Για να σπρώξω σωστά, ο γιατρός με απείλησε με… βεντούζα!
Ξεκίνησα πριν λίγες μέρες μια νέα ενότητα σ’ αυτό το blog με τίτλο «Αληθινές ιστορίες τοκετού«. Ζήτησα από φίλες μου να μου γράψουν τις δικές τους αληθινές ιστορίες. Στόχος μου να «ξορκίσουμε» τις φοβίες των γυναικών για τη γέννα. Απευθύνθηκα αρχικά στην πιο… θαρραλέα φίλη μου, τη Λίλη, η οποία αμέσως ανταποκρίθηκε και μας χάρισε την εμπειρία της . Μόλις τη δημοσίευσα, έλαβα πολλές ακόμα ιστορίες από φίλες μου πραγματικές, φίλες μου διαδικτιακές, αλλά και αναγνώστριες του blog! Είναι όλες τους μία και μία! Κάτι μου λέει ότι θα γίνουμε μια πολύ καλή και μεγάλη παρέα!
Η ιστορία της Σοφίας
(Η Σοφία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο στην Euromedica Γενική Κλινική Θεσ/νίκης)
Λόγω παθολογικής καμπύλης σακχάρου ο γιατρός είπε από τον 6ο κιόλας μήνα πως πρέπει να γεννήσω με πρόκληση την 38η εβδομάδα. Και το ραντεβού κλείστηκε για Παρασκευή 15 Μαϊου 2009. Μετά τα μεσάνυχτα θα έμπαινα στην Euromedica Γενική Κλινική Θεσσαλονίκης προκειμένου να γεννήσω κάποια στιγμή το μεσημέρι του Σαββάτου.
Την Παρασκευή το απόγευμα άρχισε το άγχος μου. Eίχα τρομοκρατηθεί και εκείνη τη στιγμή μετάνιωνα που έμεινα έγκυος!! Τα μεσάνυχτα φύγαμε με τον άντρα μου από το σπίτι και ένιωθα σαν πρόβατο που πάει για σφαγή. Φτάνοντας στην κλινική με πήγανε κατευθείαν στην αίθουσα τοκετού όπου μου έκαναν κλύσμα και ξύρισμα (τα κλασικά και πλέον δυσάρεστα από ψυχολογικής άποψης) και μου έβαλαν τον καρδιοτοκογράφο προκειμένου να ακούμε την καρδιά του μωρού και το υπόθετο προκειμένου να μαλακώσει ο τράχηλος. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα λεπτό. Κόσμος πηγαινοερχόταν από έξω από την αίθουσα. Το μωρό ήταν αναστατωμένο και κουνιόταν όλη την ώρα και εγώ ήθελα να σηκωθώ και να φύγω. Στις 2 γέννησε η κοπέλα από το διπλανό δωμάτιο και οι τσιρίδες της μου έκοψαν τα πόδια. Νωρίς το πρωί ήρθε ο γιατρός με διαβεβαίωσε πως πάμε καλά και μου έβαλε τον ορό προκειμένου να προκληθούν οι ωδίνες. Μέσα στο επόμενο τέταρτο άρχισα να ζαλίζομαι, να θέλω να κάνω εμετό και αισθανόμουν πολύ αδύναμη, ταυτόχρονα άρχισα να αισθάνομαι κάποιους πόνους σαν πόνους περιόδου και την κοιλιά μου να σκληραίνει και να μαλακώνει. Ο γιατρός με ενημέρωσε πως αυτές είναι συσπάσεις (δεν είχα ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή) και πως…όλως περιέργως ο ορός είχε πιάσει πάρα πολύ γρήγορα οπότε σε λίγη ώρα θα γεννούσα.
Φώναξε τον αναισθησιολόγο, έναν γλυκύτατο άνθρωπο που με εμψύχωσε πάρα πολύ και σε δέκα λεπτά η επισκληρίδιος είχε κάνει την δουλειά της, ο πόνος είχε εξαφανιστεί. Οι συσπάσεις γινόντουσαν ολοένα και πιο αισθητές (χωρίς πόνο αλλά με ένα αίσθημα φουσκώματος της κοιλιάς η οποία σκλήραινε ταυτόχρονα) και έσπασαν και τα νερά μου πράγμα που έκανε να βάλω τα γέλια. Φοβόμουν εδώ και καιρό μήπως σπάσουν τα νερά μου και δεν το πάρω χαμπάρι και τώρα που έγινε ήταν σαν ένας χείμαρος…αδύνατον να το χάσεις!!!! Ο γιατρός φώναξε τις μαίες και μου δείξανε πως πρέπει να κάνω τις αναπνοές και πώς να σπρώχνω. Είχα τρομοκρατηθεί τόσο πολύ που τις έκανα τελείως λάθος.. Μεγάλη εισπνοή, κρατάς και χωρίς να εκπνεύσεις σπρώχνεις σαν να θέλεις να πας τουαλέτα έτσι μου είπαν…και εγώ κρατούσα την αναπνοή μου και φούσκωνα τα μάγουλά μου!!! Αυτό συνεχίστηκε για λίγο και ο γιατρός με άφησε να ηρεμήσω λέγοντας αστείες ιστορίες από τα παιδιά του. Ήρθε και ο αναισθησιολόγος για μια δεύτερη δόση επισκληριδίου.
