Θηλάζοντας το προωράκι μου

Γεια σας αγαπημένες μανούλες! Είναι η δεύτερη φορά που γράφω στο «είμαι μαμά» και πραγματικά είναι πολύ όμορφο να μοιράζεσαι πράγματα με άλλες μανούλες. Έχω ένα αγοράκι έξι μηνών και θα ήθελα να μιλήσω για την δική μου ιστορία θηλασμού. Ίσως μέσα από την ιστορία μου βοηθήσω άλλες μανούλες να μην κάνουν τα ίδια λάθη με εμένα και ίσως σε άλλες μπορέσω να δώσω κουράγιο.

Ο μπέμπης μου γεννήθηκε πρόωρος με βάρος 2300 και μπήκε θερμοκοιτίδα. Εννοείται πως δεν τον θήλασα μιας και ήταν στην θερμοκοιτίδα. Την δεύτερη μέρα που ήμουν στον νοσοκομείο ήρθε η μαία με το θήλαστρο, μου έδειξε πως να το χρησιμοποιώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να ενεργοποιήσουμε τους μαστούς. Έτσι και έκανα όλες αυτές τις μέρες στο νοσοκομείο. Όταν κάποια στιγμή μάζεψα λίγο γάλα, θυμάμαι πως είχα φωνάξει τη νοσοκόμα για να πάρει το θήλαστρο και της έδειξα  το γάλα πιστεύοντας πως θα το πετάξει γιατί ήταν λίγο. Όταν τη ρώτησα τι θα το κάνει, μου είπε πως θα το πάνε κατευθείαν στο μωρό και πως δεν έχει σημασία που είναι λίγο, τίποτα δεν πετιέται. Αυτή την κουβέντα τη κράτησα και δεν την ξέχασα ποτέ.

Βγήκα από το νοσοκομείο και μετά από λίγες μέρες και το μωράκι μου πήγε στα απλά κουνάκια της μονάδας. Το πρόβλημα πια ήταν το βάρος του, έχανε συνέχεια και έπρεπε να σταθεροποιηθεί για να μπορέσουμε να τον πάρουμε σπίτι. Εγώ από την άλλη στο σπίτι παρέα με το θήλαστρο να βγάζω γάλα και να πηγαίνω στο νοσοκομείο τέσσερις φορές τη μέρα. Δύο φορές στο επισκεπτήριο που ήταν για τους γονείς και δύο φορές στο επισκεπτήριο που ήταν μόνο για τις μανούλες που ήθελαν να ταΐσουν τα μωράκια τους. Μέχρι τότε δεν είχα θηλάσει το μωρό είχε φτάσει τα 2150 και έπρεπε να πίνει με το μπιμπερό ώστε να ελέγχεται η ποσότητα.

Έφτασε και η μέρα που ο νεογνολόγος μου έδωσε το πράσινο φώς να αρχίσω να θηλάζω. Μου έφεραν το παιδί, το έβαλα στο στήθος και όλα πήραν το δρόμο τους, μόνο που κοιμήθηκε γρήγορα κάτι όμως που έκανε και στο μπιμπερό γιατί ήταν πολύ αδύναμος. Μετά από λίγο με πλησίασε μια νοσοκόμα η οποία με ρώτησε πόση ώρα έχω το παιδί στο στήθος και έπειτα μου άρχισε ένα κήρυγμα πως δεν έπρεπε να τον αφήσω τόση ώρα και να κοιμηθεί, πως έχασε το γεύμα του και ένα σωρό άλλα. Με πολλή ψυχραιμία της απάντησα πως είναι η πρώτη φορά που θηλάζω και πως εκείνη είναι εκεί για να με βοηθήσει και να με καθοδηγήσει. Ύστερα της ζήτησα να μου φέρουν και γάλα στο παιδί γιατί στην σκέψη και μόνο πως μπορεί να είναι νηστικός μου κόβονταν τα πόδια, έπρεπε επιτέλους να πάρει βάρος. Η απάντηση της ήταν πως δεν έχει νόημα και ότι σε λίγο πλησιάζει το επόμενο γεύμα. Από καμία άλλη κοπέλα δεν είχα παράπονο, μόνο εκείνη ήταν η στριμμένη και είχα την ατυχία να κάνω την πρώτη απόπειρα θηλασμού στην βάρδιά της.

Όταν πήραμε τελικά εξιτήριο ο μπέμπης ήταν 2180. Η νεογνολόγος μου είπε να μην τον θηλάσω μέχρι να πάει 2700. θα του έδινα το γάλα μου με μπιμπερό και αν δεν έφτανε θα του έδινα ξένο. Όταν θα έφτανε στα κιλά που πρέπει θα ξεκινούσαμε κανονικά θηλασμό. Γιατρός δεν είμαι αλλά αυτό που μου είπε δεν μου φάνηκε παράλογο. Δεν είχε σημασία τι ήθελα εγώ σημασία είχε η υγεία του και αν έπρεπε να μην τον κουράζουμε και να ελέγχουμε πόσο τρώει μπιμπερό και πάλι μπιμπερό, και για ‘μένα θήλαστρο και πάλι θήλαστρο.

