Μέρα με τη μέρα νιώθω πως απομακρυνόμαστε
Αγαπημένη μου Ολίβια και ελληνίδες μαμάδες, καλημέρα σας. Παίρνω το θάρρος να μοιραστώ ένα πρόβλημά μου μαζί σας καθώς έχω τόση ανάγκη να ακούσω γνώμες και συμβουλές για το θέμα μου.
Είμαι η Ελένη, μαμά 2 παιδιών. Με το σύζυγό μου είμαστε παντρεμένοι 8 χρόνια και σε γενικές γραμμές δεν υπάρχουν σημαντικά προβλήματα. Παρόλα αυτά, τον τελευταίο καιρό οι καυγάδες και οι εντάσεις έχουν αυξηθεί και κάποιες φορές ακόμα και μπροστά στα παιδιά (κάτι που πριν καιρό θα μου φαινόταν από αδιανόητο ως εντελώς ανώριμο!). Οι λόγοι δεν είναι σοβαροί, όμως πλέον ο σύζυγός μου χάνει εύκολα τον έλεγχο φωνάζοντας.
Το βασικό μου παράπονο είναι ότι εργάζεται πολλές ώρες εκτός σπιτιού (ενώ δεν είναι πάντα απαραίτητο) με αποτέλεσμα να βλέπει τα παιδιά μόνο 3-4 ώρες την ημέρα, ενώ εγώ τρέχω από τη δουλειά να πάρω τα παιδιά από τη γιαγιά και δεν παίρνω ανάσα μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθούν. Προσπαθώ να προλάβω δουλειά, σπίτι, παιδιά, διδακτορικό, νιώθοντας ότι κάθε εργασία που τελειώνει είναι ένας πραγματικός άθλος, πως κάθε μέρα είναι μια ατελείωτη ανηφόρα και πως οι διέξοδοί μου είναι πλέον ανύπαρκτες. Τα παιδιά μου είναι, όπως για κάθε μανούλα, ο επίγειος παράδεισός μου, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που ασφυκτιώ ή που δεν έχω την απαιτούμενη υπομονή μαζί τους, κάτι που εκ των υστέρων μου δημιουργεί τύψεις και ενοχές…
Το βασικό μου πρόβλημα είναι η αίσθηση πως απομακρύνομαι από τον σύζυγό μου ή πως δεν με καταλαβαίνει αρκετά. Συνειδητοποιώ πως, λόγω κούρασης, τα αποθέματα υπομονής μου είναι λιγότερα, η στεναχώρια και τα νεύρα μου περισσότερα, νιώθω ανεπαρκής… Μου λείπει ο παλιός, ξέγνοιαστος εαυτός μου, η αυτοδιάθεσή μου, η θετική σκοπιά στα πράγματα… Συγκρίνω τον εαυτό μου με φίλες μαμάδες και νομίζω πως είμαι η μόνη που νιώθω μεν ευτυχής αλλά και τρομερά πιεσμένη.
Ο σύζυγός μου είναι ένας υποδειγματικός πατέρας όμως το μεγαλύτερο τμήμα της μέρας είναι απών… και όταν εξαιτίας της κούρασης το επισημάνω, το μόνο που τελικά θα καταφέρω είναι έναν καινούργιο καυγά. Και κάθε καυγάς μεγαλώνει την απόσταση μεταξύ μας, με γεμίζει απογοήτευση και θυμό. Είμαι μπερδεμένη γιατί όταν είμαστε καλά είναι όλα όμορφα, γιατί τον αγαπώ πραγματικά… όταν όμως δεν μου αναγνωρίζει το δίκιο μου αναφορικά με τον φόρτο της κούρασής μου ή με συγκρίνει με άλλες μαμάδες, τον νιώθω ξένο…
Είμαι μπερδεμένη γιατί αγαπώ τα παιδιά μου πέρα και πάνω από κάθε τι παράλληλα όμως έρχονται μέρες που δεν μπορώ να τα υπομείνω… Είμαι μπερδεμένη γιατί ξέρω ότι κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ την ίδια στιγμή που νιώθω ότι υστερώ….
Ειλικρινά, θα ήμουν ευγνώμων αν μπορούσατε να μου δώσετε κάποια συμβουλή, να μου πείτε πως διαχειριστήκατε κάτι παρόμοιο ή οτιδήποτε άλλο θεωρείται ότι θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο.
