Πρώτες μέρες στον παιδικό
Σήμερα ξεκινήσαμε παιδικό σταθμό. Η κόρη μου είναι 2 ετών. Επειδή έχω ήδη ένα παιδί στο παιδικό, το γιο μου που είναι 4, νόμιζα ότι ήμουν προετοιμασμένη για το «ΣΟΚ» της αποχώρησης!!!
Όμως τελικά ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ!
Στεναχωρήθηκα, ένιωσα ότι στρεσάρω το παιδί μου πάρα πολύ. Φωνάξαμε τον αδερφό της για να τον δει και να την «ξεγελάσουμε» αλλά τελικά αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να θυμώσει η μικρή με τον αδερφό της και να τον διώχνει και να κλαίει περισσότερο. Ο μεγάλος στεναχωρήθηκε τόσο πολύ από την συμπεριφορά της αδερφής του που είπε στη δασκάλα του ότι δεν ήθελε να ξαναπάει στην αδερφή του.
Έκανα κάτι λάθος; Αναρωτιέμαι αν τελικά όλη αυτή η διαδικασία -αυτό… με το ζόρι ανέβασμα στη τάξη- είναι σωστή τεχνική τελικά και κατά πόσο στρεσάρει τα παιδιά μας;
Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τα παιδιά μας; Να τα κάνει να δουν με «κακό» μάτι στο σχολείο και να τα επηρεάσει στην μετέπειτα πορεία τους;
Δεν ξέρω… αλήθεια έχω μπερδευτεί! Μήπως το αναλύω παραπάνω από ότι πρέπει;
Θα ήθελα τη γνώμη σας!
μαμά Άννα
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εμένα ο μικρός μου θα γίνει 3 τον Σεπτέμβριο,ξεκίνησε τον παιδικό τον Απρίλιο,την πρώτη εβδομάδα έμενα μαζι του ,και γενικώς σταδιακά έγινε η προσαρμογή.Την προηγούμενη Δευτέρα ήταν η πρώτη φορά που μπήκε μόνος του μεσα στην τάξη και με χαιρετούσε.Απο την άρχη μου έλεγε η δασκάλα του,να μην στεαχωριεμαι,και οτι είναι λογικο ολα τα παιδάκια να θέλουν το χρόνο τους,άλλα λιγότερο,άλλα περισσότερο.
Δεν ξέρω...ο γιος μου είναι πια κοντά στα έξι αλλά ακόμη με προβληματίζει το θέμα του πότε πρέπει να ξεκινήσει σχολείο. Τον στείλαμε όταν ήταν δυο αλλά το κλάμα και η στεναχώρια του ήταν τέτοια που αρρώσταινε συνέχεια!Οταν λέω συνέχεια, κυριολεκτώ: από τις 3 Σεπτεμβρίου ως τα Χριστούγεννα είχε πάει σχολείο 18 ημέρες. Ολες τις άλλες ήταν άρρωστος. Θεωρώ ότι ήταν ψυχολογικό κυρίως. Τον σταματήσαμε και έμεινε σπίτι μέχρι τα τέσσερα. Τότε ήταν απολύτως έτοιμος, πήγε με χαρά, αρρώστησε πολύ λιγότερο και κοινωνικοποιήθηκε ομαλότερα. Ισως κάθε οικογένεια να έχει τους δικούς της κανόνες αλλά αυτό με το τρομερό κλάμα και την βεβαιότητα των νηπιαγωγών ότι "θα προσαρμοστεί και θα σταματήσει" με εκνευρίζει ακόμη γιατί κάτι μου λέει ότι αυτή η προσαρμογή για το παιδί σημαίνει ότι αφού δεν μπορεί να κάνει τίποτα αναγκαστικά θα σταματήσει να διαμαρτύρεται...Θεωρώ ότι το φυσιολογικό στην προσαρμογή είναι να δεις μια μιρκή ανασφάλεια στο βλέμμα του, ίσως το χειλάκι του να παίζει, αλλά όχι γοερά κλάματα για ώρες. Μοιάζει απάνθρωπο! Μακάρι να μπορούσαμε να στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο όταν είναι πραγματικά έτοιμα.
Τι να σου πω, η μητερα μου μας εξηγουσε παντα απο πριν αναλυτικα που θα παμε, τι θα κανουμε, τι θα γινει ωστε να μην εχουμε την ανασφαλεια του αγνωστου. Ποτε κανεις μας δεν εκλαψε. Και η ιδια βεβαια παρεμενε πολυ ψυχραιμη και ηρεμη.
Έχει μαλιάσει η γλώσσα μου... Το θέμα είναι ότι δεν έχει πρόβλημα να πάει σχολείο. ίσα ίσα... Σηκώνεται εύκολα και με χαρά που θα πάει σχολείο. Το Θέμα της ξεκινάει όταν βλέπει τη δασκάλα και καταλαβαίνει ότι θα την πάρουν από μένα!!! Αλλά πάλι φυσιολογικό δεν είναι αυτό;
ΕΠΕΙΔΗ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΑΜΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΟΚΟΜΟΣ ΚΑΙ ΕΧΩ ΚΑΠΟΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΜΑ, Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΑΙ ΟΤΙ Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΜΑ. ΚΑΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΩΣΤΕ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΟΝΤΑ ΟΠΟΤΕ ΣΕ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ. ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΚΑΙ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΝΕΙΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ ΟΤΙ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ, ΘΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΑΓΧΟΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΙΩΘΟΥΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΚΙ ΑΥΤΑ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ.
