Έγινα μια… χαζομαμά!

Η ιστορία της Σοφίας

Με λένε Σοφία και είμαι 24 ετών. Τόσο καιρό σας διαβάζω, κλαίω, γελάω, πονάω και χαίρομαι μαζί σας… Περίμενα πως και  πως να έρθει η στιγμή να γράψω κι εγώ την ιστορία μου..Να γράψω για την δική μου, μοναδική, διαφορετική και μαγική στιγμή….

Όλα άρχισαν κάπως έτσι…

Τον άντρα μου τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια… αλλά δεν είχα δώσει σημασία… Μέχρι που τον ερωτεύτηκα.. με τη δεύτερη ματιά! Εγώ φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη κι εκείνος στρατιωτικός με τοποθέτηση σε ένα νησί… 3 χρόνια τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια… μέχρι… που μας λυπήθηκε ο Θεός και πήρε μετάθεση στεριά και κοντά. Αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε για να δούμε αν θα ταιριάζαμε κι από κοντά τελικά!! Είπαμε να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας, να μην δώσουμε αφορμή για σχόλια, καθώς και οι δύο είμαστε από επαρχία και από συντηρητικές οικογένειες. Η γκρίνια πήγαινε σύννεφο κι από τις δύο πλευρές. Να μην βιαζόμαστε, να τελειώσω τη σχολή μου, να βρω δουλειά και μετά να κάνουμε κίνηση συγκατοίκησης γιατί και καλά θα έρθει και το παιδί αν μείνουμε μαζί και δε θα τα καταφέρουμε..και.. και.. και…

Μας προλάβανε άλλοι όμως!!! Μέσα στη μετακόμιση συνειδητοποιώ ότι έμεινα έγκυος! Καθόλου δεν το σκεφτόμουνα, καθόλου δεν το προσπάθησα, εξεταστική έδινα, άγχος για άλλα είχα… μόνο αυτό δεν περίμενα!!! Όμως δεν σκέφτηκα στιγμή να κάνω πίσω σε ένα τέτοιο ΔΩΡΟ!!!

Από το πουθενά λοιπόν, πριν ζήσουμε οι δυο μας, συγκατοικήσαμε εξαρχής και οι τρεις μας!! Αντιμετώπισα κάθε είδους σχόλιο, γκρίνια και υπονοούμενα για το ότι είμαι έγκυος ενώ δεν παντρεύτηκα, δεν τελείωσα τη σχολή μου, είμαι μικρή ακόμα, βιάστηκα…

«Δεν έχω ούτε την πολυτέλεια, ούτε το δικαίωμα να πετάω κάτι που άλλοι προσπαθούν χρόνια κι εμένα μου δόθηκε απλόχερα. Πόσο μάλλον μόνο και μόνο για τα λόγια του κόσμου«, τους έλεγα. Γιατί και τη σχολή μου θα τελειώσω και θα παντρευτώ τον καλό μου και μωρο δεν είμαι και στην τελική δεν σας αφορά το θέμα!!!

Με τα πολλά καταλάβανε οι δικοί μας ότι δεν αξίζει να γκρινιάζουν για κάτι που δεν αλλάζει και το αποδεχτήκανε.. Έτσι λοιπόν άρχισε να φεύγει η γκρίνια (μαζί με τους εμετούς κοντά στον τέταρτο μήνα) και να έρχεται η ΜΑΓΕΙΑ!!

Αρχικά να σας πω ότι πρόσεχαμε.. Όταν πια είχα καθυστέρηση νόμιζα ότι είναι από το άγχος της εξεταστικής, το άγχος και την κούραση της μετακόμισης, από την γκρίνια, τα πολλά τσιγάρα (το έκοψα μαχαίρι μέχρι και σήμερα) και την αϋπνία.. Πήγα στον γιατρό με τον φόβο ότι έχω κάτι ορμονικό και γι’ αυτό το τεστ που έκανα βγήκε θετικό. Δεν μου πήγαινε καθόλου το μυαλό στην εγκυμοσύνη. Μέχρι που είδα τον σάκο με μια κουκίδα στον υπέρηχο και εκεί που ακόμα δεν το πίστευα.. άκουσα μια καρδούλα να χτυπάει δυνατά!!’ Ημουν ήδη 7 εβδομάδων!! Έπαθα σοκ! Ακόμα και τώρα που το θυμάμαι ανατριχιάζω! Κάτι μεγάλωνε μέσα μου.. Κατι σάλευε..

