Στο στόχαστρο της μητέρας μου
Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω, ξανασβήνω… Μέχρι που έφτασε ο κόμπος στο χτένι…
Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, με τη μαμα μου ποτε δε τα πηγαιναμε καλα… Το λογο ακομα δε μπορω να τον καταλαβω… Θυμαμαι μεχρι και τα 19 μου ειχαμε μονιμα γκρινια μεσα στο σπιτι -οχι οτι τωρα που ειμαι σε δικο μου δεν εξακολουθει να γκρινιαζει, αλλα οχι σε τετοιο σημειο… Παντα κατι εβρισκε να μου πει ακομα και για τη διαφορα ηλικιας για τον αντρα μου, ακομα μου το χτυπαει και συνεχως γερο τον ανεβαζει, γερο τον κατεβαζει…
Ξερω πως δε προκειται ποτε να το αποδεχτει, αλλα τουλαχιστον να κανει ενα συμβιβασμο, οχι για εμενα αλλα για το εγγονακι της… Τον τελευταίο καιρο ομως παραεχει γινει πολυ το κακο… Ας τα παρουμε απο την αρχη…
Μενω εγκυος και αργησα να της το ανακοινωσω γιατι πολυ απλα φοβομουν την αντιδραση της -να ενα κακο που ειχε και εξακολουθει να εχει: το οτι δεν ειναι συζητησιμος ανθρωπος και εγω για αντιδραση και μονο εκανα τα ακριβως αντιθετα απο αυτα που ηθελε. Αφου της το λεω, κατεβαζει κατι μουτρα και εκανε λες και πεθανε κανεις… Στεναχωρεθηκα γιατι τουλαχιστον περιμενα να συμμεριζοταν τη χαρα μου…
Γενναω, η μανα μου παντα διπλα μου, δεν μπορω να πω και σκεφτομουν οτι επιτελους το αποδεχτηκε… Ελα ομως που σε χρονο dt αλλαζει παλι η μανα μου και παλι απο την αρχη οι γκρινιες…
Τον αντρα μου τον εχω αφησει απεξω απο ολο αυτο γιατι δε θελω να ξερει τι σερνει η μανα μου για τον ανθρωπο μου, αν και ειμαι σιγουρη πως το ξερει οτι ολη την ωρα τον προσβαλλει ειτε σε εμενα, ειτε σε αλλους.
Εξακολουθω τα κιλα της εγκυμοσυνης να τα εχω και τωρα τελευταια μεχρι και εχθες το μονο που μου κοπανουσε οση ωρα ημουν στο πατρικο μου ηταν: και πως εισαι ετσι και θα επρεπε να ντρεπεσαι, εγω στη θεση σου θα κλεινομουν μεσα στο σπιτι και αλλα τετοια κουλα… απλα δεν αντεξα και σηκωθηκα και εφυγα γιατι πολυ απλα δεν την αντεχω να μου μιλαει ετσι, οχι μονο για μενα αλλα και για τον αντρα μου..
Ευτυχως για το παιδι μου δεν εχει πει τιποτα, αλλα εχει καταντησει ψυχοφθορο.. Γενικα δεν ειμαι ανθρωπος να τα παιρνω ολα τοις μετρητοις, ποσο μαλλον απο τη μανα μου, αλλα αυτη τη φορα τα πηρα ολα σοβαρα και απλα δεν αντεξα….
Η μαμα Κ.
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν φίλτρο στη σκέψη άρα και στην έκφραση,συναντάς τέτοιους κάθε μέρα. Όταν αυτοί τυγχάνει να είναι οι γονείς σου ,είναι ακόμα πιο δύσκολο να το αποδεχτείς. Νομίζουν οτι ειναι ειλικρινείς αλλα είναι απλά αγενής και ακούγονται "κακιασμενοι ".Έχουν δε άποψη για τα πάντα και ως παναρμοδιοι ασχολούνται με ολα.Δυστυχισμένοι άνθρωποι που προκαλούν δυστυχία και στους γύρω τους. Αν δε μπορεις να γίνεις "αδιάβροχη" στην συμπεριφορά τους,βάλτους Χ και προχώρα παρακάτω.
