Θέλω να του ζητήσω συγγνώμη…
Έπρεπε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος για να αποφασίσω να σας πω και τη δικη μου ιστορια εγκυμοσύνης και τοκετού.
Είμαι η Π., μαμά ενός μπέμπη που σε λίγες μέρες γίνεται ενός έτους. Πριν ακόμα μείνω έγκυος διάβαζα τις ιστορίες τοκετού και φανταζόμουν τη στιγμή που θα κράταγα και το δικό μου μωράκι στην αγκαλιά μου. Όπως και έγινε. Μετά από 5 χρόνια σχέσης με τον άντρα μου ήρθε και η μέρα του Ιουλίου του ’11 που και εγώ επιτέλους κράτησα ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Η χαρά μου φυσικά δεν περιγράφεται, το ίδιο και για τον άντρα μου που, έχοντας 2 κόρες από τον προηγούμενο γάμο του, λαχτάραγε ένα αγοράκι. Κάτι μέσα μου μου έλεγε πως αυτό το παιδί είναι αγόρι αν και, μεταξύ μας, για εμένα είτε αγόρι είτε κορίτσι το ίδιο θα μου ήταν.
Πήγαμε στο γιατρό, ακούσαμε την καρδούλα του και ναι, αυτά που διάβαζα και έβλεπα στην τηλεόραση είχαν γίνει πραγματικότητα. Μόλις άκουσα την καρδούλα του μωρού μας έβαλα τα κλάματα. Από εκείνη την ώρα το μονο που σκεφτόμουν ήταν ο φυσιολογικός τοκετός που θα βίωνα και μετέπειτα ο θηλασμός. Αυτό το ξεχωριστό δέσιμο μάνας-παιδιού.
Είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη που πολλές φορές ξέχναγα ότι ήμουν έγκυος. Δούλευα, ετοίμαζα και το γάμο μας, και ο καιρός πέρναγε σα νεράκι. Έτσι φτάσαμε στον Φεβρουάριο και ο καιρός πλησίαζε όλο και πιο πολύ στην τελική ευθεία.
ΠΗΤ είχα 21/03/12. Ο μπόμπιρας όμως είχε άλλα σχέδια και ξημερώματα 03/03/12 στις 5.00 το πρωί στον ύπνο μου νιώθω ένα σφάχτη στην κοιλιά και πετάγομαι από το κρεβάτι μου ανυποψίαστη για το τι μπορεί να μου συμβαίνει. Πάω στην τουαλέτα και βλέπω πως αυτός ο πόνος ήταν σπάσιμο νερών. Δεν ταράχτηκα καθόλου, λέγοντας από μέσα μου «αποκλείεται, ο γιατρός μού είπε πως ακόμα έχω μέρες«. Όσο πέρναγε η ώρα όμως, έχανα νερά. Μετά από 30 λεπτά ξυπνάω τον άντρα μου λέγοντας του χαρακτηριστικά: «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΤΡΟΜΑΞΩ ΑΛΛΑ ΣΠΑΣΑΝΕ ΤΑ ΝΕΡΑ!!!!!!!!!!!!» Καλά, για πότε πετάχτηκε πάνω, πήρε τον γιατρό τηλέφωνο, ετοιμάστηκε και με περίμενε, ούτε που το κατάλαβα. Εγώ πάλι αναίσθητη, μπήκα έκανα μπάνιο, έκανα όλη τη γνωστή περιποίηση, έπλυνα κάτι πιάτα που είχα, γενικά ήμουν εντελώς ατάραχη. Να πω επίσης πως δεν είχα κανέναν απολύτως πόνο. Ο άντρας μου πάλι, να με κοιτάει με μια απορία στα μάτια και να μου λέει: «Καλέ πας καλά;;;; Γεννάμε λέμε και εσύ κάθεσαι ακόμα;;; Πρέπει να φύγουμε«. Ήξερα όμως πως είχα άπλετο χρόνο μέχρι να γεννήσω σαν πρωτότοκη.
Με τα πολλά φτάνουμε στο μαιευτήριο στις 6.45 το πρωί. Μόλις έφτασα εκεί είπα μέσα μου «τέρμα τα αστεία, τώρα θα γεννήσεις«.
Ξέχασα να σας πω πως φτάνοντας στο μαιευτήριο βλέπω τους γονείς και τον αδερφό μου να περιμένουν. Καλέ πότε τους πήρε τηλέφωνο και πώς έφτασαν πριν από εμάς ούτε που ξέρω.
Για να μην τα πολυλογώ, δίνω στον άντρα μου ένα φιλί και του λέω: «Εννοείται πως θα έρθεις μέσα μαζί μου ε;;;«
«Φυσικά και θα είμαι δίπλα σου» μου λέει.
Άλλωστε 9 μήνες τον είχα ζαλίσει. «Σε θέλω δίπλα μου στην αίθουσα όταν θα γεννιέται το παιδί μας. Θέλω να τον υποδεχτούμε μαζί«. Οπότε πες, πες, τον είχα ψήσει. Δεν φημίζεται για την ψυχραιμία του και φοβόμουν μήπως καταρρεύσει.
Μπαίνω λοιπόν στην αίθουσα, αρχίζει, φοράω την όμορφη και σέξι ρομπίτσα και πάω στο δωμάτιο. Εκεί έρχεται μια μαία και αρχίζει να μου βάζει ορούς, «γιατί καλέ το κάνεις αυτό;» να ρωτάω εγώ. «Μα καλέ«, να μου λεει, «πρέπει να ξεκινήσουμε ορό για να ξεκινήσουν οι πόνοι!«, μου λέει. Μέχρι εκεί καλά. Δεν ήξερα τι με περίμενε όμως!!!!!! Θυμάμαι στο τελευταίο ραντεβού με τον γιατρό μου να του λέω δε θέλω επισκληρίδιο και καισαρική σε καμία περίπτωση!!!!! Κρατήστε το αυτό γιατί ειναι σημαντικό για το παρακάτω.
Με συνδέουν με τον καρδιοτοκογράφο και με ξαπλώνουν στο κρεβάτι. Άρχισαν να περνάνε οι ώρες και άρχισαν οι πόνοι. Εγώ να χτυπιέμαι σαν το ψάρι και να έρχεται κάθε τρεις και λίγο η μαία και να μου λέει: «Να κάνουμε επισκληρίδιο;;;«
«Όχι«, να λέω, «δεν θέλω«. Ήθελα να ζήσω τον φυσιολογικό τοκετό μου στο απόλυτο.
Φτάσαμε στις 3 ώρες ξάπλα, εγώ να τα έχω παίξει και να φωνάζω πως θέλω να σηκωθώ να περπατήσω. Και να μη με αφήνουν. Όλους τους μήνες της εγκυμοσύνης μου διάβαζα πως η γυναίκα ξέρει καλύτερα ποια στάση τη βολεύει για να ανακουφίσει τους πόνους της και πως το περπάτημα βοηθάει και στη διαστολή.
