Ένας τοκετός… σκάνδαλο και ένας ακόμα… επεισοδιακός!

Χαιρετώ όλες τις όμορφες μανούλες

Το όνομά μου είναι Κατερίνα και νομίζω ότι μετά από όλες τις υπέροχες ιστορίες τοκετού που διαβάζω, ήρθε η ώρα να γράψω και τη δική μου. Προβληματίστηκα σχετικά με το ποια από τις δύο θα έπρεπε να μοιραστώ μαζί σας… του πρωτότοκού μου ή του δεύτερου;;;

Η πρώτη εγκυμοσύνη και ο τοκετός ήταν σίγουρα η πρώτη εμπειρία και φυσικά πολύ δυνατή, απλά όλα κύλησαν τόσο όμορφα και ιδανικά που θα μπορούσε να… αποτελέσει σκάνδαλο. Μια τέλεια εγκυμοσύνη και ένας ακόμα πιο τέλειος τοκετός φυσιολογικός χωρίς επισκληρίδιο, με τον σύζυγο δίπλα μου σε όλη τη διαδικασία και τέλος με έναν κούκλο (σκέτο μωρό για διαφήμιση που λένε) μέσα σε τρεις ωρίτσες. Ο γιόκας μου ήταν γεγονός : star baby 2006 τον λέγανε στο μαιευτήριο.

Περάσαν τρία υπέροχα χρόνια και πήραμε απόφαση και για ένα ακόμα παιδάκι. ΄Ετσι κι έγινε… έμεινα αμέσως έγκυος και για δεύτερη φορά έχω μια υπέροχη εγκυμοσύνη. Ο χρόνος κυλάει και εγώ πια υποψιασμένη για το τι θα αντιμετωπίσω και όπως και στην πρώτη φορά ψύχραιμη περιμένω το δεύτερο γιόκα μας.

Δέκα μέρες πριν τη πιθανή ημερομηνία και αρχίζω να προετοιμάζω το έδαφος για την ολιγοήμερη απουσία της μαμάς από το σπίτι. Καθαρίζω, αλλάζω κουρτίνες, βγάζω τα χειμερινά (καθότι αρχες Νοεμβρίου) και πηγαίνω να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ με την κοιλιά στο στόμα. Οι πρώτοι πόνοι είναι εδώ…

«Αντε βρε σιγά μη γεννήσω σήμερα, δέκα μέρες νωρίτερα; Αποκλείεται!!!«

Είναι βράδυ 16ης Νοεμβρίου και τρώμε πίτσα σε φίλους και κάνουμε πλάκα ότι ο ανάρχας θα γεννηθεί την επομένη. ΄΄Κοίτα μη γεννήσεις την ημέρα του Πολυτεχνείου και δεν μπορούμε να έρθουμε στο Ελενα΄΄ λέγανε και γελούσαν. Μα τι λέτε έχω ακόμα 10 μέρες το λιγότερο… Αμ δε… θα ήθελες! Στο σπίτι πέφτω για ύπνο με τον άντρα μου να ψάχνει την κάμερα να την φορτίσει.

«Τι τη θες χριστιανέ μου βραδιάτικα την κάμερα;«

«Αύριο γεννάς«

«Μπα φαγωθήκατε όλοι πια!!!«

Πέφτω ξερή για ύπνο και στις 3:15 ξυπνάω με πόνους… Ναι λοιπόν ΓΕΝΝΑΩΩΩ!!!

– Παναγιώτη ξύπνα, σπάσαν τα νερά

– Ποια νερά;;;

– Του μπάνιου… καλέ γεννάωωω!!!

Στο μαιευτήριο φτάσαμε στις 5 το πρωί μετά από τρελλά γέλια που κάναμε μέσα στο αυτοκίνητο με εμένα να κρατάω την κοιλιά σε κάθε λακούβα: θα σου κοπούν κοπελιά τα γέλια σε λίγο, σκεφτόμουν!

