Πού πας αγόρι μου;
Τι να κάνω; Να περικυκλώσω ένα χώρο στο σαλόνι με κάγκελα; Άλλη λύση δεν βρίσκω. Έχει ένα μήνα που το μικρό σκουληκο-βαρελάκι που έχω για παιδί αλωνίζει όλο το σπίτι. Το σαλόνι πλέον δεν του είναι αρκετό. Αρχίζω και φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα γυρίσω το βλέμμα μου και δεν θα τον δω και θα τον βρω λίγο αργότερα να έχει σκαρφαλώσει, ξέρω γω..; Στο πλυντήριο; Γιατί δεν είναι μόνο το ότι σέρνεται, μπουσουλάει, γλιστράει, στριφογυρίζει και πάει, είναι ότι έχει αρχίσει και ψευτοσκαρφαλώνει, κρατιέται και ανασηκώνεται.
Σκαλώνει στις γωνίες, διπλώνει με το κάτω μέρος του σώματος στον έναν τοίχο και το πάνω στον άλλον, μπερδεύεται, δεν ξέρει τι να κάνει, πατάει μια στριγκλιά που νομίζεις ότι έφαγε κάτι επικίνδυνο ή μάγκωσε κάπου τα δάχτυλά του, αλλά όχι… Είναι η στριγκλιά της εσωτερικής δύναμης, αυτής που αναβλύζει μέσα από τα βάθη της ψυχής του και δινει ώθηση να ξεκολλήσει από τη γωνία και να συνεχίσει.
Χαλιά ακόμα δεν ξεστρωσαμε, αλλά δεν πάει άλλο. Πρέπει να γίνει και αυτό. Και τότε θα έχω το μικρό ξεσκονόπανο, εεεεε, παιδι μου, να τσουλαει πάνω στη μαρμαρίνη χαρούμενο και κεφάτο. Και αν κοπανήσει το κεφάλι του; Παραδόξως ακόμα δεν του έχει συμβεί. Ακόμα.
Η αλήθεια είναι ότι τα δυο μου παιδιά είναι εντελώς διαφορετικά στο θέμα κίνηση. Η Αθηνά το πήγε αργά το θέμα, αυτός εδώ δεν κρατιέται (των άκρων είμαστε). Και έτσι κάθομαι και σκέφτομαι, λες και είμαι εντελώς παντελώς πρωτάρα μαμά, πώς στο καλό να διαχειριστώ το θέμα σκουλήκι έρπεται και μετά μετατρέπεται σε μαϊμούδι που σκαρφαλώνει.
Αφού να φανταστείτε, για αυτό έβαλα φρένο στη δίαιτα, γιατί το νιώθω πως πρέπει να μαζέψω θερμίδες και ενέργεια να έχω να καίω (τι άλλη δικαιολογία θα βρω, θεέ των μπικίνι;)
Εως και η αλλαγή πάνας έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Είναι ικανός να τον αλλάζω π.χ. στο κρεβάτι, να δει κάτι στο κομοδίνο και να θέλει σώνει και ντε να συρθεί μέχρι εκεί να το πάρει, αφήνοντας εμένα να φωνάζω και να ιδρώνω μπας και καταφέρω να του τη φορέσω ίσια και να κολλήσω τα αυτοκόλλητα.
Μόνο στον ύπνο και στον μάρσιπο είναι ήρεμος ο γλυκός μου. Και στο καρότσι, μέχρι βέβαια να βαρεθεί.
Μου αρέσει που ζω πρωτόγνωρες εμπειρίες και ας είναι το δεύτερο παιδί. Όλα είναι τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά ταυτόχρονα.
