Η μαμά ρωτάει: Όταν δουλεύω σπίτι, να είναι εκεί το μωρό ή να λείπει;
Μαμάδες, θέλω τα φώτα σας! Κατ’ αρχήν φτύστε με, γιατί μετά από πολλούς μήνες που κάθομαι επειδή δεν χρειάστηκε να δουλέψω, ΕΧΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑ! Αλλά μαζί με τη δουλειά έχω και προβληματισμό:
Για να μην τα πολυλογώ, είμαι ελεύθερη επαγγελματίας και δουλεύω σπίτι. Το ίδιο και ο άντρας μου και κάνουμε την ίδια δουλειά και «μοιραζόμαστε» πελάτες. Μέχρι τώρα δούλευε μόνο ο άντρας μου, κι αυτός όχι συνεχόμενα (λόγω κρίσης φυσικά!!!). Ξαφνικά όμως ο καλός Θεούλης λυπήθηκε το άδειο πορτοφόλι μας και τα μαύρα μας τα χάλια κι έστειλε δουλειες, για τις οποίες πρέπει να δουλέψουμε και οι δύο.
Εγώ λοιπόν, η καλή σου, 8 μήνες με το μικρό μας ασχολούμουν σχεδόν αποκλειστικά και με τη βοήθεια μαμάς-πεθεράς προκειμένου να κάνω δουλειές σπιτιού ή εξωτερικές. Τώρα όμως πρέπει να δουλέψω. Αν δουλευα εκτός σπιτιού, εκ των πραγμάτων το παιδί θα με έβλεπε αναγκαστικά το πολύ πρωι και το απόγευμα, σωστά; Επειδή όμως δουλεύω σπίτι και πρέπει να συγκεντρωθώ, θα με βλέπει μεν συνέχεια στο σπίτι, αλλά δε θα ασχολούμαι μαζί του. Ηδη αυτές τις μέρες που είχα δουλειά, μπόρεσα να κάνω ελάχιστη δουλειά και τσατάλιασαν τα νεύρα μου, γιατί έβλεπα το μικρό και νόμιζα οτι με κοίταγε και μου λεγε «μαμά γιατί με γράφεις;;;;«. Και πήγαινα κι έπαιζα μαζί του και δουλειά μηδέν.
Και σας ρωτάω τώρα: Τί είναι καλύτερο: Να μη με βλέπει καθόλου ή να με βλέπει αλλά να μην ασχολούμαι μαζί του; Μήπως δηλαδή τον πειράξει που ξαφνικά η μαμά είναι εκεί αλλά να τον «γραφει» εκεί που ξέρει;;; Μήπως είναι καλύτερα να έρχεται η μαμά ή η πεθερά μου να τον παίρνει για 4-5 ώρες, ίσα-ίσα για να δουλεύω;
(Σημείωση: Η μαμά μου μένει από πάνω κι ο μικρός το σπίτι το ξέρει πολύ καλά, γιατί πηγαινοερχόμαστε πανω-κάτω σαν να είναι ένα σπίτι. Επίσης και στην πεθερά μου έχει κάτσει κι εχει κοιμηθει 1-2 βράδια, δεν του είναι άγνωστα τα μερη, ούτε οι γιαγιάδες. Η πεθερά μου έρχεται καθε 2-3 μέρες για να βοηθάει και γιατί θέλει να τον βλέπει. Μαζί της είναι πολύ ανετος, το ίδιο και με τη μαμά μου.)
Κορίτσια, ελπίζω να μη με κοροϊδέψετε για τον προβληματισμό μου αλλά θέλω να κάνω το καλύτερο για το γιό μου.
μαμά Beatrice
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Τον ίδιο προβληματισμό έχω και εγώ ... Όχι, δεν είναι για να κοροϊδέψουμε τον προβληματισμό αυτόν σε καμιά περίπτωση (αν είναι κοροϊδέψτε και εμένα) . Να φανταστείτε πως κι εγώ που περιμένω πώς και πώς παιδάκι (σε 2 μήνες) και είμαι ελ. επαγγελματίας με πολλή φορτική και αγχωτική εργασία (έτσι όπως γίναμε) γνωρίζω πως μοιραία, η δουλειά κάποιες φορές θα βγαίνει και θα μεταφέρεται στο σπίτι. Ήδη μεταφέρω ηλεκτρονικά τα αρχεία σε Η/Υ φορητό για να μπορώ να βγάλω δουλειά και από το σπίτι όταν θα είναι δύσκολη η φυσική παρουσία μου (πρωϊ και απόγευμα) στο γραφείο.Σκέφτομαι και εγώ τί θα ήταν καλύτερο: 1. Να έχω το παιδί στο σπίτι και να εργάζομαι εκεί με τις ώρες ,με κίνδυνο το παιδάκι να νομίζει πως είμαι μεν εκεί αλλά το γράφω και δεν του δίνω σημασία (μια και η δουλειά θέλει συγκέντρωση;) 2. Να παίρνω το παιδί μαζί στο γραφείο που μου προτείνουν οι φίλες μου;;;(Ούτε που το σκέφτομαι μια και δεν είναι εκεί κατάλληλος ο χώρος για μωρά και γίνεται πανικός από τηλέφωνα, κόσμο κλπ κλπ και το πρόβλημα πάλι δεν λύνεται...Πάλι η μαμά θα είναι εκεί μα δεν θα είναι αφοσιωμένη με το παιδί)3. Να το αφήνω στην μητέρα μου όσες ώρες εργάζομαι (που είμαστε και εμείς πάνω-κάτω) ;; Ναι. Προς αυτήν την λύση προσανατολίζομαι. Το πρόβλημα είναι πως θα το βλέπω (το παιδί) λίγες ώρες μόνο, τις καθημερινές ,και το ξέρω και αυτό από τώρα με πληγώνει, πρέπει να σας εξομολογηθώ ,αλλά τουλάχιστον θα είμαι σίγουρη πως θα βρίσκεται με ένα άτομο που εμπιστεύομαι και θα έχει πολλή αγάπη! Νομίζω πως η καλύτερη λύση και για εσάς είναι η μητέρα σας.
