Οι δύο γέννες μου!
Οι ιστορίες της Αναστασίας
(Η Αναστασία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο στο Γένεσις στη Θεσ/νίκη)
(Η Αναστασία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο στο Γένεσις στη Θεσ/νίκη)
Δυο εγκυμοσύνες χωρίς κανένα σύμπτωμα, πέραν της κοιλιάς. Χωρίς εμετούς, ναυτίες, λιγούρες και τελικά με ελάχιστα κιλά. Οι φίλοι έλεγαν πως ήμουν σαν βόας που είχα καταπιεί το θήραμα. Αφού αν με έβλεπες πλάτη, δεν έλεγες με τίποτα ότι ήμουν έγκυος. Κάπως έτσι έγιναν και οι δυο τοκετοί στο Γένεσις (Θεσσαλονίκη).
Την πρώτη φορά, στον πρίγκηπά μου, περίμενα τη στιγμή με τρομερή ανυπομονησία, αλλά και σκέψη για όλες τις περιγραφές των πόνων και της ταλαιπωρίας από φίλες. Είχα ήδη ξεκαθαρίσει στο γιατρό μου ότι ήθελα επισκληρίδιο. Δεν υπήρχε λόγος να πονάω αφού μπορούσα να το αποφύγω.
Όλα ξεκίνησαν Σάββατο πρωί. Ξύπνησα και ένιωθα την κοιλιά μου να πετρώνει και μετά να ξαναχαλαρώνει. Πήρα το γιατρό και μου είπε να περιμένω. Αν γεννάω πραγματικά, οι συσπάσεις θα ενταθούν και θα ξεκινήσουν και πόνοι. Περίμενα, οι συσπάσεις γίνονταν συχνότερες, αλλά πόνοι καθόλου. Ο άντρας μου είχε αρχίσει να αγχώνεται, ήθελε να με πάει στην κλινική. Εγώ έλεγα στη μαμά μου στον άντρα μου και στην κουμπάρα μου σε κάθε σύσπαση να πιάνουν την κοιλιά μου, μήπως οι τόσο συχνές συσπάσεις είναι προιόν της φαντασίας μου και της ανυπομονησίας μου να δω απο κοντά το μωρό μου. Ρωτούσα συνεχώς. «Δεν είμαι τρελή, έχω συσπάσεις!«. Γιατί είχα ακούσει από πολλές ότι έκαναν βόλτες στις κλινικές νομίζοντας ότι γεννάνε.
Μετά από πολλά τηλέφωνα στον γιατρό και μετά από 5 ώρες συσπάσεων χωρίς πόνους, ξεκινήσαμε. Πράγματι γεννούσα. Με ετοίμασαν και περιμέναμε στο δωμάτιο με τον καρδιοτοκογράφο. Ξαφνικά, μπαίνει μια μαία έντρομη (ο καρδιο/γράφος είναι συνδεδεμένος με μόνιτορ και στο χώρο των νοσοκόμων), γιατί άκουγαν κάτι παράξενο. Τρομάξαμε, αλλά τελικά ο παράξενος αυτός ήχος ήταν λόξυγκας του μωρού! Σαν πρωτάρα, έκανα κατά γράμμα ότι μου έλεγαν και όλα κύλησαν ομαλά και πολύ γρήγορα και χωρίς καθόλου πόνους κράτησα αγκαλιά τον πριγκηπά μου. Τον κοιτούσα και δεν πίστευα ότι τον είχα πλέον στην αγκαλιά μου. Μετρούσα τις ώρες για να μου τον φέρουν κάθε φορά και να τον έχω κοντά μου.
Την δεύτερη φορά, πιο έμπειρη, πάλι στην κλινική χωρίς πόνους και με συσπάσεις, μπαίνω να γεννήσω την κόρη μου. Εδώ μου έλεγαν «Ξάπλωσε, κοπέλα μου, να σου κάνουμε επισκληρίδιο», εγώ τίποτα… Έκοβα βόλτες στους διαδρόμους. Ώσπου ξαφνικά με έπιασαν απότομα αφόρητοι πόνοι, τους οποίους θα είχα αποφύγει εάν άκουγα. Φώναξα αμέσως για επισκληρίδιο. Μου την έκαναν, αλλά άδικα πλέον, γιατί το κεφάλι του μωρού είχε ήδη βγει. Δυο εξωθήσεις και τσουπ η γοργόνα μου! Περιττό να πω ότι τις επόμενες ώρες ένιωθα σαν σκουλήκι, αφού δεν μπορούσα να κινηθώ (άκαιρη η επισκληρίδιος). Η κόρη μου ήταν πολύ βιαστική, γεννήθηκε πρόωρα στο τέλος της 34ης εβδομάδας, αλλά λόγω του ότι ήταν τροφαντή για τις εβδομάδες της (2700χλγρ), φύγαμε όλοι μαζί για το σπίτι και μάλιστα 1 ημερα νωρίτερα, αφού ο μεγάλος είχε ήδη πάθει το στερητικό με τη μάνα του.
Τώρα διαβάζοντας για τη δική σου εγκυμοσύνη, τα ξαναζώ όλα και ξαναθυμάμαι με πολλή γλύκα όλες αυτές τις στιγμές εγκυμοσύνης, αλλά και τοκετού. Βλέπω τα 2 ζουζούνια μου και θέλω να τα πνίξω στα φιλιά!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μπραβο σου μανούλα που είχες τόσο ευκολες γέννες! να τα χαίρεσαι και τα δυο σου τα μωράκια!