Η μαμά ρωτάει: Όταν δουλεύω σπίτι, να είναι εκεί το μωρό ή να λείπει;
Μαμάδες, θέλω τα φώτα σας! Κατ’ αρχήν φτύστε με, γιατί μετά από πολλούς μήνες που κάθομαι επειδή δεν χρειάστηκε να δουλέψω, ΕΧΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑ! Αλλά μαζί με τη δουλειά έχω και προβληματισμό:
Για να μην τα πολυλογώ, είμαι ελεύθερη επαγγελματίας και δουλεύω σπίτι. Το ίδιο και ο άντρας μου και κάνουμε την ίδια δουλειά και «μοιραζόμαστε» πελάτες. Μέχρι τώρα δούλευε μόνο ο άντρας μου, κι αυτός όχι συνεχόμενα (λόγω κρίσης φυσικά!!!). Ξαφνικά όμως ο καλός Θεούλης λυπήθηκε το άδειο πορτοφόλι μας και τα μαύρα μας τα χάλια κι έστειλε δουλειες, για τις οποίες πρέπει να δουλέψουμε και οι δύο.
Εγώ λοιπόν, η καλή σου, 8 μήνες με το μικρό μας ασχολούμουν σχεδόν αποκλειστικά και με τη βοήθεια μαμάς-πεθεράς προκειμένου να κάνω δουλειές σπιτιού ή εξωτερικές. Τώρα όμως πρέπει να δουλέψω. Αν δουλευα εκτός σπιτιού, εκ των πραγμάτων το παιδί θα με έβλεπε αναγκαστικά το πολύ πρωι και το απόγευμα, σωστά; Επειδή όμως δουλεύω σπίτι και πρέπει να συγκεντρωθώ, θα με βλέπει μεν συνέχεια στο σπίτι, αλλά δε θα ασχολούμαι μαζί του. Ηδη αυτές τις μέρες που είχα δουλειά, μπόρεσα να κάνω ελάχιστη δουλειά και τσατάλιασαν τα νεύρα μου, γιατί έβλεπα το μικρό και νόμιζα οτι με κοίταγε και μου λεγε «μαμά γιατί με γράφεις;;;;«. Και πήγαινα κι έπαιζα μαζί του και δουλειά μηδέν.
Και σας ρωτάω τώρα: Τί είναι καλύτερο: Να μη με βλέπει καθόλου ή να με βλέπει αλλά να μην ασχολούμαι μαζί του; Μήπως δηλαδή τον πειράξει που ξαφνικά η μαμά είναι εκεί αλλά να τον «γραφει» εκεί που ξέρει;;; Μήπως είναι καλύτερα να έρχεται η μαμά ή η πεθερά μου να τον παίρνει για 4-5 ώρες, ίσα-ίσα για να δουλεύω;
(Σημείωση: Η μαμά μου μένει από πάνω κι ο μικρός το σπίτι το ξέρει πολύ καλά, γιατί πηγαινοερχόμαστε πανω-κάτω σαν να είναι ένα σπίτι. Επίσης και στην πεθερά μου έχει κάτσει κι εχει κοιμηθει 1-2 βράδια, δεν του είναι άγνωστα τα μερη, ούτε οι γιαγιάδες. Η πεθερά μου έρχεται καθε 2-3 μέρες για να βοηθάει και γιατί θέλει να τον βλέπει. Μαζί της είναι πολύ ανετος, το ίδιο και με τη μαμά μου.)
Κορίτσια, ελπίζω να μη με κοροϊδέψετε για τον προβληματισμό μου αλλά θέλω να κάνω το καλύτερο για το γιό μου.
