Ωχ το μάτι μου!
Να δω τι άλλο όμορφο θα μου συμβεί αυτές τις μέρες. Μετά την κακιασμένη μάνα και τη φάση ακροβάτης, χθες μου συνέβη και το άλλο ωραίο.
Ετοιμαζόμασταν για την απογευματινή (βραδινή) έξοδο στον παιδότοπο. Καθώς πηγαίνουμε προς το αυτοκίνητο και εγώ σπρώχνω το καρότσι, περνάει ένα αεράκι και… ρίχνει κάτι ΜΕΣΑ στο μάτι μου. Σκουπιδάκι, φυλλαράκι, εντομάκι, δεν ξέρω… Το θέμα είναι ότι μπήκε με τέτοια φόρα που ακινητοποίησα το καρότσι και άρχισα να πανικοβάλλομαι. Γιατί πριν χρόνια, στην τριήμερη της πρώτης Λυκείου, μπήκε κάφτρα από τσιγάρο στο μάτι μου (ναι, ναι, καλά διαβάσατε), καθώς οι μισοί και βάλε συμμαθητές κάπνιζαν παντού και ένα αντίστοιχο αεράκι έστειλε ένα πυρακτωμένο κουκιδάκι μέσα στο δικό μου μάτι… Δεν περιγράφω τι πόνο τράβηξα και τι κολλύρια και αλοιφές… Άσε που κυκλοφορούσα σαν τον πειρατή για 5 μέρες!
Με την προηγούμενη κακιά μου εμπειρία λοιπόν, άρχισα να προσπαθώ να βγάλω το σκουπίδι ανοιγοκλείνοντας το μάτι μου και προσπαθώντας να μην το αγγίξω και να μην το τρίψω. Ο Μάνος, η Αθηνά και ο Αρχέλαος με κοιτούσαν, το ίδιο και οι περαστικοί που έβλεπαν μια τρελή να κοπανιέται και να χτυπιέται χωρίς λόγο. Δεν ηρεμούσε το μάτι.
Τι έκανα λοιπόν η θεά μάνα; Στα τυφλά άνοιξα την τσάντα-αλλαξιέρα, έβγαλα το μπιμπερό που είχα βάλει νερό για το μωρό και… άρχισα να ρίχνω νεράκι στο μάτι μου πιέζοντάς το (το μπιμπερό, όχι το μάτι)!
Όχι, κάντε το εικόνα. Ξανθιά σε κεντρικό δρόμο του Παγκρατίου να έχει αναποδογυρίσει μπιμπερό πάνω από το μάτι της και να του ρίχνει νερό.
Βέβαια, αυτό αποδείχτηκε η σοφότερη κίνηση, όπως με ενημέρωσε αργότερα η φαρμακοποιός μας η Χριστίνα. Αφού ηρέμησε λίγο το μάτι (η ενόχληση βέβαια συνέχιζε, όμως κατάλαβα ότι ότι και αν είχε μπει, ειχε πια βγει), έβαλα με τον Μάνο τα παιδιά στο αυτοκίνητο και πήραμε ένα κολλύριο από το φαρμακείο. Με κλειστό μάτι πήγαμε στον παιδότοπο γιατί δεν μπορούσα να χαλάσω το χατήρι της μικρής που το περίμενε τόσες μέρες και είπα ότι αν δω ότι χειροτερεύει, θα πηγαίναμε σε κανένα νοσοκομείο.
Την έβγαλα όλο το βράδυ με γυαλιά ηλίου σαν ψωνάρα τεράστια, όμως αποδείχτηκε επίσης ότι η αποφυγή των φώτων βοηθά ΠΟΛΥ την κατάσταση.
Σήμερα το πρωί είναι καλύτερα, ακόμα το νιώθω περίεργα και ενοχλούμαι όταν ανοιγοκλείνει, όμως ξέρω πως απέφυγα τη σοβαρότερη ζημιά. Ελπίζω μέχρι αύριο να έχει στρώσει τελείως το θέμα, να μπορώ πια να οδηγήσω και να… ζήσω χωρίς δάκρια και γυαλιά ηλίου.
Να θυμάστε πάντως -γιατί μπορεί να συμβεί σε όλους μας γκρρρ… Όταν μπει σκουπιδάκι…
– δεν τρίβουμε το μάτι
– ρίχνουμε φυσιολογικό νερό ή καθαρό νερό (έστω και από το μπιμπερό)
– φοράμε γυαλιά ηλίου αν είμαστε σε έντονο φως (φυσικό ή τεχνητό)
– επικοινωνούμε με οφθαλμίατρο αν δούμε ότι δεν ηρεμεί με τίποτα η κατάσταση, γιατί μπορεί να υπάρξει μόλυνση ή σοβαρότερος τραυματισμός. Ναι! Από ένα τόσο δα μικρό σκουπιδάκι!