Πείτε μου όλες εσείς με τα παιδιά κομάντο: τι να τον κάνω; Να ασφαλίσω όλο το σπίτι, να τον αφήσω να μου γυαλίζει το πάτωμα και να προσεύχομαι μην φάει κανένα παραπεσμένο κέρμα και δεν τον πάρω χαμπάρι; (γιατί το έχουμε και αυτό, θέλει να τα πιάσει όλα. Όταν λέμε όλα, εννοούμε μέχρι και ένα μικρό κόκκο σκόνης)
Αφήστε που έχουμε και το άλλο: παίρνει τα παιχνίδια της Αθηνάς. Και είπαμε, καλό χρυσό το Αθηνάκι, αλλά μην το κάνεις να χάσει την ψυχραιμία του. Ξέρεις, κύριε, τι κόπο κάναμε για να αποκτήσουμε τη Hello Kitty για να έρθεις εσύ να μου τη σαλιώσεις; Την πιάνουν και αυτήν τα διαόλια της λοιπόν και κατεβάζει υπέροχες ιδέες τύπου «Έλα αδερφέ μου να παίξουμε με τα κέρματα» Καλά διαβάσατε, με τα κέρματα. Ευτυχώς το μάτι της μάνας είναι αετίσιο και με τη μία μάζεψε τα φονικά -για ένα μωρό- όπλα. Και η Αθηνά το έπαιζε μετά αθώα περιστερά «μα εγώ είχα καλή πρόθεση» με χαμηλωμένο βλέμμα.
Ωραία περνάμε βέβαια. Το σαλόνι μοιάζει με λούνα παρκ που το έχουν βομβαρδίσει, αλλά δεν βαριέσαι. Τουλάχιστον ζούμε μέσα στο χρώμα και τη χαρά. Και την τρομάρα καμιά φορά, γιατί όταν κοιμούνται όλο και κάποιο Fisher Price μένει αναμένω και αρχίζει το τραγούδι και παθαίνουμε με τον Μάνο ένα ψιλοχοντροσοκ.
Τελικά τι να τον κάνω; Τι πρέπει να προσέχω; ΒΟΗΘΗΣΤΕ!
ΓΕΙΑ ΣΑς ΕΧΩ ΕΝΑ ΖΟΡΙΚΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΕΝΑΙ 20 ΜΗΝΩΝ ΤΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΕΙ ΤΟ ΧΩΡΟ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΚΑΘΙΣΤΙΚΟ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΚΛΕΙΣΕΙ ΜΕ ΕΝΑ ΓΩΝΙΑΚΟ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ .ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ.ΕΧΕΙ ΑΡΚΕΤΟ ΧΩΡΟ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΒΕΒΑΙΑ.ΑΛΛΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΣΠΙΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ ΓΙΑ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΑΛΛΑ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΔΙΑΦΩΝΕΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΑΛΛΟΝ 1 ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ?
Εμενα την ''εβρισκε'' κατω απο τις καρεκλες! πηγαινε και χωνοταν απο κατω.. αμαν εκανα να τη βγαλω καθε φορα.. μπουσουλουσε και βαρουσε η δικια μου τη κεφαλα της παντου! σε ποδια απο επιπλα σε τοιους στο πατωμα.. την ειχα καταβρει με το παρκο ομως.. στην αρχη εκλεγε αλλα μετα εμενε 1 ωριτσα εκει να παιξει χωρις να εχω το μυαλο μου τι αλλο κακο θα συμβει τωρα και νακανω ηρεμη 2 δουλιτσες..
Μάνα μην ανησυχείς!Εγώ την δικιά μου τη σουσού την αφήνω να κορδοκυλιέται σε όοοοοοοοολο το σπίτι.Το νού σου μόνο μην σπάσει κανένα κεφάλι.Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι θα μου πείς.Αφού ο πιτσιρίκος βγήκε δραστήριος άσε τον να εκτονωθεί βρε αδερφέ!Τα φιλιά κου και κουράγιο!
