Μαμά, πονάνε τα ούλα μου!

Ααααχ, η περίοδος των δοντιών… Στο πρώτο μου παιδί δεν πολυπήρα πρέφα… Η Αθηνά ήταν η σιωπηλή δύναμη. Ξυπνούσε ένα πρωί και είχε καινούργιο δόντι. Αν εξαιρέσεις τη φάση που τα σάλια έτρεχαν καταρράκτες από το στόμα της και έφταναν μέχρι το χαλί, που της έβαζες καθαρό φορμάκι και σε λίγα λεπτά ήταν λες και μπήκε για ντους, όλα τα υπόλοιπα ήταν ήρεμα. Υπέφερε βουβά.

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον πόνο που μπορεί να τραβάνε τα μικρά μας, όταν φύτρωσαν οι φρονιμήτες μου πέρσι (ή πρόπερσι; Δεν θυμάμαι πια, εχω χάσει κάθε αίσθηση του χρονου). Τα ούλα μου με πονουσαν τόσο πολύ (και μαζί τους και όλη η γύρω περιοχή, μάγουλο εως γλώσσα) που ήθελα να πάρω και εγώ ενα μασητικό να του μασουλήσω. Ήθελα να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ευτυχώς δεν είχα σάλια. Πάντως δεν είχα σίγουρα όρεξη να φάω. Και σας μιλάω για αυτούς που χώρεσαν μια χαρά να βγουν. Ας μη μιλήσω για τους κατω που δεν χωρούν και που όποτε το θυμουνται σπρώχνουν όλη μου τη γνάθο μπας και… Κάποια στιγμη πρέπει να τους ξεφορτωθώ, αλλά τα κάνω πάνω μου από τρόμο. Αλλά το θεμα δεν είμαι εγώ και οι φρονιμήτες μου…

Το θέμα είναι ο γιος μου και τα πρησμένα του ούλα. Την Παρασκευή κλείνει τους 5 μήνες και εδώ και μία βδομάδα τα κάτω ούλα του έχουν φουσκώσει, βλέπεις να διαγράφονται τα δύο μπροστινά δοντάκια, από πάνω εχουν ασπρίσει και αυτός ο έρμος… ααααχ, ψυχουλα μου… Αυτός ο έρμος είναι ο ορισμός του κυκλοθυμικού χαρακτήρα: εκεί που χαμογελάει σαν να κέρδισε το τζακ ποτ του Τζόκερ, ξαφνικά βγάζει μια ιαχή «Αααααα!» και δώστου μπουνίδι στο ούλο και δώστου σάλιο-καταρράκτης, να μην πω για το δάκρυ κορομηλο. Μετα είναι πάλι μέσα στην τρελή χαρά. Μετα δώστου πάλι μπουνίδι-σάλιο-κλαψούρισμα.

Μασαει ότι μασιέται, μέχρι και σίδερα θα μασούσε σαν τον Κουταλιανό, αν του τα έδινα. Τα παιχνίδια του αν είχα φωνή να μιλήσουν, θα έσκουζαν. Η Σόφι η Καμηλοπάρδαλη τσιρίζει νύχτα μέρα από το ζούληγμα και το δάγκωμα. Ευτυχώς δεν κλαίει όλη μέρα. Αλλά όταν έρχονται εκεινες οι στιγμές του πόνου, ααααχ, υποφέρει ο μπόμπιράς μου…

Μερικά πράγματα που πιάνουν: μασαζ ούλων με το (καθαρό) δάχτυλό μου. Μασουλημα Σόφις Καμηλοπάρδαλης. Μασούλημα μπουνιάς (του). Και… θηλασμός… 

Τι πιπίλες και τι μασητικά! Vy-zi is the answer! Και στην περίπτωση των δοντιών, λειτουργει σαν το καλύτερο παυσίπονο. Πάνω στην γκρίνια, το βάζεις στο στηθος και περνάει στη χώρα της λησμονιας σε ενα δευτερόλεπτο, στη χώρα εκείνη που τα δόντια δεν πονάνε και μόνο ζεστασιά υπάρχει, η ζεστασιά της αγκαλιας της μάνας (πώς τα γράφω, ώρες ώρες, όμως…). Να τον βλέπεις να κοκκινίζει από το κλάμα, να χτυπιέται σαν χταπόδι σε βράχο, να τεντώνεται σαν να κανει γεφυρα και όλα να σταματούν με τον που τον βαζεις στο στήθος. 

Είμαι η καλύτερη πιπίλα-μασητικο. Να, αυτά είναι τα ωραία!