Συγγνώμη αν σας κούρασα και σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Με αγάπη,
Ελένη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αυτο το "να κανεις πραγματα για τον εαυτο σου"... Γιατι ρε? Τα παιδια μας για τον εαυτο μας δεν τα μαγαλωνουμε?Το σπιτι μας για τον εαυτο μας δεν το φροντιζουμε? Τον αντρα μας για τον εαυτο μας δεν τον αγαπαμε?? Σταματηστε να παιρνετε ανθρωπους στο λαιμο σας με τη δηθεν χειραφετηση. Για τον εαυτο μας δεν ειναι οι σπουδες μας. Αυτες ειναι για να ψευτοαποδειξουμε οτι ακναμε κατι στη ζωη μας. Βλεπει τα παιδια 3-4 ωρες την ημερα??? Να εισαι χαρουμενη, αλλοι μπαμπαδες δεν τα βλεπουν καθολου. Αν χανει τον ελεγχο και φωναζει δοκιμασε να μην του σπας κι εσυ τα νευρα με την γκρινια σου οτι δηθεν κουραζεσαι πολυ και δε σου δινει σημασια. Αν ακομα συνεχιζει να φωναζει χωρις λογο τοτε ξανασκεψου τα πραγματα. Απο προσωπικη πειρα σου λεω οτι θα σταματησει... Γιατι περιμενουμε απο αυτους να μας καλυψουν τις ωρες, να ασχοληθουν μαζι μας, να μας αναγνωρισουν το δικιο και την κουραση, σιγα το πραγμα... Στειλε τα παιδια σου κανα παιδικο, δεν ξερω και ποσο χρονων ειναι, να περνανε ομορφα και δημιουργικα και κρατα τη γιαγια καβαντζα να σου τα κραταει κανα βραδυ να βγεις με τον αντρα σου. Ασε το σπιτι σου ανω κατω και κατσε να χαλαρωσεις οπως θελεις εσυ, χωρις να καταπιεζεις τον αλλο να ασχοληθει μαζι σου. Οι αντρες δε θελουν γυναικες κρεμασμενες πανω τους, θελουν ανεξαρτητες και πραγματικα χειραφετημενες. και η χειραφετηση δε βρισκεται στις σπουδες αλλα στον τροπο που χειριζεσαι ρα νευρα του, την κουραση του και την ηρεμια της οικογενειας σου.
Οι σπουδές δεν είναι για να ψευτοαποδείξουμε ότι κάναμε κάτι στην ζωή μας....Οι σπουδές είναι επαγγελματική κατάρτιση, μόρφωση, διεύρυνση οριζόντων & μια καλύτερη δουλειά. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Κατά τα άλλα συμφωνώ ότι ναι μεν οι 3-4 ώρες δεν ειναι πολλές αλλά πολλοί μπαμπάδες έχουν λιγότερες ώρες στην διάθεσή τους με τα παιδιά...Δυστυχώς ή ευτυχώς το μεγαλύτερο "βάρος" στο μεγάλωμα των παιδιών πέφτει συνήθως στις μαμάδες
Επαγγελματικη καταρτιση μας προσφερει συνηθως ενα απλο πτυχιο. Ολα τα αλλα, μορφωση, διευρυνση οριζοντων κλπ μπορουν να γινουν χωρις το κτνηγι ενος διδακτορικου. Και ολα ειναι καλα να γινονται οταν δεν επηρεαζουν την ψυχικη μας υγεια και την ηρεμια της οικογενειας μας. Ας μη γελιομαστε. Λιγες ειναι αυτες που χωρανε 2 καρπουζια στην ιδια μασχαλη. Ολες οι αλλες δυστυχως πρεπει να επιλεξουμε. Αλλα το να μην εχουμε διαδακτορικα και 1000 πτυχια δε μας κανει λιγοτερο επτυχημενες γυναικες.
Δηλαδή νικι σύμφωνα με εσένα οι μαμάδες πρέπει να βάλουν όλα τα εξωοικογενειακά στην άκρη, αφού πλέον μόνο η οικογένεια και τα παιδιά είναι αρκετά για κάθε ανάγκη, οι σπουδές είναι για το ψώνιο μας και όχι για τη βελτίωσή μας, οι 3 ώρες πρέπει να μας κάνουν όχι μόνο ικανοποιημένες αλλά super χαρούμενες, αν κάποιος φωνάζει και χάνει τον έλεγχο φταίμε εμείς γιατί του σπάμε τα νεύρα (αποκλείεται να συμβαίνει οτιδήποτε άλλο) και η λύση σε όλα αυτά τα υπέροχα που περιγράφεις είναι ο παιδικός.... Δεν τα σχολιάζω γιατί απλά δεν υπάρχει λόγος. Θέλω να απευθυνθώ μόνο στη μαμά Ελένη που έγραψε το κείμενο: Ελένη μου, μην αναλώνεις τον χρόνο σου και την ψυχική σου ηρεμία για να διαβάζεις τέτοια αναχρονιστικά σκουπίδια που μόνο μια γιαγιά 90 ετών θα σου έδινε. Συνέχισε τις σπουδές σου, ζήτα βοήθεια όπου μπορείς, συζήτησε με τον άνδρα σου τους προβληματισμούς και τα παράπονά σου, προσπάθησε να βρεις λύσεις ΜΑΖΙ ΤΟΥ, είναι και αυτός υποχρεωμένος να σε βοηθήσει και να σε καταλάβει. Καλή επιτυχία!
Αγαπητή Μαριάννα γι αυτό τα διαζυγια δίνουν και παίρνουν, επειδή τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε ΤΩΡΑ από τον άλλον. Ειμαι πτυχιούχος μηχανικός από το ΕΜΠ αλλά ξέρεις κάτι? Το έκανα τον καιρό που έπρεπε, ώστε τώρα στα 33 μου πλέον να μεγαλώνω τον μικρό μου και πάνω απ'ολα να διατηρώ απόλυτη οικογενειακή ευτυχία με τον άντρα μου στο σπίτι. Οταν μπερδεύεις καριέρες, σπουδές, γάμους, παιδια...είναι πολύ πιθανό να αποτύχεις σε όλα!!!