Μετά από 3 ώρες λοιπόν η διαστολή μου ήταν στο 2 και ο τράχηλος κλειστός. Ο μικρός έχανε εύκολα παλμούς και ακόμα ακούω τη μαία να μου λέει «ανάπνεε να βοηθήσεις το μωρό«. Η αλήθεια όσο άκουγα τους παλμούς του μωρού να πέφτουν πάθαινα έναν πανικό και έλεγα «τώρα να δεις θα με πάνε σε καισαρική«. Σαν κάτι μέσα μου να μου έλεγε πως τελικά όσο και να προσπαθήσω δε θα γεννήσω φυσιολογικά.
Έτσι και πέρναγαν οι ώρες, που η αλήθεια είναι πως μου φάνηκαν βουνό. Οι πόνοι δυνάμωναν, η διαστολή να προχωράει αργά και οι παλμοί του μωρού να πέφτουν και να ανεβαίνουν συνέχεια. Κάποια στιγμή, ούτε και ξέρω στις πόσες ώρες μετά, έκανα και τη μαγική επισκληρίδιο και ωσάν μαγεία έπαψα να πονάω και το έκοψα στον ύπνο. Είχα εξαντληθεί από τους πόνους βλέπετε.
Αυτό το πράγμα συνέχισε μέχρι το απόγευμα. Με διαστολή στο 5 στις 5 το απόγευμα, ακούω από τον γιατρό μου την απαγορευμένη για εμένα λέξη. ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. Αυτό ήταν. Το όνειρο ενός φυσιολογικού τοκετού μόλις είχε τελειώσει για εμένα.
Εκεί πάγωσα. Έκλεισα το μυαλό μου, έπαθα κατάθλιψη, ναι, εμένα η κατάθλιψη είχε αρχίσει πριν καν γεννήσω!!!!!!
Χαιρετάω τον άντρα μου έξω από την πόρτα του χειρουργείου με δάκρυα στα μάτια. Δάκρυα όμως όχι χαράς που θα γινόμουν επιτέλους μανούλα, που σε λίγο θα κράταγα τον γιο μας αγκαλιά, αλλά δάκρυα λύπης που δυστυχώς θα έκανα καισαρική!!!!
Μπαίνοντας στο χειρουργείο θυμάμαι πως έλεγα συνέχεια «κοιμήστε με, κοιμήστε με, δεν θέλω να είμαι ξύπνια» και μια νοσοκόμα να μου λέει: «Καλέ δεν θέλεις να κρατήσεις το μωράκι σου αγκαλιά;;;;» η απάντησή μου εντελώς παγωμένη και αδιάφορη.
«Θα το κρατάω μια ζωή, δεν πειράζει αν δεν το πάρω τώρα«.
Φυσικά και δεν με κοίμισαν. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι όσο ο γιατρός έπαιρνε το μωρό μου από την κοιλιά μου.
Όταν τον έβγαζε, γυρνάει και μου λέει: «Καλέ ο γιος σου έχει περικεφαλαία και χαμογέλαγε!!» Φυσικά το έλεγε για να μην τρομάξω από το σχήμα του κεφαλιού του λόγω της πίεσης και της ταλαιπωρίας που πέρασε τόσες ώρες!!!
Και έρχεται η στιγμή να τον δω για πρώτη φορά! Να συναντηθούμε μάνα και γιος επιτέλους μετά από 9 υπέροχους μήνες.
Και ναι, αυτή η στιγμή, η στιγμή που ονειρευόμουν τόσο, η πρώτη γνωριμία, έμελε να είναι η χειρότερη!!!!!!!!!
Αντί να γελώ και να τον υποδεχτώ με το καλύτερο χαμόγελό μου, να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να του πω καλωσήρθες μωρό μου, εγώ ήμουν αδιάφορη, παγωμένη και έλεγα στον γιατρό μου «αυτό δεν είναι δικό μου παιδί, είναι άσχημο, είναι πολύ αδύνατο«.
2790 γεννήθηκε ο μικρούλης μου.
Μου τον πήραν σχετικά γρήγορα απο την αγκαλιά μου μιας και ο γιατρός κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα στο ψυχολογικό κομμάτι.
Τελειώνει η όλη διαδικασία και με πάνε να με δουν ο άντρας μου και οι δικοί μου που όσο πέρναγαν οι ώρες γίνανε πολλοί. Μόλις άνοιξε η πόρτα και τους είδα να ‘τα πάλι τα κλάματα!!!!! Και πάλι δεν ήταν από χαρά, ήταν από φόβο για το τι θα μου πούνε. Γιατί είχα κάνει τόσο άσχημο παιδί και με πρόβλημα στο κεφάλι. Τι χαζή που ήμουν, θα μου πείτε. Το παιδι φυσικά δεν είχε κανένα πρόβλημα, απλά λόγω θέσης είχε ζοριστεί πολύ το κεφαλάκι του και γι’ αυτό βγήκε τόσο ταλαιπωρημένο.
Για να μην τα πολυλογώ, πήγαμε στο δωμάτιο και περίμενα να μου φέρουν το μωρό να το θηλάσω μιας και είχα αποφασίσει και ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό.
Ένα θα σας πω, ακόμα θυμάμαι τη νοσοκόμα που μου τον έφερε την επομένη το πρωί να μου το δίνει αγκαλιά και να μου λέει: «Τάισέ τον!!!!«
Εγώ; Πώς καλέ θα το κάνω αυτό; Αφού δεν ξέρω. Δεν μου έχει δείξει κανείς πώς γίνεται!!! Και εκεί λειτούργησε η φύση. Έκανα ό,τι μου έλεγε το ένστικτο και ό,τι είχα δει κατά καιρούς σε διάφορα βιντεάκια. Πίστευα πως είναι κάτι απλό. Έλα που δεν ήταν! Ο μικρός να μην πιάνει στήθος με τίποτα, να κλαίει, εγώ να πονάω και να λέω αποκλείεται να τα καταφέρω. Έρχεται η νοσοκόμα και αρχίζει να μου πατάει το στήθος και να βοηθάει το μωρό να το πιάσει. «Με τίποτα«, να μου λέει «πρέπει να πάρεις θηλές σιλικόνης«. Το έκανα, ούτε και αυτό βοήθησε φυσικά και έλεγα πως το παιδί δεν με θέλει. Το πάλεψα όμως, αλλά λίγο η ψυχολογική μου κατάσταση, λίγο ότι πόναγα, ο θηλασμός όπως καταλαβαίνετε δεν πήγε και πολύ καλά. Το πάλεψα 40 μέρες μαζί με ξένο, γιατί λόγω έλλειψης γάλακτος δεν χόρταινε ο μικρός.
Η κατάθλιψη, βλέπετε, δεν βοήθησε καθόλου την κατάσταση. Εγώ και στο σπίτι που γυρίσαμε, πέρα από το τάισμα, όλα τα άλλα τα είχε αναλάβει ο άντρας μου, αφού εγώ επέμενα και έλεγα πως το παιδί μου είναι άσχημο και δεν μπορούσα να χωνέψω το γεγονός πως έχασα το όνειρο ενός φυσιολογικού τοκετού.
Έκανα 2 ολόκληρους μήνες να χωνέψω το γεγονός καισαρική και να αρχίσω να ηρεμώ και να βλέπω το παιδί μου το ομορφότερο, να γνωριστώ μαζί του, να δεθώ μαζί του.