Όλα καλά κι όλα ωραία στη θεωρία!!! Στη πράξη όμως είνα λιγάκι διαφορετικά. Δυστυχώς δεν μπορώ να λείψω από τη δουλειά μου και αναγκαστικά η προσαρμογή της μικρής πρέπει να γίνει πιο γρήγορα. Απλά δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου να είμαι κι εγώ μαζί της. Νομίζω όμως ότι θα τα βγάλει πέρα... σήμερα ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα!!! ;-)
Δοκίμασες να μπεις και εσύ στην τάξη, να παίξετε και οι τρεις μαζί ώστε να εξοικειωθεί με τη δασκάλα??? Μήπως μπλόκαρε επειδή ήταν και άλλα παιδάκια εκεί???
Δεν αφήνουν να μπούνε στην τάξη μαμάδες. Είναι πολιτική τους. Μόνο στο προαύλιο για λίγο μαζί να παίξουμε, να δει το χώρο, να εγκληματιστεί. Κατεβαίνουν και τα άλλα παιδάκια της τάξης της και σε λίγο όλοι μαζί επάνω...
Ο μικρός μου ξεκίνησε το Μάρτιο παιδικό σταθμό που ήταν 2 χρονών και πραγματικά συνεχίζει να είναι ενθουσιασμένος. Προσαρμόστηκε σχετικά εύκολα περνάει ωραία αγαπάει τη δασκάλα του μεγάλη συμπαθεια και πάει και γυρίζει με χαμόγελο. Το πρόβλημα ήταν δικό μου γιατί είχα στενοχωρηθεί που τον αποχωριζόμουν ενώ ήξερα ότι ήταν έτοιμος για παιδικό. Το ξεπέρασα με τον καιρό και ευτυχώς τώρα δεν αισθάνομαι έτσι. Εμείς οι υπερσυναισθηματικές μαμάδες το λέω για μένα μεταφέρουμε στα μικρούλια μας το συναίσθημα μας και αυτά μας μυρίζουν για το πως αισθανόμαστε και φέρονται ανάλογα. Νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου αν είσαι σίγουρη για το παιδικό σταθμό που έχεις διαλέξει. Καθε αρχή και δύσκολη δεν λένε καθε παιδάκι είναι διαφορετικό και θέλει το χρόνο του. Καλή αρχή και καλή προσαρμογή. (διάλεξες και ωραία εποχή χωρίς ιώσεις).
Ευχαριστώ πολύ!!!! ;-)
Ίσως και να είμαι τυχερή αλλά και οι δυο μου κόρες πήγαν στο σχολείο λες και πήγαιναν από πάντα. Το συγκεκριμένο σχολείο όμως έχει μια τακτική. Όταν το παιδάκι ξεκινά σχολείο, η μαμά κατά προτίμηση, θα πρέπει να μείνει τουλάχιστον μια εβδομάδα μαζί του για να κάνει την προσαρμογή. Συγκεκριμένα για την μικρή (2 χρόνων), όπου την θεωρούσα και πιο «δύσκολο» παιδί, την πρώτη μέρα πήγαμε για μισή με μία ώρα όπου μια δασκάλα ασχολήθηκε αποκλειστικά μαζί της, της έδειξε το χώρο, τα παιχνίδια, πήγανε στον κήπο μαζί, παίξανε κλπ. Εγώ δεν έφυγα, πήγα μαζί της στην τάξη, την ώρα που δεν ήταν άλλα παιδάκια και μετά πήγα και κάθισα στο γραφείο της διευθύντριας, όπου ερχόταν κάθε τρεις και λίγο και με έβλεπε. Την επόμενη μέρα κάτσαμε λίγο παραπάνω και ήρθε λίγο σε επαφή με τα παιδάκια. Την επόμενη πήγαμε μαζί, κάθισα λίγο και μόλις ένιωσε ασφαλής της είπα ότι θα πάω να πάρω ψωμί και θα γυρίσω να την πάρω. Δεν αντέδρασε καθόλου και συνέχισε το παιχνίδι της. Έφαγε μεσημεριανό με τα παιδάκια και την πήρα αμέσως μετά. Την επόμενη την πήγα από το πρωί και ήταν τόσο έτοιμη που έκανε σχεδόν όλες τις δραστηριότητες και γύρισε με το σχολικό. Η γκρίνια τις επόμενες ημέρες ήταν μηδαμινή γιατί πήγαινε με τεράστια χαρά και όταν γκρίνιαζε οι δασκάλες της αποσπούσαν αμέσως την προσοχή, οπότε και το ξεχνούσε. Να σημειώσω ότι μιλάμε για ένα αρκετά δύσκολο και γκρινιάρικο παιδί που όμως χάρη στην τακτική του σταθμού προσαρμόστηκε πολύ εύκολα.
κι εγώ έμεινα μαζί της μία ώρα. Δεν βοήθησε. Η δασκάλα προσπαθούσε να την πλησιάσει αλλα η κόρη μου της έλεγε να φύγει μακρυά από αυτην και τη μαμά της!!!!
Δεν ξέρω αν επιτρέπεται αλλά μπορείς να μου πεις ποιος παιδικός σταθμός είναι? Και μένα κάπως έτσι μου είπαν ότι θα γίνει η προσαρμογή αλλά έχω πολύ άγχος γιατί και ο δικός μου είναι πού δύσκολος και κολλημένος επάνω μου...
Στο Βύρωνα είναι. Γενικά δεν έχω παράπονο από στο σταθμό, πάει ήδη ο γιος μου ένα χρόνο εκεί και είμαι ευχαριστημένη. Απλά αυτό το "άρπαγμα" είναι πολύ βάρβαρό ρε γαμότο! Σήμερα ήταν καλύτερα μπορώ να πω. Πάλι έκλαψε όταν την άφησα, άλλα όταν πήγα να την πάρω γέλαγε και τους χαιρετούσε όλους!!!!