Μαμάδες 2013
Είμαι η Σοφία, μαμά δύο αγοριών και θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου.
Βλέπω τριγύρω μου διαφόρων ειδών μαμάδες: εργαζόμενες, μη εργαζόμενες, τρυφερές, ψυχρές, νευρικές, ήρεμες, στοργικές, αδιάφορες, ξερόλες, υπερ-προστατευτικές, παρούσες, απούσες, γλυκές, φιλικές, δοτικές, αγχωτικές, αλλά όλες μαμάδες. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω καμία απολύτως, δεν είναι αυτή η πρόθεση μου.
Όλες αυτές οι διαφορετικές μητέρες μεγαλώνουμε αντίστοιχα διαφορετικά παιδιά, τα οποία όταν ενηλικιώνονται συνθέτουν τη μέλλουσα κοινωνία κουβαλώντας τα οικογενειακά τους κατάλοιπα με κάποια από αυτά να μεταλλάσσονται από τα γεγονότα της κάθε εποχής. Και αυτός ακριβώς είναι ο προβληματισμούς μου: πως γίνεται σε ένα τρομακτικά τροποποιημένο μοντέλο της σύγχρονης οικογένειας να μεγαλώσουμε παιδιά με γερές βάσεις ώστε να χτίσουν το δικό τους υγιή κόσμο;
Βλέπω παιδιά πολύ επιθετικά, κτητικά, απείθαρχα, υπέρ-ευαίσθητα, άναρχα, εσωστρεφή, στερημένα από αγάπη ή υλικά αγαθά, θύματα του καταναλωτισμού, θύματα της κρίσης, κολλημένα στην TV και στον H/Y, έξυπνα όλα με πολλές παραστάσεις και αναρωτιέμαι τι μοντέλο κοινωνίας θα συνθέσουν. Όλη η προαναφερθείσα κατάσταση φυσικά είναι δικό μας «έργο», αυτό ας το ξεκαθαρίσουμε όλοι οι γονείς!
Η νέα μορφή της οικογένειας έχει μαμάδες χειραφετημένες, να λείπουν ώρες στη δουλειά ή στις κοινωνίες εξόδους, όπως και οι μπαμπάδες, αγχωμένοι όλοι για την οικονομική κατάσταση και το άγχος να φέρνει νεύρα-φωνές-τσακωμούς-χωρισμούς, γιαγιάδες, δασκάλους, νταντάδες σε ρόλο μαμάς και το αντίστροφο. Επίσης βλέπω, το πολύ συχνό πλέον φαινόμενο, μαμάδες να δυσανασχετούν με τη μητρότητα, να αφήνουν συνεχώς σε τρίτους τα παιδιά και κάνουν το κέφι τους και το παιδί να βγάζει μετά ένα σωρό προβλήματα και να μην τους νοιάζει καθόλου. Έλεος πια!! Ένας κακός χαμός γενικά, άλλοτε αναπόφευκτος, άλλοτε δημιούργημα μας.
Εκείνο δε που δε χωρά ο νους μου και δεν το αντέχω με τίποτα μα με τίποτα, είναι να ακούω για μαμάδες που κακοποιούν (οδηγώντας ακόμη και στο θάνατο) τα παιδιά τους, μαμάδες που αυτοκτονούν, μαμάδες που εγκαταλείπουν τα παιδάκια τους. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ΓΙΑΤΙ το κάνουν, ασχολήθηκε ποτέ κανείς σοβαρά με αυτούς τους ανθρώπους; Ακόμη κι εγώ η ίδια το έκανα; Πως επιτρέπουμε στην κοινωνία μας να είναι τόσο σκληρή;
Μπορείτε να φανταστείτε την κοινωνία του 2033, Έλληνιδες μαμάδες; Προσπαθήστε να το κάνετε με ωριμότητα και σύνεση και εύχομαι να μην τρομάξετε!!!
Εσύ, εγώ, η γειτόνισσα, η φίλη, η αδελφή βάζουμε τα θεμέλια για το μέλλον των παιδιών. Ακόμα και την πολιτικό-οικονομική κατάσταση της χώρας οι μανάδες μπορούν να την αλλάξουν, πως; Μέσα από τη σωστή ανατροφή των παιδίων μας.