Πόσο πολύ συμφωνώ με τη νικι. Επιτέλους να πέσουν οι μάσκες! Οι γυναίκες που γατζώνονται από τους άνδρες τους αλλά κατα τα άλλα μου έχουν διδακτορικό και το παίζουν ανεξάρτητες με βγάζει από τα ρούχα μου! Και σε ότι αφορά το μεγάλωμα των παιδιών σου λυπάμαι που στο λέω, αλλά είναι υποχρέωσή σου να ασχολείσαι μαζί σου -αν και κανονικά θα έπρεπε να ήταν ευχαρίστησή σου- Στο τέλος βλέπω να μένεις μόνο με τα διδακτορικά σου!!!!
αυτο το στυλακι του καναμε παιδια και πρεπει να μαστε δουλαρες στα παιδια μας και στον αντρα μας πραγματικα μου σπαει τα νευρα. κατι γυναικακια σαν και εσενα χαλαει ολο το κοινωνικο συνολο. νομιζεται επιδη γεννησατε κανατε το θαυμα του αιωνα και σταματανε ολα να υπαρχουν. ε δεν ειναι ετσι. ειναι και οι γυναικες ανθρωποι και εχουν και αυτες αναγκες. ελεος πλεον με αυτες τις βλακειες που διαβαζω.
Καλημέρα!!! Θέλω να σου πω ότι οι περισσότερες μαμάδες είναι στην ίδια κατάσταση πάνω κάτω....φαντάσου και μένα που είμαι μόνη με τρία παιδιά...έχω επιστρατεύσει όμως όλες τις βοήθειες που θα μπορούσα να έχω...δεν λέω όχι όταν κάποιος προθυμοποιείται να βοηθήσει!!! Θα σταθώ σε μία σου φράση όμως...ο σύζυγος λες δουλεύει πολλές ώρες εκτός σπιτιού, ακόμα και όταν αυτό δεν είναι απαραίτητο...αυτό για μένα είναι το σημείο που πρέπει να σταθείς...όταν προτιμάει να είναι εκτός σπιτιού, τη στιγμή που θα μπορούσε να είναι στο σπίτι...και τι σημαίνει για αυτόν κάτι τέτοιο..γιατί δηλαδή προτιμάει να μην είναι σπίτι...προσπάθησε να το συζητήσεις μαζί του και να καταλάβεις γιατί το κάνει...και να του εξηγήσεις ότι η βοήθειά του είναι πολύτιμη και μέσα στο σπίτι...
ΕΓΩ ΕΝΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ ΣΟΥ ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ ...ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ ... ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ , ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΟΥ ΝΑ ΕΠΙΣΚΙΑΖΕΙΣ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ , ΄΄ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΓΑΖΕΙΣ ΓΛΩΣΣΑ''. ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΠΕΛΑ ΑΥΤΗ ΕΤΡΕΧΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΦΤΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΤΑΞΕ ΑΛΛΟΥ , ΑΡΑ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑ ΔΥΝΑΤΟΣ ,ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΕΣΥ ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ... ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΔΡΑΣ '' ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΟ ΤΟΥ'' ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΧΕΙΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ...
kalhspera k apo mena...eimai peripou sth idia katastash me sena, ola eginan anapoda opote egw eimai manoula to koritsaki mou einai 20 mhnwn,exw akoma ena xrono sthn sxolh mou gia na apofoithsw kai trexw olh mera san k sena,episis ftiaxnoume spiti k exoume na kanoume ena gamo k thn vaftish!! oso afora ton sizigo logo krisis doulevei 2 douleies kai koimatai 3 me 4 wres kathe mera....deixe upomonh oi kairoi einai diskoloi k etsi prepei na prospathoume na kataferoume ta panta...erxontai stigmes pou niwthw oti megalwnw monh mou thn korh mou h pws epeidh trexw me thn sxolh niwthw typseis pou tha thn afhsw sthn giagia ths,omws gi ayto eimaste mamades!! gt oi mamades mpouroun na kataferoun ta panta!! NA PERNEIS DYNAMH APO THN AGALIA TWN PAIDIWN SOU kai na thimasai pws den eisai h monh mama pou ta pernas ayta....
se zileyw pou synexizeis ti sxoli sou...exw mia mpempa 7 minwn pou irthe sti zwi mas aprosmena kai tin stamatisa...i skepsi toy na synexisw mou fainetai vouno ayti ti stigmi...