beatrice δε το εγραψα για σενα το δηθεν ακουω πολλες να το λενε κατα καιρους για τη την δουλεια και δεν το θεωρω σωστο . Γιατι για τα παιδακια μας δουλευουμε κατα πρωτο λογο .Η αληθεια ειναι οτι αρπαχτηκες να σου πω οτι εγω ειμαι 39 χρονων ξερω απο ζαχαρο γιατι ειχε ο πατερας μου και εχω την ταση και εγω οντως ειναι δυσκολα δεν ειπα οτι ειναι ευκολα. Οταν πηρα το παιδακι μου στα χερια μου ηταν τοσο μικρουλι ειχα τοσο πολυ αγχος , και ταυτοχρονα ηταν πολυ αρρωστος ο πατερας μου περασα διαβητη κυησης ,και κατι ξερω απο αυτα....ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ μπορει να μην καταλαβανομαστε αλλα ξερω οτι αυτο που ειναι το πιο σοβαρο απο ολα ειναι να εχεις ενα μικρουλι και κανενας να μην σε ρωταει πως τα βγαζεις περα αλλα να λενε και βλακειες . Για αυτο σου λεω μην αγχωνεσαι να εισαι περηφανη που εχεις το παιδακι σου και να προσπαθεις για το καλυτερο . Καμια μανουλα δεν ειναι μαθημενη ο γονιος δεν εχει σχολειο εχει εντσικτο και αγαπη
ΙΩΑΝΝΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΕΓΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΕΥΚΟΛΟ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΑ. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΓΑΖΕΣΑΙ; ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ . ΚΑΙ ΟΤΑΝ Η ΜΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΓΧΩΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΝΙΩΘΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΗΣ.ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΘΑ ΤΑ ΧΕΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ. ΔΕ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΝ ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΝΟΥΛΑ ΑΡΑ ΜΗΝ ΠΤΟΕΙΣΑΙ ΟΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΕΙΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΕΙΤΕ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΥ
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω είναι η αλήθεια, γιατί εδώ ΠΡΙΝ μείνω έγκυος ήμουν σε μία κατάσταση μόνιμης υπερκόπωσης για πολλούς μήνες. Να καταλάβεις ζω σε ένα μικρό διαμέρισμα, ο άντρας μου δουλεύει τακτικά βράδυ οπότε είμαι μόνη μου συνήθως, έχω να προσέχω μωρό, σπίτι, γάτα, και κυρίως έναν σκύλο που υιοθετήσαμε μεγάλο σε ηλικία, ανεκπαίδευτο, με προβλήματα υγείας (ήδη μετά που γέννησα τον πήγα για 2 εγχειρήσεις). Ειδικά με τον σκύλο υπάρχει θέμα γιατί πρέπει να καθαρίζω κάθε μέρα όλο το σπίτι ένα πράγμα. Και όταν έμεινα έγκυος στο τέλος έκανα υπέρταση κύησης κι ένας από τους λόγους ήταν ότι μέχρι την 34-35 εβδομάδα δούλευα 10 και 12 ώρες την ημέρα για να ανταπεξέλθω. Και τότε δεν είχα μωρό κι όλας, αν και με βοήθαγε λίγο η μητέρα μου με τις δουλειές του σπιτιού, όποτε ερχόταν. Αλλά η μητέρα μου, που είναι από τα μόνα άτομα που εμπιστεύομαι να βοηθήσουν, πέραν του ότι δε μένει και δίπλα μας, έκανε εγχείρηση στις αρχές του χρόνου και θα πάρει καιρό η ανάρρωσή της. :/
πωπω καλό κουράγιο ρε συ!
Respect που υιοθέτησες γέρικο ζωάκι. Καλό κουράγιο!
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΜΙΛΑΣ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΓΕΝΙΚΗ . ΕΣΥ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙNAI ΔΥΣΚΟΛΟ Ε;ΕΣΕΝΑ ΜΑΛΛΟΝ ΑΛΛΟΙ ΤΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.ΔΕ ΣΕ ΠΑΡΕΞΗΓΩ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ ΦΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ. ΚΑΙ ΑΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΙ ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΟΤΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΡΑ ΟΤΙ ΤΟ ΑΓΑΠΑΣ . ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΑΛΛΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ . ΚΑΙ ΝΑΙ ΣΕ ΘΕΩΡΩ ΑΡΚΕΤΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΑΦΟΥ ΟΠΩς ΛΕΣ ΕΧΕΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ... ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΕΙΡΗ ΤΙ ΤΟ ΛΕΣ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ; ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΣΟΥ
Αστο να πάει βρε Λόλα, μην το κουράσουμε οι δυο μας γιατί κατάλαβα οτι δεν καταλαβαινόμαστε. Κακώς έγραψα αμέσως μόλις διάβασα τη λέξη "δήθεν" και φόρτωσα και δυστυχώς τη βρισιά την έχω μέσα στο στόμα. Κακώς σου κακομίλησα γιατί η δεύτερη απάντησή σου ήταν πιο αξιοπρεπής από την πρώτη και πιο αξιοπρεπής από τη δική μου. Οφείλεις όμως να παραδεχτείς οτι το "δήθεν τύψεις" δεν το έγραψες με καλή διάθεση απέναντί μου. Εκτός κι αν για σένα η λέξη "δηθεν" είναι θετική. Τεσπα, δε θα μπω στη διαδικασία να σου πω το γιατί ΔΕΝ απαξιώνω αυτές που κάνουν μόνο δουλειές στο σπίτι και όχι άλλη δουλειά, καθώς νομίζω οτι φάνηκε από αυτό που σου απάντησα: δλδ οτι στις δουλειές στο σπίτι δεν έχω δερβέναγα τον πελάτη να με πιέζει. Τις κανονίζω όποτε θέλω, και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Πάντως καλά το κατάλαβες, στο σπίτι μου τις δουλειές τις κάνω και εγώ και ο άντρας μου, όποιος βρει χρόνο. Και είναι μοιρασμένες: Αντρας=μπάνιο-γραφείο-δωματιο μωρού, ψώνια. Και ασχολείται και λίγο με το μωρό, αν δεν έχει δουλεια γραφείου. Εγω=μωρό-μαγείρεμα-πλύσιμο-δωματιο μωρού-κουζίνα. Υπνοδωμάτιο και σαλόνι όποιος προλάβει, σίδερο και οι δυο, όποιος προλάβει. Και γενικά δεν έχουμε και το σούπερ-υπέρ καθαρο-συγυρισμένο σπίτι, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι είναι και στάβλος... Τελοσπάντων βρε Λόλα, κάποιοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πολλά πράματα μαζί, εγώ δεν μπορώ, είμαι τραγικά αργή.