Ετσι ήταν κι ο δικός μου μωρό! Δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα για να τα περιορίσεις( και ούτε πρέπει). Απλά πρέπει να είσαι όοοοολη την ώρα από πάνω του. Μόνο λίγο στο πάρκο μπορεί να το αφήνεις σε αυτή τη φάση, αλλά και πάλι να έχεις οπτκή επαφή. Τα χαλιά αφησέ τα ακόμη θα έλεγα, μια χρονιά είναι, μετά θα περπατάει. Επίσης, στρίμωξε το τραπεζάκι του σαλονιού όπως μπορείς, φρόντισε γενικά να μην υπάρχουν εκτεθειμένες γωνίες στο σπίτι. Και Ολίβια, προσοχή μεγάλη. Σε αυτή τη φάση ΠΑΙΡΝΕΙΣ κιλά δεν χάνεις! Ακριβώς επειδή δεν έχεις χρόνο να προγραμματίσεις τα γεύματά σου και αναγκαστικά σαβουροτρώς...Μην πέφτεις στην παγίδα να σταματήσεις τη δίαιτα, τα πας τόσο μα τόσο καλά μέχρι τώρα...
Σκεφτείτε ότι βρίσκετε ένα μπουκαλάκι στο σούπερ μάρκετ που σας αρέσει/δεν το έχετε ξαναδεί κτλ και θέλετε να δείτε τι είναι. Το πιο πιθανό είναι να το ανοίξετε και να το μυρίσετε σωστά; Τα παιδιά λοιπόν όταν αρχίζουν να μπουσουλάνε βλέπουν μικρά, καινούρια πραγματάκια (ή παλιά) με τη διαφορά ότι τώρα μπορούν να τα προσεγγίσουν και να τα πιάσουν και ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουν τι είναι αυτό το νέο πραγματάκι είναι με τη γεύση! Το έχω ξαναδοκιμάσει; Είναι σκληρό, μαλακό, γλυκό, πικρό; κτλ (φαντάζομαι θα λένε στη μωρουδίστικη γλώσσα τους όταν κάνουν μπου, μπα, νανανα και γλύφουν το νέο αντικείμενο)!!!Το πρόβλημα για γονείς και επαγγελματίες δεν είναι τόσο ότι μπορεί να χτυπήσουν σε μια γωνία (λίγη βαζελίνη ή βιτάμ αντε και στην αισχάτη των περιπτώσεων 1 ράμμα κάνουν τη δουλειά!) Το πρόβλημα είναι ότι σε κλάσματα δευτερολέπτο μπορούν να εξαφανίσουν κάτι που βρήκαν στο πάτωμα! Μια λύση είναι, όταν θα πρέπει να κάνετε κάποια δουλειά που σημαίνει ότι δεν θα έχετε το παιδί σε άμεση οπτική επαφή, να το περιορίζετε σε ένα χώρο (πάρκο πχ)μέχρι να τελειώσετε. Βέβαι πρώτα θα πρέπει να βεβαιωθείτε ότι δεν έχει κάτι μικροσκοπικό και 'εξερευνήσιμο' (και άρα φαγώσιμο)και το πάρκο μέσα. όταν τελειώσετε βγάλτε το παιδί και αφήστε το να εξερευνήσει το χώρο (να μπουσουλήσει δηλαδή) αλλά μείνετε σε κοντινή απόστση ούτως ώστε να επέμβετε άμεσα αν βάλει κάτι στο στόμα που μπορεί να προκαλέσει πνιγμό. Βέβαια επειδή μια μικρή απροσεξία ή παράβλεψη μπορεί να στοιχίσει... το καλύτερο θα ήταν να πάρετε μαθήματα καρδιοαναπνευστικής αναζωογωνισης τα οποία είναι 2-3 ώρες, και είναι εξεφτιλιστικά φτηνά αν φανταστεί κανείς ότι σώζουν ζωές!(υγ. δεν κάνω διαφήμιση, δεν έχω καμιά σχέση με τους ανθρώπους που κάνουν αυτά τα σεμινάρια, το έχω παρακολουθήσει 2 φορές λόγω επαγγελματος, και χαίρομαι...γιατι, ίσως αν δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά τώρα! Στα σεμινάρια αυτά δείχνουν, εκτός των άλλων, και πως να συμπεριφερθείτε στην παρούσία του ξένου σώματος στην αεροφόρο οδό τόσο σε μωρά όσο και σε μεγαλύτερα παιδιά και ενήλικες, θα εκπλαγείτε με το πόσα πράγματα μπορείτε να μάθετε σε 2-3 ώρες που μπορεί να βοηθήσουν να σώσετε το δικό σας ή κάποιο άλλο παιδί ή ενήλικα...αχρείαστο να είναι!!! Φιλικά Leniw
Αχ, μου θύμισες τον μεγάλο μου! Έτσι και χειρότερα έκανε αλλά το καλό ήταν ότι δεν μπουσούλαγε, ήθελε να περπατάει κρατώντας ό,τι βρει, οπότε έκλεισα ένα χώρο στην κουζίνα με το πάρκο και τον άφηνα να αλωνίζει και να ανοιγοκλείνει τα ντουλάπια που ήταν και η αγαπημένη του δραστηριότητα. Τα επικίνδυνα τα είχα κλειδώσει κι άφησα αυτό με τα τάπερ. Με τα χαλιά δεν είχα θέμα γιατί όταν περπάτησε ήταν ακόμα χειμώνας, οπότε εκεί δεν μπορώ να βοηθήσω!
