Η γέννησή του με έκανε να βιώσω την απόλυτη αγάπη

Χρειάστηκε πολύ χρόνος και πολλή σκέψη για να μπορέσω να γράψω και εγώ την ιστορία της γέννησης του παιδιού μου.

Πάντα θεωρούσα αδύνατον να μην κάνω παιδί, θεωρούσα ότι είναι κάτι το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να ζήσω με οποιαδήποτε θυσία ή κόπο. Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε πριν 21 χρόνια (εγώ 23 και εκείνος 27) και από τον 1o μήνα της γνωριμίας μας ξέραμε και οι δυο ότι θα είμαστε μαζί για πάντα, ότι είμαστε ο ένας για τον άλλο. Είχαμε σχέση για 7 χρόνια, συζήσαμε για 1 χρόνο και εκεί που όλοι πίστευαν ότι δεν πρόκειται να προχωρήσουμε σε κάτι πιο επίσημο, τους εκπλήξαμε όλους με την απόφασή μας να παντρευτούμε τον Μάιο του 2000.

Την επόμενη στιγμή ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για να μείνω έγκυος. Μάταια όμως… Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι ήμουν υπέρβαρη, με σταθερό κύκλο μεν αλλά υπέρβαρη και με έντονη δειλία για επίσκεψη σε γυναικολόγο – γενικά έχω μια έντονη αναβλητικότητα/απέχθεια σε ότι έχει να κάνει με επισκέψεις σε γιατρούς. Πέρασαν έτσι 2 χρόνια, φαινομενικά δείχναμε χαλαροί, εγώ όμως είχα μαύρες σκέψεις.

Τελικά το 2002 κρατώ και εγώ ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης αλλά κάτι μέσα μου με έτρωγε και δεν με άφηνε να το χαρώ. Δικό μου γιατρό δεν είχα και η κουμπάρα μου (η οποία τότε ήταν έγκυος στον γιόκα της) μου συστήνει τον δικό της. Η εγκυμοσύνη αυτή δυστυχώς ήταν παλίνδρομη και κατέληξε με πολύ πόνο και αιμορραγία και με απίστευτη απελπισία. Θρήνησα τόσο πολύ για το σποράκι μου, ζητούσα συνεχώς να με συγχωρήσει – ήμουν σίγουρη ότι ήταν δική μου και μόνο ευθύνη για ότι έγινε. Η κουμπάρα μου γέννησε 15 μέρες μετά την αποβολή μου και αδυνατούσα να πάω να την δω στο μαιευτήριο-ήμουν ένα ράκος.

Αμέσως μετά άρχισαν τα έντονα προβλήματα με τον κύκλο μου. Απίστευτη αστάθεια κύκλου, αύξηση του βάρους (λόγω της πολυφαγίας/βουλιμίας που με βασάνιζε ως σαφέστατη ένδειξη κατάθλιψης) και απελπισία, απελπισία, απελπισία. Ώσπου 2 χρόνια μετά γνωρίζω ένα γιατρό ο οποίος με έκανε να τον «ερωτευτώ». Μου κέρδισε την εμπιστοσύνη, με προσέγγισε με απίστευτα ανθρώπινο τρόπο, δεν με επέπληξε ποτέ για το βάρος μου.

Ξεκίνησε ένας Γολγοθάς εξετάσεων που έδειξαν ότι ναι μεν δεν υπήρχε σοβαρό πρόβλημα αλλά όπως έλεγε ο γιατρός μου «2 μικρά θεματάκια μόνο και πρέπει να οργανωθούμε». Η σαλπιγγογραφία έδειξε συμφύσεις οι οποίες αφαιρέθηκαν χειρουργικώς, οι αιματολογικές εξετάσεις έδειξαν υπερινσουλιναιμία ( αντίσταση στην ινσουλίνη) και σε αυτόν τον τομέα με ανέλαβε ένας επίσης γλυκύτατος διαβητολόγος ο οποίος δυστυχώς δεν ζει πια («έφυγε» ξαφνικά, πρόωρα και άδικα). Ταυτόχρονα –χωρίς κανένας να με στεναχωρήσει/προσβάλλει/θίξει- ξεκίνησα δίαιτα και θεραπευτική αγωγή με αποτέλεσμα 4 μήνες μετά να έχω πλέον έναν σταθερό κύκλο 28 ημερών και να έχω χάσει πολλά κιλά.