Και ξέχασα να κάνω μια διευκρίνιση. Οτι είμαι σχεδόν 38 χρονών και έχω ζάχαρο. Όταν έχω άγχος να κάνω πολλά πράγματα (ειμαι και αγχώδης), μου ανεβαίνει απότομα και με πιάνει υπνηλία και πόνος στις αρθρώσεις, και δεν μπορώ να κάνω τίποτε τελικά. Κατάλαβες γιατί θεωρώ τη δουλειά γραφείου πιο δύσκολη από του σπιτιού, όταν σε πιέζουν οι άλλοι; Γιατι με στρεσσάρει και γαμάει τον οργανισμό μου... Αντίθετα οι δουλειές σπιτιού είναι για μένα απαραίτητη γυμναστική καλή για το ζάχαρό μου... Αλλά δυστυχώς πρέπει να δουλέψω γιατί λεφτά γιοκ!
Αν υπάρχει άλλο δωμάτιο όπου μπορείς να δουλέψεις απερίσπαστη είναι νομίζω η καλύτερη λύση για την ώρα, τώρα που το παιδάκι σου είναι μικρό και δεν μπορεί ακόμα να έρθει να χτυπάει τις πόρτες και να σε ψάχνει. Έτσι δε θα χρειάζεται να τον μετακινείς κάθε φορά που θέλεις να δουλέψεις, μπορεί απλώς να έρχεται κάποιος να τον προσέχει.Το ίδιο κάνω κι εγώ όταν διαβάζω ή κάνω εργασίες για το ΕΑΠ όπου σπουδάζω, κλείνομαι κρυφά σε ένα δωμάτιο κι έτσι ξεγελάω την κόρη μου, παρόλο που είναι 2,5 χρονών. Και η λύση με το σπίτι της μαμάς σου είναι καλή, εφόσον αυτή βέβαια είναι διατεθειμένη να τον κρατάει τόσες ώρες. Έτσι θα αλλάζει και περιβάλλον το παιδί.
Τι να κάνω, κάτι τέτοιο θα κάνω μάλλον, όλα μαζί σε συνδυασμό. Το κακό βέβαια είναι οτι το γραφείο μας είναι σχεδόν σε κοινή θέα, και ο μικρός δεν έχει μάθει να κάθεται μόνο στο δωμάτιό του γιατί είναι μικρό και δεν έχει μέρος να κάτσει αλλου (καναπε π.χ.). Άσε που όταν μιλάμε στο τηλέφωνο ακουγόμαστε σε όλο το σπίτι, κι όταν με ακούει να μιλάω στο τηλέφωνο ή ακόμη και να περάσω γρήγορα από μπροστά του αρχίζει τα γέλια και τις τσιρίδες όπου και να είναι. Και ξέρω οτι αυτό σημαινει "η μαμά είναι κάπου εδώ, γιουυυυυπιιιιιιιιιιιιιιιιι θα παίξουμε". Το ξέρω γιατί καποιες φορές ο άντρας μου (που ξέρει οτι θα ανταποκριθώ γιατί ειμαι ψάρακας) για να μου κάνει πλάκα όταν κάνω κάποια δουλεια (π.χ. να ετοιμάσω το φαϊ του μωρού) αρχίζει και φωνάζει: "μαμάάάάά; μαμάααααα;", κι ο μικρός αρχίζει να γελάει υστερικά και να τσιρίζει, μόνο και μόνο με το άκουσμα του "μαμάάάάά;", Ε, και τότε παρατάω το φαϊ και πάω και τον γαργαλάω για να απαντήσω στα γέλια του. Κι ο άντρας μου κάθεται και γελάει που ψαρώνω.(ναι, δε μου φτάνουν οι τύψεις μου, έχω και δεύτερο "μπέμπη" που παίζει με τον πόνο μου)
Είμαι σε σχεδόν ίδια κατάσταση: η μικρή μου είναι πλέον 7+ μηνών και σύντομα θα πρέπει να ξεκινήσω να δουλεύω κι εγώ. Είμαι κι εγώ ελεύθερη επαγγελματίας που πλέον θα δουλεύω αποκλειστικά από το σπίτι. Εγώ δε θα έχω πεθερά στο σπίτι, αλλά πιθανότατα ούτε σε καθημερινή βάση και τη μητέρα μου, η οποία δυστυχώς μένει 2 συγκοινωνίες μακρυά. Πάντως σαν ιδέα κι εμένα μου ακούγεται καλύτερο το να είναι κάποια γιαγιά στο σπίτι στο διπλανό σου δωμάτιο, αυτό ήθελα να κάνω κι εγώ αλλά δεν είναι εφικτό πιθανότατα. Έτσι έχεις και κατά κάποιον τρόπο τη βασική επίβλεψη αλλά μπορείς ταυτόχρονα και να συγκεντρωθείς στη δουλειά σου. Η κουμπάρα μου, που είναι επίσης ελέυθερη επαγγελματίας από το σπίτι χωρίς καθόλου γονείς κοντά της, μου είχε πει ότι "τί να κάνεις, αναγκαστικά για να συγκεντρωθείς θα μάθει το παιδί πως ναι μεν είσαι εκεί, αλλά δε χρειάζεται να είστε όλη την ώρα αγκαλιά για να σημαίνει πως το αγαπάς". Πολλές φορές μπορεί να πηγαίνει και να την πειράζει για να παίξει, αλλά αυτή παραμένει συγκεντρωμένη και σύντρομα βαριέται και φεύγει και πάει και παίζει με τα παιχνιδια του(πλέον είναι ενός έτους). Του διαχώρισε από την αρχή πως "τώρα είναι η ώρα που θα δουλέψω και, όταν τελειώσω με τη δουλειά μου, θα παίξουμε όσο θέλεις". Εξαρτάται προφανώς κι από το παιδί βέβαια, είναι σχετικά βολικός ο μικρός της. Καλή αρχή!!
