Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής μου!
Είμαι 32 χρονών και είναι η πρώτη φορά που αποφάσισα να δημοσιοποιήσω την δική μου ιστορία, ίσως γιατί τώρα ένιωσα έτοιμη να το κάνω, να συνειδητοποιήσω ακόμη κι εγώ πόσο πολύ ήταν όλο αυτό… το θαύμα της ζωής μου. Το λέω θαύμα γιατί απλά μου συνέβη το θαύμα…
Η ιστορία ξεκινάει με ένα γάμο το 2007 και πολλή αγωνία τα επόμενα χρόνια, αφού η ολοκλήρωση δεν ήθελε να έρθει… Οι εξετάσεις έδειξαν πρόβλημα και η μόνη δίοδος ήταν η εξωσωματική.
Ξεκινήσαμε θετικά, δεν θα ήμασταν και οι πρώτοι. Καταλήξαμε στο κέντρο στον γιατρό, στα φάρμακα, στην μέθοδο και έφτασε η ώρα τον Ιανουάριο του 2011 να ξεκινήσουμε. Ναι… έμαθα να κάνω ενέσεις στον εαυτό μου, στην κοιλιά μου, μόνη μου… θα τα κατάφερνα, ήμουν πεπεισμένη… γιατί όχι, ποιος θα ήταν αυτός που θα μου έλεγε το όχι; Και οι υπέρηχοι μέρα παρά μέρα έδειχναν τα ωάρια 7–>6–>4
Τα χάναμε… Γιατί; Έκανα εγώ κάτι λάθος; Γιατι;
Κόντευε η ημέρα της ωοληψίας κι εγώ δεν θα είχα τίποτα… Ο γιατρός μου είπε ότι ο οργανισμός μου δεν άντεχε την πίεση που του ασκούσαν οι ορμόνες, μου συνέστησε κρεβάτι και ξεκούραση… την ημέρα της ωοληψίας είχα μόνο 2 ωάρια...
«Δεν πειράζει» σκέφτηκα «αν είναι τυχερά, μπορεί!«
Με θετική σκέψη μπήκα στο χειρουργείο για την ωοληψία, καρδιολογικός έλεγχος, χειρουργικό τραπέζι, φώτα, οθόνες, οροί, πεταλούδες, πόνος και το κενό.
Ξύπνησα σε ένα δωμάτιο με άλλες τρεις κοπέλες διαφόρων ηλικιών και εμπειριών, στο παράθυρο φαινόταν το Ιασω, σηκώθηκα γρήγορα-γρήγορα, ντύθηκα, σχεδόν παραπάταγα, κι έτρεξα έξω, το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω, θα τα κατάφερνα όμως το πίστευα… Μου είπαν ότι αν γονιμοποιηθούν, θα με ενημερώσουν για να πάω για την εμβρυομεταφορά.
Δυστυχώς τα γεγονότα έδειχναν το αντίθετο αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω…
Την άλλη μέρα το πρωί χτύπησε το κινητό μου και μια φωνή «Έλα καλή μου, γονιμοποιήθηκαν και τα δύο, σπάνιο αλλά έγινε, θέλεις να έρθεις αύριο να τα μεταφέρουμε;»
Όλα άλλαξαν, θα τα κατάφερνα, είχα λίγα ποσοστά επιτυχίας αλλά γιατί όχι;
Την επομένη ξεκινήσαμε με τον άντρα μου για το Μαρούσι, χιόνιζε θυμάμαι, αλλά τίποτα δεν με σταμάταγε… Η μεταφορά κράτησε 5 λεπτά, ο γιατρός μου είπε ότι το ένα είναι πολύ καλό αλλά το άλλο έχει λίγες πιθανότητες…
«Δεν πειράζει» του είπα «το πιο τσαχπίνικο θέλω«
