Σήμερα γιορτάσαμε τα γενέθλια της κορούλας μου,αυτές οι δύο μέρες για μένα που προετοιμάζαμε το πάρτυ ήταν ψυχοθεραπεία,μπορεί να μην έγιναν όλα τέλεια,έκαψα και το πολυμίξερ γενικά είχα πολλές αναποδιές σήμερα όμως το χαμόγελο της μικρής μου ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες,γυρνόντας σπίτι καθώς ανοίγαμε τα δώρα μας ο αντράς μου είπε στην μικρή ΄΄ Τι θα έλεγες αν σύντομα η μαμά και ο μπαμπάς σου χάριζαν ένα αδερφακί;΄΄ συγκράτησα τα δάκρυα μου για να μη με δεί η μικρουλιτσα μου και απλά σκεφτόμουν.Είναι δυνατό μέσα σε λίγες μέρες να μου ζητά να το ξαναπεράσω αυτό;ακόμη θρηνώ το μωρό μου.Είναι φυσιολογική η σκέψη μου;Εσείς που ζήσατε κάτι παρόμοιο σκεφτήκατε ποτέ το ίδιο με εμένα;φευγει ποτέ ο φόβος;

ειναι σαν να διαβαζω εμενα....ενα κοριτσακι 18 χρονων ημουν κ εχασα το φασολακι μου στους 3 μηνες. Ημουν μαμα μιας μικρουλας Μπαρμπη 8 μηνων κ ομως ο πονος απεριγραπτος δεν θελω να θυμαμαι, τοσο πονο δεν εχω νιωσει ποτε. Εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου για 2 1/2 χρονια ημουν μια ζωντανη νεκρη...δεν θα το συνχωρεισω ποτε στον εαυτο μου κ στους γυρω μου που δεν με βοηθησαν να το ξεπερασω δεν καταλαβαν ποτε ποσο πονεσα γιαυτο το πλασμα παρα μονο ο αντρας μου που το ζουσε καθε λεπτο. Η μαμα μου ειχε χασει πολλα παιδια μετα απο μενα κ δεν εκανε αλλο νομιζα πως θα συνεβαινε το ιδιο κ σε μενα. Δοξα το θεο απεκτησα μετα απο 3 χρονια ενα γιο κ μετα απο 16 χρονια ακομα ενα γιο, μωρομεγαλωνω παλι. Μην αφησεις τον εαυτο σου εχεις ενα παιδακι κ αυτο εχει σημασια τωρα να ειναι καλα. Εχω κλαψει ατελειωτα βραδυα για το μωρακι μου αλλα κ για την κορη μου που αθελα μου της στερησα πολλα λογο του χαμου αυτου του μωρου. Μην το κανεις, ακομα νιωθω ενοχες κ τυψεις απεναντη στην κορακλα μου για οτι της στερησα. Εχουν περασει 20 χρονια κ ακομα υπαρχει στην ψυχη μου κ στην καρδια μου πονος. Τα παιδια μου ξερουν για το αδερφακι εκεινο, που ειναι το ποιο λεμπερο αστερι στον ουρανο. Καθε χρονο στην ημερομηνια που εχασα για παντα αυτην την ψυχουλα κλαιω κ καθε χρονο την Πρωτοχρονια που ηταν να ερθει στην ζωη, ποναω, αλλα πλεον προσπαθω να θυμαμαι μονο ποσο ευτυχια μου εδωσε εστω κ για λιγο οταν μαθαμε πως θα ερθει στην ζωη μας. Δεν θα ξεχασω ποτε το προσωπο του αντρα μου οταν πηρε το θετικο αποτελεσμα απο το μικροβιολογο ηταν σαν αγγελος, ελαμπε απο χαρα δεν τον εχω ξαναδει ποτε απο τοτε ετσι. 18 χρονια μετα τις μερες που ηταν να γεννηθει το φασολακι μου γεννηθηκε το τουλουμπακι μου τυχαιο δεν νομιζω!!! Ευχομαι ο πονος να καταλαγιασει, το σπορακι σου δεν θα φυγει ποτε απο την καρδια σου.Τωρα εχεις κ εσυ ενα αστερι στον ουρανο να φωτιζει το δρομο στο παιδακι σου. Σου ευχομαι συντομα να αποκτησεις ενα δευτερο παιδακι που θα σου χαρισει την απολυτη ευτυχια!!!

Ελευθερια μου μην στεναχωριεσαι μου εχει τυχη και μενα παλλιδρομη κυηση πριν απο 2 χρονια και με στεναχωρισε και μενα πολυ αλλα οπως μου ειπε τοτε η γυναικολογος μου για οτι επιλεγει η φυση να σταματησει δεν στεναχωριομαστε... Μετα απο αυτο ημουν σιγουρη οτι δεν θα γινομουν μητερα για 2η φορα... ομως μετα απο αυτο μπορεσα να μεινω παλι εγκυος και τωρα εχω τον μικρο μου πριγκιπα που ειναι κιολας 3 μηνων... Μην στεναχωριεσαι και μην απελπιζεσαι...εχε πιστη στο Θεο και τον εαυτο σου και θα ερθει και το δευτεριο μωρακι σου... Με τις καλυτερες ευχες μου...

Έχουν περάσει σχεδόν 7 χρόνια, έχω πλέον τρία υπέροχα αγόρια, αλλά το πρώτο μου σποράκι πάντα θα το θυμάμαι, πάντα θ' αναρωτιέμαι πώς θα ήταν κ πάντα θα υπάρχει αυτό το ράγισμα στην καρδιά μου...

Σας ευχαριστώ πολύ γλυκιές μανούλες για τα λόγια συμπαράστης,βλέπω πως ο καθένας μας τελικά έχει ζήσει μια παρόμοια κατάσταση,σίγουρα υπάρχουν πιο δύσκολες καταστάσεις γνωρίζω κι εγώ μερικές και θαυμάζω τις μανούλες που δε τα βάζουν κάτω που δεν τα παρατάνε.Χθές το βραδάκι το δικό μου αγγελούδι πήρε τη θέση του στον ουρανό έχω μέσα μου ένα μεγάλο κενό και μια θλίψη απερίγραπτη,παρόλα αυτά προσπαθώ να κάνω το καλύτερο δυνατό για το κοριτσάκι μου δεν θέλω να βλέπει μια μαμά φάντασμα.Σας ευχαριστώ και πάλιευχομαι ολόψυχα να μην βρεθεί καμία μανούλα στη δική μας θέση.