Θα μπορούσα να τα έχω γράψει εγω ή και οποιαδήποτε άλλη μαμά! Εγω είμαι σχετικά τυχερή γιατί τις σπουδές τις ολοκλήρωσα πριν κάνω οικογένεια οπότε δεν έχω ΚΑΙ αυτό αλλά πραγματικά με δυο παιδιά και τρέξιμο ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, επειδή είναι μικρά (3 ετών και 11 μηνών) και θέλουν και τα δύο εμένα κυρίως, πραγματικά κατά τις 11 που επιτέλους κοιμούνται και αρχίζω να χαλαρώνω, νιώθω ότι θα καταρρεύσω! Φυσικά και γκρινιάζω στον σύζυγο, μια και δεν μπορώ να κατηγορήσω τα παιδιά, ούτε και περιμένω να με καταλάβει κανένας άλλος εκτός από αυτόν, αλλά όσο και να του γκρινιάζω είμαι συγχρόνως πολύ τυχερή που στο τέλος της ημέρας τον έχω δίπλα μου για να του μιλήσω, να πιούμε ένα ποτάκι, να αγκαλιαστούμε ή ακόμα κι απλά να κοιμηθούμε ξεροί! Κορίτσια, μην αφήνετε την καθημερινότητα να χαλάσει τη σχέση σας! Οκ, είμαστε φουλ τάιμ μαμάδες αλλά τα παιδιά κάποια στιγμή κοιμούνται! Έστω 5-10 λεπτά κάθε μέρα μπορούμε να πούμε 2 κουβέντες με τον σύντροφό μας! Ας μην αφήνουμε τα χρόνια να περνούν έτσι, τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα έχουμε αφήσει κενά στη σχέση μας.
Αυτό που κάνεις για τον εαυτό σου είναι το διδακτορικό! Αυτό μη το σταματήσεις, no matter what! Δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το μέλλον και το διδακτορικό μπορεί να σου ανοίξει πόρτες που διαφορετικά δεν θα άνοιγαν. Νομίζω ότι δεν έχει νόημα να ψάχνεις για λύση εδώ. Σίγουρα εδώ θα βρεις συμπαράσταση. Αλλά όχι λύση. Κι αυτό γιατί κάθε περίπτωση ακόμα κι αν φαίνεται να είναι παρόμοια, είναι σίγουρα διαφορετική. Και είναι λογικό. Έχεις να κάνεις με διαφορετικές καταστάσεις και ανθρώπους. Όπως το βλέπω εγώ, από τα λίγα που είπες, περνάτε την κλασική κρίση που περνάνε όλα τα εργαζόμενα (και μη) ζευγάρια όταν έρχονται τα παιδιά. Επίσης πιστεύω ότι ο σύζυγός σου δεν συνεργάζεται, γιατί πολύ απλά δεν την παλεύει με τα δύσκολα των παιδιών και της καθημερινότητας όπως η πλειοψηφία των αντρών. Προφανώς και έχεις το δίκιο (όλα τα δίκια) με το μέρος σου. Αλλά εκείνος δεν την παλεύει και προτιμάει τις εύκολες δυο τρεις ωρίτσες παιχνιδιού και τέρμα! Δεν θέλω να ακουστώ (πάλι) αρνητική αλλά δεν νομίζω ότι θα αλλάξει ο σύζυγός σου ή κάτι στην καθημερινότητά σας. Οπότε εσύ πρέπει να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και να δώσεις την απάντηση στο πρόβλημά σου. Και νομίζω ότι μόνο δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου: ή το παίρνεις απόφαση ότι έτσι θα είναι μέχρι να μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά σου και να τελειώσει το διδακτορικό σου με το καλό (οπότε και θα ανασάνεις λίγο), ή αποφασίζεις ότι δεν την παλεύεις ούτε κι εσύ και λες "άντε γειά"! Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι το δεύτερο από πρακτικής άποψης. Εσύ μόνο ξέρεις. Αλλά σίγουρα τα παιδιά δεν μεγαλώνουν σε ισορροπημένο περιβάλλον με μια μαμά μονίμως δυσαρεστημένη, έναν μπαμπά περίπου παρόντα και μια μόνιμη διένεξη στη μέση! Προφανώς δεν σε συμβουλεύω να καθίσεις να του μιλήσεις γιατί αυτό το έχεις ήδη κάνει και βρίσκεις τοίχο. Οπότε... Ελπίζω μόνο να μη σταματήσεις το διδακτορικό!