Όλα πήγαν πολύ καλά! Είχα μόνο ναυτίες και λίγους εμετούς τον τρίτο μήνα. Η μόνη διαφωνία με τον Δημήτρη μου ήταν για το φύλο του παιδιού. Εκεινος ήθελε αγόρι. Εγώ όμως από την αρχή είχα μια διαίσθηση ότι θα είναι κοριτσάκι κι έτσι μέχρι τελευταία ακόμα μέρα μαλώναμε γι’ αυτό το θέμα. Με πείραζε που ενώ και οι γιατροί μας είπαν ότι είναι κορίτσι, εκείνος επέμενε ότι μπορεί να κάνουν λάθος.. «Εμ ότι έσπειρες φυτρώνει βρε αγάπη μου όμως!!!» του έλεγα και νευρίαζε! Εμένα με ένοιαζε μόνο να έιναι καλά! Η κοιλίτσα μου φούσκωνε, ήμουν τόσο ευτυχισμένη και χαρούμενη εγκυούλα πια! Και πέρασε γρήγορα ο καιρός!!

Είχαμε προγραμματίει καισαρική λόγω του ότι είχα υψηλή μυωπία και «εκφυλιστικές αλλοιώσεις του αμφιβληστροειδούς«, με σύσταση του οφθαλμίατρου να μην πάρω ρίσκο για φυσιολογική γέννα γιατί ο κίνδυνος να πάθω κάτι με τα μάτια μου ήταν αυξημένος. Τον εμπιστεύτηκα και προχώρησα λοιπόν σε προγραμματισμένη..

23/09/2011

Είχα μπει στο νοσοκομείο από την προηγούμενη το πρωί για εξετάσεις και προετοιμασία.. Οι νοσοκόμες κάποια στιγμή το απόγευμα με ψάχνανε για κάτι δικά τους κι εγώ το έιχα σκάσει κι είχα πάει για καφέ με τον αντρούλη μου!! Όταν γύρισα τα άκουσα αλλά απέκτησα και όνομα από την πρώτη μου μέρα!! Μου είπαν λοιπόν ότι θα χειρουργηθώ μετά τις 9 το πρωι κι έτσι είχα πει στους δικούς μου να είναι εκεί από τις 8 για συμπαράσταση. Όταν φύγανε όλοι το βράδυ, έμεινα μόνη μου με την κοιλίτσα μου και την χάιδευα και προσπαθούσα να καθυσηχάσω τον εαυτό μου μιλώντας στο μωράκι μου.. Δε με ένοιαζε ούτε που με άκουγε η διπλανή μου, ούτε τίποτα.. Ήταν η τελευταία μας μέρα που επικοινωνούσαμε έτσι τόσο προσωπικά, τόσο μυστικά.. την αγαπούσα την κοιλίτσα μου, είχα συνηθίσει τις κλωτσιές στα πλευρά, τις τούμπες, τον λόξυγγα.. Ήξερα ότι θα μου λέιψει κι αυτό το συναίσθημα. Το μωρό μέσα μου λες και καταλάβαινε ότι κάτι θα συμβεί, δεν σταμάτησε όλη νύχτα να γυρνάει και να μου κάνει αισθητή την παρουσία του..

Κάπως έτσι ξημέρωσε η μεγάλη μέρα.. στις 8 παρά τέταρτο ήρθαν δύο νοσοκόμες να μου κάνουν κάποια τυπικά… (άουτς).. Λέω κι εγώ «ΟΚ, για να είμαι απλά έτοιμη.. Οι δικοί μου είναι στον δρόμο.. Όλα θα πάνε καλά!»  Έλα όμως που μετά από λίγο έρχεται ένας κύριος και με παίρνει με το κρεβάτι μου.. Πάλι λέω εγώ «Ε καλά.. με παίρνει να με πάει στην αναμονή μάλλον, για να με ετοιμάσουν κι εκεί..Όλα καλά θα πάνε.. Ο άντρας μου έρχεται!» Πού να φανταστώ ότι θα πήγαινα να γεννήσω μόνη μου;!! Ο κύριος με πήγε απευθείας στο χειρουργείο!! Εγώ όμως τον χαβά μου… «Θα γεννήσω μετά τις 9! Θα δω πρώτα τους δικούς μου. Η ώρα είναι 8. Που είσαι ρε Δημήτρη; Μαμάαα;;» Κυρία όμως.. Μπήκα χαμογελώντας στο χειρουργείο.. είπα καλημέρα σε όλους..