Όλες αυτές τις λεπτομέρειες σας τις είπα μόνο και μόνο για να καταλάβετε πως η κατάθλιψη παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε όλα. Λυπάμαι πολύ που η πρώτη μου επαφή με το μωρό μου δεν ήταν αυτή που ονειρευόμουνα.
Θέλω να ζητήσω μία μεγάλη συγγνώμη από το παιδί μου για ό,τι ένιωσα τον πρώτο καιρό μαζί του. Ελπίζω να με συγχωρέσει.
Κορίτσια, τελικά δεν παίζει ρόλο το πώς γεννάμε τα παιδιά μας από τη στιγμή που είναι καλά. Πρέπει η πρώτη αγκαλιά να μας μένει αξέχαστη. Κάτι που σε εμένα δεν έγινε.
Σας ευχαριστώ πολύ που μπήκατε στον κόπο να με διαβάσετε.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ας μου πει καποια αν ειναι θυσια η καισαρικη ή οχι...γεννησα με καισαρικη γιατι ο κυριος δεν ελεγε να σπασει τα νερα...πηγα με προκληση για φυσιολογικο...εκανα 8 ωρες συσπασεις και τεχνικους πονους και τελικα οταν επεφταν οι χτυποι του μωρου μπηκα χειρουργειο...τον αντρα μου επισης γιατρο τον ειχα μαζι μου ολες αυτες τις ωρες ...τον στερηθηκα και εγω στο χειρουργειο και μαλιστα ενω ειχαμε δωσει ραντεβου μεσα οταν βγηκε να ενημερωσει οτι τελικα μπαινουμε για καισαρικη και τελικα δεν ηρθε ποτε στο χειρουργειο..πολιτικη του μαυειτηριου...δακρυσα...ξαναδακρυσα και η καρδια μου θα εσπαζε απο αγωνια μεχρι να ακουσω το κλαμμα του μωρου....ξεσπασα σε κλαμματα και κινδυνευσα να παθω ανακοπη οταν ακουσα το κλαμμα του μωρου....δε με αφησαν να θηλασω γιατι χρειαστηκαν διαφορα φαρμακα κατα την εγκυμοσυνη ....και μετα απο τρεις μερες η καισαρικη μου οντας χειρουργημενη και με το μωρο μου σε παιδιατρικη να μας λενε οτι κινδυνευει η ζωη του απο μια γρατσουνια στο κεφαλι που εγινε στο μαιευτηριο η καισαρικη μου ανοιξε. ποταμια υγρα και αιματα. τρεις μηνες μου εκανε αλλαγες ο αντρας μου καθε βραδυ ,καθε βδομαδα για τρεις μηνες ημουν στο νοσοκομειο και την καθαριζαν την τομη με πλυσεις με οξυζενε .....μπορειτε να φανταστειτε για τι πονους μιλαμε.....και 20 φυσιολογικους μην σας πω...δεν εχασα ουτε μια μερα την πιστη μου και το γελιο μου ,μου ελεγαν οτι ημουν η πιο ομορφη λεχωνα που ειχαν δει .....νομιζα οτι θα πεθανω μονο οταν μου ειπαν οτι για να μπει το 5 ημερων μου παιδι μου για μαγνητικη οι πιθανοτητες να ξυπνησει εινα 50 50......υπογραψαμε και φυγαμε .....δοξα το θεο....ειναι 6 χρονων πια και ενα πανεξυπνο παιδι ...ολα αυτα λειτουργησαν αρνητικα στο να κανω δευτερο ....δοξαζω το θεο καθε μερα που τον εχω .....μιλησε κανεις για καισαρικη ή φυσιολογικο και κουραφεξαλα?
Μονο που διάβασα για τις πλύσεις με οξυζενέ ανατριχιασα κ βουρκωσα! Τον πέρασα κ εγώ αυτό τον πόνο ( δεν άνοιξε η τομή μου, μολύνθηκα με σταφυλόκοκκο κ μου την άνοιξαν έτσι απλα τραβώντας κ σκίζοντας τα ράμματα,χωρίς καμια αναισθησία) κ καθάρισμα κάθε μέρα με οξυζενε, κ υπέρτονα ( έτσι νομιζω έλεγαν εκείνο το υγρό που εχυναν μέσα μου κ έτριβαν κ με άκουγε όλος ο νομός) για σχεδόν 1 μήνα
Το παν δηλάδή για σενα εκεινη τη στιγμη ηταν να γεννησεις φυσιολογικα?!! πάντως, χωρις να θελω να σε προσβαλω, μου ακουγεται λιγο εγωιστικο ολο αυτο. Τι στιγμη που το μονο που θα πρεπε να σε ενδιαφερει ειναι πως θα ναι καλα το παιδι...
ΕΙΣΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΗ. ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΜΑΝΑ ΟΣΟ ΣΚΛΗΡΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ. ΒΑΖΕΙΣ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΟΥ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ. ΚΡΙΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΣΕΝΑ ΣΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΕΝΟΣ ΜΩΡΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΤΙΜΗΣΕΣ ΕΝΩ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΔΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ Η ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΕΣ. ΚΡΙΜΑ ΓΙΑΤΙ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΚΟΛΗΜΜΕΝΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΧΑΠΑΤΑ ΠΟΥ ΤΑ ΑΣΠΑΖΟΝΤΑΙ. ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΣΤΙΓΜΗ. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΟ, ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ
Γέννησα την μπουμπούκα μου πριν από 2 μήνες, με καισαρική, 40+6. Η κυρία είχε βολευτεί και δεν έλεγε να κατέβει, ο τράχηλος κλειστός, σκληρός και μεγάλος, ενώ κάθε μέρα πήγαινα για καρδιοτοκογράφο. Εγώ καλά, το παιδί καλά, αλλά καμία ελπίδα για φυσιολογικό τοκετό, όσο και να περιμέναμε. Ο γιατρός μου (ο οποίος ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ είναι υπέρ του φυσιολογικού) μου είπε ότι καλύτερα είναι να μην περιμένουμε άλλο, γιατί είναι πιο μεγάλοι οι κίνδυνοι, παρά οι πιθανότητες να γεννήσουμε φυσιολογικά και μου πρότεινε καισαρική με ραντεβού στις 31-12-13. Βεβαίως και το δέχτηκα, αν και ένα τσίμπημα στη καρδιά μου, το είχα, περισσότερο γιατί συνειδητοποιούσα ότι η περίοδος της εγκυμοσύνης, της αναμονής, τελείωνε με δική μου παρέμβαση... Του είπα ότι δεν με ένοιαζε τίποτα, να είμαστε καλά και εγώ και το μωρό, αυτό μόνο έχει σημασία. Η μικρή μου ήταν τελειόμηνη και ΕΠΡΕΠΕ να βγει, τώρα το ξέρουμε... Με το που με άνοιξε, άρχισε να αφοδεύει το μηκώνιο... καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό... Το μόνο αρνητικό που θυμάμαι είναι το απίστευτο τρέμουλο σαν παρενέργεια της επισκληρίδειου. Δύο μήνες μετά, έχω αναρρώσει από την εγχείρηση και θηλάζω αποκλειστικά. Αν κάτι μπορώ να πώ πως μου έχει "λείψει" είναι ότι δεν ένοιωσα το ξάφνιασμα του σπάσιμου των νερών, να μπω στη διαδικασία των πόνων κλπ (τους ένοιωσα όλους μαζί μετά το χειρουργείο). Τέλος, το μόνο που με νοιάζει και με ένοιαζε πάντα είναι πως έχω το μωράκι μου στην αγκαλιά μου και ας έρθει οποιαδήποτε σκληροπυρηνική κυρία να μου πει πως δεν είμαι μάνα, επειδή δεν γέννησα με φυσιολογικό τοκετό, να την αρπάξω πολύ ευγενικά από το μαλλί και να τη φέρω δύο σβούρες!!!
