Βουλιαγμένη, ένας μικρόκοσμος

γράφει η Ζωή Ρηγοπούλου

Στην πλαζ, ώρα 11.30. Απλωμένη στην ξαπλώστρα, μόνη, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να παρακολουθήσω τους γείτονες. Αριστερά μου σε απόσταση αναπνοής, 2 αρκετά στρουμπουλές κυρίες τρώνε και πίνουν! Ακατάπαυστα. Ανάμεσα τους αγοράκι 2χρονο, πανέμορφο, με μπαντάνα στο κεφάλι. Του μιλάνε αυτή τη γλώσσα τη μωρουδιακή που σίγουρα σπάει τα νεύρα όλων των μωρών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.

«Να χαρώ εγώ τον λεβέντη μου, έσκαψε λακουβίτσα! Αχουτό μου! Ουι ουι, να χαρώ εγώ το παλικάρι μας! Γούτσου-γούτσου!!» Μαμά-γιαγιά ,σίγουρα. Καρμπόν. Ίδιος σωματότυπος, ίδια στεντόρεια φωνή! Η γιαγιά έχει αναλάβει το παιδί, το πάει στη θάλασσα, το βρέχει, το βγάζει έξω, του φτιάχνει αμμόλοφο. Η μάνα ακούνητη. Μόνο η φωνή ακούγεται. Φωνή λοχία. «Βάλτου το μαντήλι, μην το βουτάς στο νερό με το κεφάλι, δώστου να φάει τυρόπιτα» Όλα αμετακίνητη, τρώγοντας και ουρλιάζοντας συγχρόνως.

Δεξιά μου, ζευγαράκι στα 30 παρά τους. Αυτός βαρύς. Κοντός με καδένα και… βαρύς. Πολύ βαρύς, σαν τον Χρυσομάλλη στο «Βαρύ πεπόνι». Αυτή μελαχρινή, βαμμένη πλατινέ. Του βάζει αντηλιακό, τον φιλάει ακαταπαύστως όπου βρει. Του στρώνει πετσέτα. Αυτός ζητάει προφανώς κάτι δροσιστικό-ζέστη έχει, βρε παιδί μου! Τσακίζεται αυτή, πάει στο μπαρ. Γυρίζει φορτωμένη καλούδια. Αυτός έχει παραμείνει όρθιος.

«Πού είναι τα μανταλάκια που συγκρατούμε την πετσέτα;» ρωτάει.

«Μα στην τσάντα, αγάπη μου» απαντάει αυτή και σκοτώνεται να τα βρει κρατώντας σαν ζογκλέρ στο ένα χέρι τα καλούδια από το μπαρ.

Εν τω μεταξύ έχει έρθει ένα κύμα όσο εκείνη έλειπε και έχει παρασύρει τη μια σαγιονάρα του. Φορτωμένη μέχρι τ’αυτιά, τρέχει να του τη φέρει. Αυτός όρθιος, σκέφτεται. Έτσι δείχνει. Επιτέλους, τον συγυρίζει στην ξαπλώστρα και κάθεται κι αυτή δίπλα. Αυτός δείχνει να κοιμάται. Εκείνη, βγάζει συνωμοτικά ένα τσαντάκι, τραβάει από μέσα μολύβι και μάσκαρα και αρχίζει να βάφεται στα κρυφά. Σαν να μην θέλει να την πάρει είδηση ο κοιμώμενος. Ύστερα μένει ακίνητη με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό, κι έπειτα κοιτάει το παιδάκι εξ αριστερών μου.

«Θα με παντρευτεί άραγε; Θα θέλει παιδιά;» Αυτό διαβάζω στο βλέμμα της, μπορεί να κάνω και λάθος. Μπορεί να σκέφτεται: «Αν κάνω και παιδιά, πόσα παραπάνω χέρια πρέπει να ‘χω;»

Μέσα στη θάλασσα, ένας μπαμπάς με την 8χρονη περίπου κορούλα του. Παίζουν και διασκεδάζουν. Χάρμα οφθαλμών είναι! Η μαμά δεν είναι παρούσα. Λείπει απλώς; Είναι χωρισμένοι; Δουλεύει; Ποιος να ξέρει! Πάντως πατέρας- κόρη μοιάζουν τρισευτυχισμένοι, αυτό είναι που έχει σημασία.

Πίσω μου, μια μαμά με τα δυο παιδιά της- αγόρι-κορίτσι -και τα δυο με νοητικά προβλήματα. Χρόνια την βλέπω σ’ αυτήν την παραλία. Έφηβα πια τα παιδιά. Την θαυμάζω, της βγάζω το καπέλο. Είναι ψύχραιμη, χαμηλόφωνη, στοργική, περιποιημένη. Δεν ξέρω πώς αντιμετωπίζεται μια τέτοια κατάσταση, πραγματικά την θαυμάζω!

Παραδίπλα, μια παρέα 14χρονων αγοριών ουρλιάζει συνεχώς το ένα στο άλλο «Πιάσε μεεεεεεεε!» και σείεται η παραλία. Όλα έχουν προφανώς τον ίδιο νονό, όλα Μα…κας λέγονται. Κάποιος γονιός θα υπάρχει εκεί γύρω, δεν μπορεί. Αλλά φαντάζεσαι τι ακούει μέσα στο σπίτι! Εδώ κάνει ότι δεν τα ξέρει, δεν είναι δικά του, μήπως σωθεί για κανένα 3ωρο!

Σε κάθε κραυγή τους, η κοπελιά που κάθεται ακριβώς πίσω μου παρέα μ’ ένα μωρό στο πορτ-μπεμπέ, σκιάζεται και αναπηδάει στην ξαπλώστρα της. Διαβάζει το σήμα κατατεθέν της παραλίας: «50 αποχρώσεις του γκρι», με το χέρι της ακουμπισμένο προστατευτικά πάνω στο μωρό της.

Πίσω μου αριστερά, κόρη-μάνα συνομήλικη μου. Όμορφο δίδυμο, συμμαχικό. Καλά φαίνονται. Κολυμπάνε, συζητάνε, πίνουν καφέ. Τίποτα να τους προσάψω. Είπαμε, γίνεσαι πικρόχολος με τα χρόνια. Αλλά το καλό άμα το δεις, το λες.

Καλό καλοκαίρι!