θελουμε βιντεο απο τον περιπλανομενο ανα τον κοσμο Αρχελαο! ειναι γλυκας ν τον χαίρεσαι!
Ολίβια έχω "δει" ότι έχεις γατούλες. Έχω κι εγώ ένα σκυλάκι (ελαφρώς τριχωτό) και ακόμα και τώρα που πλέον δεν μπουσουλάει (κοντεύει τα 3) αλλά σέρνεται και κυλιέται στα πατώματα (ιδίως όταν νευριάζει), έχω μια μόνιμη αγωνία για τις τρίχες.. Τι κάνουμε με τις τρίχες? Εμείς σκουπίζουμε κάθε μέρα με πανάκια τύπου σουϊφερ και σφουγγαρίζουμε, αλλά δεν νομίζω ότι αρκεί... Μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, δεν "αισθάνομαι" καθαρό το πάτωμα με ένα swiffering τη μέρα. Αλλά ποιος μπορεί να σκουπίζει ανα μια ώρα!?!?! Ο παιδίατρος μου είπε να μην ανησυχώ καθόλου (να μην αφήνω βέβαια τις τρίχες να γίνονται βουνά), αλλά εγώ ανησυχώ! Any ideas?
Έγραψα: "Έχω κι εγώ ένα σκυλάκι (ελαφρώς τριχωτό) και ακόμα και τώρα που πλέον δεν μπουσουλάει (κοντεύει τα 3) αλλά σέρνεται και κυλιέται στα πατώματα" χαχαχαχ εννοούσα η κόρη μου σέρνεται και κυλιέται στα πατώματα!!! :D (το σκυλούπι το κάνει αυτό έτσι κι αλλιώς)!
Ααχχχχ!Τελικά μάλλον τα αγόρια είναι πιο ριψοκίνδυνα,ε? Εμένα ο μπέμπης 8 μιση μηνών προχτές τον βρήκα χωμένο κάτω από την απλώστρα με τα ρούχα να τα χαιδεύει όοολο ευτυχία!Μέχρι να καταλάβω πού ήταν..έχασα το κόσμο!Η δε μητέρα μου συνέχεια μου λέει"εσύ δεν ήσουν έτσι, δεν κουνιόσουν από τη θέση σου" Τα έχει δει κι αυτή όλα η κακομοίρα! Εγώ δεν έχω βάλει και προστατευτικά ακόμα και έχω πολλά στο σπίτι επικίνδυνα!