Στο σπίτι όμως όλα έμοιαζαν δύσκολα. Ένα μικρό μωρό που τρόμαζα μέχρι και να το πιάσω μια σταλίτσα που ήταν, το γεύμα του που έπαιρνε τουλάχιστον μια ώρα μιας και έτρωγε πολύ δύσκολα και μόλις τελείωνα ξαφνικά έβλεπα πως σχεδόν είχε φτάσει η ώρα για το επόμενο γεύμα. Ξαφνικά ο χρόνος είχε εξαφανιστεί, το θήλαστρο θέλει και αυτό το χρόνο του, πολύ άγχος. Μέσα σε δύο μέρες το γάλα έβγαινε με το σταγονόμετρο 20ml με τα χίλια ζόρια και από τα δυο στήθη. Μαράζι για το γάλα που πια δεν είχα. Κλάμα στη σκέψη ότι πριν μια βδομάδα έτρεχα να βγάλω γάλα γιατί νόμιζα πως θα σκάσω και τώρα μάταια προσπαθούσα να βγάλω έστω και λίγο.

Διάβαζα στο internet ένα σωρό άρθρα για το πόσο καλός είναι ο θηλασμός για το παιδί και γέμιζα τύψεις που κάθε μέρα έτρωγε όλο και πιο πολύ ξένο. Διάβαζα ιστορίες θηλασμού άλλων γυναικών που στο τέλος τα κατάφεραν έπαιρνα λίγο κουράγιο και μόλις έβλεπα το σχεδόν ανύπαρκτο γάλα  μου με έπαιρνε πάλι από κάτω. Κλάμα και πάλι κλάμα σχεδόν όλη μέρα. Ένιωθα ανίκανη που δεν μπορούσα να προσφέρω στο μωρό μου κάτι που θεωρούσα τόσο δεδομένο όσο το μητρικό γάλα. Μιλούσα με άλλες μητέρες και η πρώτη ερώτηση που έκανα ήταν αν θηλάζουν,  και όταν άκουγα το ναι πίκρα με έπιανε που πάσχιζα όλη μέρα να βγάλω 50ml ώστε να μπορέσει να φάει έστω ένα γεύμα από εμένα.

Όταν μέσα στην εβδομάδα ήρθε η παιδίατρος να τον δει, μου είπε να αρχίσω να τον βάζω στο στήθος γιατί στο τέλος θα μου κοβόταν εντελώς το γάλα και ας μην είχε φτάσει 2700 όπως μου είχαν πει στο νοσοκομείο. Δεν έδειξε να την προβληματίζει αυτό. Έτσι και έκανα. Με την ψυχολογία μου κουρέλι άρχισα να τον βάζω στο στήθος και ύστερα να του δίνω συμπλήρωμα. Μετά από λίγες εβδομάδες άρχισα να έχω πολύ περισσότερο γάλα και ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Δεν μπόρεσα ποτέ να θηλάσω αποκλειστικά όπως ήθελα αλλά ήμουν πια ικανοποιημένη που μπορούσε έστω και κάποια γεύματα να χορταίνει μόνο με το δικό μου γάλα.

 Θυμόμουν πάντα την κουβέντα της νοσοκόμας και δεν πετούσα το γάλα ακόμα και αν έπρεπε να του δώσω μόνο 20ml δικό μου. Το θεωρούσα πολύτιμο και ξέρω ότι είναι. Στους 4 μήνες σταματήσαμε το θηλασμό με πολλές τύψεις αλλά τον τελευταίο καιρό είχα πάρει πάλι την κάτω βόλτα και το γάλα όλο και λιγόστευε. Ο μικρός εκνευριζόταν πολύ με αυτές τις εναλλαγές πεινούσε, δεν του έφτανε το γάλα και μέχρι να του δώσω μπιμπερό έκλαιγε ασταμάτητα και τις πιο πολλές φορές δεν έτρωγε με τόσο εκνευρισμό.

Την περίοδο του θηλασμού είχα πολύ άσχημη ψυχολογία γιατί δεν κατάφερα να δώσω στο παιδί μου αυτό που ήθελα με όλη μου την καρδιά και πραγματικά, το μυαλό μου είχε κολλήσει με αποτέλεσμα να νιώθω μειονεκτικά.

Όταν πήρα την απόφαση να σταματήσω παράλληλα με τις τύψεις, ένιωσα και λύτρωση. Ακόμα με πονάει που δεν τα κατάφερα αλλά θεωρώ πως τουλάχιστον το προσπάθησα. Πριν γίνω μαμά δεν με είχε προβληματίσει ποτέ το θέμα του θηλασμού. Για ‘μένα ήταν αυτονόητο πως θα θηλάσω και δεδομένο πως θα έχω γάλα. Για μια ακόμη φορά τίποτα δεν είναι δεδομένο ακόμα και στα πιο απλά αλλά πολύτιμα πράγματα. Το μωράκι μου είναι έξι μηνών και είναι μια χαρά, όπως είπα και στην αρχή ελπίζω να δώσω κουράγιο σε κάποιες μανούλες που δεν τα καταφέρνουν και σε άλλες να προσέξουν να μην κάνουν τα λάθη που ίσως έκανα εγώ.

Μαρία

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com