Ναι, βγάζω πολλές φωτογραφίες τα παιδιά μου και δεν πρόκειται να σταματήσω

Η nikonMom εξοργίστηκε όταν διάβασε κάποιους να σχολιάζουν αρνητικά πως στη σημερινή εποχή οι γονείς βγάζουν τα παιδιά τους «υπερβολικά πολλές φωτογραφίες». Η ίδια λέει πως θα συνεχίσει να το κάνει και δεν πρόκειται να σταματήσει:

Αλήθεια; Είμαστε κακοί γονείς επειδή θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις μας με τα παιδιά μας; Είναι ώρα να σταματήσει αυτή η τρέλα με τη διαρκή κριτική που ασκείται στο πώς μεγαλώνει κανείς τα παιδιά του.

Είμαι πωρωμένη με τη φωτογραφία. Αυτό δε σημαίνει πως έχω κάποιο ταλέντο και είμαι καλλιτέχνης, αλλά με έχουν κατηγορήσει πως η φωτογραφία μου έχει γίνει εμμονή. Έχω αποφασίσει να μην απολογούμαι γι’ αυτό. Λατρεύω τα παιδιά μου και θέλω να διατηρήσω αυτή την ηλικία, αυτή τη στιγμή, για πάντα. Δεν είμαι μονίμως πίσω από τη φωτογραφική μηχανή – συμμετέχω ενεργά στις ζωές των γιών μου. Έχει να κάνει με την ισορροπία. Μου αρέσει όμως πολύ να επιλέγω μία ξεχωριστή στιγμή και να την απαθανατίζω, για να μπορώ να την επισκέπτομαι ξανά και ξανά. Έχω αρκετές φωτογραφίες όπου στηνόμαστε και χαμογελάμε, αλλά έχω ένα κάρο άλμπουμ γεμάτα αυθόρμητες φωτογραφίες, από τις στιγμές που θέλω να φυλάξω για πάντα. Δεν θα κερδίσουν τίποτα βραβεία. Δεν μου χτυπάνε το κουδούνι από το National Geographic. Κάθε φορά όμως που κοιτάζω εκείνη τη φωτογραφία, μεταφέρομαι στη στιγμή εκείνη. Αισθάνομαι τη χαρά, το συναίσθημα της αγάπης που με κάνει να λιώνω. Κάποιες φορές δακρύζω. Είναι σα να έχω τη δική μου μηχανή του χρόνου και να με πηγαίνει πίσω στο παρελθόν.

Είμαι η μικρότερη στην οικογένειά μου, μεγάλωσα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Πως υπάρχουν ελάχιστες φωτογραφίες από εμένα μικρή. Υπάρχουν ορισμένες: Ο μπαμπάς μου ήταν επίσης φωτογράφος, αλλά οι δικές μου ήταν πολύ λίγες σε σχέση με πόσες είχαν από την αδελφή μου. Μετά ήρθε ο χωρισμός και το σπίτι μοιράστηκε στα δύο, και κάπως το κουτί αυτό με τις φωτογραφίες χάθηκε σε όλη την αναμπουμπούλα, έτσι κι εγώ έχω πλέον ελάχιστες. Αυτό με σκοτώνει. Κι αυτές που έχω, οι περισσότερες είναι στημένες. Έχετε ιδέα πόσα θα σήμαινε για μένα σήμερα να έχω μία αυθόρμητη φωτογραφία μου, στην οποία να είμαι εγώ μικρή και να γελάω με τη μαμά μου; Ή να έχω την αδελφή μου και μένα να τρέχουμε στην αυλή με τον αγαπημένο μας σκύλο, τα μαλλιά μας να κυματίζουν στον ήλιο, να κάνουμε φούσκες και να χαζογελάμε σα μικρά κορίτσια; Πωπω, θα λάτρευα να τις έχω αυτές εδώ.

