Για τη μαμά μου

Για τη μαμά μου

γράφει η Ζωή Ρηγοπούλου

Σαν σήμερα πριν 79 χρόνια είχε γεννηθεί η μαμά μου. Τα γιορτάζαμε τα γενέθλια της. Όπως ολονών μας. Τα γενέθλια είναι μοναδική μέρα. Αντίθετα με την ονομαστική σου γιορτή, τούτη δω είναι σαν να ανήκει αποκλειστικά σε σένα. Και δεν την ξέρουν πολλοί άνθρωποι. Οι πιο δικοί σου, οι πιο κοντινοί, αυτοί που σε νοιάζονται περισσότερο.

Η μαμά μου πέθανε πριν 11 χρόνια. Δεν γέρασε, έμεινε ακίνητη στον χρόνο. Ακίνητη και ανίκητη. Στάθηκε εκεί στα 68 της. Από τότε γιορτάζουμε τα γενέθλια της χωρίς εκείνη.

Μνήμα, μνημόσυνο, μνήμη, ανάμνηση. Της είχα κακιώσει τόσο στην αρχή! Γιατί δεν μου τηλεφωνεί; Γιατί δεν έρχεται να με βρει; Πώς είναι δυνατόν να χάθηκε; Δεν νοιάζεται πια; Πού είναι; Μικρά πράγματα που σου λείπουνε. Κουβέντες, συμμαχίες, μεγάλα πράγματα. Να πηγαίνουμε για καφέ στην Ερμού. Να χαζεύουμε βιτρίνες. Να μιλάμε για τους έρωτες. Τους δικούς μας, τους αιώνιους. Να γελάμε με τις γκάφες της.

Στο μαγαζί η μαμά χαιρετάει όλο ευγένεια την κούκλα στο άνοιγμα της βιτρίνας επειδή την περνάει για την πωλήτρια. Η μαμά οργανώνει το πάρτυ μου, 5η δημοτικού. Φτιάχνει κεφτεδάκια. Αντί για αλάτι έχει βάλει ζάχαρη επειδή άκουγε Τσαϊκόφσκυ, έκανε τον μαέστρο και μπερδεύτηκε.

Σχολή χορού, εγώ στα 12. Με ρυθμό και χάρη, αλλά πρώτα περνάει η κοιλιά μου και μετά εγώ. Η μαμά: «Θα γίνει ύψος».

Εγώ στα 14. Μαλλί κατσαρό, η στεναχώρια μου-της. Δεν μπορεί, υπήρχαν πιστολάκια. Κι όμως εκείνη, για καλύτερα, μου βάζει το κεφάλι στη σιδερώστρα. Ίσιωμα τέλειο, καρφί. Βάζει και πανί επάνω-μην γυαλίσω; Και γέλια, γέλια, γέλια. Να πετύχεις την αφέλεια, θέλω να μοιάζω στη Συλβί Βαρτάν.

Ζωγραφίζει και μαγειρεύει. Δημιουργεί παρορμητικά, αυτοσχέδια. «Κάνε βρε μαμά εκείνα τα μακαρόνια που έφτιαξες προχθές» «Και πού να θυμάμαι τι είχα βάλει μέσα; Κάτσε να δοκιμάσω κάτι άλλο»

Εγώ 16 χρονών, ερωτευμένη θανάσιμα. Η μαμά πάντα ενήμερη, πιστή ακόλουθος, κολλητή μου. «Άμα έχω τη Ζωϊτσα, δεν φοβάμαι τίποτα»

Δραματική σχολή, πανεπιστήμιο, διαδηλώσεις, πολιτικά, φιλοσοφικές ανησυχίες. «Αχ, τι καλά! Τι ωραία που κάνεις παρέα με ωραίους ανθρώπους, ευαίσθητους, ψαγμένους!» Άλλες μανάδες αποζητούν οικονομική ασφάλεια για το παιδί, εκείνη αποζητάει ποιότητα. Εύχεται, δεν απαιτεί.

Την κάνω γιαγιά στα 42 της. Δεν αλλάζει τίποτα. Δεν γερνάει. Παίζουμε μαζί στη σκηνή. Απλόχερη! Πάντα σύμμαχοι. Μέχρι το τέλος. Αδύναμη φαινομενικά, γερή σαν βράχος. Ο μπαμπάς τελειώνει, εκείνη ελπίζει. Βαθειά θρησκευόμενη. Μέχρι το τέλος. Ώσπου παραιτείται. Παραδίδεται.

Δεν ήταν χρόνια πολλά, μαμά, αλλά ήταν χρόνια υπέροχα!