Έχω την περιέργεια τί δουλειά κάνει η Lola που σε θεωρεί υπερβολική... πες μας σε παρακαλώ, Lola, γιατί θα μας λύσεις πολλές απορίες! Beatrice και τα επαγγέλματά μας μοιάζουν, καλή ώρα, απ'ό,τι διάβασα πιο πάνω - εγώ είμαι φωτογράφος που κάνω κυρίως retouch και σχεδιασμό άλμπουμ, οπότε καταλαβαίνω πολύ καλά τί πάει να πει ότι ΠΡΕΠΕΙ να συγκεντρωθείς και ταυτόχρονα να είσαι και ψιλοχαλαρή για να έχεις έμπνευση...! Να σου πω χάρηκα που διάβασα την ιστορία σου γιατί πραγματικά, έχω ΦΡΙ-ΚΑ-ΡΕΙ τον τελευταίο μήνα, αφού ξέρω ότι σύντομα πρέπει να ξεκινήσω να δουλεύω και δεν έχω ιδέα ΠΩΣ στο καλό θα το κάνω αυτό χωρίς καμμία βοήθεια από κανέναν και έχοντας deadlines! Και ταυτόχρονα βέβαια να μην παραμελήσω τη μικρή μου! Ουφ! :(
Αν έχεις πολύ μικρό μωρό και είναι σχετικά ήσυχο κάτι θα κάνεις (το λέω γιατί με μωρό λίγο γκρινιάρικο δούλευα μόνο βράδυ που κοιμόταν και με μωρό βολικό δούλευα πολύ εύκολα όλη τη μέρα). Για μωράκι που μπουσουλάει/περπατάει νομίζω πως μόνο με ξενύχτια θα το καταφέρεις. Δε γίνεται αλλιώς. Το ξεκίνησα έχοντας τα παιδιά στο σπίτι, αλλά είναι εξοντωτικό. Κάθεσαι 5 ώρες έχεις κάνει δουλειά μισής ώρας και το κεφάλι σου πονάει λες και έχεις δουλέψει 8ωρο. Μετά από κανα μήνα αποφάσισα ότι δε γίνεται έτσι και τα έγραψα σταθμό. Μου έκαναν αρκετά μεγάλη έκπτωση, αλλά και πάλι ό,τι έβγαζα το έδινα στο σταθμό. Βέβαια μπορεί το δικό σου το παιδάκι να συνεργάζεται καλύτερα και στο εύχομαι αυτό! Και μερικά κόλπα που έκανα: 1. Το βάζεις στο καρότσι και το κουνάς με το πόδι ενώ κάθεσαι στο γραφείο 2. Αν μένεις σε δρόμο που περνάει κόσμος και αυτοκίνητα, δουλεύεις στο μπαλκόνι και το δένεις στο καρεκλάκι φαγητού σε κάποια απόσταση από τα κάγκελα για να βλέπει κάτω. Χαζοχαίρεται μόνο του και κάτι κάνεις. Καλή αρχή και καλή επιτυχία!
Σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές!! Δεν είναι γκρινιάρα μεν η μικρή μου, αλλά περνάει διάφορες φάσεις. Π.χ. αυτές τις μέρες δε θέλει να κάτσει μόνη της, πλαντάζει με το που την αφήνω κάτω ένα πράγμα (είναι και τα ουλάκια στη μέση). Αν δούλευα ήδη δηλαδή, τώρα την είχα βάψει τελείως, δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα! Κάποιες φορές (πέραν αυτών των ημερών τώρα) μπορεί να κάτσει καμμία ώρα μόνη της. Μετά θέλει πάλι προσοχή βέβαια, σύν το τάισμά της που παίρνει πολλήηηηηηηη ώρα... Είναι επίσης πολύ ατίθασο μωρό γενικά (από την κοιλιά ακόμα) και δεν κοιμάται σχεδόν καθόλου όλη μέρα..! Οπότε δεν είναι ότι θα κοιμηθεί 30 λεπτά - 1 ώρα να προλάβω να κάνω κάτι. Καρότσι δεν κάθεται, εκτός κι αν είμαστε βόλτα και βλέπει πράγματα γύρω. Ούτε ριλάξ ή καθισματάκι, εκτός κι αν της τραβάνε άλλα πράγματα την προσοχή. Γενικά οτιδήποτε την εμποδίζει να κινηθεί απλά δεν το θέλει! Και δυστυχώς ούτε την ευχέρεια για βεράντα έχω, αλλά μένω και σε ήσυχο δρόμο οπότε δεν υπάρχει και τίποτα να της τραβήξει το ενδιαφέρον στο δρόμο..! :/ Αχ βαχ...!
Αρα με καταλαβαίνεις απόλυτα, δεν είμαι μόνο εγώ χεσμένη. Στο μεταξύ πολύ φοβάμαι οτι τον "κακόμαθα" γιατί ακόμη κι όταν δούλευε ο πατέρας του που πηγαίναμε στη μαμά μου (μπας και δουλέψει ο άντρας μου και δεν ακούει συνέχεια τσιριδάκια και υστερικά γελάκια), πάλι εγώ έπαιζα πιο πολύ μαζί του. Κι όχι απλά έπαιζα, τον κάτσιαζα με τις ωρες. Τον έχω σαν παιχνιδάκι, και όλη την ώρα έχει μάθει να παίζει, να γελάει, να τσιρίζει και να θέλει κι άλλο... Και κατάλαβες τι έχω παθει τώρα;
Κι εγώ την έπαιζα πάααρα πολύ γενικά, και όλο της μίλαγα, της έπαιζα κιθάρα κι ό,τι μπορείς να φανταστείς για να βλέπει/ακούει/μαθαίνει, αλλά κάποια στιγμή πριν 1-2 μήνες το σκέφτηκα ότι μπορεί να έχω θέμα αν πρέπει να ξεκινήσω να δουλεύω, οπότε άρχισα να προσπαθώ να την αφήνω μόνη της που και που για να συνηθίζει λίγο στην ιδέα. Και πάλι βέβαια μη νομίζεις, άντε καμμία ώρα να κάτσει μόνη της! Μόνο μία φορά είχε κάτσει στο ξεκάρφωτο 3(!!) ώρες ολομόναχη στην κούνια της, όπου καθόταν και έπιανε και κοίταζε τα πατουσάκια της. Μόνο αυτό. Είχα λυθεί στα γέλια. :P Δοκίμασε ίσως κι εσύ σιγά-σιγά να τον παίζει στο πάτωμα ή στην κούνια του με διάφορα παιχνίδια που του τραβάν το ενδιαφέρον. Κι όταν αποσπαστεί η προσοχή του από τα παιχνίδια, φύγε αργά-αργά από το δωμάτιο, ώστε να μη σε δει να φεύγεις και κλάψει. Δεν ξέρω πως αντιδρά ο δικός σου δηλαδή, αλλά η δική μου κλαίει όταν με ΔΕΙ να φεύγω. Αν δε με δει, τότε πιθανότατα θα κάτσει για λίγο να παίξει μόνη της. Μόνο όταν με βλέπει να εξαφανίζομαι από το οπτικό της πεδίο φρικάρει ότι την παρατάω..!