Ελένη, δεν έχω κάνει διδακτορικό, αλλά έχω πολλούς φίλους που έχουν κάνει. Δουλεύανε ασταμάτητα επί 5 χρόνια. Στο τέλος κυκλοφορούσαν σαν ζόμπι, αλλά το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Έχω δύο παιδιά που τα έχω όλη την ημέρα μόνη μου (εκτός από το πρωί που πάνε σχολείο), γυναίκα για δουλειές δεν υπάρχει, προσπαθώ να δουλέψω ταυτόχρονα και όλα αυτά μου παίρνουν στην καλύτερη από τις 7:30 το πρωί μέχρι 12:00 το βράδυ. Τους τελευταίους μήνες βαρέθηκα και κουράστηκα. Εκεί που δουλεύω χαζεύω στο internet. Βαρέθηκα να προσπαθώ να μη χάνω λεπτό της ημέρας. Αντέχεις να ζεις στρατιωτικά (εννοώ να μετράς κ το λεπτό κάθε ώρας) δυο ταυτόχρονες ζωές (και του φοιτητή που κάνει διδακτορικό) και της μαμάς που τα κάνει όλα μόνη της και μπορείς να κόψεις ύπνο και να τα χωρέσεις όλα μέσα στο 24ωρο? Δεν ξέρω σε ποια φάση του διδακτορικού είσαι. Αν είσαι προς το τέλος, δεν αξίζει να σταμάτησεις. Αν είσαι στην αρχή, όμως, μήπως πρέπει να το ξανασκεφτείς? Και μήπως όπως βλέπεις εσύ το θέμα δουλειάς του άντρα σου, κάπως έτσι βλέπει κι αυτός το διδακτορικό σου? Δηλαδή ότι δεν χρειάζεται να το κάνεις? Αν έλεγες ότι ο άντρας σου και οι γονείς σας σε στηρίζουν ψυχολογικά και έμπρακτα σε όλο αυτό θα σου έλεγα συνέχισε αν αντέχεις την κούραση. Αν, όμως, δεν έχεις αυτό το προνόμιο μήπως είναι υπερβολικά βαρύ το φορτίο για να το σηκώσεις μόνη σου? Μη συγκρίνεσαι με καμμία άλλη μαμά, γιατί αμφιβάλλω αν θα βρεις κάτι αντίστοιχο με εσένα. Άκου το σώμα σου και τις αντοχές σου και πράξε αναλόγως. Έχεις ήδη κάνει υπερβολικά πολλά πράγματα και σίγουρα οι δυνατότητές σου είναι πέραν του συνηθισμένου.
Στην ίδια φάση είμαι και εγω. Δυστυχώς ο σύζυγος μου με καταλαβαίνει απόλυτα και προσπαθεί παρα πολυ. Λέω "δυστυχώς" γιατί στο τέλος εγω είμαι πάντα η χαμένη της υπόθεσης λόγω γκρινιας και θυμού που δεν μπορω να ελεγξω και έχοντας πάντα την τελευταία λέξη που δεν είναι άλλη απο το "συγγνώμη",... αφού τον έχω κάνει κομμάτια. Καθηστε ήρεμα και συζητηστε, δώστε ένα ραντεβού σε ένα εστιατόριο, χωρίς παιδια και είμαι σίγουρη ότι για κάποιο διάστημα θα είσαστε πιο ήρεμοι. Εμείς αυτο κάνουμε μέχρι την επόμενη έκρηξη μου.
Δεν είσαι η μόνη στην οποία συμβαίνει αυτό, γενικότερα πιστεύω ότι είναι λίγες αυτές οι οποίες έχουν την απόλυτη κατανόηση και την αμέριστη συμπαράσταση από το σύζυγο τους..δεν ξέρω αν αυτό γίνεται γιατί αυτές οι λίγες καταφέρνουν να επικοινωνήσουν καλύτερα με το σύζυγο τους διατηρώντας ίσως την ψυχραιμία τους κάτω από τόσο πιεστικές συνθήκες..η αν απλά οι σύζυγοι τους είναι πιο πρόθυμοι..πάντως και 3_4ώρες δεν είναι λίγες..βέβαια για σένα που έχεις τόσα να κάνεις δεν φτάνουν..σε γενικές γραμμές πάντως δεν αποτελεις την εξαίρεση αλλά τον κανόνα..τώρα αυτό δεν βοηθά στο πως να χειριστείς το θέμα αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι να σου πω..εγώ απλά το δέχτηκα και προσπαθώ να δώσω το χρόνο μου εκεί που πραγματικά δεν γίνεται αλλιώς..οι συγκρούσεις δεν βοηθούσαν πουθενά και κάθε μου συζήτηση εκεί κατέληγε, ίσως επειδή όπως περιγράφεις πολύ καλά είμαστε όλο κούραση, νεύρα και τρομερά να τρομερά πιεσμένες..σκέψου πόσο πιεσμένη είμαι και εγώ που έπαθα ψωρίαση..υπομονή και αν σε παρηγορεί δεν είσαι μόνη...
mhn afiseis na xa8hte me ton suzhgo kante kati mazi afierose tou xrono dixe oti ton katalaveneis xwris na apetiseis polla apo ekeinon kai an dei thn alagh sou 8a alaxei kai ekeinos!!!
Σε ποια δεκαετία ζείτε? Στα 50s?
Γιατι το λες αυτο Ιωαννα???