Εγω δεν τολμώ να τον αφήσω στο πάτωμα....ζηλεύω το θάρρος σου και νομίζω ότι κανείς πολύ καλα που τον αφήνεις χύμα στο κύμα....αλλιως ξερεις η αλλη λυση ειναι αγκαλια σιγά μην κάτσουν στο βαρετό καρότσι ,μόλις το βλέπει ότι προσγιωνεται σε καρότσι η καρέκλακι αρχίζει την διαμαρτυρία....και είναι μόλις 6μηνων εγω εχω τα κόλλημα τα μου μην εχει μικρόβια, μην εχει κανένα πεσμένο σκουπιδακι(που πάντα εχει λόγω της μικρής που τρώει και ρίχνει και για τα πουλιά....μέσα στο σπιτι χοχοχχοχχο)..... Οτι και να κανείς είμαστε σε φάση που θέλει υπομονή και κουράγιο άσε και τα χάλια και τα παιχνίδια και ότι σε βολεύει όπου σε βολεύει....το σπιτι πλέον το έχουν καταλάβει οι μικροί ταλιμπανεζοι...ξεχνά αυτά που ήξερες .....και ΚΟΥΡΑΓΙΟ
και μεις ακριβως τα ιδια....τα αφηνω ολα προς το παρον οπως ειναι, και περιμενω να δω αν θα κανει τιποτα ριψοκινδυνο....τα χαλια τα μαζεψα γιατι τα ετρωγε...(μπλιαχ) το μονο που με καιει ειναι πως δεν εχω πορτες στην βιβλιοθηκε, και τοοοσα βιβλια εκει περα...μπορει να φαει κανενα στο κεφαλι....βεβαια, εαν δεν παθει δεν θα μαθει....
χαχαχα ετσι ηταν και ο δικος μου κ απλα τον αφηνα να σουλατσαρει οπου ηθελε αλλα ημουν συνεχεια απο πισω του.Αποτελεσμα;ολες οι δουλειες εμεναν πισω,τα περισσοτερα τα εκανα οταν κοιμοταν.Και μετα που περπατησε βεβαια καταλαβαινεις τρεξιμο κ ως τωρα 3 χρονων που ειναι,ειναι πολυ ζωηρος...
Καλως όρισες στο κλαμπ των μαμάδων αγοριών!Ακριβώς τα ίδια και ο δικός μου. Από την ηλικία του Αρχέλαου μέχρι και τώρα που είναι 17 μηνών, δεν σταματάμε στιγμή να είμαστε από πίσω του. Μπορεί σε χρόνο dt να βρεθεί από το δωμάτιο του , στο σαλόνι πανω στον καναπέ και να κουνάει πέρα δώθε τον πίνακα ζωγραφικής. Εγώ μάλλον δεν θα ξεστρώσω τα χαλιά, έχουμε παντού γωνίες προστατευτικές(τι τα ήθελα τα ακριβά έπιπλα?), ασφάλειες στα ντουλάπια, κλειδωμένες πόρτες πάντα και κλειστές μπαλκονόπορτες και μονίμως με ένα swiffer στο χέρι για να μην βρεθεί με κανένα χνούδι στο στόμα!Υπομονή!Τουλάχιστον χάρη στο γιο μου , χωράω στο τζην που φορούσα προ εγκυμοσύνης!!
Τι να σου πω, σε καταλαβαίνω, αλλά λύση δεν έχω! Εγώ που έχω διαόλι αεικίνητο, δεν τον βάζω στο πάτωμα γιατί κάθεται και μετά κάνει κάτι απότομα πεσίματα προς τα πίσω (επίτηδες, του αρέσει να πέφτει προς τα πίσω απότομα κια να αναπηδάει σε στρώματα) και βαράει το κεφάλι του. Ότι κάνει το κάνει στο πάρκο και στο κρεβάτι μας -υπό επιτήρηση βέβαια... εμείς εξάλλου δεν έχουμε όλες τις επιφάνεις καλυμμενες με χαλιά οπότε δε γίνεται. Και άρα δε μπουσουλάει καθόλου. Περιμενω να περπατήσει, -πιστεύω δε θα αργησει πολύ, ήδη στέκεται αμα τον κρατήσεις- και μετά βλέπουμε. Το άλλαγμα δε, άστα να παν! Η μόνη λύση που βρήκα είναι από τον 7ο-8ο μήνα του φοράω κάτι βρακάκια (pampers easy-up) που δε χρειάζονται αυτοκόλλητο, γιατί δε γίνεται να κολλήσω σωστά τις πάνες οταν γυρναει ανασκελα-μπρουμυτα και τουμπαλιν όλη την ωρα, και μετά του φεύγουν τσίσα.
Υ.Γ. εμένα είναι 10 μηνών.
