Η γέννηση της ζυμαρούλας! (#203)

26/06/2011

Η ιστορία της Συμεώνης
(Η Συμεώνη γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)

Παντα ειχα λιγο φουσκωμενη κοιλιτσα (λογω των 6-7 παραπανισιων κιλων που ποτε δεν καταφερνα να χασω) με αποτελεσμα συχνα-πυκνα να με ρωτανε αν ειμαι εγκυος.. Η απαντηση μου;; «Οχι δεν ειμαι, κανω προβα γι’ αργοτερα» :)))

Μετα απο τοοοσες «προβες» λοιπον ηρθε ο καιρος για την πρεμιερα και «ΝΑΙ» το τεστ εγκυμοσυνης ηταν θετικο και εγω με τον αντρα μου ακομα πιο θετικοι αν και δεν το ειχαμε επιδιωξει!!! Αυτο ηταν το θαυμα μου! ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΥΠΑΡΞΗ αυτο το μωρο.. Μολις εμαθα πως μεγαλωνει μεσα μου το αγαπησα τρελα!! Ηταν τελη Ιανουαριου του 2010 και ξεραμε αμεσως πως η συλληψη εγινε την Πρωτοχρονια στις διακοπες μας στο Πηλιο (βουνισιο το μωρο σκεφτηκαμε.. :))

Αρχισαν αμεσως οι ετοιμασιες, να φτιαξουμε το καινουργιο μας σπιτι και φυσικα τα παντα για το loading-μωρακι μας! Ζουσα ενα ονειρο σε ενα ροζ συννεφακι με χρυσοσκονη και χρωματιστες καρδουλες (μιας και ηθελα λιιιιγο παραπανω κοριτσακι). Ολες μα ολες μου οι εξετασεις ηταν πολυ καλες!! Ετρωγα ασταματητα σοκολατες και merenda, πηρα 32 ολοκληρα κιλα και ο γιατρος απορουσε πως και δεν εχω καθολου ζαχαρο! Εβλεπα το μωρο μου (ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ-YOUPIIΙΙΙΙI) στους υπερηχους και ενιωθα γεματη ζωη και ευτυχια!!

Ολη μου η εγκυμοσυνη ηταν μια χαρα αν εξαιρεσεις λιγους εμετους και καουρες..

Δυο εβδομαδες πριν την ΠΗΤ ο γιατρος μου ζυγισε την μπεμπα 3.200 και μετα απο μια εβδομαδα την ζυγισε 4 κιλα!!! Δεν ηξερε τι να πει.. Θα δουμε -μου λεει- σε μια εβδομαδα στις 15-10 θα μπεις με τεχνητους πονους.

«Γιατρε θα το προσπαθησουμε για φυσιολογικο ετσι;;«

«Ναι βεβαια» μου απανταει.

Μην τα πολυλογω και σας κουρασω.. Στις 14-10 το βραδυ ηταν ολα ετοιμα! Μπηκα για ενα μπανιο (το οποιο μου πηρε μιαμιση ωρα :)) και μετα εβαλα μπρος να φτιαξω μαλλι. Ο αντρας μου απορησε και μου λεει «καλα.. σε μαιευτηριο πας, οχι σε πασαρελα«

«Kι αν δεν αρεσω στην μπεμπα; Αν δεν με συμπαθησει; Θελω να ειμαι ομορφη μαμα» (γελια..)!!

Εννοειται πως δεν καταφερα να κοιμηθω. Στις 5 σηκωθηκαμε, πηραμε την βαλιτσουλα μας και μετα σταυρων και ευχων της αγαπημενης μου πεθερουλας ξεκινησαμε. Ειχα πει σε ολους να ερθουν μετα τις 12 το μεσημερι γιατι ο φυσιολογικος κραταει ωρες και δεν ηθελα να περιμενουν τοοοσες ωρες.. Παω στην «παραλαβη» δινουμε με τον αντρα μου το πιο γλυκο φιλι, παιρνω βαθια ανασα και μπαινω..

Με ετοιμαζει η μαια μου και με βαζουν στο δωματιο 13 (δεν ειναι τυχαιο, το μωρο μας θα γινει Παναθηναικος αντρουλη μου 😛) με ορο και διπλα το μηχανημα για να βλεπουμε τους χτυπους του μωρου.. Το κοιταζα συνεχεια με λατρεια λες και ηταν εικονα της Παναγιας χαιδευα την «ολυμπιακων διαστασεων» κοιλια μου και ελεγα στο μωρο μου να μην φοβαται και πως σε λιγο θα την κρατουσα στην αγκαλια μου και ολα θα ειναι καλα! 130-135 οι χτυποι.. μετα απο μιση ωρα ξαφνικα 150-130-110-100-150… Τα εχασα!