Θα έπρεπε να κάτσω στο κρεβάτι για 2 εβδομάδες και μετά χοριακή… Για 2 εβδομάδες φάρμακα και ορμόνες φούλ, κοιμόμουν σε 24ωρη βάση και ξεχνούσα τι έφαγα πριν μια ώρα. Στις 2 εβδομάδες γύρισα στη δουλειά, η εξέταση έδειξε το πολυπόθητο… η φωνή μου είπε στο τηλέφωνο «Είσαι πολύ τυχερή καλή μου… άλλες με περισσότερα ποσοστά και δεν τα κατάφεραν«
Αλλά ναι, το ήθελα τόσο πολύ που το σύμπαν κάτι θα έκανε και για εμένα! Τα κατάφερα με την πρώτη ήμουν τόσο τυχερή, ήμουν τόσο χαρούμενη, αλλά δεν φανταζόμουν τι θα επακολουθήσει…
Στον πρώτο υπέρηχο ακούσαμε καρδιά, μια δική μου καρδούλα που χτυπούσε τόσο δυνατά μέσα μου, έδειξε όμως και μια μεγάλη αποκόλληση. Κρεβάτι ξανά πλήρη ακινησία και προγεστερόνη, κατά τ’ άλλα καλά ήρεμα και χαλαρά, πέρασα το Πάσχα μόνη στο σπίτι αλλά τι σημασία είχε αφού το θαυματάκι ήταν εκεί, άρχισε να κινείται, σβούρα σκέτη, να έχει λόξυγκα ξανά και ξανά όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά έστω και ξαπλωτά…
Με το κλείσιμο του τρίτου μήνα οι αποκολλήσεις πήγαιναν καλύτερα αλλά ξεκίνησαν οι εμετοί, περίεργη περίοδος, το βάρος μου δεν αυξανόταν ενώ έτρωγα κανονικά αντίθετα μειωνόταν… (Ξεκίνησα 53 κιλά) Μπήκαμε σε κύκλο εξετάσεων και καταλήξαμε ότι ανέβαζα τόσο πολύ σάκχαρο που θα έκανε κακό στο πλασματάκι μου, η λύση ήταν μια… ινσουλίνη… Μαζί με τις ορμόνες, τα αντιπηκτικά (λόγο ακινησίας) τώρα και ινσουλίνες. Πριν και μετά από κάθε γεύμα μέτρηση με τρύπημα δακτύλου και 2 φορές ίσως και 3 μερικές άλλες ενέσεις ινσουλίνης. Ε και τι έγινε, σκέφτηκα, τώρα που έμαθα να τρυπιέμαι αυτό θα είναι παιχνιδάκι… Βάρος όμως καθόλου, με έτρωγε το σάκχαρο έλεγαν οι γιατροί, ευτυχώς όμως το πλάσμα αναπτυσσόταν κανονικά έπαιρνε βάρος κανονικά…έτρωγε εμένα!!! Δεν πειράζει ήμασταν ένα…
Στον μήνα αυτό όμως άρχισαν να εμφανίζεται και κάτι άλλο πιο σοβαρό… συσπάσεις… Το ανέφερα του γιατρού κι εκείνος το απέκλειε, μου έδινε μαγνήσιο αλλά μπορώ να πω ότι χειροτεύρε τη κατάσταση. Ξεκίνησα ΚΑΙ χαπάκια για τις συσπάσεις. Ο γιατρός μου ξεκαθάρισε ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα γιατί ήμουν σε πολύ μικρό μήνα και όλο και δυσκόλευε η κατάσταση. Θα έπρεπε τώρα να προσέχω την πίεσή μου, το σάκχαρο, τους παλμούς και να μετράω τις συσπάσεις…
20η εβδομάδα κύησης: Πρωινές μετρήσεις στα ύψη… μιλάω με τον γιατρό και μου συστήνει να επισκεφθώ το νοσοκομείο…
Μπήκα στην αίθουσα τοκετών του Γαία 50 κιλά, χωρίς κοιλιά, με συσπάσεις πενταλέπτου, πίεση, παλμούς αλλά και πόνους πλέον γέννας… όλα τελείωναν αλλά ήμουν τόσο κοντά… θα τα κατάφερνα ακόμη κι αν έπρεπε να γεννάω για μήνες σκεφτόμουν… και αυτό έγινε!!!