Να πάρεις τατάμι και να του βάλεις. Έχει το jumbo, έχει και το Mothercare και σίγουρα έχουν κι άλλα μαγαζιά! Αυτά του Jumbo βέβαια είναι φτηνά αλλά... Εγώ είχα πάρει μεγάλα από το mothercare (τα οποία ήταν πανάκριβα) αλλά έβγαλαν τα λεφτά τους και δεν το μετάνιωσα ούτε λεπτό! Το δικό μου ήταν 12 μεγάλα κομμάτια παζλ (80Χ80) από αυτό το μαλακό αφρώδες υλικό τα οποία τα έστρωσα αντί χαλιού στο δωμάτιό της. Στη συνέχεια τα μετακίνησα στο σαλόνι (από όπου έβγαλα το coffee table και από τότε δεν το έχω ξαναβάλει) και μου έδωσε η αδελφή μου και τα δικά της (άλλα 12 κομμάτια) και τα έστρωσα στο μπαλκόνι. Επειδή κι εμένα το έκανε αυτό με το πέσιμο πίσω και κάθε φορά πήγαινε η καρδιά μου στην Μαδαγασκάρη, με αυτά υσήχασα. Και eventually το σταμάτησε! Δοκίμασέ τα.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τα δεύτερα ή τέλος πάντων με την "φετινή" φουρνιά (ο νεότερος μπόμπιρας της οικογένειας είναι εννέα μόλις μηνών.....) αλλά πιστεύω πως όόόότι κι αν κάνουμε είναι τέτοιο το πείσμα κι η δύναμή τους που το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τρέχουμε σαν τις τρελές όλη μέρα. Ένα θα σου πω.... σκαρφάλωσε και έπεσε από το πάρκο... τότε κατάλαβα πως δεν θα υπάρξει πιθανότητα περιορισμού.... Όπως είπες είναι και για εμένα πρωτόγνωρα όλα αυτά γιατί ο μεγάλος μου..... Πέραν του οτι όλα τα έκανε πολύ αργότερα -περπάτημα, μπουσούλημα κλπ - δεν έκανε ούτε τα μισά από τα ακροβατικά του μικρού...και μη σου πω ακόμη δεν τα κάνει!!! Οπότε οπλίσου με ψυχραιμια και προετοιμασου ψυχολογικα για τα μπουπ που επονται .... :)
Ποσο, μα ποσο σε καταλαβαινω! Εχουμε ακριβως την ιδια ηλικια αλλα εμενα ειναι κοριτσακι! Παει με τη οπισθεν και δεν αφηνει τιποτα ορθιο! Θελει να πιασει τα παντα και ειδικα αυτα που ειναι μακρια της! Η δε κουνια της εχει μετατραπει σε πεδιο μαχης...το τι κολοτουμπα γινεται εκει μεσα, αλλο πραγμα! Τωρα μαθαμε να αναβουμε το "λαλα" μας και με το κεφαλι, καθως να τραβαμε και να ισοπεδωνουμε την κουνουπιερα! Πραγματικα σκεφτομαι τις ωρες που θα αρχισει να περπαταει...σίφουνας is back!!! Δεν υπαρχει λυση! Τους αφηνουμε να ξεδωσουν, δεν τους περιοριζουμε σε παρκα και φωναζουμε μαμαδες, πεθερες και ολο το σοι για βοηθεια!!! Χαχαχα!
αχαχαχαχαχαχαχα!!!ελιωσα στο γελιο!!!ειναι σα να περιγραφεις το δικο μου σκουλικοβαρελακι την Αλκηστουλα μου.ειναι 7 μηνων αν γυρησω τη πλατη μου σε δευτερολεπτα εχει εξαφανιστει γι αυτο κ τη φωναζουμε χουντινι!Εμεις εχουμε κανει καρουμπαλακια της αρεσει πολυ να δινει σφαλιαρες στο τοιχο το κλατς κλουτς τη τρελενει κ περνει φορα να γευτει το τοιχο κ ΝΤΟΥΠ κουτουλια!ευτυχως οχι δυνατη κ το βουτυρο κανει θαυματα!εχω καλυψει γωνιες κ πριζες με προστατευτικα κ κοιταω μη μου πεσει το παραμικρο χαμω κ το φαει.επειδη ειναι ζωηρα κ εχουν μαθει στην απλα δε γινετε να τα περιορισεις αν το κανεις θα υπαρχουν δραματα μετα!υπομονη λοιπον κ καλο κυνηγι! ΥΓ.αν βρεις κολπο να του αλλαζεις πανα κ να καθετε χωρις να γυριζει σα βιδα πες το μου κ μενα γιατι η δικη μου η κυρια κανει τουμπες μονιμως με το κωλι εξω κ εγω τη κυνηγαω με το παμπερ!