Να σε νοιαζει μονο ο αντρας σου και το παιδι σου αυτες δε λεγονται μανες αισχος
Τελικά είμαστε πολλές αλλά σκόρπιες! εγώ εφάρμοσα την μέθοδο ό,τι δεν λύνεται κόβεται και ησύχασα! *Υπόσχομαι να σας γράψω την δική μου ιστορία κάποια στιγμή*
Περναω τα ιδια!!! Τελικα δεν ειμαστε και τοσες λιγες με τοσες "τοξικες μανες" οπως λετε!!! Μια απ τα ιδια!! Για καποια χρονια με ειχε παραπεταξει σε σε συγγενεις.Ξαναπαντρευτικε.Εκανε δευτερο παιδι που το μεγαλωσα εγω.(αα και κρατουσα και το σπιτι γιατι αν δεν επλενα τα πιατα ετρωγα ξυλο απο το πατριο μου-απο τα 8 μεχρι 15)!!!και αλλα..αλλα αλλα...!!! ε εφυγα και ησυχασα(αφου μου εσπασε το κεφαλι πριν 3 χρονια)...οποτε μην ελπιζεις!!!! ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!! μαλλον ζηλευει!!!! (και η δικια μου)...αλλα εμενα του την πεφτει κιολας(του αντρα μου)...τεσπα....υπομονη!!!αλλα βασικα επειδη και εγω σε μια μεταβατικη φαση ειμαι μαλλον και προσπαθω να καταλαβω τι γινεται?!!(και οσο το κανω φρικαρω ακομα πιο πολυ)....απλα μαλλον η υπομονη δεν κανει τιποτα....τετοιους ανθρωπους πρεπει να τους κλεινεις την πορτα και να τους βγαζεις εξω....και ειδικα αν ειναι γονεις!!!! ενας παραπανο λογος!!!! Να χαιρεσαι την οικογενεια σου μεσα απο την καρδια μου!!!
Αααααααα βλεπω δεν ειμαι η μονη τελικα που η μανα της ειναι το "αχτι" της αν μπορω να το πω ετσι!!!!!!!! Ποτε δεν με αγαπησε οσο τον αδελφο μου (παντα το εδειχνε ξεκαθαρα!!!!) Ποτε δεν αποδεχθηκε το γεγονος πως δεν ηθελα να σπουδασω κι οταν καποια στιγμη θελησα απλως δεν με αφησε (ενω για τον αδελφο μου αντιρρηση καμια!!!!!) Ποτε δεν αποδεχθηκε τα παραπανισια κιλα μου κι ακομη μου το κοπαναει συνεχως!!!!! Ποτε δεν αποδεχθηκε το οτι εφυγα απ΄το σπιτι στα 25 μου (και δε θα μπορουσε πλεον να με "εξουσιαζει"!!!!) Ποτε δεν της αρεσε η περιοχη που πηραμε σπιτι (κοντα 2 ωρες δρομο απ΄ το πατρικο μου αλλα εγω ηθελα να ξεφυγω!!!!!) Κι εννοειται..... δεν της αρεσει που δεν πηγαινουμε ποτε εκει παρα ερχεται εκεινη να βλεπει το μωρο (που χαλασε τον κοσμο γιατι δεν του δωσαμε το ονομα του πεθερου!!!!!! κουφο ετσι?????) Την αγαπαω..... δε θελω να παθει το παραμικρο..... ξερω πως δεν θα γινει ποτε η μανα που θα ηθελα ουτε εγω ομως υπηρξα η κορη που ισως εκεινη θα ηθελε (καλυτερα κατ΄ εμε!!!!!) Αλλα βρε παιδια.... ακομη παιρνω βαθιες ανασες για να σηκωσω το τηλεφωνο!!!!! Ακομη αποφευγω