Τρεις μέρες ΜΑΡΤΥΡΙΟ

H ιστορία της Αναστασίας

Η δική μου γέννα ήταν απλά μαρτύριο…

Ολα ξεκίνησαν στις 14 Μαρτίου 2011. Καθόμουν ένα ωραίο πρωϊνό και έπινα τον καφέ μου, διαβάζοντας εφημερίδα και κάπνιζα το τσιγάρο μου. Σηκώνομαι να πάω τουαλέτα και βρίσκω τυχαία στο ντουλαπάκι ένα τεστ εγκυμοσύνης ξεχασμένο απο τις μέρες υστερίας που νόμιζα ότι ήμουν ΣΙΓΟΥΡΑ έγκυος….

«Ας το κάνω» σκέφτηκα και το έκανα. Το είχα ακουμπισμένο στα πλακάκια στο πάτωμα και δεν μπορούσα να επεξεργαστω το γεγονός ότι ήταν ΘΕΤΙΚΟ!!!! Μετά απο 7 χρόνια γάμου (θέλαμε παιδί αλλα δεν το κυνηγούσαμε μανιωδώς), ήμουν έγκυος. Πήρα τον άντρα μου τηλεφωνο να το ανακοινώσω… Εγώ πανικόβλητη, αυτός ήρεμη δύναμη..

Το απόγευμα όντως ο γυναικολόγος το επιβεβαίωσε!!! Χαρές, πανηγυρια, κλάμματα οι γονείς μας, με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο κολλημένο στα χείλη συνεχώς.

Εννέα μήνες πέρασαν, εννέα τέλειοι μήνες. ούτε ναυτία, ούτε ζαλάδες… Τίποτα!

«Απο τις καλύτερες εγκυμοσύνες» μου έλεγε ο γιατρός μου.

Μέναμε σε άλλη πολη απο αυτήν που καταγόμαστε με τον αντρα μου, έτσι στις 27 Σεπτεμβρίου 2011 πήγα για την τελευταία κορδέλα στο γυναικολόγο γιατί στις 6 Οκτωβρίου 2011 είχαμε προγραμματισμένη καισαρική (εχω μεγάλο βαθμό μυώπιας και ο γιατρός μου δεν ήθελε να πάρει ρίσκα, συμφωνησα και εγω).

Στις 28 Σεπτεμβρίου 2011 επισκεφτήκαμε τους γονείς μας… και εκεί άλλαξαν όλα!!

Στο πατρικό του άντρα μου έπεσα απο ένα και μόνο σκαλί και έσπασα το πόδι μου. Πόνος!!!!!!! Τρομερός. Παίρνω ανάσα, προσπαθώ να αγνοήσω τον πονο και να ελέγξω αν χτύπησα την κοιλιά μου. Ευτυχώς όλα καλα!!! Με τα χίλια ζόρια (και αφού καλέσαμε στο νοσοκομείο και δεν υπήρχε διαθέσιμο ασθενοφορο) με κουβαλήσανε στο αυτοκίνητο μας.Φ

τάνουμε στο νοσοκομείο, εγω να πονάω σα τρελή, τα δάκρυα να μην έχουν σταματημό.

«Δώστε μου κάτι να μην πονάω» φώναζα

«Δεν μπορούμε αν δεν πάρουμε έγκριση απο το γυναικολόγο σου» η απάντηση.

Ο άντρας μου να παίρνει τηλεφωνο το γιατρό μου (βρισκόμασταν σε άλλο νοσοκομείο), το σηκώνει και λέει «Είμαι στο χειρουργείο, έχω καισαρική«

Οι γυναικολόγοι σε αυτο το νοσοκομείο δεν αναλάμβαναν ευθύνη (κατανοητό).

Ερχεται ο ορθοπεδικός και μου λέει «Πάρε βαθιά ανάσα και προς Θεού, μην ζοριστείς, θα σπασούν τα νερά σου«

Ωχ! Βλέπω τη νοσοκόμα να κλείνει την πόρτα στα μουτρα του άντρα μου απ’ εξω και να βάζει σύρτη. Ωχ, ωχ!

Μου πιάνουν τα χέρια και ο ορθοπεδικός τραβάει το πόδι μου για να το βάλει στη σωστή του θέση.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΦΩΝΑΞΕΙ ΕΤΣΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΟΤΕ!!!!

Προτού καταλάβω τι είχε συμβεί, βλέπω τον άντρα μου δίπλα μου να κλαίει και τον ορθοπεδικό να του τείνει ένα κομμάτι χαρτί.