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν «ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ» και εμείς έχουμε γίνει η χώρα των ΆΚΡΩΝ. Ανακαλύφθηκε η καισαρική και το 90% των ελληνικών τοκετών γίνεται με καισαρική. Ξεκινάει λοιπόν – ΣΩΣΤΑ και ΟΡΘΑ - η ενημέρωση για τα οφέλη του φυσιολογικού τοκετού και του θηλασμού και φτάνουμε στο άλλο άκρο, να γίνεται τέτοια πλύση εγκεφάλου, που να παθαίνουν μανούλες κατάθλιψη και να μη μπορούνε να χαρούνε τον ερχομό του παιδιού τους επειδή δεν έγινε με τον φυσιολογικό τρόπο. Είναι κρίμα!!!
Πάντα αναρωτιόμουνα γιατί οι γυναίκες δίνουν τόσο έμφαση στον τρόπο που γεννάνε. Ποτέ μου δεν με ένοιαξε πως θα γεννήσω και πραγματικά, παρόλο που γέννησα φυσιολογικά και τα δύο μου παιδιά, δεν με έκανε να νιώθω διαφορετικά απ' ότι εαν τα γεννούσα με καισαρική. Τι εμμονή κι αυτή με την φυσιολογική γέννα. Ας ασχοληθούμε σε πιο ουσιαστικά πράγματα.
Λυπάμαι πραγματικά και αγανακτώ που διαβάζω ότι κάποιες γυναίκες βάζουν σε κίνδυνο την ζωή του παιδιού τους γιατί θέλουν να γεννήσουν φυσιολογικά.Το μωρό που τόσο καιρό μεγαλώνει μέσα σου ,το ταλαιπωρείς για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου ή να είναι δίπλα σου ο άντρας σου.Και το μωρό......? πόσο πρέπει να παιδευτεί ? Για μένα η καισαρική ήταν μονόδρομος λόγω σοβαρού προβλήματος στα μάτια.Απο την στιγμή που έμεινα έγκυος ήξερα ότι θα κάνω καισαρική.38+3 ,λιγες μέρες πριν το ραντεβού μου με επιασαν πόνοι ....εφτασαν στο 3λεπτο , αλλά έπρεπε να κάνω καισαρική.....δεν το σκέφτηκα καθόλου, δεν με πείραξε ΠΟΤΕ. Γέννησα έναν παίδαρο 3490 πανέμορφο και ροδαλό.Σήμερα είναι 3 χρονών και αυτή την στιγμή είναι στην αποκριατική γιορτή του παιδικού. Αν δεν υπήρχε η καισαρική δεν θα ήμουν μαμα ...γι αυτό σταματήστε επιτέλους να το κάνετε να φαίνεται σαν το χειρότερο που μπορεί να σας συμβεί !!!!!!! Ντροπή !!!!!!!!!!!!!!
Πόσο δίκιο έχεις! Αν κάποιες είχαν ως μόνη λύση τη καισαρική θα σου έλεγα εγώ πόσο ταγμένες είναι υπέρ του φυσιολογικού κ της επισκληριδίου!Σε λίγες μέρες γεννάω το 2ο παιδάκι μου με καισαρική κ το μόνο που σκέφτομαι είναι πότε θα το πάρω αγκαλιά. Φτάνει πια η πλύση εγκεφαλου! Σίγουρα το φυσιολογικό είναι το καλύτερο αλλά παν μέτρον άριστον κορίτσια!
Με το καλό να κρατήσεις αγκαλιά το μωράκι σου !!! Φυσικά το φυσιολογικό είναι καλύτερο ,όταν υπάρχουν οι προυποθέσεις !!Επίσης , μπόρεσα να βγάλω γάλα με θήλαστρο για 40 μέρες γιατί αλλιώς πήγαινα για επέμβαση στα μάτια !!!! Εχω χρόνιο γλαύκωμα που σημαινει ότι βάζω για ΠΑΝΤΑ φάρμακα ,διαφορετικά κάποια στιγμή θα χάσω το φως μου.Επρεπε λοιπόν να συνεχίσω την θεραπεία μου.Νομίζω ότι κι ο γιος μου προτιμάει μια μαμά που μπορεί να τον βλέπει και να τον καμαρώνει .....κι ας μην θήλασε !!!!
Δε καθησα να διαβασω ολα τα σχολια,εχω να πω παντως μπραβο σε καποιες κοπελες!!!Επιτελους καταλαβατε οτι δεν εχει σημασια το ΠΩΣ θα γεννησουμε!!Σημασια εχει να ειναι τα μωρακια μας κι εμεις οι ιδιες καλα!!!Δεν μπορω να καταλαβω τις εμμονες που εχουν καποιες με τον φυσιολογικο τοκετο,την καισαρικη,το θηλασμο ή το μπουκαλι!!! ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ!!!!Τα μπεμπακια μας να ειναι καλα και τιποτα αλλο δεν εχει σημασια!!!
Μου κάνετε πλάκα με ολα αυτά που διαβαζω. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε με τέτοιες συμπεριφορές κ πιστεύω. Δεν υπάρχει η παραμικρή ενημέρωση για τη διαδικασία του τοκετού κ εκφέρουμε απόψεις για το πως πρέπει να γεννήσουμε. Πολλά ζευγάρια δεν μπορούνε να κάνουν παιδιά κ εμείς ( που εχουμε) τα βάζουμε σε κίνδυνο επειδή ειμαστε κολλημένες με το φυσιολογικό τοκετό. Ειλικρινά εχουμε παιδεία. Μπράβο μας.......!!!!!
Παρολο που το κειμενο εχει γραφτει ενα χρονο πριν θα ηθελα να πω ενα και μονο πραγμα (και οποια καταλαβε,καταλαβε).ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ!!
Πόσο δίκιο έχεις... Λες και ο τρόπος που γέννησες καθορίζει την μητρότητα... Έλεος..