Δεν αρνούμαι πως υπάρχουν φορές όπου ο άντρας μου και τα παιδιά μου κουράζονται να με βλέπουν να τους τραβάω φωτογραφίες και βίντεο. Έχω ένα χαριτωμένο βίντεο του 3χρονου μου στο καρουζέλ στο Disney World να μου λέει πως δε θέλει να τον τραβάω βίντεο, το μικρό του μέτωπο συνοφρυωμένο. Διαρκεί μόλις ελάχιστα δευτερόλεπτα, μιας και χαμογέλασα και τον υπάκουσα, βάζοντας στην άκρη το τηλέφωνό μου, και απλά απολαύσαμε μαζί το παιχνίδι. Μετά όμως το βλέπω και γελάω και μεταφέρομαι σε κείνη τη ζεστή, γεμάτη υγρασία νύχτα, την τελευταία μέρα των διακοπών μας, μόνο εγώ κι αυτός. Όλοι οι άλλοι είχαν πάει να ανεβούν στα παιχνίδια μία τελευταία φορά. Ο μεγαλύτερος γιος μου είχε μαζέψει όλο του το θάρρος και είχε πάει να ανέβει στο Space Mountain για πρώτη φορά με τον μπαμπά του και τον λατρεμένο του θείο. Είχα μείνει μόνο εγώ και ο μικρούλης μου να ανεβαίνουμε στα παιχνίδια της Fantasy Land. Ήταν λίγο προτού κλείσει το λούνα παρκ και προσπαθούσαμε να ανεβούμε σε όσα περισσότερα παιχνίδια μπορούσαμε μέχρι να φύγουμε. Θυμάμαι το τροφαντό του προσωπάκι, ζεστό και λερωμένο. Τον θυμάμαι κουρασμένο, να με κάνει να τον κουβαλώ σε όλο τον δρόμο ως την έξοδο μιας και δεν είχαμε μαζί μας το καρότσι, και τα χέρια μου να καίνε από το βάρος. Θυμάμαι να σταματάμε για να δούμε την παρέλαση με τα φώτα. Δεν είχε ποτέ άλλοτε βρεθεί στο πάρκο τόσο αργά και δεν την είχε ξαναδεί. Δεν έχω τις φωτογραφίες από εκείνη τη στιγμή, μιας και ο μικρούλης μου κρατιόταν γερά από πάνω μου και είχε χωθεί στην αγκαλιά μου καθώς παρακολουθούσαμε και γω δεν τον άφηνα για να βγάλω μια φωτογραφία, δεν τη χρειαζόμουν. Η φωτογραφία από το καρουζέλ και το βίντεο με μεταφέρουν εκεί και θυμάμαι τα πάντα. Βρίσκομαι εκεί, ζω εκείνη τη στιγμή. Έχω αυτό το χαζοχαρούμενο χαμόγελο στο πρόσωπό μου καθώς τα γράφω αυτά.

Αυτό κάνουν οι φωτογραφίες για σας. Και για τα παιδιά σας. Ο άντρας μου παραπονιέται πως τραβάω συνέχεια φωτογραφίες, μα κάθε χρόνο στα γενέθλιά τους φτιάχνουμε ένα slideshow με τις φωτογραφίες τους από τη χρονιά εκείνη μαζί με τη μουσική που τους άρεσε να ακούν, κι αυτό είναι το αγαπημένο κομμάτι των γενεθλίων τους για τον άντρα μου. Απαιτεί να έχει το δικό του σετ φωτογραφιών και πολλές τις κολλάει στον τοίχο γύρω από την συρταριέρα του σα να ήταν μια κορνίζα του καλύτερου μπαμπά της χρονιάς. Συχνά τα αγόρια μου παίρνουν κάποιο από τα φωτογραφικά άλμπουμ και μας ζητούν να καθίσουν μαζί μας στον καναπέ για να τις δούμε παρέα. Γελάμε και πειράζουμε ο ένας τον άλλον, λέμε ιστορίες και τους περιγράφουμε πώς ήταν οι στιγμές πριν γεννηθούν και όταν ήταν ακόμη μωρά. Βλέπουν όλη την οικογένεια να τους περιβάλλει με αγάπη και ενθουσιασμό στο νοσοκομείο όπου γεννήθηκαν και τους λέω, για άλλη μια φορά, πόσο είχα γελάσει που με είχαν ξεχάσει όλοι τους στο κρεβάτι του νοσοκομείου και σαν παπαράτσι πάσχιζαν να βρουν την ευκαιρία να τους κρατήσουν για λίγο στην αγκαλιά τους, ενώ τα κινητά κι οι κάμερες δεν σταματούσαν να τραβούν εικόνες. Βλέπουν, και δεν ακούνε μονάχα, το πόσο τους αγάπησαν όλοι από την πρώτη στιγμή.