Διαβάζω τα σχόλια όλων και συνειδητοποιώ τι υπερπροσπάθεια κάνουμε εμείς οι γυναίκες. Παιδιά, δουλειά, σπίτι, σπουδές. Και σε όλα προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτερες. Και πασχίζουμε και ιδρώνουμε και σπάνε τα νεύρα μας και πιεζόμαστε και και και. Έχω περάσει παρόμοια φάση με εσένα (και πολλές άλλες συνομιλήτριες) εγκυμοσύνη, μετά προσαρμογή στο σπίτι (το πρώτο παιδί βλέπεις), επιστροφή στην εργασία, τελική ευθεία διδακτορικού και όλα αυτά με ελάχιστη βοήθεια από την μητέρα μου που δεν είναι και στην πρώτη νεότητά της και πάθαινε κρίση πανικού και μόνο στην ιδέα ότι είχε να κρατήσει ένα βρέφος για λίγες ώρες. Και νόμιζα ότι όλα τα κατάφερα καλά μέσα στα δύο χρόνια που ακολούθησαν. Εννοώ και το παιδάκι μεγάλωνε όμορφα, και ο εργοδότης μου ανέπνευσε πρώτα με ανακούφιση που επέστρεψα και μετά άρχισε να με βομβαρδίζει με δουλειά 10-12 ωρών και το διδακτορικό τελείωσε με δόξες και τιμές, άριστα και μπράβο κλπκλπ. Και εκεί που νόμισα ότι όλα τα είχα πετύχει άψογα, ανακάλυψα ότι τα δύο αυτά χρόνια που περιέγραψα ο άντρας μου, ένας γλυκύτατος και υπομονετικός σύντροφος - δεκαπέντε χρόνια πλέον μαζί- που πάντα μου έδινε την αίσθηση ότι όχι μόνο με αγαπούσε υπερβολικά αλλά και μου έδινε και χρόνο, και με περίμενε στωικά και υπομονετικά να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη, είχε εξωσυζυγική σχέση! Δεν τον έσπρωξε κανένας έρωτας - υποστήριξε- κανένας τρελός πόθος, απλά η ανάγκη να συνευρίσκεται ερωτικά με μια γυναίκα, αφού εγώ ομολογουμένως σπάνια ήμουν διαθέσιμη και ευδιάθετη, και ίσως και η ανάγκη να συναντηθεί με έναν άνθρωπο ήρεμο και γαλήνιο, χωρίς στρες, με σιγανούς ρυθμούς και ραχατλίδικη διάθεσή που προφανώς δεν ήμουν εγώ, αφού έτρεχα από τα χαράματα μέχρι τα μαύρα μεσάνυχτα για να τα προλάβω όλα. Δεν του έδωσα δίκιο αλλά αναγνώρισα το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί. Τώρα εκείνος έχει ενοχές και μου ζητάει διαρκώς να τον συγχωρέσω και εγώ μια πελώρια πληγή που προσπαθώ να επουλώσω. Δεν χωρίσαμε. Μένουμε μαζί και πολεμάμε να το ξεπεράσουμε και να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας, ουσιαστικά τη σχέση μας, που την παραμελήσαμε (εγώ) και υπονομεύσαμε (αυτός). Αν θα σου έδινα μια συμβουλή Ελένη, ως παθούσα, είναι βρες χρόνο για τη σχέση σας. Ακόμη και εις βάρος κάποιων άλλων πραγμάτων. Επιστράτευσε γονείς, φίλους και νταντάδες για τα παιδιά, κράτησε τη δουλειά σου σε ελεγχόμενα πλαίσια, τελείωσε με το διδακτορικό χωρίς καθυστέρηση ή ζήτα μια παράταση αν δεν το έχεις ήδη κάνει ώστε να δώσεις και πάλι κάποια προτεραιότητα στην σχέση σας. Αν η σχέση είναι καλή και αξίζει, μη την χάσεις. Πολέμησε για αυτή..
Μην παρατησεις το διδακτορικο. Απο μονο του σποτεκει μια υπερπροσπαθεια ποσο μαλλξν οταν υπαρχει οικογενεια! Συζητηση με το συζυγο, πολλη συζητηση. Και μολις τελειωσει, ολα θα νσι καλυτερα. Συζητηση...
Ελενη ειμαι μαμα 2 παιδιων στην ιδια ακριβως φαση χωρις ομως το διδακτορικο που ειπες. Ολες μα ολες τα ιδια περναμε κουκλα μου, δυστηχως η καθε μερα μας ειναι στο ποδι και στο τρεξιμο. Για ποιον δουλευει για εκεινον? Οχι! Για την οικογενεια του! Να μου ελεγες πως ειναι στους φιλους, βολτες, για καφε και για ποτο να σου ΟΚ!!Απο την στιγμη που κανουμε οικογενεια αλλαζουν ολα και πολυ απλα πλεον εχω δεχτει οτι οι μαμαδες ΤΡΕΧΟΥΝ!!!!! Οι μπαμπαδες δεν λειτουργουν οπως εμεις....Και εγω τρεχω να παρω 2 παιδια απο διαφορετικα σχολεια να φαμε το σπιτι τα κατοικιδια τηνφροντιδα των παιδιων και εχω φτασει να λεω αμαν να πανε για υπνο....Τραγικο αλλα ετσι ειναι!!!!!!!! Και εχουμε και εναν μπαμπα που δουλευει 8ωρο αλλα μετα θελει την ξεκουραση του!!!! Εμεις δεν ξεκουραζομαστε γιατι πολυ απλα ποτε δεν κουραζομαστε για εκεινους!!!! Ετσι ειναι τα πραγματα η προσπαθουμε να τα αλλαξουμε οσο γινετε χωρις καβγαδες η χωριζουν οσες δεν το αποδεχοντε η το δεχομαστε και καποια στιγμη πιστευουμε πως τα πραγματα θα στρωσουν. Σκεψου πως υπαρχουν και χειροτερες καταστασεις!!!!!!!!