Μου θυμίζει την δική μου ιστορία, όπου επίσης μου έσπασαν τα νερά 38w 1d, αλλά ο μικρός μου ερχόταν με μετωπιαία προβολή και κάθε φορά που προσπαθούσε να περάσει τα "στενά" επεφταν οι παλμοί του. Στο δρόμο για το χειρουργείο έκλαιγα γιατί αποχωριζόμουν τον άντρα μου και γιατί ένιωθα πως του στερώ την εμπειρία του τοκετού καθώς ήξερα πόσο πολύ θα ήθελε να είναι μαζί μου. Θεωρώ όμως πως βίωσα εξίσου την εμπειρία του τοκετού εφοσον ήμουν ξύπνια. Ήθελα μόνο να ειχα κρατήσει πολύ περισσότερη ώρα το παιδί πάνω μου, αλλά ένιωθα πως το στερώ από το μπαμπά του και είπα κάπως βιαστικά στη μαία να του τον πάνε να τον δει και αυτός. Το μόνο που με στενοχωρεί είναι που δεν τον είχα δίπλα μου τον αντούλη...δυστυχώς στην Ελλάδα δεν αφήνουν τους συζύγους να είναι μέσα στην καισαρική. Να σου ζήσει τον μωράκι σου και αν αφήσει όλες τις άσχημες αναμνήσεις πίσω σου!
Είναι κρίμα να έχει κανείς τόση εμμονή με τον τρόπο που θα γεννήσει και να χάνει τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του. Το σημαντικό είναι το ότι γεννιέται ένα μωράκι, αλλά τόσες συζητήσεις που γίνονται, έχουν κάνει τις κοπέλες να κάνουν μεγαλύτερο θέμα τη διαδικασία παρά το μωρό το ίδιο!!
Καταθλίψη..την ξέρω την κυρία ( κι ας γέννησα φυσιολογικα)...αχ και οι ορμόνες, σε συνδιασμό μπορούν να σε τρελάνουν! Άλλος άνθρωπος γίνεσαι!
αγαπητή μανούλα Π.,γειά σου πιστεύω πως όσο έτοιμες και να είμαστε-διαβασμένες ή οτιδήποτε άλλο,όταν φτάνει η ώρα όλα αλλάζουν.Σαφώς υπάρχουν περιπτωσεις που τα πάντα πάνε κατά γράμμα!!Δεν είναι όμως μεγάλο το ποσοστό αυτό αλλά ούτε και ο κανόνας. Εγώ ειμουν ΣΙΓΟΥΡΗ ότι θα γεννούσα με καισαρική ή θα έκανα επισκληριδιο,λόγω ηλικίας και οτι δεν αντέχω τον πόνο,οπότε είμουν χαλαρη!! τελικά 'εσπασαν τα νερά πήγα στο νοσοκομείο ΔΗΜΟΣΙΟ στην 1300 και γέννησα στις 1700,Αν πόναγα αστα -θυμάμαι τα Παντα-!! ο γιατρός δεν πίστευε στα μάτια του,αλλα ούτε και ΕΓΩ.Ετυχε να έχω εναν καλό -επαγγελματια γιατρό και μία μαία ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ μαζί και έναν βοηθό =+ άλλους 6 πουν κοίταζαν,,αλλα΄οκ λοιπόν ξέρεις αυτο που λένε έρχεσαι μόνος στη ζωή και μόνος φεύγεις;; το ένιωσα στο ΠΕΤΣΙ ΜΟΥ!!είσαι εσύ ,ο θεός και μετά ο γιατρός!! ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ-ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ-ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΤΟΚΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ οπότε μην νιώθεις τύψεις!!δεν σε κάνει λιγότερο μανα μόνο και μόνο έκανες ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ!! οκ, το ιδανικο θα σου ήταν να βιώσεις τον τοκετό,ΒΙΩΣΕΣ ομως την εγκυμοσύνη και βίωσες το χτες, το σήμερα και θα βιωσεις τα χρόνια που έρχονται οπότε; η εγκυμοσύνη,ο τοκετός-το μεγάλωμα του παιδιού, δεν είναι ΜΟΔΑ,που πρέπει να γίνεται επειδή το έκανε έτσι ο α ή ο β. ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΈΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΕΙΣΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΑΜΑ ΜΕ ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ!!!!
Αγαπητη μανουλα Π. μετα απο επτα πλεον ευτυχισμενους μηνες αγκαλια με το αγγελουδι, μου τον μπεμπινο μου μπαινω ακομη σε forum και διαβαζω παρομιες ιστοριες με τη δικη σου για να νιωσω καλυτερα , για να δειξω στον εαυτο μου οτι υπαρχουν κ αλλες περιπτωσεις σαν τη δικη μου !!! τελικα υστερα απο απειρες ιστοριες που καταληγουν σε καισαρικη επειτα απο λαχταρα της μανουλας να γενννησει οχι απλα φυσιολογικα αλλα φυσικα!!! συνειδητοποιω οτι εστω και αυτη η περιπετεια μου εδωσε εναν ακομα λογο υπαρξης(και εννοω βεβαια το vbac) και μια ακομη ιστορια να διηγουμαι ...και σ' αυτη την ιστορια πρωταγωνιστης ειναι το μωρο μου και οπως λεει και ο αντρας και ερωτας της ζωης μου ο Θεος ειχε καποιο σχεδιο, απο κατι μας προστατευσε...στεναχοριεμαι βεβαια που ο πρωτος μου τοκετος δεν ηταν οπως τον ονειρευομουν (βεβαια οταν βλεπω τον μικρο μου πριγκιπα μονο καλες αναμνησεις εχω ή τουλαχιστον αυτες θα πρεπει να σκεφτομαστε!) αλλα αυτη ειναι η ιστορια μου, αυτη ειναι η δικη σου και θα πρεπει να την αγαπησουμε και να ζησουμε με αυτη!!!εισαι ξεχωριστη...ειχες μια ξεχωριστη εμπιρεια!Αυτη ειναι η μαμα Π κι εγω η μαμα Α και ελπιζω να βοηθησα...
ΚΙ ΕΓΩ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΓΕΝΝΗΣΑ, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΝΤΙΚΡΥΣΑ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΗΤΑΝ Η ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. ΣΩΣΤΗ ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΝΕΙ Ο ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ Ή Η ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. ΤΟ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑ
Συμφωνώ!!!!!!!!
εγω να ρωτησω βρε κοριτσια αν ξερετε για ποιο λογο εισαι συνδεμενη συνεχως με τον καρδιοτοκογραφο?εμενα με εβαζαν αν δυωρο περιπου και ολες τις υπολοιπες ωρες τις περασα ορθια και περπατουσα γτ δεν μπορουσα καθολου στο κρεββατι, δεν βολευομουν με τιποτα, ενω ορθια ενιωθα καλυτερα το κορμι μου. ειλικρινα το βρισκω πολυ βαρβαρο να σε εχουν ακινητοποιημενη σε ενα κρεββατι ενω το σωμα σου μπορει να βολευτει καλυτερα σε μια αλλη θεση.