τα πολλα-πολλα γιατι θελω να προστατεψω τον εαυτο μου απο την (δυστυχως κακοβουλη επι το πλειστον!!!) κριτικη της!!!!! Στην εγκυμοσυνη κοντεψα να παθω προ-εκλαμψια απο την πιεση απο τη μουρμουρα της!!!!! Οι παλιες μου φιλες που φουσκωναμε μαζι το ξερουνε πολυυυ καλα αυτο!!!!! Στο 2ο (οταν ερθει!!!!) θα το τρεναρω οσο με παιρνει να της το πω για τον ιδιο λογο βεβαια!!!!! Και φυσικα..... ποναει η ψυχη μου που ξερω πως ειναι μονη..... ο αδελφος μου εκτος Αθηνων ο μπαμπας μου εχει πεθανει εδω και 10 χρονια.... την προετρεψα καποτε να ξαναφτιαξει τη ζωη της (κακο ειναι???? νεοτατη ειναι ακομη 60αρα!!!!) κοντεψε να με δειρει!!!!! Ξερω ομως πως οτι περνουσε απο το χερι μου το εχω κανει!!!! Εχουμε μιλησει - εχουμε ξαναμιλησει..... δεεεεεεε..... Δεν αλλαζει ο ανθρωπος..... τελος..... Κι εγω πια.... δεν ξανασχολουμαι..... Ο κοσμος μου ειναι το παιδι μου κι ο αντρας μου!!!!! Η οικογενεια που η ιδια χρονια πριν παραλιγο να καταστρεψει!!!!!
Συμφωνώ απόλυτα όμως!!!!! Με παρηγορει το ότι δεν είμαι η μόνη...!!!
Εγώ οταν διαβάζω τέτοιες ιστορίες μαζί με τα σχόλια, νιωθω λίγο καλύτερα γιατί βλέπω ότι και άλλοι ανθρωποι έχουν ζήσει διπλα σε τοξικά άτομα αλλά ευτυχώς δρν έχουν διαβρωθεί. Στον ύπνο μου βλέπω ότι η μσνα μου πεθαινει και νιώθω λύτρωση. Συγχωρέστε με
Μήπως η μαμά σου πάσχει από κάποιο σύνδρομο; Δεν το λέω ειρωνικά ή επικριτικά. Το θέτω ως θέμα γιατί λες πως πάντα ήταν έτσι. Οι άνθρωποι, για παράδειγμα, με διπολική διαταραχή, κάνουν τον βίο αβίωτο στους αγαπημένους τους. Δεν υπάρχει παιδί-ανεξαρτήτως ηλικίας- που να μην αποζητά την αποδοχή των γονιών του. Όταν αυτή η αποδοχή δεν έρχεται, έρχεται η στιγμή που το παιδί καλείται βίαια να γίνει ενήλικας και να αποδεχτεί ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.
Βασικα για το οτι βριζει τον αντρα σου μπροστα σου και μπροστα σε ξενους νομιζω θα επρεπε να εχες κανει κατι....γιατι ειναι ο πατερας του παιδιου σου, και τον αγαπας και σ΄αγαπαει ελπιζω. Γιατι νομιζω οτι αν η μανα του εβριζε εσενα θα ηθελες να την πιασει και να της πει ''προσεχε τα λογια σου για τη γυναικα μου''Δηλαδη θα τα ακουσει αυτα μια μερα και το παιδι σου και τι θα σκεφτει; Ποιο θα ειναι το αντικτυπο;Καποια στιγμη οι ανθρωποι πρεπει να παρουμε μια θεση στη ζωη μας, για το καλο των ανθρωπων που μας αγαπανε....κι αμα εχεις και παιδια, ειναι χρεος σου!