Η ζωή μου είχε αλλάξει, ήμουν πολύ όμορφη, ο άντρας μου με ερωτευόταν ξανά, οι μέρες (και κυρίως οι νύχτες) σταμάτησαν να είναι  τόσο βαριές και βουρκωμένες – αισθανόμουν αισιόδοξη και απομακρύνθηκα οι μαύρες σκέψεις.

Αποφασίσαμε με τον άντρα μου να ταξιδέψουμε για λίγες μέρες στα πεθερικά μου τις ημέρες των Χριστουγέννων παίρνοντας άδεια για να ξεκουραστούμε λίγο και να ηρεμήσουμε. Ο γιατρός μου πριν φύγω μου είπε «ξεκουράσου τώρα γιατί από την νέα χρονιά, αν δεν έχεις μείνει έγκυος μόνη σου, θα οργανωθούμε για να το πετύχουμε – μην στεναχωριέσαι, σε λίγους μήνες σου ορκίζομαι ότι θα κρατάς στα χέρια σου το μωρό σου». Ήμουν σίγουρη, του είχα τόση εμπιστοσύνη…!

Σε εκείνο το ταξίδι φύγαμε δύο και γυρίσαμε τρείς !! Είχα τόσο αποβάλλει το άγχος μου και τις κακές σκέψεις και ναι.. έμεινα έγκυος!! Υπήρχανε τόσα σημάδια για την εγκυμοσύνη μου που άγγιζαν τα όρια του μεταφυσικού. Αποφασίσαμε με τον άντρα μου να κρατήσουμε την εγκυμοσύνη κρυφή από όλους μέχρι να μπω στον 4ο μήνα. Ήταν μια εγκυμοσύνη υψηλού κινδύνου, όπως μου είπε ο γιατρός μου κυρίως γιατί είχα αδυνατήσει, αλλά όχι όλα ή τουλάχιστον τα περισσότερα κιλά που έπρεπε.

Κάθε Τετάρτη έκανα αιματολογική εξέταση και την Πέμπτη που έβγαιναν τα αποτελέσματα ο γιατρός μου καθόριζε πόση προγεστερόνη θα έπρεπε να πάρω. Θεέ μου, πόση αγωνία είχα σε όλη την εγκυμοσύνη μου, έτρεμα μην ζήσω τα ίδια – ήταν βέβαιο ότι δεν θα μπορούσα να το ξεπεράσω αν κάτι πήγαινε στραβά. Απορούσα πως έλεγαν ότι η εγκυμοσύνη είναι η καλύτερη περίοδος για μια γυναίκα, εγώ ήμουν συνεχώς τρομοκρατημένη.

Ήμουν σίγουρη από την πρώτη στιγμή ότι είναι αγόρι αλλά δεν τολμούσα να κάνω σχέδια ή να ονειρευτώ. Δεν αγόραζα τίποτα για το μωρό, δεν έκανα καμία προετοιμασία. Ευτυχώς ο γιατρός μου δίπλα μου να παραμονεύει μην βυθιστώ σε κατάθλιψη. Παράλληλα η δίαιτα-δίαιτα, βλέπετε παραμόνευε ο διαβήτης της εγκυμοσύνης.