πόσο πολύ σε νιώθω.....κι εγώ έχω ένα αγοράκι 4 μηνών...και πέρασα ακριβώς τα ίδια συναισθήματα σχετικά με την καισαρική ....έκλαιγα και δεν μπορούσα να το πιστέψω πως μετά απο 15 ώρες αναμονής...θα γινόταν αυτό που φοβόμουν....καισαρική! και δεν φτάνει αυτό ...μετά πρόβλημα και με τον θηλασμό....πληγωμένες θηλές...πόνος ....ανεπαρκής γαλακτοφορία και κλααααάμααα.....τελικά ακόμα τον θηλάζω με συμπλήρωμα πάντα ...περασα κι εγω καταθλιψη για να φταίει ο θηλασμος που δεν ήταν αποκλειστικός και η καισαρική ....λες κι εμείς που γεννήσαμε με καισαρική ήταν επιλογή μας ...ή είμαστε λιγότερο μανάδες...για το μόνο που λυπάμαι είναι που έχασα το πιο πολύτιμο χρόνο με το παιδί μου 2 μηνες δεν μπορούσα κι εγω να το ξεπεράσω ..κι είχα χάσει τον εαυτό μου....ευτυχώς που είχα δίπλα μου τον άντρα μου .. Τώρα ξέρω δεν θα ξανακάνω τα ίδια λάθη στο επόμενο με το καλό....σημασία έχει να είναι τα παιδιά μας υγειή κι ευτυχισμένα κι όχι αν γεννηθηκαν με καισαρική ή με φυσιολογικο, με ή χωρίς επισκλιρίδιο...και κουραφέξαλα...το μόνο που χρειάζονται είναι ηρεμία , ζεστή αγκαλιά και αγάπη και πάνω απ΄ όλα μια μαμά ήρεμη ...και με καλή ψυχολογία! Σε φιλώ και καταλαβαίνω πως είσαι μια πολυ πολύ γλυκια μανούλα!!!!! η καλύτερη που θα μπορούσε να έχει το παιδί σου!!!!
Μανουλα Π., επειδη τελικα σε εσενα και μονο θελω να απευθυνθω...ξέρω καλα πως ειναι όταν ξυπνας μια μερα απο το ληθαργο και συνειδητοποιεις τις στιγμές, μέρες, μπορει και μήνες που εχασες απο τη ζωή του, προσπαθώντας να ξεπερασεις το "σοκ" μιας απροσμενης, μπορει και βιαστικης κ.τ. Πόσο λυτρωτικα μπορουν να είναι τα δάκρυα της συγγνώμης που ζητάς απο το ιδιο σου το παιδι. Και ποσο το πιο μικρό πράγμα, το χαδακι του στο πρόσωπο σου και η αγκαλιτσα του είναι αυτά που σε κάνουν τελικα καλύτερη μαμα απο αυτή που ήσουν χθες. Γιατί η μαμα είναι μαμα πpωτα στην καρδιά, όχι στην κοιλιά, ούτε στον κόλπο.
Είδατε τώρα τι κάνει σε μερικές κοπέλες όλη αυτή η διαμάχη σχετικά με καισαρική vs φυσιολογικού τοκετού; Η μαμά Π. δεν είναι η μοναδική που αισθάνεται έτσι!!! Το ίδιο το μωράκι αποφάσισε πως ήθελε να γεννηθεί εκείνη τη μέρα κανείς δεν το πήρε με το ζόρι. Απλά γεννήθηκε με την επεμβατική μέθοδο που έχει σώσει τόσες ζωές!!!!
Το μωράκι διάλεξε να γεννηθεί εκείνη την ημέρα, αλλά δε διάλεξε τους τεχνητούς πόνους. Αν δεν της είχαν κάνει τεχνητούς πόνους το πιθανότερο είναι να μην είχε χρειαστεί επισκληρίδιο και κατόπιν καισαρική. Είναι πλέον γνωστό ότι η πρόκληση τοκετού οδηγεί με μεγάλη πιθανότητα σε καισαρική. Οπότε μην κατηγορούμε τους υπέρμαχους του φυσικού τοκετού για την κατάθλιψη της κοπέλας. Αν κάποιος φταίει αυτός είναι ο γιατρός που χωρίς λόγο επενέβη σε μια τόσο φυσική διαδικασία, που μάλιστα είχε ξεκινήσει μόνη της.
Αυτό που είπε η Πωλίνα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που της απαντάς. Δεν κατηγόρησε κανέναν υπέρμαχο του θηλασμού. Τόνισε απλά ότι οι ακρότητες οδηγούν σε τέτοια αποτελέσματα. Να μη μπορεί μια μανούλα να χαρεί τις πρώτες στιγμές με το μωράκι της λόγω όλων αυτών που έχουν γραφτεί κατα καιρούς εδω μέσα όπως κάτι χαριτωμένα του στυλ : σας σφαζει ο γιατρός, τα παιδιά του φ.τ. είναι εξυπνότερα απ τ άλλα και διάφορα τέτοια...
* υπέρμαχο του φυσιολογικου τοκετου, ήθελα να πω
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι ακριβως εξυπηρετεί το σχόλιο αυτο. Η κοπέλα έκανε μια κατάθεση ψυχής και άγγιξε και άλλες ψυχές. Προφανώς και δεν μπορείς να ταυτιστεις βιωματικα-συναισθηματικά μαζί της και είσαι πολυ τυχερή για αυτο-αλήθεια είσαι. Έχεις όμως άπειρες ευκαιρίες, αν δεν το έχεις ήδη κάνει, να καταθέσεις ΌΠΟΥ ΑΛΛΟΎ θες τις απόψεις σου για το μεγαλείο του φ.τ., που ΚΑΝΈΝΑΣ δεν αμφισβήτησε, πλην όμως δεν τις ζήτησε κιόλας. Κοινώς, μην το...
Κάνε μας την χάρη ρε κοπελιά που θα μας απαγορεύσεις να πούμε τις απόψεις μας όπου θέλουμε. Δικό σου είναι το μπλογκ και αποφασίζεις??Άντε γιατί την έχετε δει όλες Ολίβια μου φαίνεται...
Ούτε λογοέκρινα, ούτε απογόρευσα, ούτε και υπαγόρευσα την άποψη οποιουδήποτε. Άλλωστε ξέρεις τι λένε για τις απόψεις, όλοι έχουν από μία. Κατανοώ ότι η ενσυναίσθηση δεν είναι κάτι που αποκτάται με ένα κλικ στο ποντίκι μας, αλλά τότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να απέχουμε και όχι να κουνάμε το δάκτυλο επικριτικά στον άλλο που έχει να διηγηθεί κάτι που τον βαραίνει. Αυτή ήταν η σκέψη μου, αλλά παρέβλεψα ότι, στο θαυμαστό κόσμο του Ιντερνετ, ήταν μάλλον προωθημένη για να την αντιληφθούν όλοι.
ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΣΠΑΣΑΝΕ ΤΑ ΝΕΡΑ ΚΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ Π ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΟΝΟΥΣ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΠΟΝΑΩ ΜΟΛΙΣ ΟΜΩΣ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΩΘΗΣΗ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ΤΗΣ ΝΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΛΩΡΟ ΣΤΝ ΛΑΙΜΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΝΙΓΕ ΦΥΣΙΚΑ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕ ΕΤΟΙΜΑΣΑΝ ΓΙΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΛΙΚΗ ΝΑΡΚΩΣΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΙΠΕ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ : ΕΧΩ ΜΟΝΟ 10 ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΩ ΕΓΩ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΠΑΘΑ ΣΟΚ (ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΜΗΝ ΠΑΘΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ) ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΟΠΕΙ ΤΟ ΓΑΛΑ ΔΕΝ ΘΗΛΑΣΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΛΟΥ ΑΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 10 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΨΕΥΤΟΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ ΠΑΙΔΙ . ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΤΙ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΕΡΧΕΤΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΟ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΑΠΑΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ
Tria poulakia kathontan afta pou les. Kai egw me texnitous ponous genisa giati i mitra mou kimotan orthia parea me ton traxilo mou. Me tin proklisi ekana pliri diastoli kai genisa ena koritsaki xoris ixnos taleporias. Giati skeftomoun pos tha ta katafero. Xoris episkliridio vevea alla mia xara pige i genna. Pisteuo pos otan ola eine kala mporis na prospathisis na genisis fisiologika. Eine XREOS tou giatrou na se afisi na askisis to dikeoma kai oxi LATHOS tou. Eleos pleon me tis imimathies
Ακριβώς ιδια περίπτωση και εγω και τελικά γέννησα με καισαρικη στις4/3 μια μέρα μετά από σένα! Εγω θηλαζω τελικά ακόμα! Τα κατάφερα από τύψεις γιατι δεν καταφερα να γεννήσω φυσιολογικά!ένιωθα και εγω χάλια αλλά δεν έπαθα καταθληψη γιατι σκέφτηκα οτι όλο αυτό μου το προκάλεσε το γεγονός οτι διάβαζα πολύ και δεν ήθελα να περάσω το ρατσισμό που δημιουργούν κάποιες στο ίντερνετ του στυλ σε έσφαξαν,σε κοροιδεψαν αν δεν γεννήσεις φυσιολογικά δεν είσαι μάνα και τέτοιες μπούρδες!γερά να ειναι τα μωράκια όλου του κόσμου!
είμαι έγκυος στο δεύτερο,το πρώτο το γέννησα φυσιολογικά,δεν ξέρω γιατί το σκέφτομαι τόσο έντονα αλλά νιωθω ότι δε θα γεννήσω φυσιολογικά αυτή τη φορά,βεβαια ειμαι μόλις 3ων μηνών με μια φυσιολογική προς το παρόν εγκυμοσύνη,αλλά έτσι νιώθω..με εκφράζεις νομίζω απόλυτα,το σκεφτόμουν τις προάλλες κ έλεγα ότι θα νιωθω πως παραβιάστηκε το σώμα μου κ φοβάμαι μη χάσω τις στιγμές που έχασες κ εσύ..δεν έχω κάτι με την καισαρική φυσικά αλλά επειδή ο φυσιολογικός τοκετός ήταν πολύ πιο εύκολος απ ότι περίμενα,η καισαρική μ αφήνει αδιαφορη κ ειλικρινά τη φοβάμαι παρα πολύ!!
Αγαπητη μανούλα ειλικρινά λυπάμαι και εγώ πάρα πολύ που βίωσες αυτά τα συναισθήματα και εθεσες τον εαυτό σου σ όλη αυτή την διαδικασία !!Ευχομαι τώρα να είσαι πολύ καλύτερα!! Ειναι κριμα! Αυτος ο ρατσισμος γεννησα με φυσιολογικο τοκετο αρα ειμαι μανα κ γεννησα με καισαρικη και επισκληριδιο αρα δεν ειμαι μανα γιατι δεν ενιωσα τους πονους πρεπει να παψει να υφισταται καποια στιγμη!!!Ειναι πραγματικα τραγικο!!!! Δλδ οι γυνάικες που υιοθετούν και δεν γέννησαν δεν ειναι μάνες?? Προβληματισμό θέτω απλά! Ειλικρινά λυπάμαι που δοκιμάστηκες τόσο πολύ!!Να δώσεις ενα μεγάλο φιλί στον μπεμπακο σου!
Καταρχην να σου ζησει το μωρο σου και να το δεις οπως αυτο επιθυμει! Εγω δεν καταλαβαινω της γυναικες που εχουν τετοια αποψη για την καισαρικη! Ειλικρινα μιλαω τωρα! Αντι να χαιρεσε που γεννησες ενα υγιεστατο μωρο, καθεσαι και ψυχοπλακωνεσαι γιατι εκανες καισαρικη! Συγνωμη αν σου ακουγονται σκληρα αυτα τα λογια αλλα εχω διαβασει για τοσες γυναικες που επαθαν το ιδιο με σενα που εκαναν καισαρικη που μπουχτησα! Γεννα η μια, γεννα και η αλλη! Δεν μπορω να φανταστω τι κολλημα τρωτε και αντιδρατε ετσι! Οταν μενεις εγκυος το μονο που πρεπει να σκεφτεσαι ειναι το να γεννησεις ενα υγιες μωρο! ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ! Τι θα πει ηθελες να γεννησεις φυσιολογικα? Αν σε αφηναν να γεννουσες φυσιολογικα τωρα δεν θα κρατουσες το μωρο σου στην αγκαλια σου! Οποτε να χαιρεσε που υπαρχει η καισαρικη! Ξεκολληστε λιγο με αυτα τα θεματα! Οπως και με τον θηλασμο! Δεν ειναι αμαν και το πιο σοβαρο πραγμα! Εγω δεν θηλασα ! Δηλαδη τι? Ειμαι λιγοτερο μαμα απο αυτες που θηλασαν? Φτανει πια! Ξεκολληστε λιγο το μυαλο σας! Εγινες μια χαρα μανουλα με την βοηθεια της καισαρικης! Εδωσες ξενο γαλα γιατι δεν ειχες αρκετο εσυ! ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕΣ! Διωξε τωρα τις τυψεις που εχεις και απολαυσε την ζωη με το αστερακι σου!
δεν είσαι η μόνη που έχεις περάσει έτσι.. θα πρέπει να το απομυθοποιήσεις και να συνεχίσεις. Δεν ξέρω αν είναι το σοκ της καισαρικής ή αν θα συνέβαινε ούτως ή άλλως λόγο επιλόχιων 'επιπλοκών' και απλώς εστιάζουμε στην καισαρική που ήταν ένα έξτρα απρόοπτο. Δεν έχει σημασία.. σημασία έχει να το αποδεχθείς και να συνεχίσεις αλλιώς θα σε βασανίζουν τύψεις. Τύψεις οι οποιες είναι άδικες... γιατί ήσουν σε μια ευαίσθητη φάση και πέρασες μια δύσκολη κατάσταση και είναι κάτι που συμβαίνει .. έχουμε τεράστιες προσδοκίες από αυτή τη στιγμή... προβάλονται και υπέρμετρα τα πρότυπα της απολυτης μάνας.. που δεν αφήνουν χώρο πολλές φορές για άλλες εκδηλώσεις.. και αυτό μας κάνει και αισθανόμαστε πολύ μόνοι και παράταιροι ... σαν να έχουμε κάποιο πρόβλημα. Βασανίστηκα πολύ και εγώ από διάφορα τέτοια.. η αλήθεια είναι ότι το απομυθοποίησα πλήρως όταν έκανα το δεύτερό μου παιδί... είδα ότι ήμουν μια χαρά μαμά... ήμουν μια έτοιμη μαμά και συνειδητοποίησα ότι στο πρώτο παιδί δεν ήμουν.. και έγινα. Σε κάποιους παίρνει πολύ σε κάποιους λίγο.. τι να κάνουμε.