τα χαλιά γιατί να τα βγάλεις? καλύτερα χαλιά και σκούπα κάθε μέρα, παρά να βρεθεί με σπασμένο κεφάλι από κάπου. όσο για την πάνα, εγώ από 7 μηνών της φορούσα τις πάνες - βρακάκια. και ας πήγαινε όπου ήθελε. γιατί να παιδεύεσαι με αυτοκόλλητα? Το μόνο που είχα κλείσει ήταν το μπάνιο. Σεμεδάκια δεν υπήρχαν, τα ντουλάπια όλα με τάπερ, τα υπόλοιπα ψηλά, και ας πήγαινε όπου ήθελε. Εσύ έχεις ακόμα το πάνω χέρι. μη το ξεχνάς!!!
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΩ ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΜΕΧΡΙ Ν ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ.ΤΟ ΒΛΑΣΤΑΡΑΚΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 2,5 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟΝ ΚΥΝΗΓΑΜΕ.ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!!
Ωραία η περιγραφή! Θα βάλεις την Αθηνά να τον προσέχει και θα βρεις την υγειά σου. Εγώ της λέω για πρόσεχέ τον εσύ που ξέρεις, μην κάνει καμιά βλακεία γιατί είναι μωρό και δεν καταλαβαίνει. Εμείς που είμαστε μεγάλες ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Τον καρφώνει στο δευτερόλεπτο, τον τραβάει αν πηγαίνει σε μέρη που δεν πρέπει (λεκάνη τουαλέτας και βάζω το κεφάλι μέσα είναι το αγαπημένο του). Μετά του πατάει και ένα μάθημα και είναι ευτυχισμένη. Αυτός την κοιτάει σαν ηρωίδα. Περνάνε καλά, και κάνω καμιά δουλειά για μερικά λεπτά με την ησυχία μου. Έχει πέσει αρκετές φορές (και στο ίσιωμα θα βρει τρόπο να πέσει), αλλά με έχει σώσει και η μικρή άλλες τόσες με το "κοίτα τι κάνει".
Εγω σ καθε αλλαγη πανας του δινω κ ενα παραμυθι ν κραταει κ ν ξεφυλλίζει αλλιως δεν βαζει πωπω κατω οσο για τ σπιτι απο την μερα που αρχισε ν μπουσουλαει του εκλεισα τ σαλονι κ ειχα βαλει κατω αφρωδη παζλ μ μια κουβερτουλα απο πανω κ ηταν ο χωρος του τωρα που περπαταει του ανοιξα λιγο τ χωρο αλλα κ παλι δεν εχει προσβαση σ τραπεζαρια η κουζινα
Να μην σε ανησυχεί καθόλου!!!Εμένα η κόρη μου είναι 4 και ο γιος μου είναι λίγο παραπάνω από 2,5...είναι διαφορετικά παιδιά και αυτό γιατί το κορίστι είναι πιο ντελικάτο...τα κάνει όλα αργά(τουλάχιστον η κόρη μου έτσι ήταν),το αγόρι είναι πιο ανηήσυχη φύση...να πιάσει,να σκαρφαλώσει,να πηδήξει... Ο γιός μου λοίπον ήταν και είναι σε λίγοτερο βαθμό τώρα,όπως περιγράφεις τον δικό σου...πέρασα από τη φάση να τον αφήνω δίπλα μου και να ψάχνω σε δυτερόλεπτα να δω που έχει τρυπώσει... Φάση είναι και θα περάσει.Τώρα αντιλαμβάνεται την ελευθερία του και την ανεξαρτησία του,ανακαλύπτει ''καινούργιους κόσμους''.Απλά ηρέμησε και απόλαυσέ το όσο μπορείς γιατί αυτές οι στιγμές δεν γυρίζουν πίσω,δυστυχώς,και σε κάθε παιδί είναι διαφορετικές!Όσο κουραστικό και αν είναι,είναι όμως τόσο γλυκό!!! Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!!! Μαμά Ελένη
ΛΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!!! ΕΙΝΑΙ 8 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 2 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΓΥΡΝΑΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ!!!!ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΝ....ΜΕΤΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΑΜΕ!!!!!
