Όταν οι γονείς χωρίζουν…

Όταν οι γονείς χωρίζουν…

γράφει η κοινωνική λειτουργός

Βασιλική Καραγιάννη

Το να χωρίσει κανείς μια μέρα από τον άντρα ή γυναίκα που αγάπησε και με τον οποίο έχει αποκτήσει παιδιά, είναι το δυσκολότερο πράγμα. Έτσι οι γονείς που βρίσκονται στα πρόθυρα του διαζυγίου κατακλύζονται από συναισθήματα απογοήτευσης, μοναξιάς, θυμού αλλά και ενοχής για τον πόνο που προκαλούν στον άλλο και επιβάλλουν άθελά τους στα παιδιά.

Το πως να μιλήσει κανείς για το διαζύγιο στα παιδιά είναι μία από τις μεγαλύτερες και αρχικές δυσκολίες των γονέων. Σε μια πρώτη φάση, είναι αναγκαίο να ενημερώνονται τα παιδιά για το διαζύγιο από πάρα πολύ νωρίς, με απλά και κατανοητά για την ηλικία τους λόγια.

Επίσης, είναι ιδιαίτερα σημαντικό οι γονείς να μην δημιουργήσουν στο παιδί ενοχές. Πρέπει οι ίδιοι να του εξηγήσουν τη νέα κατάσταση, να το διαβεβαιώσουν ότι το αγαπούν και ότι δεν αλλάζει η σχέση μαζί του. Το παιδί οφείλει να γνωρίζει ότι παρόλο που οι γονείς του δε νιώθουν την ανάγκη να έχουν μια κοινή ζωή ως ζευγάρι, παραμένουν πάντοτε οι δύο γονείς του που θα το φροντίζουν και θα το αγαπούν για πάντα.

Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας (βρέφη και παιδιά έως έξι ετών) και τα παιδιά που διανύουν το πρώτο στάδιο της εφηβείας (10 έως 14 ετών) αναφέρονται ως οι πιο ευάλωτες ομάδες.

Τα μωρά και τα μικρά παιδιά είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στις εντάσεις και στις διαφωνίες γύρω τους. Αρχίζουν να μιμούνται τις εκφράσεις του προσώπου των ενηλίκων από την ηλικία των δύο μηνών. Εάν η μητέρα έχει κατάθλιψη, το μωρό που θηλάζει θα το καταλάβει και θα τραβήξει το βλέμμα από πάνω της. Ή εάν το μωρό αντιληφθεί πραγματικό θυμό μεταξύ των γονέων του, θα δυσφορήσει, θα κλάψει και θα δείξει το άγχος του. Μπορεί ακόμη, να μη δέχεται το στήθος ή το μπιμπερό, να μην κοιμάται και να μην αφήνει να το παρηγορήσουνε.

Το μεγαλύτερο παιδάκι ενδέχεται να κλειστεί στον εαυτό του, να κουνιέται πέρα δώθε, να χτυπά το κεφάλι του ή να γραπώνεται από το πόδι της μητέρας.

Στην ηλικία των έξι ετών, τα παιδιά υποφέρουν περισσότερο από τα μεγαλύτερα, γιατί δεν έχουν τρόπους να παρηγορηθούν. Έτσι, παρατηρείται τα παιδιά αυτής της ηλικίας να  αναπτύσσουν αυξημένη δυστροπία ή επιθετικότητα στο σχολείο. Η δυστυχία τους μεγαλώνει από το γεγονός ότι πιστεύουν πως αυτά ευθύνονται για το διαζύγιο και αυτό γιατί δεν είναι ακόμα ικανά να κατανοήσουν τις αιτίες. Έτσι είναι πιο εύκολο γι’ αυτά να κατηγορήσουν τον εαυτό τους παρά να πιστέψουν ότι για τη δυστυχία τους φταίνε οι γονείς.

Από την άλλη πλευρά, οι αντιδράσεις ενός νεαρού εφήβου την ώρα που του ανακοινώνεται το διαζύγιο ποικίλλουν. Μπορεί να αντιδράσει με απόλυτο πανικό ή με απόλυτη αδιαφορία. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το νέο θα τον ταράξει.

Έπειτα από το δύσκολο βήμα της ανακοίνωσης του διαζυγίου,  οι γονείς οφείλουν  βοηθήσουν τα παιδιά τους να προσαρμοστούν στη νέα καθημερινότητα. Δεν πρέπει να ξεχνούν ότι ανεξάρτητα από τους λόγους που οδηγήθηκαν στο χωρισμό,  εξακολουθούν να είναι γονείς και οφείλουν να ασχοληθούν και να αντιληφθούν σωστά και έγκαιρα, επιθυμίες και ανάγκες του παιδιού για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στους ρόλους τους.

Και οι δύο θα πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή του παιδιού.