Μισή ώρα μετά είπε ο γιατρός να ξαναδοκιμάσουμε να σπρώξω και κάναμε ένα δοκιμαστικό πριν φωνάξει τις μαίες. Απέτυχα όμως και σε αυτό και ο γιατρός βγήκε για λίγο από το δωμάτιο να με αφήσει να ηρεμήσω τελείως μόνη μου. Τότε ήρθε ο αναισθησιολόγος να με δει, του είπα πως αισθάνομαι έναν ελαφρύ πόνο και μου έκανε μισή ακόμα δόση. Ο γιατρός επέστρεψε και ξανακάναμε άλλη μια προσπάθεια αναπνοής. Άλλη μια φορά το άγχος μου δεν βοήθησε και τότε ο γιατρός είπε πως δεν έχουμε άλλο περιθώριο, πως το κεφάλι της μικρής εδώ και ώρα φαίνεται αλλά επειδή ο καρδιοτοκογράφος ήταν καλός δεν με πίεζε και πως αν δεν βγει το μωρό με την επόμενη σύσπαση θα χρησιμοποιήσει βεντούζα…πράγμα που δεν ήθελα. Και τότε έσπρωξα όπως έπρεπε (και ο διάολος φοβέρα θέλει!!!) και η μικρή βγήκε αμέσως.
Ο γιατρός την σήκωσε από τα πόδια και μου χαμογέλασε. Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να είχα ξυπνήσει από όνειρο. Άρχισα να γελάω και τίποτα δεν υπήρχε εκτός από εκείνο το μικρό πλασματάκι που μόλις είχε βγει από μέσα μου. Το πρώτο μου σχόλιο ήταν «δεν έκλαψε, δεν έκλαψε» με απάντηση από την μικρή που εκείνη τη στιγμή έκλαψε και την πήρε κατευθείαν η μαία να την τακτοποιήσει πριν μου την δώσει. Όταν μου την άφησε στο στήθος την κοιτούσα χωρίς να την αγγίζω και το μόνο που θυμάμαι είναι πως παρατήρησα πως δεν έχει φρύδια!!!! Την κοιτούσα με θαυμασμό αλλά και με φόβο καθώς την αισθάνθηκα ξένη ενώ τόσους μήνες ανυπομονούσα να την δω. Τελικά την πήραν από την αίθουσα και αφού με έραψε ο γιατρός μπήκε στην αίθουσα η μαμά μου και ο άντρας μου κατασυγκινημένοι και οι δυο!
Ο γιατρός την σήκωσε από τα πόδια και μου χαμογέλασε. Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να είχα ξυπνήσει από όνειρο. Άρχισα να γελάω και τίποτα δεν υπήρχε εκτός από εκείνο το μικρό πλασματάκι που μόλις είχε βγει από μέσα μου. Το πρώτο μου σχόλιο ήταν «δεν έκλαψε, δεν έκλαψε» με απάντηση από την μικρή που εκείνη τη στιγμή έκλαψε και την πήρε κατευθείαν η μαία να την τακτοποιήσει πριν μου την δώσει. Όταν μου την άφησε στο στήθος την κοιτούσα χωρίς να την αγγίζω και το μόνο που θυμάμαι είναι πως παρατήρησα πως δεν έχει φρύδια!!!! Την κοιτούσα με θαυμασμό αλλά και με φόβο καθώς την αισθάνθηκα ξένη ενώ τόσους μήνες ανυπομονούσα να την δω. Τελικά την πήραν από την αίθουσα και αφού με έραψε ο γιατρός μπήκε στην αίθουσα η μαμά μου και ο άντρας μου κατασυγκινημένοι και οι δυο!
5 ώρες μετά μου την έφεραν στο δωμάτιο και με τον άντρα μου δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πως αυτό ήταν το παιδί μας. Σοκαρισμένοι και ευτυχισμένοι απλώς την κοιτούσαμε και φοβόμασταν και να την πιάσουμε μην την σπάσουμε. Ο γιατρός που ήρθε να μας δει είπε πως αφού γέννησα επαναλάμβανα συνεχώς «αυτό είναι το παιδί μου, αυτό είναι το παιδί μου» αλλά δεν το θυμάμαι καθόλου. Ήταν μια εμπειρία απίστευτη. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται….αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το φανταστείς!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σε διαβάζω καθημερινά, η καινούργια στήλη είναι όλα τα λεφτά σου λέω, τόσο ρεαλιστική, αληθινή και συγκινητική, μου φαίνεται ότι θέλω να γεννήσω κι εγώ!
Πολλά φιλιά
Γιώργος Κουρίτας