Αρχισα να φωναζω να ερθει ο γιατρος μου.. Με κυριευσε απιστευτος φοβος και προσευχηθηκα με ολη τη δυναμη της ψυχης μου να ειναι καλα το μωρο μου. Ερχεται, βλεπει το καρδιογραφημα και μου λεει «Παμε για καισαρικη..» Συμφωνησα φυσικα, το μονο που με ενοιαζε ηταν να βγει καλα το μωρακι μου και ας μου το εβγαζε και απο τα αυτια δεν με πειραζε!! :))) Ολικη ναρκωση.. Γιατι γιατρε;;

«Θα ειναι καλυτερα για σενα«.. οκ!!!whatever!! Στις 8:30 με παραλαμβανει ενας νοσοκομος και στο χειρουργειο φορωντας μου το σκουφακι τραγουδουσε «θα τα βροντηξω ολα κατω και θα φυγω» και μετα βαζοντας μου Betadine «οι χωρισμενοι δεν γιορταζουνε ποτε» Προσπαθουσε προφανως να με ηρεμησει γιατι φαινοταν η αγωνια στα ματια μου. Γελουσαμε και οι δυο και μετα…. σκοταδι! Ξαφνικα ακουω «ξυπναει ξυπναει ξυπναει ξυπναει ξυπναει» σαν ηχω στ’ αυτια μου (μαλλον ξυπνησα στη μεση της καισαρικης) και μετα παλι βαθυς υπνος! Στη συνεχεια ακουω ενα μηχανημα «μπιγκ μπιγκ» καθε 5» που με εκνευριζε και ηθελα να φωναξω «κλειστε το, το ρημαδι να κοιμηθω, νυσταζωωω».. παλι υπνος..

Αργοτερα ακουω κοσμο και θυμαμαι πως ειμαι στο μαιευτηριο να γεννησω και ηθελα να ρωτησω αν ειναι καλα το μωρο μου αλλα δεν μπορουσα να ανοιξω ουτε τα ματια μου ουτε το στομα μου.. «ΑΜΑΝ!! Εμεινα φυτο!!!» σκεφτηκα (χαχαχαχαχχαα) και ξανακοιμηθηκα..

Μετα απο λιγο συνερχομαι και ακουω μια φωνη «4.200 να σου ζησει«!! Καταφερνω να ψυθιρισω «το δικο μου;;» «Ναι κουκλιτσα μου, το δικο σου! Κοιμησου τωρα και σε λιγο θα το δεις«!! Αυτο ηταν!

Ηθελα να σηκωθω, να τρεξω κοντα του, να το δω, να του πω τα πιο γλυκα λογια και να μην φοβαται γιατι η μανουλα ειναι εδω, ομως το σωμα μου ηταν ακινητο (τι ναρκωση ηταν αυτη πια;;;).. Ξανακοιμηθηκα και ξυπνησα στο δωματιο περιτρυγυρισμενη απο τους δικους μου (οι οποιοι ειχαν ερθει τρεχοντας οταν τους πηρε ο αντρας μου οτι τελικα γενναω νωριτερα) και μια καμερα να με στοχευει. Ολοι ηταν χαρουμενοι και μου ελεγαν ποσο ομορφη ειναι η μπεμπα μου αλλα δεν με ενοιαζε ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Ηθελα να την δω ΤΩΡΑ!

Τοσο καιρο λαχταρουσα και τωρα δεν μπορουσα να περιμενω λεπτο! Μπαινει μεσα μια νοσοκομα κρατωντας τον θυσαυρο μου!! Δεν πιστευα στα ματια μου! Το ΔΙΚΟ ΜΟΥ μωρο! Το θαυμα MOY! Μου το εδωσε στην αγκαλια μου και κοιταχτηκαμε για πρωτη φορα (το μαλλι μου φυσικα ειχε γινει χαλια, δεν ξερω αν το προσεξε) :)))…. «Καλωσηρθες κορουλα μου! Εγω ειμαι η μαμα σου και σ’αγαπω περα απο καθε λογικη! Παντα σ’αγαπουσα (μεχρι και προβες εκανα)» :))) και πιεζω την μυτουλα της θελοντας να συνειδητοποιησω οτι ειναι αληθεια αυτο που ζω..

Δεν με ενοιαζε ο πονος, τιποτα δεν με ενοιαζε, μονο τα δυο της ματακια να κοιταζω και να της ψιθυριζω γλυκολογα που πριν την δω, δεν ειχα καν σκεφτει ποτε!! Οι νοσοκομες την φωναζαν «ζυμαρουλα», ο μπαμπας «φραντζολακι» και εγω «θησαυρο» γιατι εκει βρηκα την πραγματικη αξια και το νοημα της ζωης μου. Πραγματικα ξαναγεννηθηκα μαζι της!! Να μας ζησεις κορουλα μου και να σε καμαρωνουμε παντα!! Σ’αγαπω!! Η μανουλα…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com

339shares