όλες οι μαμάδες νομίζω, έρχεται η ώρα που νιώθουμε κάπως έτσι, και κουρασμένες, και ανεπαρκείς, και αδικημένες από τον σύζυγο που δεν κατανοεί τον φόρτο μας ή την προσπάθειά μας να αναθρέψουμε ευτυχισμένα παιδιά, ενώ εκείνος τα βλέπει τις λιγότερες ώρες της μέρας. Συνηδητοποιώ όμως πως όλοι γύρω μου τα ίδια περνάνε και καταλήγω πως η νοοτροπία των αντρών είναι διαφορετική από την δική μας, άρα το αποδέχεσαι ως έχει, δεν σκας πια, δεν τσακώνεσαι μαζί του, κάνεις το καλύτερο που μπορείς χωρίς τύψεις και πίεση και προσπαθείς τις ώρες που περνάτε όλοι μαζί (ή οι δυο σας) να μην αναλώνεστε σε τέτοιες συζητήσεις και συγκρίσεις, αλλά να βρίσκετε τις ισορροπίες σας
Ένα ταξίδι οι δύο σας μονο... Τίποτα άλλο.. για να μην σκεφτεστε τις υποχρέωσεις σας κ τα παιδιά...
Ελενάκι...εγώ μαμά δεν είμαι, είπες όμως μια λέξη κλειδί και από κείνη πιάνομαι: "διδακτορικό". Όσα περιγράφεις τα βίωνα στην καθημερινότητά μου όσο έκανα την διατριβή μου. Πράγματα στα οποία δεν θα έδινα σημασία σε άλλη περίπτωση αποκτούσαν διαστάσεις τερατώδεις. Η υπομονή είναι σαφώς λιγότερη και τα νεύρα στο κόκκινο. Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ η στιγμή που νιώθεις πως όλοι γύρω σου δεν κάνουν τίποτα να σε διευκολύνουν (μάλλον να σε δυσκολέψουν θέλουν) και τα πάντα γίνονται εναντίον σου. Αυτά ένιωθα εγώ (χωρίς να έχω οικογένεια και παιδιά όπου το φορτίο είναι βαρύτερο) . Μόλις τελειώσεις....θα θυμηθείς τι σημαίνει να ζεις αληθινά! Καλή σου δύναμη!
ΕΙΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΗΡΩΙΔΑ,Η SUPER ΜΑΜΑ...ΔΟΥΛΕΙΑ,ΣΠΙΤΙ,ΠΑΙΔΙΑ,ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ..ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ "ΚΛΑΤΑΡΕΙ" ΑΚΟΜΑ..ΕΓΩ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟΚΤΗΣΩ ΤΟΝ ΓΙΟΚΑ ΜΟΥ (ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΟΥΛΑ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ) ΗΜΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ,ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΒΟΛΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ.ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑ ΜΑΜΑ ΕΙΠΑ ΩΠΑ...ΜΕ ΕΝΑΝ ΣΥΖΥΓΟ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΩΡΕΣ (ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ) ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ "ΠΙΣΩ".ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΜΙΑ ΚΑΡΙΕΡΑ ΟΠΟΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ (ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΦΥΣΙΚΑ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ,ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΜΟΥ).ΦΥΣΙΚΑ ΕΙΣΕΠΡΑΞΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΤΥΠΟΥ..ΠΩΠΩ ΣΠΙΤΙ ΕΙΣΑΙ,Ε? ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΗΔΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΟΤΑΝ ΤΑ ΑΚΟΥΓΑ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΑΝ..(ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΚΡΙΣΗΣ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΟΜΟΛΟΓΩ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΚΑΛΑ)..ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΣΥΝΗΛΘΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΜΟΥ.ΘΑ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ SUPER ΜΑΜΑΔΕΣ ΑΛΛΑ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ..ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΧΕΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΧΡΟΝΟ??!!ΙΕΡΑΡΧΗΣΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ..ΑΛΛΙΩΣ ΖΗΤΗΣΕ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ..ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ..ΦΙΛΙΚΑ ΑΝΝΑ!!
Ελένη μου μην αποθαρρύνεσαι. Δες το σαν μια φάση που θα περάσει. Αφου μπορείτε ακόμη και περνάτε καλά απλά προσπάθησε αυτές οι στιγμές να πληθύνουν, Μίλα του χωρίς να τον κατηγορείς για την απουσία του και πες του οτι χρειάζεσαι στιγμές που θα περνάτε οι 2 σας (βραδάκι για ποτό να θυμηθείτε πώς ήταν οταν βγαίνατε ραντεβού) και οτι χρειάζεσαι και στιγμές οικογενειακές (είτε είναι μια βόλτα στην παιδική χαρά είτε επίσκεψη σε φιλικό σπίτι είτε να πάτε για φαγητό) Κάντε το σύστημα και τρώγοντας έρχεται η όρεξη... Δεν χρειάζεται να είναι παρών συνέχεια φαντάσου τις γυναίκες των ναυτικών στρατιωτικών κτλ πώς τα καταφερνουν? Κι εσύ μπορείς!! Όλα είναι στο μυαλό μας μην το αφήνεις να σε ρίχνει και όταν σε παίρνει απο κάτω θα έχεις αυτές τις αναμνήσεις που εσύ θα έχεις δημιουργήσει να σου δίνουν κουράγιο.Όσο για τις αμφιβολίες σου αν είσαι καλή μητέρα?? Όλες εχουμε και πάντα θα έχουμε γιατί είναι τα πολυτιμότερα πλάσματα για μας και εννοείται θέλουμε το καλύτερο κάτι που στην καθημερινότητα δεν είναι πάντα εφικτό. Όμως αν εσύ περνάς καλά θα περνάνε και τα παιδιά σου καλά γι αυτό βάλε τις κοινές στιγμές στο πρόγραμμα όσο φορτωμένο κι αν είναι. 1-2 φορές / εβδομάδα σαν χάπι απο γιατρό, θα είναι κάτι που θα περιμένεις με ανυπομονησία και θα θυμάσαι με ενα χαμόγελο. Όλα θα πάνε καλά
Μήοως είσαι εγώ; Ειλικρινά, αντικαταστήσεις τη λέξη διδακτορικο με τη λέξη μεταπτυχιακό και προσθέσεις και τα πολλά οικονομικά προβλήματα, είναι σαν αν το έχω γράψει εγώ.