Φτάσαμε έτσι στον 7ο μήνα και άρχισα δειλά-δειλά να κάνω όνειρα, να βλέπω το μέλλον μας με τον γιο μας, να αγοράζω πραγματάκια, να μην τρομάζω τόσο πολύ. Οι εξετάσεις έβγαιναν καλές, είχα πάρει  μόνο 7 κιλά και ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Βέβαια καμιά φορά εμφανιζόταν ο φόβος μου αλλά βιαστικά-βιαστικά τον έκρυβα. Τρόμαξα πολύ (πάρα πολύ) στα μέσα του 7ου όταν για 2 μέρες δεν άκουγα (ή έτσι νόμιζα) το μωρό. Απίστευτα αργά πέρασε εκείνη η νύχτα μέχρι να ξημερώσει και να πάω στο μαιευτήριο για stress test. Απλά ο μικρός μου είχε αρχίσει τις τεμπελιές.  Νομίζω ότι ηρέμησα τελείως όταν στον 8ο μήνα, σε μια επίσκεψη στο ιατρείο, αρχίσαμε να σχεδιάζουμε  τα διαδικαστικά της γέννας, ο γιατρός μου είπε «άσε τα ιατρικά πάνω μου, εσύ ετοιμάσου μόνο να είσαι μια χαρούμενη μάνα».

Φυσικά αποφασίστηκε καισαρική, λόγω του υπέρ βάρους. Να τονίσω ότι από τον 7ο έως και τον 9ο πήρα επιπλέον 20 κιλά!!! Ξέφυγα γιατί χαλάρωσα λόγω του ότι οι καμπύλες ζαχάρου (με γλυκόζη παρακαλώ) έβγαιναν καλές αλλά ήταν μεγάλο και το παιδί, οι εξετάσεις έδινα πρόβλεψη ότι τελειόμηνο θα ήταν 4.200-4.500 κιλά.

Ο γιος μου αποφάσισε μόνος του όμως το πότε θα γεννηθεί. Και αυτό έγινε την 37 εβδομάδα, ξημερώματα (1 πμ) Πέμπτης που έσπασαν τα νερά. Στις 2πμ ήμουν στο μαιευτήριο, άρχισαν τα διαδικαστικά, είχα μέτριους πόνους –υποφερτούς, ο γιατρός μου ήρθε  αμέσως αλλά περιμέναμε έως τις 4πμ για να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, δεν κατάλαβα καθόλου την επισκληρίδιο και μπήκαμε στο χειρουργείο. Ενώ είχαμε ήδη ξεκινήσει άρχισα να νιώθω τα πάντα – εννοώ τα πάντα!!! Απίστευτος πόνος, τρομερός ιδρώτας να τρέχει σε όλο μου το σώμα, να παρακαλάω να με κοιμίσουν να μην νιώθω τον ανυπόφορο πόνο αλλά ταυτόχρονα να φωνάζω πρώτα να δω το μωρό και μετά να με κοιμίσουν.

Ο γιος μου αποφάσισε να βγει δυναμικά στον κόσμο και πέταξε πρώτα έξω το χέρι του με υψωμένη τη γροθιά οπότε τους δυσκόλεψε πολύ στο να τον πιάσουν και να τον βγάλουν έξω. Να μου βάζουν συνεχώς οξυγόνο, εγώ να το βγάζω και η πίεση και οι παλμοί μου στα τρελά ύψη. Ο μόνος ψύχραιμος ήταν ο γιατρός μου αλλά φοβήθηκα πραγματικά όταν είδα από 5-6 άτομα που ήταν στο χειρουργείο ξαφνικά να γεμίζει με κόσμο και να είναι μέσα τουλάχιστον 20 άτομα (γιατροί, νοσηλευτές). Είδα να βγάζουν τον γιό μου, ένα γκρι-σταχτί μωρό που δεν έκλαιγε καθόλου. Άρχισα να ρωτάω με αγωνία «γιατί δεν κλαίει;» και δεν μου απαντούσαν για 2 στιγμές που μου φάνηκαν αιώνας. Μια προϊσταμένη (καλή της ώρα) μου είπε να ησυχάσω και ότι τα μωράκια δεν κλαίνε αμέσως και πραγματικά σε λίγο τον άκουσα να κλαίει.