Η έννοια "τοξικοί γονείς" έχει βγει για γονείς σαν τη μητέρα σου... άνθρωποι συναισθηματικά ανάπηροι, επικριτικοί, αρνητικοί, με συμπλέγματα ανωτερότητας/κατωτερότητας, ανίκανοι για χαμόγελο... Σ'αυτήν την περίπτωση- όπως θα έκανες με κάθε τι άλλο τοξικό- απομακρύνεις το άτομο αυτό από κοντά σου! Προϋπόθεση για μια ουσιαστική απομάκρυνση είναι η σύγκρουση. Οφείλεις να εξηγήσεις στη μητέρα σου τους λόγους που την απομακρύνεις, να βγάλεις από μέσα σου την πίκρα που σ'έχει φορτώσει ώστε να αποφύγεις τη "μόλυσνη"! Το ξέρω ότι δεν έιναι εύκολο...αλλά είναι απαραίτητο... Καλή δύναμη
Μια και αναφέρθηκε η έννοια "τοξικοί γονείς" υπάρχει και το ομότιτλο βιβλίο... Μήπως πρέπει να το αγοράσουμε τελικά?
Καλή ιδέα...όχι μόνο για τη διάγνωση και αντιμετώπιση τους αλλά να μην γίνουμε κι εμείς έτσι! Γιατί η τοξικότητα είναι κάτι που δεν νιώθεις ο ίδιος! Είμαι μία παραμορφωμένη αίσθηση αγάπης κι ενδιαφέροντος!!! Η κουβέντα "το λέω για το καλό σου" νομίζω ότι είναι γνωστή στις περισσότερες από μας!!!
Πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό... Για την κατάσταση βέβαια την δική μου ευθύνομαι κι εγώ που είμαι σαν χαρακτήρας πολύ ευαίσθητος και τα δέχομαι όλα. Και το κακό είναι ότι τα κρατάω όλα μέσα μου. Από τότε που ήμουν στην αρχή της εφηβείας με έλεγαν με παρατσούκλια γιατί είχα πάρει κιλά (όχι οι ξένοι, οι γονείς μου) κι ακόμη μέχρι σήμερα (πάνω από 10 χρόνια μετά) ενώ δεν έχω πρόβλημα με τα κιλά μου πλέον δεν μπορώ να φορέσω πολλά ρούχα γιατί νιώθω απαίσια με το σώμα μου. Ένα μπράβο που να το εννοεί και να μην το λέει για τα μάτια του κόσμου δεν έχω ακούσει. Άσε τις τύψεις που προσπαθεί να μου δημιουργήσει για όλα...
η προηγουμενη γεννια γονιων (οι γονεις μας) εζησαν και μεγαλωσαν διαφορετικα απο εμας. Δεν πιστευω οτι η μητερα σου δεν σε αγαπαει. Πιστευω απλα οτι εχει τον τροπο της (ασχημος ναι μεν) να προσπαθει να σου εκφρασει αυτα που νιωθει. Και εμενα η μαμα μου, μου λεει ασχημα για τα κιλα μου, (παντα ημουν αφρατουλα) αλλα πιστευω οτι δεν στο λεει απλα για να σου την πει...αλλά για να προσεξεις τον εαυτο σου. Και εμενα επαθε σοκ οταν της ειπα οτι ειμαι εγκυος και θα παντρευτω, δεν μπορουσε να το χωνεψει και φαινοταν πιο πολυ στεναχωρημενη παρά χαρουμενη..(επειδη ήμουν 23χρ) αλλά σιγά σιγα το αποδεχτηκε. Μην νευριαζεις μαζι της. Ολοι οι ανθρωποι εχουν τον τροπο τους να εκφραζουν τα συναισθηματα τους...της μαμας σου απλως ειναι λιγο πιο "επιθετικος". Κανε υπομονη, και καποια στιγμη μιλα της ανοιχτα..."δεν αντεχω ουτε τις μπιχτες σου, πες της, ουτε τα υπονοουμενα σου για εμενα και την οικογενεια μου, αν μας αποδεχτεις θα ερχομαστε, αν οχι ελα εσυ οποτε το χωνεψεις". Ελπιζω ολα να πανε καλα....!