Μέχρι που ήρθε ο γιατρός μου και του λέω όλο χαμόγελο.. «Ήρθατε να με δείτε πριν το άλλο χειρουργείο ε;» Μου λέει, «Καλά δε σου είπαν  ότι άλλαξε το πρόγραμμα και θα έισαι πρώτη;» Κάγκελο εγώ! «Α δηλαδή τώρα θα αρχίσουμε;» «Ναι«, λέει, «να σε ετοιμάσουν εδώ τα παιδιά κι έρχομαι«. Ήθελα δεν ήθελα πάλι τα κατάφερα να ξεχωρίσω ε;;;

Ήταν όλοι πολύ καλοί μαζί μου, μου μιλούσαν συνέχεια, μου έκαναν πλάκα, χαλάρωσα κι εγώ κι έπιασε με τη μία η ραχιαία, ξάπλωσα και ήρθαν οι γιατροί να με «περιποιηθούν». Ο γιατρός μου ως συνήθως χαβαλέ, έκοβε και σιγοτραγουδούσε.. Που και που με κοιτούσε από το «παραβάν» και μου χαμογελούσε.. Μπορώ να πω ότι ήταν κι ευχάριστη διαδικασία.. τόσο καλά μου φέρθηκαν, τίποτα δεν κατάλαβα.

Κάποια στιγμή μου λέει ο γιατρός ότι σε λίγο θα έρθει το μωράκι μου.. Τους βλέπω έρχονται και σπρώχνουν την κοιλιά μου.. και ακούω μια φωνούλα σαν νιαούρισμα… δεν πρόλαβα να σκεφτώ αν ήταν όντως το κλάμα του μωρού και τότε άρχισε να τσιρίζει!!! φώναζε τόσο δυνατά!! Ακόμα έχω αυτόν τον ήχο στα αυτιά μου! Μετανιώνω τώρα αλλά το πρώτο που ρώτησα ήταν αν είναι κορίτσι τελικά -τόσο με είχε επηρρεάσει ο άντρας μου- και μετα δάκρυσα.. Δάκρυσα που το άκουγα να τσιρίζει, το μικρό μου πλασματάκι, το κοριτσάκι μου, όσο την καθάριζαν.. Και μόλις την φέρανε κοντά μου και την ακουμπήσανε πάνω μου ησύχασε και τότε με πιάσανε τα ζουμιά.. «Είναι ολόιδια ο μπαμπάς της» είπα και όλοι μου λέγανε ότι είναι όμορφη κι έτσι.. χαχαχαα!!! Από εκείνη τη στιγμή δε θυμάμαι τίποτα άλλο από το χειρουργείο. Θυμάμαι μόνο ότι όταν βγήκα είπα ειρωνικά στον άντρα μου «μπα! ήρθες; την είδες; κοριτσάκι είναι όπως στο έλεγα!» κι αυτός γελούσε και μου έλεγε ότι είναι πανέμορφη.. Περιττό να πω ότι από εκείνη τη στιγμή «τα γεμιζει τα βρακιά του» και δεν την αλλάζει με τίποτα την κοράκλα του όπως λέει τώρα!

Γενικά είχα πολύ καλή ανάρρωση.. Ζήτησα μόνο μια παυσίπονη κι αυτό γιατί ντρεπόμουν να εκφραστώ μπροστά στην πεθερά μου που κάθισε μαζί μου.. Σηκώθηκα άνετα την άλλη μέρα και εντάξει πονούσα αλλά σε σύγκριση με άλλες κοπέλες εγώ πετούσα.. Στον θάλαμο ήταν και άλλες δυο κοπέλες που γεννησαν φυσιολογικά.. Εγώ έκανα βόλτες κι αυτές ήταν όλη μέρα ξάπλα.. πως τυχαίνει καμιά φορά ε; εύχομαι να έχουν όλες τέτοια εγκυμοσύνη και τέτοια ανάρωση σαν εμένα πραγματικά!