Εγω παλι γιατι νομιζω οτι εισαι υπερβολικη .... δε αντεχω αυτο με τις δηθεν τυψεις. Αφου λες οτι απο πανω μενει η μανουλα σου.. και ποιος σου ειπε οτι γραφεις το παιδι σου επειδη δουλευεις ... αν επλενες δηλαδη η σιδερωνες θα το εγραφες ... δε νομιζω αλλο αν θες εσυ ησυχια για να εισαι συγκετρωμενη ... εγω δεν εχω κανεναν ... το παιδακι μου το εχω κοντα απο μικρο στη δουλεια και χαιρομαι γιατι και αυτο εχει γινει πολυ κοινωνικο και εγω εργαζομαι που μου αρεσει καιδεν καθομαι στο σπιτι να το παιζω νοικοκυρα...ενα χαμογελο και μια θερμη αγκαλιτσα ειναι το παν για τα παιδακια μας η ποιοτητα μετραει και οχι η ποσοτητα αλλωστε εργαζεσαι για να προσφερεις στο παιδακι σου ετσι δεν ειναι;
Βασικά το παιδάκι μου είναι 8 μηνών, δεν πιάνουν οι αγκαλίτσες. Και μέχρι τώρα τον έχω συνηθίσει να παίζουμε πιο πολύ μαζί παρά μόνος του. Και ρε κοπελιά, αυτό με τις δουλειές του σπιτιού, το σκέφτηκες καλά αυτό που έγραψες;; Δε νομίζω οτι μπορούμε να συγκρίνουμε μια δουλειά γραφείου που περιέχει: πνευματική εργασία-έμπνευση (είμαι γραφίστρια) - τηλέφωνα - διορθώσεις κειμένων και άλλες μαλακίες που οι πελάτες τα θελουν ΕΔΩ & ΤΩΡΑ με το σίδερο & μια γαμοκατσαρόλα φαϊ & ένα γαμοπλυντήριο που δουλεύει μόνο του, που στην τελική στα παπάρια μου, το σταματάω και παίζω με το μπέμπη! Κι επειδή μόνο και μόνο η λέξη "δήθεν" μου άναψε τα λαμπάκια σου λέω το εξής: Για τις τύψεις μου, μην τις πιστεύεις. Αλλά σιγά μην καθόμουν να γράφω κείμενα αν δεν ήθελα κάτι να πώ, μόνο και μόνο για να το παίξω δήθεν στοργική μανούλα και "εχω-τύψεις-άμα-γραφω-στα-παπάρια-μου-το-παιδί-μου. Εχω καλύτερα πράγματα να σκεφτώ. Και δήθεν είσαι και φαίνεσαι, εγώ δεν πάντως δεν είμαι. Είμαι απλά καινούργια & άπειρη μαμά και χεσμένη πάνω μου...
Ειλικρινά με τα μεχρι τώρα σχόλιά σας με ΒΟΗΘΗΣΑΤΕ ΤΡΕΛΑ!!!! Δεν περίμενα τόσο γρήγορα απάντηση και σας ευχαριστώ πολυ-πολύ όλες που ασχοληθήκατε. Από τα σχόλιά σας νομίζω οτι τελικά θα τα κάνω & τα δυο: πεθερά εδώ σε άλλο δωμάτιο (απλά θα της πω να κάνει ο,τι μπορεί μόνη της για 4-5 ώρες) & μετά βλέπουμε, και μαμά στο δικό της σπίτι Και θα δω πως θα με πάει! Α, επίσης ωραιο κολπάκι αυτο που κάνεις οτι και καλά λειπεις... Α, ευχαριστώ που με ξε-αγχώσατε γιατί ειχα δίλημμα τι είναι καλύτερο: Να είναι το παιδί στο δικό του περιβάλλον αλλά με μενα να τον γράφω ή να μην είναι στο περιβάλλον του και απλά να ξέρει οτι λείπω.
Για κάποιες μαμάδες είναι η λύση: http://blog.babywearing.gr/2010/10/blog-post_06.html Επίσης: http://www.mammasworkathome.gr/2012/03/symvoules-gia-wahms-sxetika-me-paidia.html
Καλό είναι αυτό, αλλά για όταν είναι πολύ μικρό το μωρό. Όταν είναι πάνω από 6 μηνών όμως θέλει να κινηθεί, να παίξει, βαριέται πιο εύκολα γενικά, οπότε δυστυχώς δε γίνεται! :S
Η Ιωάννα έχει δίκιο. Ο δικός μου 8 μηνών, διαόλι και κουτσοπμόλης (όλο κοιτάει απο δω κι από κει και βαριέται να κοιταζει το ίδιο πράμα), και είναι αδύνατον να τον βάλω πια σε μάρσιππο και να κάτσει και ήσυχος. Ασε που δεν μπορώ να δουλέψω με το μωρό στο μάρσιππο, γιατί έχει πάνω από το μισό του ύψους μου (ειμαι 1,50 & 53 κιλά) και το 1/5ο του βάρους μου. Είναι 78 εκατοστά και 10,5 κιλά. Και οι άλλες συμβουλές, το 2ο link κατάλαβα οτι είναι για παιδιά που καταλαβαίνουν, και παίζουν και μόνα τους. Εμένα καλά-καλά δεν κάθεται ακόμη εντελώς μόνος στον ποπό του ωστε να παίξει με διαφορα παιχνιιδάκια. Πρέπει να κάθεται στο καρεκλάκι του, αλλά τα βαριέται εύκολα.
Καταρχας ναι πρεπει να κραταει καποιος το παιδι οταν θα δουλευεις. Αλλιως ουτε δουλεια θα γινει και το παιδακι θα εχει το παραπονο οτι δεν ασχολεισαι μαζι του. Θα μαθει σε ενα προγραμμα και θα ξερει οτι οταν ειστε μαζι στο σπιτι ειναι ωρα που την περνατε μαζι.Και να το παω ακομη παραπερα? Καλυτερα να μην ξερει και οτι εισαι σπιτι οταν λειπει.Στο λεω απο δικη μου πειρα. Οσο επαιρνα τη δουλεια στο σπιτι ασχολιομουν το διωρο που κοιμαται το μεσημερι και ξαναδουλευα μετα τις 11 το βραδυ.Και μαζι επρεπε να στριμωξω δουλειες σπιτιου,σιδερο,μπουγαδα κτλ. Αργοτερα και οταν αρχισα να πηγαινω και στο γραφειο και να τον εχει η μαμα μου συνεχισαμε να περναμε ομορφα ΜΑΖΙ.Και αυτο γιατι γραφειο-σπιτι παππουδων ειναι στο ιδιο κτηριο,ηξερε που ειμαι και ολο κατι ηθελε να μου πει,να με δει, να μου δειξει καποιο παιχνιδι κτλ και ανεβοκατεβαιναν γραφειο-σπιτι.
