειμαι σπιτι.ολοι μου λενε ποσο τυχερη ειμαι και εγω και τα παιδια μου που τα μεγαλωνω και τα δινω σωστες βασεις και ολα αυτα.αλλα εγω?ειναι τοσες πολλες οι ωρες που ειμαι σπιτι.υπαρχουν ποσες στιγμες που δεν με χωραει ο τοπος αλλα υπομονη και παλι υπομονη. οπως και να εχει πλεον και να θελεις να φυγεις απο το σπιτι να πας να δουλεψεις δεν υπαρχουν δουλειες .βρες να κανεις πραγματα για εσενα να αποκτησεις νεα ενδιαφεροντα και να κοιταξεις τον εαυτο σου
Αγαπητή Φλώρα, Θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί σου, η ιστορία σου μοιάζει σε πολλά σημεία με τη δική μου... κι εγώ σπούδασα και δούλευα μέχρι τα 30 μου, όπου έγινα μαμά στο πρώτο μου παιδάκι! Η ζωή μας εδώ στην πρωτεύουσα, μακρυά από γονείς και πεθερικά μας έφερε στο σημείο να παρατήσω τη δουλειά μου οικειοθελώς, μιας και δεν υπήρχαν χέρια να βοηθήσουν στη φύλαξη και στη φροντίδα του μωρού μας... είχαμε κοπέλα στο σπίτι το πρώτο διάστημα, αλλά η οικονομική κρίση της χώρας μας από τη μία, η στάση πληρωμών στην εργασία μας (στην ίδια εταιρεία με το σύζυγο) από την άλλη και πολλά άλλα μας "ανάγκασαν" να ασχοληθώ εγώ με το παιδί μας, μένοντας στο σπίτι, τουλάχιστον έως ότου "ξεπεταχτεί" αρκετά και πάει σε παιδικό σταθμό... Βέβαια, τα πράγματα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο, όσον αφορά στην αγορά εργασίας, πράγμα που καθιστά δύσκολη την επανένταξή μου σε αυτή άγνωστο για πόσο..?! Μήπως να το πάρω απόφαση πως από εδώ καιστο εξής θα δηλώνω οικιακά??? Είναι δύσκολο δε λέω, τρελαίνεσαι ώρες και στιγμές... ζεις καθημερινά τα ίδια και τα ίδια, πέφτεις σε κατάθλιψη... από την άλλη όμως μου δίνει χαρά που μεγαλώνω το αγοράκι μου, έχουμε γίνει ένα, πιστεύω πως δεν θα ήταν σωστό να με στερηθεί σε αυτή τη δύσκολη ηλικία! Τέλός πάντων, ας μην τρελαινόμαστε, έχει ο Θεός... δεν ξέρουμε πως θα τα φέρει η ζωή μας! Και κυριως, δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τις επιλογές μας! Ας είμαστε αισιόδοξοι, γιατί μόνο έτσι θα έρθουν τα καλύτερα, σωστά? Koutsom
Εγώ κοπέλα μου αυτή τη στιγμή δουλεύω...Αλλά όταν χρειάστηκε να μείνω σπίτι με τα δύο παιδιά, τα παιξα...Ναι μεν ήταν ώραια που δεθήκαμε αλλά ενιωθα το μυαλό μου να κολάει μόνο σε μωρουδιακά και παιχνίδια..Σπούδασα και εγώ και εχω δουλέψει αρκετά και δε σου κρύβω ότι αυτη η κατάσταση μου κακοφάνηκε...Παρακαλούσα από την εργασία μου να μου στείλουν δουλειά στο σπίτι διοτι ένιωθα ότι βαλτώνω στην κλεισούρα, στην πυτζάμα και άρχισαν να έχω λεπτάκια κατάθλιψης..Τώρα που δουλεύω είμαι καλά και γυρίζω σπίτι με τεράστια όρεξη να ασχοληθώ μαζί τους μέχρι αργά το βράδυ..Ενω τώρα θα πρεπε να είμαι περισσότερο κουρασμένη πραγματικά όταν ήμουν σπίτι ένιωθα κατάκοπη...Διαπίστωσα ότι μου χρειάζεται η δουλειά γιανα είμαι ψυχολογικά καλά..Το μόνο που θα ήθελα θα ήταν αντί για 8ωρο να δούλευα λιγότερες ώρες..Μονο αυτό...
Ανάλογες είναι και οι δικές μου παρατηρήσεις. Είναι τεράστια η κούραση που έχω ως εργαζόμενη μητέρα, αλλά η εργασία μου με τροφοδοτεί ψυχικά και πνευματικά και όταν παίρνω την κόρη μου από τον παιδικό έχω κέφι να της αφιερωθώ ολοκληρωτικά μέχρι την ώρα που θα κοιμηθεί και αφήνω τις δουλειές του σπιτιού για το βράδυ. Αντίθετα τα σαββατοκύριακα που πολλές φορές περνάμε μόνες μας ένα ολόκληρο 48ωρο μου φαίνονται ατελείωτα...
αααααααααααααααααααααααχ..και πέρα από το σαφρακιασμένο μυαλό που δεν μπορεί να σκεφτεί σχεδόν τίποτα παραπάνω από το μαγείρεμα,συμμάζεμα,σιδέρωμα,ντάντεμα των μικρών και του (μεγάλου) μωρού..κ.α πολλά, αποκτάς και ένα σωματάκι ότι πρέπει για την άνοδο της αυτοπεποίθησής σου..που σίγουρα κ αυτό βοηθάει, χρόνο μηδαμινό για να ασχοληθείς λίιιιιγο με τον εαυτό σου, να πας ρε παιδί μου μια βολτίτσα να χαζέψεις στα μαγαζιά.. στα λέω κ γω που είμαι μόνο 25 χρονών και έχω ακόμα να δω..!αχχχ κάτι πρέπει να κάνουμε δε γίνεται έτσι..πέστε κ σε μένα βρε κορίτσια. εντάξει ξέρω θα μου πείτε..βγες, καλλωπίσου, πάνε γυμναστήριο, κομμωτήριο άνοιξε κάνα βιβλίο, περιοδικό..κτλ αλλά κ γω τα σκέφτομαι..δε τα σκέφτομαι νομίζετε??? αλλά που να πάρω την απόφαση?
αννα μηπως μενεις πετρουπολη να καναμε παρεα???χιχι. Ειμαι ακριβως στην ιδια κατασταση.25 χρονων με 2 μικρακια που λατρευω αλλα ο εκγεφαλος μου κοντευει να διαλυθει απο τα ιδια κ τα ιδια!