Μπαίνω μέσα ακολουθούμε όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες (να μην σας κουράζω) και ξαπλώνω στο κρεββάτι του πόνου.

Με συνδέουν με τον καρδιοτοκογράφο για να ακούμε το μωρό και περιμένω… Το μωρό όμως δεν ακούγεται καλά, μια το ακούμε και μια το χάνουμε. Ερχεται ο πάντα cool γιατρός μου τρώγοντας το πρωινό του κουλουράκι…

– Δεν είναι τίποτα, μου λέει, η θέση που έχεις δεν το βοηθά, ανέπνεε για να το βοηθήσεις…

Η ώρα περνά όμως και το μωρό δεν ακούγεται καλά. Με αλλάζουν θέση οι μαίες και αλλάζουν και αυτές δέκα χρώματα…

– Γιατρε το μωρό δεν ακούγεται!!!

– Αλλάξτε πάλι θέση. Πάρε σωστές αναπνοές να φωνάζουν. Μέσα στους πόνους μου να έχω ξεχάσει και πως αναπνέουν. Να λέω θα σκοτώσω το ίδιο μου το παιδί, να τα γελάκια βγαίνουν ξινά τελικά! Δεν συζητάω για τον άντρα μου ο οποίος έχει χάσει μέσα στον πανικό τα αυγά και τα πασχάλια!!! Εδώ τα έχασε ο πάντα cool γιατρός μου που πέταξε το κουλουράκι του και άρχισε να φωνάζει:

– Στο χειρουργείο γρήγορα

Να μη σας τα πολυλογώ, δεν πρόλαβα να φτάσουμε στο χειρουργείο και ο μικρός, λες και τον «έφτυσα», πετάχτηκε στην αγκαλιά του γιατρού τυλιγμένος με κολιέ τον ομφάλιο λώρο.

–Μας τρόμαξες μικρέ του λέγαν όλοι

Σε όλη τη διαδικασία ο άντρας μου τα είχε δει όλα, άσπρος σαν το πανί να μη βγάζει λέξη να μην επικοινωνεί με κανένα να είναι σα ζόμπι. Ακόμα και όταν του δείξαν το μωρό ήταν στήλη άλατος από το σοκ.

Μόλις το είδα άνοιξαν οι ουρανοί, δεν υπήρχε τίποτα γύρω μου μόνο εγώ και αυτό το μελαχρινό όνειρο. ΄Ενας γλύκας με περούκα… καλά διαβάσατε με περούκα… τόσο μαλλί μαύρο ούτε ο Ρουβάς. Το μωρό με το μαλλί λέγανε όλοι, γίναμε η ατραξιόν του Ελενα. Και ναι είναι γεγονός μη σας παραμυθιάζουν οι διαφημίσεις ότι όλα γεννιούνται ξανθά με γαλανά ματάκια έτοιμα για διαφήμιση της Farin Lacte πια!!!

Ο άντρας μου βγαίνοντας έξω στους συγγενείς ούτε να μιλήσει δεν μπορούσε, έκλαιγε σα μικρό παιδί και μόνο όταν τους φώναξαν να μας δουν ηρέμησαν οι άνθρωποι και κατάλαβαν ότι είμαστε καλά.

Από εκείνη τη μέρα λοιπόν έγινα για δεύτερη φορά μια πανευτυχής μανούλα και προσπαθώ να χαίρομαι την κάθε στιγμή πλάι στον υπέροχο αντρούλη μου και τους πανέμορφους γιους μου και να έχω πάντα στο μυαλό μου ότι η μητρότητα είναι το πιο ωραίο συναίσθημα που θα μπορούσε να με ευλογήσει ο Θεός να ζήσω. Όσες και αν είναι οι δυσκολίες και το άγχος αξίζει κάθε του λεπτό!!!

Σας αγαπώ με όλη μου την καρδιά Παναή Χρηστάρα μου και Νικολή μου (ή αλλιώς Ρουβάκι) !

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com