«Πάρε αυτό το χαρτί εχω γραψει τα πάντα και πήγαινε τη γυναίκα σου στο δικό σας γυναικολόγο«

Έτσι και έγινε. Φτάνουμε στο νοσοκομείο της πόλης που ζούσαμε. Όλοι απο πάνω μου! Ορθοπεδικοι, γυναικολόγοι, σπουδαστές. Μου κάνουν επιτέλους μιά παυσίπονη ένεση. Αυτό ήταν, ο πόνος έφυγε.

Και αρχίσανε τις εξετάσεις για το μωρό, μαχη για ακτινογραφίες, ο ορθοπεδικός ήθελε και θώρακος, ο γυναικολόγος το απέκλεισε. Ηρθε η ωρα για να ορίσουμε ημερομηνία χειρουργείου, ο ορθοπεδικός ήθελε εκείνη τη στιγμή, ο γυναικολόγος ήθελε να περάσουν μερικές μέρες για να βγώ τελείως απο τον 8ο μήνα.

Ο ορθοπεδικός ουτε να το ακούσει.

«Θα πρήστει και θα έχουμε οίδημα, δεν το δέχομαι» είχε πεί.

Τελικά στις 2 Οκτωβρίου 2011 μπαίνω χειρουργείο. Προσπαθούσα να είμαι γελαστή, να μην κάνω τους άλλους να ανυσηχήσουν.

Μπήκα στο χειρουργειο στις 9:30 το πρωϊ. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ρώτησα «Το μωρό;«

«Είναι μια χαρά, με τον μπαμπα του» απάντησε κάποιος

«Το πόδι μου;» ξαναρώτησα και δεν πρόλαβα να ακούσω απάντηση, κοιμήθηκα.

Άνοιξα τα μάτια μου ήμουν στο δωμάτιο μου, το ρολόι έδειχνε 3:35. Συνήλθα και ο πόνος με χτύπησε και παρέμενε, ήταν σα να μου ξερίζωσαν το δέρμα και το πόδι απο τον αστράγαλο. Πόνος ατόφιος, ανελέητος!!!

Το παιδί μου το είδα πρώτη φορά απο φωτογραφία και βίντεο που το τράβηξε ο άντρας μου.Τρείς μέρες πονούσα πρωι-βράδυ και έκλαιγα, δεν κοιμήθηκα πάνω απο 4 ώρες για τρία 24ωρα. Ο ορθοπεδικός μου είπε ότι το πόδι έιχε εκτεταμένη ζημιά γι’ αυτό και το χειρουργείο διήρκησε 6 ώρες. Το πρόβλημα: Ο αστράγαλος μου είχε σπάσει σε 9 κομμάτια και είχε ραγίσει και η κνήμη. Ετσι είχα 12 βίδες και δύο λάμες φυτεμένες μέσα μου.

Στις τρείς μέρες (και αφού ο πόνος είχε υποχωρήσει) ο γυναικολόγος μου επέτρεψε να πάω να πάρω το παιδί μου. ΕΚΣΤΑΣΗ!!!

Κατεβήκαμε με τον άντρα μου στο νεογνολογικό. Πλένω χέρια πόδια και… μου απαγορεύουν την είσοδο γιατί το αναπηρικό καροτσάκι μπορεί να μεταφέρει μικρόβια στα νεογνά (κατανοητό).

Ημουν έτοιμη να βάλω τις φωνές, όμως η παιδίατρος με λυπήθηκε.

«Πήγαινε στο δωμάτιο θηλασμού και θα σου τον φέρουν» μου είπε και εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να δείξω την ευγνωμοσύνη μου.

Πήγα και περίμενα σε αναμμένα κάρβουνα με τον άντρα μου να μου δίνει κουράγιο. Και τότε τον είδα… Φασκιωμένο μέσα σε ένα λευκή κουβερτούλα να φαίνεται μόνο το πρόσωπο του. Ανοιξε τα σκουρογάλανα μάτια του και με κοίταξε. Ξέχασα πόνους, χειρουργεία, αναπηρικά καρότσια… Αφού αυτός ήταν υγιής τίποτα δεν είχε σημασία (ευτυχως δεν μπήκε ουτε μία μέρα θερμοκοιτίδα).

Πλέον ειναι 18 μηνων ο Αντωνάκης μου και θα τα ξαναπερνούσα όλα απο την αρχή γι’ αυτόν!!!!

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com