Πάει και αυτό… Άλλο;;;
Σοβαρά τώρα, χρειάζεσαι ένα ευχέλαιο ή έστω ένα ξεμάτιασμα (αλλά όχι έτσι όπως το έκανες, χιχι!)
Όλιβ κάνε κανένα ευχέλαιο!!!!
Olivia, εύχομαι να τελείωσε το θέμα και να είσαι καλύτερα! Μπορεί να πάθεις ο,τι πιο κουλο στα καλά καθουμενα.. Οταν η μικρή μου ήταν 7 μηνών μου έχωσε με δυναμη το δάχτυλο της κατα λάθος στο μάτι μου και μου έσκισε τον κερατοειδη!!!! Επαθα χοντρή ζημιά και ταλαιπωρούμαι ακόμα 2 χρόνια μετά, κι απ'οτι φαίνεται πάντα θα έχω θέμα με το μάτι. Αν το κουρασω, η ειναι ξηρη η ατμόσφαιρα, ανοίγει και ποναω τρέλα. 1-2 μερες κλειστο ματι σαν τον πειρατη, στα σκοταδια, με παυσιπονα και υπομονη. Δεν μπορω να δουλεψω, να οδηγησω, να φροντισω το παιδι μου..Είμαι πάντα με τα κολλυρια και τις κρέμες μου και προσέχω. Εχει γίνει τρόπος ζωής, σταγόνα πριν ανοίξει το μάτι το πρωί για να λιπανθει, γελη πριν το κλείσω για να κοιμηθώ για να μείνει ενυδατωμενο το βράδυ. Και κολλυριο ολη μερα πολλες φορες. Χαλάλι...το παιδάκι μου....τι να κάνουμε... Προσέξτε μανουλες, και τα δικα σας ματια αλλα και τα μυτερα φύλλα και τα φοινικακια η την άμμο όταν φυσάει που μπορούν να κάνουν πολυ μεγάλη ζημιά στα ματιά των μικρών μας.
Ναταλί, κι εγώ σχεδόν ομοιοπαθής. Όταν η μικρούλα μου ήταν 22 μηνών έπαθα απόστημα κερατοειδούς. Οι γιατροί με ρωτούσαν αν φορούσα φακούς, αν χτύπησα και πώς και δεν πίστευαν πώς έπαθα τόσο μεγάλο απόστημα χωρίς να το πάρω είδηση. Όταν κάποια στιγμή τους είπα ότι έχω μικρό παιδάκι, μου εξήγησαν ότι ήταν σχεδόν βέβαιο ότι συνέβη από κάποια άτακτη κίνηση της μικρής και ότι υπάρχουν επιστημονικές εργασίες γι' αυτό το είδος των τραυματισμών. Μου πήρε πάνω από ένα μήνα να συνέλθω με κολλύρια ακόμα και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Από τότε προσέχω πολύ και έχω μάθει να αποφεύγω τις κινήσεις της μικρής μου που συνήθως έχουν ως τελικό προορισμό το ντεκολτέ μου αλλά μπορεί να πάρουν και κανένα μάτι στο δρόμο. Προσέχω τα νύχια της να είναι πάντα καλοκομμένα και της τώρα που έχει μεγαλώσει της έχω εξηγήσει ότι τα μάτια της μαμά είναι ευαίσθητα και δεν τα πειράζουμε ούτε την ενοχλούμε όταν τα ενυδατώνει και τα φροντίζει. Ολίβια περαστικά και μακάρι να είναι η τελευταία αναποδιά!
παθούσα και εγώ δύο φορές παρακαλώ! (το δις εξαμαρτείν που λένε...) και τις δύο φορές από παιδικό χεράκι (την 1η γειτονόπουλο, τη 2η η κορούλα μου). Αυτό που με βοήθησε πολύ τη 2η φορά ήταν η τοποθέτηση ενός προστατευτικού φακού στο μάτι (από οφθαλμίατρο εννοείται). Καθώς ανοιγοκλείνει το μάτι "γδέρνει" την πληγή και δεν επουλώνεται γρήγορα και με αυτό τον φακό και η ενόχληση μειώθηκε αλλά η επούλωση ήταν πολύ πιο γρήγορη. περαστικά Όλιβ!