Στην έως τώρα μου ζωή υπάρχουν 2-3 στιγμές που δεν τις ξεχνώ ποτέ και η μεγαλύτερη από αυτές είναι η στιγμή που τον αντίκρισα, έκλαιγε και η προϊσταμένη μου είπε «να το μωρό σου, φίλα τον γιόκα σου», τον φίλησα στο στόμα και σταμάτησε να κλαίει και άνοιξε τα ματάκια μου και (έτσι τουλάχιστον μου φάνηκε) με κοίταγε!! Αμέσως μετά με ναρκώσανε (επιτέλους) και συνήλθα 2 ώρες μετά. Το μόνο που ρώτησα ήταν πως είναι το παιδί μου, το οποίο έπρεπε να μείνει 24 ώρες στην θερμοκοιτίδα γιατί ζορίστηκε στην γέννα και παρουσίασε γογγυσμό.

Γεννήθηκε στην 37η εβδομάδα 3.270 και 52 εκ. ύψος και ίδιος εγώ!!! Απίστευτη ομοιότητα η οποία κρατά έως τώρα που είναι 7,5 χρονών.

Δεν θα πω τα τετριμμένα ότι άλλαξε η ζωή μου μετά τη γέννηση του γιατί πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει σε όλους τους γονείς. Δεν θα πω ότι η ζωή μου απέκτησε νόημα και σκοπό γιατί και πριν γεννηθεί ο γιος μου ζούσα, με όνειρα και μπόλικη ουσία. Το μοναδικό που θα πω είναι ότι η γέννηση του γιου μου με έκανε να βιώσω την απόλυτη αγνή αγάπη, με έκανε να ονειρεύομαι, άρχισα να βλέπω γύρω μου χρώματα αλλά και ανησυχία. Όχι όμως ανησυχία στείρα αλλά γόνιμη και ουσιαστική – μαθαίνω να μετατρέπω την ανησυχία σε προβληματισμό. Αν τον ρωτήσεις τι αισθάνεται  για μένα, θα σου απαντήσει αναλόγως την φάση στην οποία βρίσκεται. Άλλες φορές λέει ότι είμαι αστεία ή αυστηρή ή καλή ή δίκαια αλλά πάντα μα πάντα λέει ότι είμαι η μανούλα του και με αγαπάει για αυτό. Και τώρα έχει αρχίσει να ανεξαρτητοποιείται και δεν θέλει να τον αγκαλιάζω και να τον φιλάω μπροστά στους φίλους του, δεν θέλει να του φέρομαι σαν μωρό, δεν θέλει να είμαι τόσο «κορίτσι» μερικές φορές αλλά κάθε βράδυ που είμαστε οι δύο μας και ετοιμάζεται να κοιμηθεί, ξαπλώνουμε μαζί, ακούω ότι θέλει να μου πει, λέμε τα νέα μας στο σκοτάδι (φέγγει μόνο το φωτάκι δωματίου), κάνουμε σχέδια και πάντα μα πάντα θέλει να του λέω πως: «έκλαιγες, σε φίλησα στο στόμα και σταμάτησες να κλαίς, άνοιξες τα μάτια σου και με κοίταγες»

Συγνώμη αν σας κούρασα με την μεγάλη μου ιστορία. Το μόνο που έχω να συμβουλεύσω τις νέες μητέρες είναι να απολαύσουν την βρεφική ηλικία των παιδιών, είναι πολλή η κούραση δεν λέω αλλά κρατά λίγο μα τόσο λίγο. Σας βεβαιώνω όμως ότι μετά αρχίζει η ουσιαστική σχέση μάνας και παιδιού. Απολαύστε την, είναι η μόνη ουσιαστική σχέση!!

Μαμά B.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com