Εγώ πάλι θα σου πρότεινα να ρωτήσεις και τις μαμάδες WAHM (Work at Home Moms). Θα τις βρεις εδώ: http://www.mammasworkathome.gr/tag/wahm Σίγουρα ξέρουν πως να σου απαντήσουν!!!! :-)
Εγω μεχρι προσφατα ημουν φοιτητρια και διαβαζα σπιτι και τα παιδια μου ηταν στο αλλο δωματιο με τον μπαμπα τους! Δραμα η κατασταση, δεν μπορεις να συγκεντρωθεις, ασε που μου χτυπαγανε την πορτα και φωναζανε μαμα!Καλυτερα να τα κρατανε αλλου αλλα αν δεν γινεται καποια φορα, ειπε μια ψυχιατρος να τα ειδοποιηουμε οτι θα λειψουμε για λιγο γιατι εχουμε δουλεια και μετα θα παιξουμε και να πηγαινουμε στο αλλο δωματιο.
Beatrice καλησπέρα, Εργάζομαι ένα 8ωρο+ τη μέρα εκτός σπιτιού, επιστρέφω σπίτι στις 6 περίπου και στη συνέχεια κάποιες φορές είναι απαραίτητο να ασχοληθώ με τη δουλειά μου, από το σπίτι (ακόμα και Σαββατοκύριακα). Η κόρη μου κοντεύει να κλείσει τα 3. Θέλω να σου δώσω την εξής οπτική γωνία: Κατ' αρχήν είναι αδύνατο να δουλέψεις (τουλάχιστον στο δικό μου αντικείμενο) έχοντας ένα νήπιο να σου μιλάει και να πρέπει να του απαντάς. Και τη δουλειά δεν κάνεις σωστά (ή θα κάνεις λάθη ή θα καθυστερείς πολύ) και το μωρό σίγουρα θα νιώθει ότι δεν του δίνεις σημασία αφού δεν είσαι 100% εκεί. Οπότε το σωστό είναι να βρεις κάποιον που θα φροντίζει το μικρό και θα το απασχολεί για να δουλέψεις ανενόχλητη και να τελειώσεις μια ώρα αρχύτερα. Είναι προτιμότερο να σε βλέπει εκεί απασχολημένη παρά να μη σε βλέπει καθόλου! Όσο για το ότι δεν θα ασχολείσαι διαρκώς μαζί του, σκέψου ότι τουλάχιστον εσύ είσαι πάντα 1 βήμα από το παιδάκι σου και μπορείς να κάνεις ένα break για να παίξεις για 20 λεπτάκια μαζί του, ή να είσαι εκεί αν κάτι χρειαστεί για να αντιδράσεις άμεσα! Κάποιες φορές που έχει τύχει να με πάρει τηλέφωνο η κοπέλα που μου κρατάει την κόρη μου για να μου πει ότι χτύπησε ή ότι έχει πυρετό, έχω νιώσει τόσο απίστευτα ανήμπορη (που δεν μπορούσα να φύγω άμεσα, ή να πάω πιο γρήγορα)! Αυτό που νιώθεις είναι αυτό που νιώθουν όλες οι νέες μητέρες όταν πρέπει να επιστρέψουν στην δουλειά, να αφήσουν το μωρό τους και να μην ασχολούνται όλη την ημέρα μαζί του. Το πέρασα κι εγώ. Τουλάχιστον εσύ θα μπορείς να είσαι εκεί. Παρούσα. Ελπίζω να βοήθησα.
εγω νομιζω οτι ειναι προτιμοτερο να ειναι με την γιαγια 4-5 ωρες ωστε και εσυ να δουλευεις και το παιδι να ειναι με καποιον που θα μπορει να παιξει μαζι του και να το παει μια βολτα. μπορει να ερχεται και η γιαγια σπιτι σας να τον κραταει ωστε να σε βλεπει αλλα πιστευω οτι θα σου αποσπουν την προσοχη.
Συγγνώμη, υπάρχει το "να δουλεύω σπίτι όσο είναι και το παιδί εκεί"?? Χεχεχεχε ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ... Αλλα πέραν απ'αυτό κι εγώ νομίζω ότι και για το παιδί είναι προτιμότερο να σε αποχωρίζεται κάποιες ώρες την ημέρα και μετά να είσαι ΜΑΖΙ του, παρά να είσαι εκεί και αυτό να εκνευρίζεται που δεν μπορεί αν σε έχει (ενώ χωρίς παρεξήγηση αν δεν είσαι μάλλον εκεί δεν θα είναι στενοχωρημένος) κι εσύ να εκνευρίζεσαι γιατί δεν θα μπορείς να δουλέψεις σωστά! Τι νόημα έχει??? Χίλιες φορές να παίρνεις λίγες ώρες για δουλειά και να υπάρχει αυτή η ισσοροπία! 'Ασε που θα δεις ότι όσο και να μην θέλεις ν αποχωρίστείς το γιό σου (ξέρω, έχω γιο και δουλεύω) το να κάτσεις στην ησυχία να δουλέψεις σωστά θα σου κάνει καλό! Καλή αρχή και συγχαρητήρια για τη δουλειά!!!! =)
Κατά τη γνώμη μου, αν θέλεις να συγκεντρώνεσαι και να βγάζεις δουλειά, αυτό δεν γίνεται στον ίδιο χώρο με το μωρό σου. Εφόσον έχουν τη δυνατότητα μαμά και πεθερά να το παίρνουν για λίγες ώρες, δεν βλέπω τίποτα μεμπτό σε αυτό. Αν μπορείς να το προγραμματίσεις και για συγκεκριμένες ώρες καθημερινά, θα μάθει σε αυτό το πρόγραμμα κ θα είναι μιά χαρά.