Ένα θα σου πω: join the club, είμαστε πολλές. Τα ίδια μου συνέβησαν, μόνο που εμένα ήταν προγραμματισμένη κι εγώ δεν είχα αποψη απο την αρχή πως θέλω να γεννήσω, δεν είχα και πολλές επιλογές λόγω υγείας. Οταν γέννησα, το μόνο που σκεφτόμουν όταν μου τον έδειξαν είναι "τώρα εγώ πρέπει να φιλήσω αυτό το πράμα τίγκα στο σμίγμα;"... Ούτε βυζί επιανε ούτε τίποτα.. Και μου πήρε επίσης δυο μήνες να καταλάβω οτι είναι δικό μου και όχι ένα ουρανοκατέβατο μωρό που προσγειώθηκε στα χέρια μου και πρέπει να το φροντίσω. Τώρα το θυμάμαι και γελάω. Και περάσαν μόνο 7,5 μήνες. Δε νομίζω οτι χρειάζεται συγγνώμη, άνθρωποι είμαστε, καταθλίψεις και σοκ περνάμε. Εγώ ένα κατάλαβα: Οτι η πολλή ανάγνωση απ' το ίντερνετ κάνει κακό γιατί σε βάζει στο τριπάκι να συγκρίνεις τον εαυτό σου με το "πρέπον". Κι όσο πιο ευαίσθητη και ανασφαλής τόσο το χειρότερο. Τελικά το θέμα είναι τι γινεται μια ολόκληρη ζωή που θα τον έχεις γιο, όχι κάτι που για σενα πηγε στραβά στην αρχή. Η καλή μερα απο το πρωϊ φαίνεται, αλλά και κακή να είναι, βάζουμε τζάκι και ζεστά ρουχα, παίρνουμε ομπρέλλα και παίζουμε στη βροχή (αν με εννοείς). Εκεί είναι η μαγκιά, να προσπαθούμε ό,τι και να συμβαίνει, να κοιτάμε μπροστά. Τα λέω για να τ' ακούω κι εγώ...
με καλυψες απλα απολυτα....
Κ εγώ το ίδιο πράγμα νιώθω. Είμαι κοντά στο να γεννήσω και μόνο που σκέφτομαι την καισαρική, ξενερώνω.Χάνω την χαρά μου για τον τοκετό.Αλλιώς το έχω στο μυαλό μου. Ίσως επειδή στο μυαλό μου την έχω σαν κάτι νοσηρό(αφού για να κάνεις οποιαδήποτε επέμβαση πρέπει να συντρέχει σοβαρός ιατρικός λόγος). Η αλήθεια είναι ότι συνήθως η πρόκληση καταλήγει σε καισαρική. Η ουσία είναι ότι είστε όλοι καλά και έχεις πολλά να ζήσεις ακόμη με την οικογένειά σου. Σου εύχομαι το επόμενο νινί να το γεννήσεις με τον πιο φυσικό τρόπο!
Η ιστορία σου μοιάζει λίγο με τη δική μου. Πολύ καλή διαστολή αλλά ο μπέμπης μου δεν κατέβαινε με τίποτα, ίσα ίσα ανέβαινε. Ούτε εγώ ήθελα να ακούσω για καισαρική. όταν άκουσα τη λέξη απο τη γιατρό μου ξέσπασα σε κλάματα, σκοτείνιασαν όλα γύρω μου και στο ηλίθιο μυαλό μου φανταζόμουν μια πετσοκομμένη κοιλιά αλα Frankenstain, αλλά φυσικά μέσα μου ήξερα οτι προέχει το μωρό. Σε αυτή την αντίδραση η γιατρός μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον φυσιολογικό και περιμέναμε λίγο ακόμα. Αυτό που λες οτι η έγκυος καλό θα είναι να βρίσκει μόνη της τη θέση που τη βολεύει είναι αλήθεια, γιατί μόλις πήρα τη στάση που με βόλευε και όχι τη στάση που μου πρότειναν τόσες ώρες...το παιδί κατέβηκε και γέννησα φυσιολογικά. Όμως μη κατηγορείς τον εαυτό σου για τη πρώτη σας "κρύα" συνάντηση, γιατί και εγώ που γέννησα φυσιολογικά και ενώ φανταζόμουν συγκίνηση και κλάματα και φιλιά με το μωρό μου, εγώ πάγωσα, συγκλονίστηκα και έμεινα αποσβολωμένη να τον κοιτάω και να αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι η στιγμή όπως τη φαντάστηκα και γιατί δεν νιώθω τίποτα (ακόμα)για αυτόν? Πολλές γυναίκες το παθαίνουν αυτό, είναι σοκ μετά τη γέννα, όπως και αν είναι αυτή, φυσιολογική ή καισαρική
k egw me kaisariki gennisa k an me rwtiseis ton logo akomi den to kserw.o mpempis mou eixe parei 8esi apo 5 mhnwn alla logw muwpias k xwris kan o giatros mou na me steilei gia vu8oskopisi apofasise xeirourgeio gia kalutera..kalutera gia keinon.k egw 8a i8ela na exw viwsei ton fusiologiko toketo alla oxi se simeio na pa8w kata8lipsi gi auto.to mono pou skeftomoun sto xeirourgeio einai na genni8ei kala to mwro mou k molis mou ton edwsan den stamatousa na klaiw apo xara.i ousia tis zwis einai se alla pio magika pragmata..sta matakia tou giou sou.na ton xairesai!
Αγαπητή μανούλα καταρχίν να χαιρεσαι το αγοράκι σου. Θέλω να σου πω πόσο συμφωνώ με αυτό που λες κ πόσο διδακτικό βρήκα το κειμενο σου. Όλα έχουν τη σημασία τους αλλά πρέπει να τα βλέπουμε με ψυχραιμία κ να βάζουμε προτεραιότητες. Και πρώτα από όλα σημασία έχει να κρατήσουμε στην αγκαλιά μας ένα γερό μωράκι. Βάζω σε 2η μοίρα αν θα έιναι καισαρική, φυσιολογικός τοκετός, επισκληρίδιο και πόσο περισσότερο που ακούω κάτι τραγικά για το φύλο του μωρού. Γέννησα φυσιολογικά με επισκληρίδιο και η στιγμη που κρατησα πρωτη φορα την κόρη μου, τη θυμαμαι σαν την ομορφοτερη της ζωής μου!
να σου ζησει ο μπεμπουλης σου και καποια στιγμη,οταν μπορεσεις,να ζητησεις και μια συγγνωμη στον εαυτο σου που τον υπεβαλες σε αυτη τη διαδικασια τοσο αδικα!η καισαρικη ειναι ο αλλος τροπος γεννας,ο εναλλακτικος,προκειμενου να ερθει μια ζωουλα οσο γινεται ασφαλεστερα στην αγκαλια της μαμας του.μην το παιρνεις τοσο στραβα...και παλι να τον χαιρεσαι!