Πρόσφατα χάσαμε το πολυαγαπημένο μας σκυλί, την Sammi. Ήταν πολύ δύσκολο για μας χωρίς αυτήν και τα παιδιά προσπαθούσαν να διαχειριστούν τον χαμό αυτόν. Καθώς κοιτάζαμε αυτές τις παλιές φωτογραφίες και όλα τα τρελά που έκανε, γίνονταν καλά. Έχουν πια και οι δυο τους αντίγραφα από αυτές τις φωτογραφίες στα δωμάτιά τους, και λένε πως αισθάνονται πως είναι ακόμη μαζί τους και τους κοιτάζει μέσα από αυτές τις φωτογραφίες.

Κάποια μέρα θα φύγω από τη ζωή, όπως έφυγαν και οι γενιές πριν από μένα στα λευκώματα που με τόσο κόπο δημιούργησα για την ιστορία της οικογένειάς μου. Ελπίζω να έχω ακόμη πολλά χρόνια και να καταφέρω να δημιουργήσω πολλές αναμνήσεις ως τότε, αλλά θα συμβεί. (Ελπίζω αφού έχω καταφέρει να ζήσω τα πρώτα αυτά χρόνια, να κλάψω στους γάμους τους, να αγκαλιάσω τις μέλλουσες νύφες μου και να κακομάθω τα εγγόνια μου όσο δεν πάει). Αυτές οι φωτογραφίες λένε την ιστορία της ζωής μου. Τα παιδιά μου είναι η κληρονομιά μου, οι φωτογραφίες αυτές καταγράφουν την αγάπη μας. Ελπίζω να κάθονται και να τις κοιτάζουν μαζί, να γελούν στις τρελές στιγμές που ζήσαμε μαζί. Είμαι ενεργή στις ζωές τους. Τραβάω τις φωτογραφίες και μετά βάζω στην άκρη το κινητό ή την κάμερα και βρίσκομαι δίπλα τους. Ασχολούμαι μαζί τους κάθε μέρα. Αυτές οι φωτογραφίες είναι για μένα απλά μία καταγραφή.

Γι’ αυτό και δεν θα απολογηθώ που αγαπώ τα παιδιά μου και τα φωτογραφίζω. Δεν μπορώ να τα εμποδίσω από το να μεγαλώσουν. Δεν μπορώ να τα κάνω να μείνουν για πάντα τόσο υπέροχα, αστεία, αθώα, όσο κι αν το θέλω. Σ’ αυτές τις φωτογραφίες όμως, μένουν για πάντα σ’ αυτή την ηλικία.

Δεν αντέχω να ακούω τους πάντες να λένε πως οι γονείς σήμερα είναι έτσι ή αλλιώς. Σταματήστε. Είμαι σίγουρη πως οι γονείς μου δέχονταν παρόμοια κριτική από τους δικούς τους γονείς γιατί έκαναν κι εκείνοι τα πράγματα διαφορετικά. Και τα παιδιά μου θα τα κάνουν διαφορετικά. Ξέρετε κάτι; Τα παιδιά μου είναι σπουδαία. Ο καθένας τους είναι ένα έργο υπό εξέλιξη, κι έτσι είμαι και γω. Οι φίλοι τους είναι σπουδαίοι, κι οι γονείς τους κάνουν εξαιρετική δουλειά. Λατρεύω να έχω ένα σπίτι και μια αυτή γεμάτα παλαβιάρικα, ξεσαλωμένα και ατίθασα αγόρια να παίζουν και να γελούν. Όλοι μας είμαστε καλοί στο να μεγαλώνουμε ευγενικά, χαρούμενα παιδιά. Δεν με πιστεύετε; Αν δείτε τα άλμπουμ μου, θα το καταλάβετε.