Είμαι στην ιδια φαση με σενα όσον αφορα το σπιτι και τις γιαγιαδες - μαμα απο πανω και πεθερα σε κοντινη αποσταση. Σχεδον στην ιδια φαση δηλαδη γιατι προς το παρον δεν εχω πολλη δουλεια :( Τις παλιες καλες εποχες που δουλευα περισσοτερο, η δουλεια μου ηταν διδακτικη, οποτε η μεν διδασκαλια ηταν 1-2 φορες την εβδομαδα, αλλά ολη η προετοιμασια γινοταν στο σπιτι, και ειδικα στον υπολογιστη. Πολλες φορες ειχα τα παιδια μαζι μου και προετοιμαζα τα μαθηματα, αλλά τη μια ο ενας ηθελε τουαλετα, την άλλη ο άλλος πειναει, την τριτη δεν-ακουγεται-τιποτα-να-δεις-που-κατι-τρεχει-και-χτυπησαν-και-επαθαν-διασειση, ε, το πενταωρο που θα καθομουν να δουλεψω μανι μανι γινοταν διωρο και αυτο με το μυαλο μου στα παιδια. Κατεληγα λοιπον να προετοιμαζω τις διαλεξεις μεταμεσονυχτιες ωρες, βραδυα Σαββατου, παραμονες Χριστουγεννων κτλ κτλ. Γνωμη μου ειναι οταν εργαζεσαι να εισαι οσο το δυνατον πιο συγκεντρωμενη σε αυτο που κάνεις. Ακομα κι αν το παιδι ειναι αγγελουδι και δεν σε ενοχλει καθολου (λεμε τωρα), και μονο που εχεις το νου σου οτι ειναι μονο του στο δωματιο/στο παρκακι/στο κρεβατακι του, σε αποδιοργανωνει και βγαζεις λιγοτερη δουλεια. Επίσης, ακομα κι αν τελικα ενδωσεις και παιξεις με το παιδι, το μισο μυαλο σου ειναι στη δουλεια που πρεπει να γινει και που αφησες στη μεση. Αν μπορεις δωσε το παιδι στην μητερα σου, στην πεθερα σου, στον αντρα σου και να ξερουν πως για ενα 3ωρο-4ωρο τη μερα δεν θα πρεπει να σε ενοχλουν για ψυλλου πηδημα. Στην ουσια φερσου σαν να πηγαινεις στη δουλειά, διοτι εισαι στη δουλειά. Αν θες να εισαι με το μικρο σου οσο το δυνατον περισσοτερο, μπορεις να μοιρασεις τις ωρες της δουλειας, πχ 3 ωρες μεσα στη μερα ωστε να μη χανεις ολες τις ωρες που ειναι ξυπνιο, και 3 ωρες το βραδυ που θα κοιμαται, αν μπορεις φυσικα και αν η δουλεια σου το επιτρεπει. Και καντε ενα εναλλαξ προγραμμα με τον αντρα σου αν γινεται, ωστε να μη νιωθει το παιδι οτι οι γονεις του το γραφουν - τα δικα μου δεν μου εδωσαν αυτην τη εντυπωση παντως, ισα ισα που αντιμετωπισαν το να πηγαινουν στη γιαγια σαν εκδρομη. Γενικα ειναι καλο να φτιαξεις ενα προγραμμα και να προσπαθησεις να το τηρεις - και το παιδι θα συνηθισει οτι η μαμα ειναι μεν στο σπιτι αλλα δουλευει, αλλα κι εσενα θα σε βοηθησει να οργανωθεις καλυτερα. Σου ευχομαι να βρεις τη λυση που θα σε βολεψει καλυτερα!
Και το Ρωτάς?? Εννοείται ψηφίζουμε μαμά πάνω κάτω κ πεθερά σε άλλο δωμάτιο!!! Θεωρώ πως μόνον έτσι θα τα κεταφερεις.... Εμείς ούτε σκούπα δεν βάζουμε αν είναι εδώ η μικρή καθώς αν καταλάβει ότι δεν είσαι κάπου γύρω ξεσηκώνει το σπίτι ολόκληρο (ξερω ότι εγώ φταίω που την έχω κακομαθει είναι όμως ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ να την κακομαθω κ να νοιώθει ότι είμαι δίπλα της πάντα)... Έτσι λοιπόν όταν θέλει η μαμά να δουλέψει (να κάνει δουλειές δλδ γιατί για δουλειά θα πάει σε 2 μήνες σνιφ) πάει την πιτσιπορδη στις γιαγιάδες της...
μαμά Beatrice...το έχω ζήσει και το ζω καθημερινά!!! επειδή και γω δουλεύω στο σπίτι,και επειδή και η δική μου μαμά έμενε από πάνω...θα σου πω οτι είναι καλύτερα το παιδί να λείπει, εμένα οι δικοί μου ξαφνικά μετά τις καλοκαιρινές τους διακοπές στο εξοχικό που είναι εντός αττικής βέβαια αλλά δεν παύει να είναι μακριά, αποφάσισαν να μείνουν εκεί μόνιμα...και εγώ μετέωρη... πάνω που είχαμε πει να βρω μια κανονική δουλειά και να κρατάνε το παιδί, αποφάσισαν να μην γυρίσουν, φυσικά με αποτέλεσμα να μην μπορώ να πάω σε άλλη δουλειά και φυσικά ούτε να μπορώ να συνεχίσω την δική μου που είναι κάτι σα χόμπι πλέων αφού είναι εποχική και δεν με συντηρεί... έτσι λοιπόν ήρθαν τα Χριστούγεννα,και έπρεπε να δουλέψω, πράγμα αδύνατων αφού κάθε τρις και λίγο έπρεπε να σηκωθώ...τελικά ναι αποφασίσαμε αφού δεν μπορεί να τον κρατήσει κανείς άλλος έπρεπε να τον αποχωριστώ...και έτσι τον έστειλα για διακοπές στους δικούς μου, και όλοι καλά!!! εντάξη όχι και όλοι καλά, εγώ δεν ήμουν αλλά έπρεπε να γίνει, η δουλειά βγήκε... εγώ ήμουν ενταξη απέναντι στους συνεργάτες μου και το παιδί περνούσε καλά με κάποιον που μπορούσε να του δίνει σημασία συνέχεια!!! και γιαυτό το λόγο η γνώμη μου είναι καλύτερα να κρατάει το παιδάκι σου κάποια γιαγιά παρά να ήσαστε μαζί και να μην σε έχει και δουλειά να μην βγαίνει!!