Νόμιζα πως μονο η δική μου "μαμα" ήταν έτσι.. Εγω εχω να μιλησω μαζι της 6 ολοκληρη χρονια και φαντασου πως ειμαι μονο 26 χρονων!!! Το ιδιο και η αδερφη μου!!! Μην στεναχωριεσαι δεν εισαι η μονη που ζει τετοιες καταστασεις υπαρχουν και χειροτερα. Τον λογο βεβαια ακομα προσπαθω να τον μαθω,απο την μια λεω ζηλεια απο την αλλη δεν μπορω να σκεφτω πως αν καποτε με αξιωσει ο θεος να γινω μητερα πως θα ζηλευω τα παιδακια μου,τα σπλαχνα μου.. Αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου!!! Υπομονη!!!!!!!
Κάνε ότι μπορείς για να μην στενοχωριέσαι. Κοίτα την οικογένεια σου και κράτα απόσταση. Δεν πρόκειται να αλλαξει την συμπεριφορά της... εσύ όμως μπορείς... γιατί είσαι νεα μανούλα. Μπορείς να επιβιώσεις χωρίς συναισθηματική υποστήριξη απ την μάνα σου αν είσαι καλά με τον άντρα σου και το παιδί σου. Η κακή σχέση που είχες μαζί της δεν αλλαζει ξαφνικά. Είναι χαρακτηριστικό της τοξικής μαμάς. Είμαι παθούσα και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Καλή δύναμη.
Αχ πόσο σε καταλαβαίνω... Σα να βλέπω τον εαυτό μου να τα γράφει αυτά... Οι μανάδες μας δεν πρόκειται να αλλάξουν δυστυχώς... Αυτό που πρέπει να κάνεις/κάνουμε είναι να γίνουμε πιο σκληρές και να μην δίνουμε τόση σημασία σ'αυτά που μας λένε. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο, μη νομίζεις, τα γράφω για να τα διαβάζω κι εγώ και να αρχίσω να τα εφαρμόζω. Εσύ φρόντισε να μην κάνεις τα ίδια λάθη, να γίνεις η μητέρα που θα ήθελες να είναι η δική σου και να χαρείς τη ζωή σου με τον άντρα σου και το παιδάκι σας! :*
Αχ ναι αυτο το φοβαμαι κι εγω,δεν θελω ποτε να κανω στα παιδακια μου οτι και η δικη μου μητερα σε εμενα και την αδερφη μου!!
Επειδή ακριβώς τα έχεις περάσει νομίζω ότι δεν θα κάνεις τα ίδια στα παιδιά σου, όσο δύσκολο κι αν είναι αφού αυτά τα πρότυπα είχαμε μεγαλώντας. Ακόμη κι αν μερικές φορές μπορεί να ξεφύγεις θα το καταλαβαίνεις μόνη σου πιστεύω.
καλά, η μάνα σου δε θα αλλάξει... τουλάχιστον η πεθερά σου σ' αγαπάει μπας κι αναπληρωθεί το κενό της έλλειψης υποστήριξης;
Αχ, κάποιες μάνες είναι φοβερές...Δεν μπορούν να προσφέρουν στήριξη, να δείξουν κστανόηση, να βρίσκονται δίπλα σου με θετική ενέργεια... Μην περιμένεις πια να αλλάξει! Τη μάνα που θα ήθελες να έχεις, δεν θα την έχεις....Γίνε εσυ η μάνα που θα ήθελες για το δικο σου παιδι!!!! Κράτα αποστάσεις για να μην συγχύζεσαι! Εννοείται ότι αν καταφερνατε να συζητησετε μεταξύ σας και να καταλάβει λίγο πώς νιώθεις...θα ήταν ανακουφιστικο για εσένα... Αλλα όσο πιο γρήγορα αποδεχτεις ότι η μητέρα σου για κάποιον λόγο (πώς μεγάλωσε η ίδια, με τι γονείς, τι εμπειρίες ζωής είχε κτλ) αρνείται η δεν μπορει να σε στηρίξει συναισθηματικά, τόσο πιο ευκολα θα συνεχίσεις τη ζωη σου....!