καλησπερα...δεν εισαι μονη και δεν εισαι η μονη.....εγω απλα αποφασισα να βαλω το διδακτορικο στην ''καταψυξη'' μεχρι να μεγαλωσουν λιγο τα παιδια και να μην τρεχω τοοοοσο απο πισω τους.... το πρωτο βημα ειναι να συνειδητοποιησεις πως δεν γινεται να εισαι τελεια σε ολα. διαλεξε κατι για να αφοσιωθεις περισσοτερο πχ οικογενεια και στα υπολοιπα μην γινεσαι κομματια... δευτερον, μιλα με τον συζυγο σου, οχι εν ωρα καυγα...πατε για ενα ποτακι ή καφε οι 2 σας, ασε λιγο παραπανω τα παιδια στην γιαγια ή στην θεια ή οπου αλλου μπορεις και πατε να μιλησετε λιγακι ως ενηλικοι και χωρις μικρους θεατες επισης διαλεγε τις μαχες που θα δινεις. πχ μην καυγαδιζεις για ολα με τον αντρα σου. διαλεξε κατι που πραγματικα σε ενοχλει και δωσε μαχη μονο γι αυτο. το οτι εργαζεται ειναι ευτυχες γεγονος εαν σκεφτεις ποσοι αλλοι θελουν αλλα δεν βρισκουν εργασια αυτες τις 3 - 4 ωρες που ειναι ο μπαμπας παρων, μην κανεις δουλειες στο σπιτι, αλλα καθιστε ολοι μαζι να κανετε μια δραστηριοτητα, ενα παζλ ή ενα επιτραπεζιο (δεν ειπες τις ηλικες των παιδιων σου) εγω προτιμω να ειμαστε ανω κατω και να παιζουμε ολοι μαζι παρα να σχιζομαι να τα χω ολα τελεια και τα παιδια να με ζητανε... τελος, αποδεξου πως αυτη εισαι και δεν αλλαζει αυτο. μην συγκρινεις τον εαυτο σου με αλλες μητερες. δες σε ποια πραγματα εισαι τελεια και αρχισε να επιβραβευεις τον εαυτο σου για αυτο!
ακριβως τα ιδια νιωθω κ βιωνω κ εγω με ενα παιδακι που εχει φτασει σε σημειο να μας παρακαλαει να σταματησουμε να μαλωνουμε γιατι δεν αντεχει αλλο!!! ειμαι απελπισμενη εχω σκεφτει να χωρισω αλλα σκεφτομαι το παιδι!!! δεν ξερω τι θα γινει....
Αν αφήσεις την κατάστασή που περιγράφεις να συνεχίζεται, το παιδάκι σου από εκεί που παρακαλάει να σταματήσετε τον καυγά θα αρχίσει να παρακαλάει να χωρίσετε και οι εικόνες αυτές θα το ακολουθούν στη μετέπειτα ζωή του, ακόμη και θα την επηρεάζουν αρνητικά. Σου το λέει ένα παιδί που έφτασε κάποτε να παρακαλάει τους γονείς του να χωρίσουν και ακόμη αναρρωτιέται μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα για όλους έτσι. Ελπίζω άμεσα να ακούσετε τη φωνή του παιδιού σας και να πάψετε να του στιγματίζεται τη ζωή.
Δεν είσαι η μόνη. Οπότε αρχικά ηρέμησε Πιστεύω και έτσι πράττω ως τώρα στην μετά παιδιών και μετά γάμου ζωή μου, στην υπομονή και στην προσπάθεια. Μην εγκαταλείπεις. Τα πράγματα κάποια στιγμή θα φτιάξουν. Όλους μας διακατέχει μια αγωνία, μια κούραση και ένα άγχος. Όμως για τα παιδιά μας και μόνο προσπαθούμε και παλεύουμε. Ξέρω πως είναι και νομίζω όλοι μας ξέρουμε. Υπομονή και προσπάθεια. Κανένας γάμος δεν είναι τέλειος, όλοι λίγο ως πολύ χρειάζονται δουλειά. Φιλικά πάντα.