Είχα και εγώ τον ίδιο προβληματισμό. Και ενίοτε το ξανα-βιώνω. Για εμένα είναι πιο βολικό να παίρνεις το χρόνο σου να κάνεις τη δουλειά σου όπως πρέπει ώστε να μπορέσεις μετά να περάσεις ουσιαστικό και "καθαρό" χρόνο με το παιδί. Αφού μάλιστα, όπως λες, υπάρχει και αυτή η δυνατότητα. Άλλωστε είναι καλό για το παιδί να βρίσκεται-με μέτρο-και σε άλλα περιβάλλοντα όπου του φέρονται με αγάπη. Εγώ θεωρώ ότι το ότι αισθάνεσαι άσχημα είναι τελείως φυσιολογικό αλλά αν το δεις όλο αυτό από μια άλλη σκοπιά θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Δεν του κάνεις κακό του παιδιού όταν παίρνεις και εσύ το χρόνο σου για να κάνεις κάποια πράγματα που πρέπει να κάνεις. Είναι κατά τη γνώμη μου χειρότερο ο χρόνος σου μαζί του να μην είναι γεμάτος και ουσιαστικός...<3 Σ.Σ Όλα θα πάνε καλά!!!
Μαμά Beatrice, είμαι κι εγώ ελεύθερη επαγγελματίας και ξεκίνησα να δουλεύω στο σπίτι λίγο πριν γεννηθεί η κόρη μου. Αυτό που έκανα εγώ ήταν να έχω τη μικρή στον ίδιο χώρο και να της μιλάω πού και πού, εξηγώντας της ότι τώρα η μαμά έχει λίγο δουλειά και θα παίξουμε σε λίγο. Επίσης έκανα διαλείμματα για να είμαι εντάξει απέναντί της σε αυτό που της έλεγα, το "θα παίξουμε σε λίγο". Τώρα που είναι πλέον 3,5 χρονών και πηγαίνει στον παιδικό σταθμό προσπαθώ την ώρα που επιστρέφει να μην δουλεύω για να ασχολούμαι μαζί της μέχρι να κοιμηθεί. Αν τύχει να έχω δουλειά και θέλει κάτι, με ρωτάει "Μαμά, έχεις δουλειά;" Φυσικά όλα αυτά έχουν να κάνουν με το κάθε παιδί και τον χαρακτήρα του. Η δικιά μου ήταν ανεξάρτητη από τα γεννοφάσκια της. Μπορείς να το δοκιμάσεις και να κρίνεις αναλόγως. Αν ο μικρός σου είναι παιδί που μελαγχολεί όταν δεν του δίνεις προσοχή, ίσως πρέπει να απευθυνθείς στις γιαγιάδες έστω για λίγες ώρες ή ανάλογα με το πρόγραμμά σου. Ελπίζω να σε βοήθησα λίγο.
Επειδή η δουλειά μου είναι στο σπίτι ξέρω και από συναδέλφους ότι αυτό που κάνουν είναι ότι ντύνονται, φοράνε παπούτσια και μπουφάν και τους λένε "γεια σου φεύγει η μαμά". Και μετα επιστρεφουν και κλεινονται στο γραφειο, με το παιδι να το προσεχει κάποιος άλλος (μάνα, πεθερά, ή και γυναίκα). Αυτό για να μην τους μένει το παράπονο ότι δεν ασχολείται μαζί μας, αλλά και γιατί όταν κανείς απερίσπαστη τη δουλειά σου τελειώνεις πιο γρήγορα και μετά έχεις πιο πολύ "καθαρό" χρόνο με το μωρο. Πολλές συνάδελφοι λένε ότι τα μεγαλύτερα σε ηλικία χτυπάνε την πόρτα του γραφείου και φωναΖουν "ξέρουμε ότι είσαι μέσα". Εκει θελει δυναμη, μη λυγίσεις και ανοίξεις. Από την άλλη, απο άντρα συνάδελφο άκουσα ότι έγραφε στον υπολογιστή και είχε το παιδί αγκαλιά. Εγώ είμαι ακόμη σε άδεια, αλλά όταν τελειώσει θα επιστατεύσω μαμά και πεθερά (είμαστε κι εμείς βολικά όπως εσύ και επίσης έχουμε πολύ καλές σχέσεις - πολύ σημαντικό) γιατί νομίζω ότι με το μωρο δεν θα μπορώ να συγκεντωθώ. Πάντως μη νιώθεις τύψεις εννοείται! Για ποιον δουλεύουμε άλλωστε;
ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ ΤΟΣΟ. ΑΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΟΤΑΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΝΕΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ 2 ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΕΝ ΑΛΛΑΞ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ. ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ,ΜΠΟΡΕΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ,ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΥΝΗΘΙΣΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.ΕΥΤΥΧΩΣ ΝΑ ΛΕΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΠΕΘΕΡΑ ΣΟΥ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ.ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ.ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΕΥΧΟΜΑΙ
Το έχω περάσει & εγώ αυτό... Είμαι γραφίστρια & χρειάστηκε στο 3ο τρίμηνο της εγκυμοσύνης να μεταφέρω τη δουλειά στο σπίτι & τότε όλα ήταν οκ. Νόμιζα οτι θα μπορούσα να το κάνω & με το μωρό, αλλά ο γιόκας μου δεν συμφωνούσε! Βέβαια εγώ δεν είχα & κανέναν κοντά για βοήθεια. Άστα, πονεμένη ιστορία... Γνώμη μου είναι, αφού έχεις τη μαμά σου απο πάνω, να ορίσεις κάποιες συγκεκριμένες ώρες στις οποίες θα εργάζεσαι & που θα σου κρατά η μαμά σου το παιδί. Έτσι, θα κάνεις τη δουλειά σου πιο συγκεντρωμένη & πιο γρήγορα αφού δεν θα σου αποσπάται η προσοχή. Είναι πολύ μικρούλι για να καταλάβει οτι τώρα η μαμά δουλεύει, εδώ στο τηλέφωνο πας να μιλήσεις & δεν σε αφήνουν τα ζουζούνια! Μη χάσουν ένα δευτερόλεπτο προσοχής χαχα!
Γεια σου! εγώ θα σε συμβούλευα να δουλεύεις με την ησυχία σου σου κάποιες ώρες για να είσαι αποδοτική και αποτελεσματική. Το μωράκι σου μπορεί να περνάει κάποιες ώρες τις ημέρας με τις γιαγιάδες. Και εγώ δεν θα μπορούσα να έχω το παιδί να με κοιτάει και να μην του δίνω σημασία. Εφόσον έχεις βοήθεια..Όταν δεν θα έχεις δουλειά θα μπορείς απερίσπαστη να του δώσεςι όλο το είναι σου χωρίς άγχος.