19 καλοκαίρια πριν…

Τεταρτη 13 ιουλιου 1994

19 καλοκαιρια πριν…

Aυτη η μερα ειναι του Θεου, βεβαια, αλλα και της Ηλιανας , της κουνιαδας μου! Της ανηκει δικαιωματικα γιατι εχει γενεθλια και το απογευματακι μας περιμενει να σβησει τα 24 κερακια της!!!

Εγω σαν «γυναικα-ολα-τα – προγραμματιζω-ολα-τα-εχω-υπο-ελεγχo» και περιμενοντας τον αντρα μου να γυρισει απο τη δουλεια για να παμε στα γενεθλια, παιρνω το γιοκα μου, ετων 2.5, τα κουβαδακια και τα αυτοκινητακια του, την μπαλιτσα του, τα 28 επιπλεον κιλα μου και την κοιλια μου -με την μπεμπα μεσα- και καταπλεω στο πλησιον παρκο.

Για την επομενη ωρα φροντιζω επιμελως και χωρις διακοπη να σπασω τα νευρα της φιλεναδας μου της Ελσας (που ειχε την αγαθη προαιρεση να με συνοδευσει) πονωντας και ξεφυσωντας ανα 15λεπτο…

«Μηπως να παμε σπιτι;» τολμαει να με ρωτησει η Ελσα.

«Οχι, καλε, δε γενναω αποψε!» απανταω εγω, η εμπειρη -κουνια που με κουναγε….

Μετα απο καμια 10αρια κυκλους πονου – ξεφυσηματος, η Ελσα αρχιζει να μαζευει διακριτικα μεν, αποφασιστικα δε τους γιους μας και τα τζουμπλεκια τους – μπαλες αυτοκινητακια, φτυαρακια και ορθια πια ξεκαθαριζει τη θεση της «Φευγω κι ερχεσαι μαζι μου! ΓΕΝΝΑΣ!«

Καπου εκει το ‘χω παρει κι εγω αποφαση, αλλα αρχιζω νεο κυκλο διαπραγματευσεων.

«Καλα, παμε να κανω κι ενα μπανακι, να ειμαι ετοιμη και για τα γενεθλια«

Στο σπιτι βεβαια το Ελσακι παιρνει την κατασταση στα χερια της και ειδοποιει την κουνιαδα μου να μην περιμενει, εκεινη με τη σειρα της παραταει σπιτι, γενεθλια και τουρτα και μαζι με τον αντρα της ερχονται -μαλλον πετωντας- στο σπιτι μου! Ολοι μαζι με παρακαλανε να τους λυπηθω και να μη τους κανω μαμες!!! Αταραχη, τους σερβιρω ενα μπριαμ στη βεραντα και παω για μπανιο.

Εν τω μεταξυ επιστρεφει κι ο συζυγατος, πτωμα απ’ τη δουλεια και ανακαλυπτει οτι για αλλη μια φορα τα γεγονοτα τον προλαβαν. Η θεια-γιαγια του σπιτιου μας ερχεται να μεινει με το γιο μας, ο οποιος περιμενει εναγωνιως το καινουριο φορτηγακι που θα του φερει η μπεμπα, γιατι ως γνωστο αυτο κανουν τα μωρα βγαινοντας απο το μαιευτηριο, φερνουν δωρα στα μεγαλυτερα αδελφια!

Και επιτελους, ο περιοδευων θιασος μας -γιαγια, θειος, θειες, ζευγος και βαλιτσα με μωρουδιακα και ειδη μποτε της μαμας- αναχωρουμε για το «Αλεξανδρα»! Τα υπολοιπα ειναι λιγο πολυ γνωστα σε μαμαδες και μπαμπαδες.

Εξω απο το χειρουργειο παιρνουν θεση θειοι, θειες, γιιαγια και ο ευτυχης πλην πτωμα μπαμπας, πανετοιμος και με το χερι ετοιμο στην τσεπη. Διοτι καθε ενημερωση νοσοκομας τυπου «Ολα πανε καλα» ισουται με κολλαριστον 500δραχμον. Η γιαγια, οχι τιποτα αλλο, αλλα για να πνιξει την αγωνια της, κοιμαται ειρηνικα στην καρεκλα, απολυτα βεβαιη οτι «ολα θα πανε καλα», κι ο αντρας μου, εκει που εχει αποφασισει οτι αυτη τη φορα θα την πνιξει την πεθερα του μαζι με την αναισθησια της, βλεπει το νοσοκομο με τη λευκη του ρομπα να βγαινει σοβαρος και δειχνοντας ενα χαρτι του νοσοκομειου να του λεει «Πας να μας αγορασεις αυτα;»

Χαρτι νοσοκομειου + κατι γραμμενο + πηγαινε να αγορασεις = 3 εγκεφαλικα

Μεχρι βεβαια να διαπιστωσει ο ταλαιπωρος πατηρ οτι τα «αυτα» δεν ειναι ουτε φαρμακα σπανια για εκτακτα περιστατικα, ουτε φιαλες αιματος γιατι κατι δεν παει καλα, αλλα απλως παγωτα για τη βαρδια!!! Και βεβαια, δε λες οχι σε αυτους που φροντιζουν να γεννηθει με ασφαλεια το μωρο σου!!!!!!!

Μετα λοιπον τα παγωτα και 2-3 καφεδες και μερικα 500δραχμα ακομα κι αφου η μερα εχει πια αλλαξει, ΔΙΑΚΟΠΗ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜIΣΕΙΣ!

Η μπεμπα κουραστηκε απο την προσπαθεια και αποφασιζει να κοιμηθει…. ναι, ναι! Εριξε εναν 2ωρο υπνακο κι ας τους αλλους να τζιτζιριζονται!!! Δε παει να ανοιγει ο τραχηλος -τριανταφυλλο εγινε- δε παει να φωναζει η μανα σε καθε συσπαση -διοτι η μπεμπα κοιμηθηκε, οχι και η μητρα που την περιειχε!- η ωρα του υπνου ειναι ιερη !!!

Μεχρι τις 4.45 ομως της υπεροχης 14ης ιουλιου του ετους 1994.

Τοτε ακριβως η ζουζουνα ξυπνησε, τεντωθηκε και… να τη!!!! Στην αγκαλια μου, κοιταζομαστε καταματα, σε μια κρυφη συνεννοηση, «παντα εσυ κι εγω θα ειμαστε ενα, οπως αυτη τη στιγμη που ενωμενες ακομη με το λωρο, το αιμα της μιας κυλαει ακομα μεσα στην αλλη, παντα η αγκαλια μου θα ειναι για σενα, μωρο μου!!«

Η «μπεμπα» γεμισε τα επομενα 19 χρονια της ζωης μας με ομορφια, χαρες και ενιοτε και λιγη γκρινια, οση ακριβως χρειαζεται για να θυμομαστε τους ρολους μας δηλαδη, οτι αυτη ειναι το παιδι κι εμεις οι γονεις!!!!

Σε ευχαριστουμε που ηρθες στη ζωη μας, Ευγενια και επελεξες εμας για οικογενεια σου (σου τη σκασαμε! Ας προσεχες! χιχιχι)

Χαρα

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com