Καλώς ήρθες στο κλάμπ των μικρών ταλιμπαν !!Είναι αξιολάτρευτοι αλλά μπορούν να σε εξουθενώσουν σε χρόνο 0!!Μια είναι η λύση!!να περιορίσεις ένα χώρο με κάποιον τρόπο ώστε να μπορείς να τον ελέγχεις!!εγώ είχα διαλέξει την κουζίνα το χαλί ήταν μόνιμο το έδαφος προσεχτικά ελεγμένο και για να μπει οποιοσδήποτε σε αυτό το χώρο (βλέπε μεγάλος αδερφός ) περνούσε από σωματικό έλεγχο για φονικά όπλά και συναφή αντικείμενα!!Να έχεις υπόψην σου ότι αυτή η κατηγορία μικρών εξερευνητών το αργότερο 9-10 μηνών έχουν περπατήσει!!για μετά τους 10 μήνες πληροφορίες σε επόμενο κείμενο!!Φιλιά και να ξέρεις η δίαιτά θα πάει σούπερ με τη βοήθεια του μικρού Αρχέλαου!
Αυτό το "όλα θέλει να τα πιάσει" πόσο με κάνει και γελάω με την μικρή μου...Αφού μια φορά της βάζαμε το ένα παιχνίδι μετά το άλλο μπροστά της και δεν σταμάταγε την κίνηση...Όσο για την αλλαγή πάνας νομίζω θα αρχίσω να την αλλάζω μόνο κοιμισμένη... Πάντως να έχεις στον νου σου ότι ενδέχεται να είναι και στο παιδί, αλλά μεγάλο ρόλο παίζει και το ότι βλέπει την αδερφή του και προσπαθεί να κάνει ότι κι εκείνη. Και η κίνηση είναι το πρώτο που ακολουθούν...
Έτσι ακριβώς και εγώ...ενώ στον μεγάλο δεν είχα σηκώσει τίποτα,στον μικρό τα σήκωσα όλα!!! Μάζεψα ότι ήταν επικίνδυνο να χτυπήσει, να το καταπιεί κλπ... Το σπίτι ήταν σαν να ήμασταν έτοιμοι για μετακόμιση...Έβαλα ασφάλειες σε ότι άνοιγε, κλείδωνα πόρτες... Και φυσικά τα άγρυπνο γερακίσιο μάτι της μάνας πάντα σε εγρήγορση!!! Καλό τρέξιμο!!! Τώρα να δεις για πότε θα γίνεις κορμάρα!
Ακριβώς τα ίδια ζούμε μόνο που εμείς θελουμε να περπατάμε (δεν μπουσουλισαμε καθόλου)δεν αντέχει άλλο η μέση μου...το μόνο που μας βοήθησε στην αλλαγή πάνας είναι να της δίνω ένα καινούργιο πράγμα κάθε φορά να εξερευνήσει..αν δεν πιάσει τότε τραγουδάμε κ κάνει παλαμάκια...Μα καρφιά έχουν στον ποπο τους πια;;;;;ησυχία δεν εχουν...τα μωρουλια μας!!!
καλέ θα ανοίξει την πόρτα κ θα φύγει αχαχαχαχαχ δεν παίζεται ο μικρός!!! πολύ γρήγορα ξεπετάχτηκε! θα περπατήσει κ γρήγορα όπως το βλέπω! εκεί να δεις ολίβια τρέξιμο που θα κάνεις με τον Αρχέλαο! να! η καλύτερη δίαιτα!