Μεταξύ άλλων συμβάντων όπως θυρεοειδή κτλ να μην σας κουράζω άλλο, έκατσα στο νοσοκομείο 3.5 ολόκληρους μήνες. Ξέχασα πως είναι το φως της μέρας, μέτρησα άπειρες τρύπες στο κορμί μου από ενέσεις και ορούς, βρισκόμουν ατελείωτες ώρες στον καρδιοτοκογράφο αλλά τα κατάφερα, μαζί τα καταφέραμε εγώ και ο μικρούλης μου (οχταμηνίτης) ο οποίος πάλεψε 15 ημέρες ακόμη στην ΜΕΝ του ΓΑΙΑ.
Γεννήθηκε 2500 κιλά… όταν μπήκα στο χειρουργείο ήμουν 54 κιλά και όταν βγήκα μόλις 47… Κατέρευσα έκανα 4 ημέρες να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά δεν πειράζει… όλα είχαν τελειώσει και άξιζε τον κόπο!
Κυριολεκτικά με έτρωγε… Γεννήθηκε με τσαμπουκά, είπαν οι γιατροί, όπως ήταν σε ολόκληρη την εγκυμοσύνη μου. Δέθηκα πολύ με τις μαίες του συγκεκριμένου μαιευτηρίου και στο τέλος μου εκμυστηρεύτηκαν πόσο στεναχωριόντουσαν στην αρχή που θεωρούσαν σίγουρη την αποβολή μου…
Μπήκα στο νοσοκομείο Ιούλιο και βγήκα Νοέμβριο. Μπήκα καλοκαίρι και βγήκα χειμώνα. Έχασα μια σεζόν και κέρδισα μια ζωή. Λένε ότι είναι θαύμα που άντεξα για 3,5 μήνες αλλά μπορώ να πω με μεγάλη περηφάνια ότι είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής μου. Δεν έχω προσπαθήσει και πιστέψει συγχρόνως τίποτα παραπάνω στη ζωή μου…
Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που βρίσκονται στο νοσοκομείο κυνηγώντας το όνειρο!
Σε όλες αυτές που δεν τους ήρθαν εύκολα και ιδανικά τα πράγματα!
Σε όλες αυτές που κάθε βράδυ που σβήνουν τα φώτα σε μια κλινική ευχαριστούνε το Θεό που τα κατάφεραν για μια ακόμη ημέρα!
Έτσι έγινα κι εγώ μαμά…
Σ’ ευχαριστώ μαμά που με έκανες δυνατή για να γίνω κι εγώ μια μαμά…
Χρόνια Πολλά eimaimama.gr!
μαμά Βάσια
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
να σου ζήσει κοριτσάκι μου να είναι γερο, σε καταλαβαίνω γιατί πέρασα και εγώ πάρα πολλά αλλά έχω τώρα δυο αγοράκια που λατρεύω, ο γιατρός μου έλεγε ότι πρέπει να γράψω βιβλίο για να πάρουν θάρρος όλες οι γυναίκες, τόσα πολλά πέρασα αλλά χαλάλι ...Μακάρι όλες οι γυναίκες που παλεύουν, να γίνουν μητέρες
αχ ποσο σε καταλαβαινω με αυτες τις συσπασεις.απο 15 εβδομαδων ειχα κ εμεινα ενα μηνα στ νοσοκομειο κ γεννησα 8 μηνων κ εγω την μπουμπου μ 2510 βαρος κ ειναι 8μιση μηνων τωρα
exw tin anagki na se parw mai agkalia eilikrina..... den mporeis na fantasteis ti vruses anoixes.....1000 mprabo kai na ton xairesai!!!!