μαμά Beatrice
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Τον ίδιο προβληματισμό έχω και εγώ ... Όχι, δεν είναι για να κοροϊδέψουμε τον προβληματισμό αυτόν σε καμιά περίπτωση (αν είναι κοροϊδέψτε και εμένα) . Να φανταστείτε πως κι εγώ που περιμένω πώς και πώς παιδάκι (σε 2 μήνες) και είμαι ελ. επαγγελματίας με πολλή φορτική και αγχωτική εργασία (έτσι όπως γίναμε) γνωρίζω πως μοιραία, η δουλειά κάποιες φορές θα βγαίνει και θα μεταφέρεται στο σπίτι. Ήδη μεταφέρω ηλεκτρονικά τα αρχεία σε Η/Υ φορητό για να μπορώ να βγάλω δουλειά και από το σπίτι όταν θα είναι δύσκολη η φυσική παρουσία μου (πρωϊ και απόγευμα) στο γραφείο.Σκέφτομαι και εγώ τί θα ήταν καλύτερο: 1. Να έχω το παιδί στο σπίτι και να εργάζομαι εκεί με τις ώρες ,με κίνδυνο το παιδάκι να νομίζει πως είμαι μεν εκεί αλλά το γράφω και δεν του δίνω σημασία (μια και η δουλειά θέλει συγκέντρωση;) 2. Να παίρνω το παιδί μαζί στο γραφείο που μου προτείνουν οι φίλες μου;;;(Ούτε που το σκέφτομαι μια και δεν είναι εκεί κατάλληλος ο χώρος για μωρά και γίνεται πανικός από τηλέφωνα, κόσμο κλπ κλπ και το πρόβλημα πάλι δεν λύνεται...Πάλι η μαμά θα είναι εκεί μα δεν θα είναι αφοσιωμένη με το παιδί)3. Να το αφήνω στην μητέρα μου όσες ώρες εργάζομαι (που είμαστε και εμείς πάνω-κάτω) ;; Ναι. Προς αυτήν την λύση προσανατολίζομαι. Το πρόβλημα είναι πως θα το βλέπω (το παιδί) λίγες ώρες μόνο, τις καθημερινές ,και το ξέρω και αυτό από τώρα με πληγώνει, πρέπει να σας εξομολογηθώ ,αλλά τουλάχιστον θα είμαι σίγουρη πως θα βρίσκεται με ένα άτομο που εμπιστεύομαι και θα έχει πολλή αγάπη! Νομίζω πως η καλύτερη λύση και για εσάς είναι η μητέρα σας.
beatrice δε το εγραψα για σενα το δηθεν ακουω πολλες να το λενε κατα καιρους για τη την δουλεια και δεν το θεωρω σωστο . Γιατι για τα παιδακια μας δουλευουμε κατα πρωτο λογο .Η αληθεια ειναι οτι αρπαχτηκες να σου πω οτι εγω ειμαι 39 χρονων ξερω απο ζαχαρο γιατι ειχε ο πατερας μου και εχω την ταση και εγω οντως ειναι δυσκολα δεν ειπα οτι ειναι ευκολα. Οταν πηρα το παιδακι μου στα χερια μου ηταν τοσο μικρουλι ειχα τοσο πολυ αγχος , και ταυτοχρονα ηταν πολυ αρρωστος ο πατερας μου περασα διαβητη κυησης ,και κατι ξερω απο αυτα....ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ μπορει να μην καταλαβανομαστε αλλα ξερω οτι αυτο που ειναι το πιο σοβαρο απο ολα ειναι να εχεις ενα μικρουλι και κανενας να μην σε ρωταει πως τα βγαζεις περα αλλα να λενε και βλακειες . Για αυτο σου λεω μην αγχωνεσαι να εισαι περηφανη που εχεις το παιδακι σου και να προσπαθεις για το καλυτερο . Καμια μανουλα δεν ειναι μαθημενη ο γονιος δεν εχει σχολειο εχει εντσικτο και αγαπη
ΙΩΑΝΝΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΕΓΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΕΥΚΟΛΟ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΑ. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΓΑΖΕΣΑΙ; ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ . ΚΑΙ ΟΤΑΝ Η ΜΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΓΧΩΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΝΙΩΘΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΗΣ.ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΘΑ ΤΑ ΧΕΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ. ΔΕ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΝ ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΝΟΥΛΑ ΑΡΑ ΜΗΝ ΠΤΟΕΙΣΑΙ ΟΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΕΙΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΕΙΤΕ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΥ
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω είναι η αλήθεια, γιατί εδώ ΠΡΙΝ μείνω έγκυος ήμουν σε μία κατάσταση μόνιμης υπερκόπωσης για πολλούς μήνες. Να καταλάβεις ζω σε ένα μικρό διαμέρισμα, ο άντρας μου δουλεύει τακτικά βράδυ οπότε είμαι μόνη μου συνήθως, έχω να προσέχω μωρό, σπίτι, γάτα, και κυρίως έναν σκύλο που υιοθετήσαμε μεγάλο σε ηλικία, ανεκπαίδευτο, με προβλήματα υγείας (ήδη μετά που γέννησα τον πήγα για 2 εγχειρήσεις). Ειδικά με τον σκύλο υπάρχει θέμα γιατί πρέπει να καθαρίζω κάθε μέρα όλο το σπίτι ένα πράγμα. Και όταν έμεινα έγκυος στο τέλος έκανα υπέρταση κύησης κι ένας από τους λόγους ήταν ότι μέχρι την 34-35 εβδομάδα δούλευα 10 και 12 ώρες την ημέρα για να ανταπεξέλθω. Και τότε δεν είχα μωρό κι όλας, αν και με βοήθαγε λίγο η μητέρα μου με τις δουλειές του σπιτιού, όποτε ερχόταν. Αλλά η μητέρα μου, που είναι από τα μόνα άτομα που εμπιστεύομαι να βοηθήσουν, πέραν του ότι δε μένει και δίπλα μας, έκανε εγχείρηση στις αρχές του χρόνου και θα πάρει καιρό η ανάρρωσή της. :/
πωπω καλό κουράγιο ρε συ!
Respect που υιοθέτησες γέρικο ζωάκι. Καλό κουράγιο!
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΜΙΛΑΣ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΓΕΝΙΚΗ . ΕΣΥ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙNAI ΔΥΣΚΟΛΟ Ε;ΕΣΕΝΑ ΜΑΛΛΟΝ ΑΛΛΟΙ ΤΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.ΔΕ ΣΕ ΠΑΡΕΞΗΓΩ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ ΦΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ. ΚΑΙ ΑΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΙ ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΟΤΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΡΑ ΟΤΙ ΤΟ ΑΓΑΠΑΣ . ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΑΛΛΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ . ΚΑΙ ΝΑΙ ΣΕ ΘΕΩΡΩ ΑΡΚΕΤΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΑΦΟΥ ΟΠΩς ΛΕΣ ΕΧΕΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ... ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΕΙΡΗ ΤΙ ΤΟ ΛΕΣ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ; ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΣΟΥ
Αστο να πάει βρε Λόλα, μην το κουράσουμε οι δυο μας γιατί κατάλαβα οτι δεν καταλαβαινόμαστε. Κακώς έγραψα αμέσως μόλις διάβασα τη λέξη "δήθεν" και φόρτωσα και δυστυχώς τη βρισιά την έχω μέσα στο στόμα. Κακώς σου κακομίλησα γιατί η δεύτερη απάντησή σου ήταν πιο αξιοπρεπής από την πρώτη και πιο αξιοπρεπής από τη δική μου. Οφείλεις όμως να παραδεχτείς οτι το "δήθεν τύψεις" δεν το έγραψες με καλή διάθεση απέναντί μου. Εκτός κι αν για σένα η λέξη "δηθεν" είναι θετική. Τεσπα, δε θα μπω στη διαδικασία να σου πω το γιατί ΔΕΝ απαξιώνω αυτές που κάνουν μόνο δουλειές στο σπίτι και όχι άλλη δουλειά, καθώς νομίζω οτι φάνηκε από αυτό που σου απάντησα: δλδ οτι στις δουλειές στο σπίτι δεν έχω δερβέναγα τον πελάτη να με πιέζει. Τις κανονίζω όποτε θέλω, και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Πάντως καλά το κατάλαβες, στο σπίτι μου τις δουλειές τις κάνω και εγώ και ο άντρας μου, όποιος βρει χρόνο. Και είναι μοιρασμένες: Αντρας=μπάνιο-γραφείο-δωματιο μωρού, ψώνια. Και ασχολείται και λίγο με το μωρό, αν δεν έχει δουλεια γραφείου. Εγω=μωρό-μαγείρεμα-πλύσιμο-δωματιο μωρού-κουζίνα. Υπνοδωμάτιο και σαλόνι όποιος προλάβει, σίδερο και οι δυο, όποιος προλάβει. Και γενικά δεν έχουμε και το σούπερ-υπέρ καθαρο-συγυρισμένο σπίτι, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι είναι και στάβλος... Τελοσπάντων βρε Λόλα, κάποιοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πολλά πράματα μαζί, εγώ δεν μπορώ, είμαι τραγικά αργή.