Την κορούλα μου, μου την φέρανε αργά το βράδυ στο δωμάτιο και από τότε δεν την έχω αποχωριστεί καθόλου. Την έβαλα αμέσως πάνω στο στήθος μου και έστω και μετά από τόσες ώρες μακριά μου και μετά από 5 γεύματα από μπουκάλι, εκείνη τη στιγμή θήλασε την θηλή μου.. Δεν ήξερα ότι πρέπει να ενημερώσω ότι θα ήθελα αποκλειστικό θηλασμό κι έτσι της είχαν δώσει ξένο γάλα και μπερδεύτηκε λίγο η καλή μου.. Επί 2 μέρες προσπαθούσαμε να τη μάθουμε να τρώει από τη μαμά γιατί είχε πάθει σύγχυση θηλών κι έκλαιγε κι εμεις της δίναμε ξανά με μπουκάλι το γάλα μου. Γάλα έιχα μπόλικο και για 2 παιδια όπως είπε μια μαία.. Ταλαιπωρήθηκα πολύ με το θήλαστρο και με τις ψευδοθηλες, πολύς πόνος, πολλή στενοχώρια, πολύ κλάμα. Μέχρι που ήρθε η καλή μου νεράιδα, η σύμβουλος θηλασμού και μου έδειξε μέσα σε 5 λεπτά πως να το αναγκάσω να πιάσει…Πόνεσε η καρδιά μου τα 5 λεπτά που έκλαιγε τόσο πολύ.. όμως όταν ηρέμησε και την άκουγα να καταπίνει το γάλα μου.. Δεν περιγράφεται αυτό το συναίσθημα… Εκείνη τη στιγμή όλοι σωπάσανε, μας αφήσανε μόνες μας,τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτο το όμορφο  αγγελούδι έιναι δικό μου, το παιδί μου, το μωρό μου… Ακόμα ανατριχιάζω όταν το σκέφτομαι.

Όταν την φέραμε σπίτι μας τη βάλαμε στο κρεβάτι μας και καθόμασταν με το Δημήτρη και κοιταζόμασταν.. κοιτούσαμε το μικρούλι να κοιμάται και κοιταζόμασταν αποσβολωμένοι, αποχαυνωμένοι.. Είναι δικό μας; Τώρα τι κάνουμε; Είναι τόσο όμορφο στ’ αλήθεια; Ωραίες στιγμές… Ακόμα το κάνουμε και ακόμα προσπαθούμε να το πιστέψουμε.. αλλά κάτι πάμε να συνειδητοποιήσουμε..

Οι φίλες μου λένε ότι έχω πάθει εξάρτηση με το παιδί και δεν το αφήνω πουθενά ούτε για ενα καφεδάκι να πάω μόνη μου και έχω γίνει χαζομαμά.. Και έχουν απόλυτο δίκιο αλλά έχω κάθε δικαίωμα να χαζέψω και δεν τις κατηγορώ καθόλου. Γιατί θα έρθει κι η ώρα τους και θα με καταλάβουν!! Μόνο που τότε εγώ θα είμαι αυτή που θα πίνω καφεδάκια κι αυτες ακόμα θα ξεσκατίζουν!! χιχιχιχιι! ‘Αλλωστε έχω να κάνω και την πτυχιακή μου τώρα, πού χρόνος για έξω;

Έτσι λοιπόν απέκτησα κι εγώ το «αξεσουάρ» μου όπως συνηθίζω να λέω την μπέμπα μου και έιμαστε καλά! Αυτό έχει σημασία πάνω από όλα! Ευχαριστώ τον Θεό και τον άντρα μου που μου έκαναν αυτό το υπέροχο δώρο και εύχομαι πραγματικά σε όλες τις γυναίκες να το ζήσουν αυτό! Να είναι γερά όλα τα παιδάκια του κόσμου και να έχουν τις μανούλες τους να τα γεμίζουν με αγάπη και ζεστασιά!!

Να είστε καλά όλες και πολλά φιλιά στα ζουζούνια σας!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com