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου για τα καλά σας λόγια! Η αλήθεια είναι ότι όλες οι μανούλες ή οι υποψήφιες μανούλες έχουν κάτι τρομερό να διηγηθούν γιατί τίποτα δεν έρχετε εύκολα στη ζωή, είτε αυτό λέγεται σύλληψη, είτε αυτό λέγεται γέννα, είτε αυτό λέγεται ανατροφή. Όταν βγήκα από το νοσοκομεία ένας συγγενής μου είπε "Τώρα όλα τέλειωσαν θα τα ξεχάσεις όλα" και (ήσουν μέσα στο μυαλό μου sevie) κι εγώ απάντησα "δεν ξεχνάς απλά προσπερνας". Πως είναι δυνατόν να ξεχάσεις το ξεκίνημα του παιδιού σου? Φυσικά και δεν ξέχασα, πως θα μπορούσα άλλωστε να ξεχάσω την πραγματικά πιο δύσκολη αλλά ταυτόχρονα υπέροχη περίοδο της ζωής μου? Πονούσα ναι αλλά ήταν ζωντανός μέσα μου και ενώ η κάθε κίνησή του μου δημιουργούσε τρομερές συσπάσεις και πόνους, χαμογελούσα γιατί απλά τον ένιωθα ζωντανό και κάθε μέρα ήμουν ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο. Ο γιατρός μου είπε ότι κάθε μέρα στην κοιλιά είναι τρομερό κέρδος για το πλασματάκι μου οπότε έπρεπε να αντέξω μέχρι το τέλος...2 εβδομάδες ήθελα και θα έμπαινα στο μήνα μου και μόνο γιαυτό στεναχωριέμαι γιατί δεν τα κατάφερα αλλά εν πάση περιπτώση ας μην είμαστε και πλεονέκτες!!!
να σου ζησει το μωρακι ,ο θεος τελικα στελνει τα δυσκολα σε αυτους που ξερει οτι τα αντεχουν,να ειστε παντα καλα!
mono ena terastio alla poly mikro telika mpravo exw na sou pw koritsi mou...mpravo sou pou ayto to 8ayma ths mhtrothtas se ekane toso dynath.na xairesai to aggeloudi sou ki ekeino na xairetai thn yperoxh mama tou !!!
Η ιστορία σου είναι σγκλονιστική και τα λόγια είναι πολύ μικρά για να εκφράσουν το παραμικρό μπροστά σε αυτή τη δύναμη ψυχής...Σου εύχομαι από καρδιάς να χαίρεσαι το θαύμα σου...Σου εύχομαι επίσης να βιώσεις μια εκ νέου κυοφορία, αυτή τη φορά με διαφορετικές συνθήκες, να κάνεις το γλυκό αυτό ταξίδι με τον πλέον εύκολο τρόπο.
Μαμα και εγω απο εξωσωματικη και συγκλονισμενη απο την δυναμη της καρδιας σου και της ψυχης σου Αυτο δεν ειναι μονο το μεγαλυτερο κατορθωμα της ζωης σου και ειναι παραδειγμα και οδηγος για ολες οσες παιδευονται για ενα παιδΙ! Και πιο πολυ απο ολα με αγγιξε η αφιερωση στο τελος "Σε όλες αυτές που κάθε βράδυ που σβήνουν τα φώτα σε μια κλινική ευχαριστούνε το Θεό που τα κατάφεραν για μια ακόμη ημέρα!" ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΟΡΙΤΣΙΑ Η ΒΑΣΙΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ!!! Να σου ζησει το παιδι σου κοριτσι μου
Εχω δακρύσει.........να μου φιλήσεις τον μαχητή σου και μπράβο σου! Πράγματι ήταν πολύ μεγάλο κατόρθωμα!!!!!
Να σου ζήσει το μωράκι σου και να είναι πάντα γερό και σιδερένιο! Πραγματικά συγκλονιστική ιστορία αλλά σίγουρα μετά δεν θυμάσαι τίποτα μπροστά σε μία μικρή φατσούλα που χαμογελά!! Να είστε και οι δύο καλά!!!
Να σου ζήσει το μικρο σου θαυματακι!!! Ποσο σε καταλαβαίνω!!! Περασα μια απο τα ιδια!! Αλλα τα προσπερνας (δεν τα ξεχνας!!) οταν βλεπεις το μικρο αυτο πλασματακι!!
Συγκλονιστικά υπεροχη κ δυνατη, η ιστορια σου μαμα Βάσια!!! Ευχομαι να μεταδωσεις στο μικρουλι σου ολο το θαρρος σου και την διψα για ζωη!