Και ξέχασα να κάνω μια διευκρίνιση. Οτι είμαι σχεδόν 38 χρονών και έχω ζάχαρο. Όταν έχω άγχος να κάνω πολλά πράγματα (ειμαι και αγχώδης), μου ανεβαίνει απότομα και με πιάνει υπνηλία και πόνος στις αρθρώσεις, και δεν μπορώ να κάνω τίποτε τελικά. Κατάλαβες γιατί θεωρώ τη δουλειά γραφείου πιο δύσκολη από του σπιτιού, όταν σε πιέζουν οι άλλοι; Γιατι με στρεσσάρει και γαμάει τον οργανισμό μου... Αντίθετα οι δουλειές σπιτιού είναι για μένα απαραίτητη γυμναστική καλή για το ζάχαρό μου... Αλλά δυστυχώς πρέπει να δουλέψω γιατί λεφτά γιοκ!
Αν υπάρχει άλλο δωμάτιο όπου μπορείς να δουλέψεις απερίσπαστη είναι νομίζω η καλύτερη λύση για την ώρα, τώρα που το παιδάκι σου είναι μικρό και δεν μπορεί ακόμα να έρθει να χτυπάει τις πόρτες και να σε ψάχνει. Έτσι δε θα χρειάζεται να τον μετακινείς κάθε φορά που θέλεις να δουλέψεις, μπορεί απλώς να έρχεται κάποιος να τον προσέχει.Το ίδιο κάνω κι εγώ όταν διαβάζω ή κάνω εργασίες για το ΕΑΠ όπου σπουδάζω, κλείνομαι κρυφά σε ένα δωμάτιο κι έτσι ξεγελάω την κόρη μου, παρόλο που είναι 2,5 χρονών. Και η λύση με το σπίτι της μαμάς σου είναι καλή, εφόσον αυτή βέβαια είναι διατεθειμένη να τον κρατάει τόσες ώρες. Έτσι θα αλλάζει και περιβάλλον το παιδί.
Τι να κάνω, κάτι τέτοιο θα κάνω μάλλον, όλα μαζί σε συνδυασμό. Το κακό βέβαια είναι οτι το γραφείο μας είναι σχεδόν σε κοινή θέα, και ο μικρός δεν έχει μάθει να κάθεται μόνο στο δωμάτιό του γιατί είναι μικρό και δεν έχει μέρος να κάτσει αλλου (καναπε π.χ.). Άσε που όταν μιλάμε στο τηλέφωνο ακουγόμαστε σε όλο το σπίτι, κι όταν με ακούει να μιλάω στο τηλέφωνο ή ακόμη και να περάσω γρήγορα από μπροστά του αρχίζει τα γέλια και τις τσιρίδες όπου και να είναι. Και ξέρω οτι αυτό σημαινει "η μαμά είναι κάπου εδώ, γιουυυυυπιιιιιιιιιιιιιιιιι θα παίξουμε". Το ξέρω γιατί καποιες φορές ο άντρας μου (που ξέρει οτι θα ανταποκριθώ γιατί ειμαι ψάρακας) για να μου κάνει πλάκα όταν κάνω κάποια δουλεια (π.χ. να ετοιμάσω το φαϊ του μωρού) αρχίζει και φωνάζει: "μαμάάάάά; μαμάααααα;", κι ο μικρός αρχίζει να γελάει υστερικά και να τσιρίζει, μόνο και μόνο με το άκουσμα του "μαμάάάάά;", Ε, και τότε παρατάω το φαϊ και πάω και τον γαργαλάω για να απαντήσω στα γέλια του. Κι ο άντρας μου κάθεται και γελάει που ψαρώνω.(ναι, δε μου φτάνουν οι τύψεις μου, έχω και δεύτερο "μπέμπη" που παίζει με τον πόνο μου)