Ακομα κ το μπραβο ειναι το ελαχιστο που μπορω να σου πω.Να σου ζησει το θαυματακι σου,σου ευχομαι ολοψυχα τα καλυτερα,Μπορω να σε καταλαβω αρκετα διοτι κ γω ειχα μια δυσκολη εγκυμοσυνη ,εμεινα σε πληρη ακινησια στο σπιτι μεχρι να γεννησω.Ενα χρονο μετα ολα ειναι τελεια,το μονο που εχει μεινει ειναι οι δυσκολες αναμνησεις κ οι πονοι στα γονατα.
να χαιρεσαι το μωρακι σου να ειναι παντα γερο και καλοτυχο και με πολυ τσαμπουκα που φαινεται οτι ειναι στο dna του....
Να σου ζήσει το αγγελούδι σου! πόσο πολύ μοιάζουν οι ιστορίες μας! εμείς δεν τα καταφέραμε με την πρώτη αλλά έχουμε ένα αστέρι 16 μηνών πλέον! αποκόλληση κι εγώ από την αρχή... υπερέμεση, έχασα 8,5 κιλά στο πρώτο τρίμηνο, αντιπηκτικές, φουλ προγεστερόνη, διαβήτη κύησης στα τελειώματα και μια πέτρα στη χολή στον όγδοο! πολύ ξάπλα και 2 νοσηλείες, αλλά όταν μου βάλαν πάνω μου το αγόρι μου τα ξέχασα όλα!
μπραβο σου κοπέλα μου...ναστε γεροί και οι δύο!!!! Δυστηχώς εγώ ανήκω σε μια άλλη κατηγορία...αυτών που έμειναν μήνες στο νοσοκομείο...πάλεψαν, τρυπήθηκαν,υπέφεραν(σε νιώθω απόλυτα για όλα όσα πέρασες) και τελικά έφυγαν με άδεια αγκαλιά....άδεια ψυχή... Ο Θεός να βοηθάει όλες τις γυναίκες που υποφέρουν στα νοσοκομεία για τα παιδιά τους και να τους προσφέρει τελικά γερά και υγιή παιδάκια για να αξίζει και η ταλαιπωρία....
οτι αξιζει ποναει και ειναι δυσκολο.......να σου ζησει!!!!μονο χαρες τωρα πια.
ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ !!! ΚΑΤΑΝΟΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΣ,ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΒΑΛΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΣΤΟΧΟ ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΣΟΥ. ΕΙΧΑ ΕΥΚΟΛΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ,ΑΠΛΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ! ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ
μπορω να το διαβαζω κ να κλαιω ωρες...ισως γιατι κατα καποιο τροπο μας μοιαζει!!!μπραβο κοπελα μου!
Βάσια, εχω και εγω εναν γιο μετα απο πολλούς αγωνες, αποβολες, και δυο εξωσωματικες. Αλλά ολα μου πηγαν καλα... Εσύ μανουλα εζησες εναν εφιαλτη! Τώρα ομως εχεις το παιδακι σου και δινεις κουραγιο σε ολες τις πονεμενες κοπελλες που προσπαθουν να κανουν την μητροτητα πραγματικοτητα. Να΄σαι ΠΑΝΤΑ καλά και να χαιρεσαι την οικογενεια σου. Σέυχαριστω ♥
Να χαιρεσαι τ αγγελουδι σου !!!! Εισαι μια αξια μανα κ ενα παραδειγμα για πολλες !!!
Πω πω....νιώθω πολύ.....λίγη βρε Βάσω....κι εγώ ¨νομιζω¨ ότι είχα δύσκολες εγκυμοσυνες??? ΜΠραβο σου κοπέλα μου και να το χαίρεσαι το αγοράκι σου! Εύχομαι τέτοιος μαχητής να ειναι πάντοτε και πάντα ΝΙκητης! Σε φιλώ, Μαμα Εύα.
Μπράβο σου μανούλα! Μας γεμίζεις κουράγιο και μας δείχνεις πως και πόσο πρέπει να εκτιμούμε τα δώρα που δίνονται απλόχερα όπως μια εύκολη και τελειόμηνη εγκυμοσύνη! Να σου ζήσει ο γιός σου, να τον δεις ευτυχισμένο και γιατί όχι; Να του κάνεις και αδερφάκι!