Υ.Γ1. Δεν είναι φυσικά γενικό φαινόμενο αυτό που γράφω, αλλά είναι αρκετά έντονο για να με προβληματίζει.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μου αρέσει η αισιοδοξία στις τοποθετήσεις σας!!! πολύ όμως. Προφανώς ο δικός μου περίγυρος έχει αρκετά από αυτά που ανέφερα για αυτό και στάθηκε αφορμή για το κείμενο μου. Ο προβληματισμός της κάθε μαμάς για την ανατροφή των παιδιών της είναι δεδομένος και θεωρώ πως είναι απαραίτητος ώστε να σε κρατά σε εγρήγορση και να προσπαθείς καθημερινά για το καλύτερο. Πιάνω τον εαυτό μου συχνά να αγχώνεται υπέρ του δέοντος και ειλικρινά με έχετε βοηθήσει όλοι μα όλοι πολύ. Πιο πολύ όμως βοηθάτε τα παιδάκια σας με την αισιόδοξη στάση σας. Για να μην παρεξηγηθώ δεν είμαι μέσα στη μιζέρια και την απαισιοδοξία, περνάω τέλεια με τα παιδάκια μου, είναι δύο γλυκά ζουζούνια, δεν μου αρέσει όμως να βλέπω άσχημες καταστάσεις άλλων παιδιών. Φιλιά
Σοφια μου πολυ ωραιο το κειμενο σου. Προσωπικα δεν τα βλεπω αυτα που λες τριγυρω μου. Οκ φυσικα υπαρχουν μαμαδες που κακοποιουν τα παιδια τους δυστυχως αλλα πιστευω οτι ειναι λιγες και σιγουρα ειναι πολυ λιγοτερες απ οτι στο παρελθον. Δεν θα βγαλω συμπερασματα γενικευμενα απο μαμαδες που βλεπω πχ στην παιδικη χαρά ή στην παραλια αλλα μπορω να βγαλω συμπερασματα απο τις μαμαδες του φιλικου μου περιβαλλοντος. Ναι ολες δουλευουν, αλλα γυρνανε σπιτι και το μονο που κανουν ειναι να ασχολουνται με τα παιδια. Το κοινωνικες εξοδους που λες μου φερνει γελια:) Ποιες κοινωνικες εξοδους αυτα δεν υπαρχουν πλεον το παν ειναι τα παιδια και οι εξοδοι που λες τα περιλαμβανουν παντα. Ναι οι γιαγιαδες εχουν το ρολο ντανταδων αλλα προσωπικα το θεωρω χιλιες φορες καλυτερο ειδικα οταν πλεον οι γιαγιαδες και οι παπουδες θα μπορουσαν να εχουν και δικα τους παιδια μικρα. Και η επιθετικοτητα που αναφερεις οντως υπαρχει αλλα παλι ειναι μειοψηφια θεωρω. Τουλαχιστον στην ηλικια της δικιας μου 4 χρονων σχεδον. Για μεγαλυτερα δεν ξερω. Ισως απλα ολα τα παραπανω που εγραψα να ειναι μια πιο αισιοδοξη πλευρα των πραγματων. Θελω να πιστευω οτι θα μεγαλωσουμε σωστα και ευτυχισμενα παιδια και πανω απ ολα καλους και σωστους ανθρώπους. Ειμαι πολύ ρομαντικη?
Σοφία προφανώς αυτά που έγραψα είναι η δική μου προσωπική εκτίμηση! Ποιου άλλου θα μπορούσε να ήταν? Διάβασα ένα κείμενο και έγραψα τη γνώμη μου, όπως όλοι οι υπόλοιποι που απάντησαν σε αυτό το thread. Οφείλω να ομολογήσω ότι μου κάνει εντύπωση που αισθάνθηκες την ανάγκη να απαντήσεις μόνο σε μένα. Τελικώς βλέπω ότι η απάντησή σου επιβεβαιώνει (και ενισχύει) την αρχική μου άποψη. Ας το κλείσουμε το θέμα εδώ γιατί προφανώς κινούμαστε σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος.
Όταν πρωτοέμεινα έγκυος έριξα πολλή σκέψη και περισυλλογή για το θέμα "ο μελλοντικός κόσμος στον οποίο θα μεγαλώσει το παιδί που φέρνω στη ζωή". Προβληματίστηκα πολύ, κάποιες φορές ένιωσα και ενοχές για τον εγωισμό μου να φέρω ένα παιδί σ'αυτόν τον σκληρό, αλλοτριωμένο και αποξενωμένο κόσμο του σήμερα. Με τα χρόνια σταμάτησα να προβληματίζομαι τόσο έντονα. Θες η αισιοδοξία που φέρνει το αγαπησιάρικο οικογενειακό περιβάλλον, θες η απάθεια για κάθε εξωτερικό κακό, θες η συνειδητοποίηση μιας αδυναμίας να αλλάξω επαναστατικά κάτι στον κόσμο, σταμάτησα να αγχώνομαι για το πως θα είμαστε και θα ζούμε σε 20 χρόνια. Μελετώντας και λίγο ιστορία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όχι μόνο ο κόσμος σήμερα δεν είναι χειρότερος από ποτέ, όπως τείνουμε απαισιόδοξα να πιστεύουμε, αλλά από πολλές απόψεις είναι και καλύτερος, τα είπε πολύ ωραία πιο πάνω η Beatrice γι'αυτό το θέμα. Δε θα αφήσω λοιπόν καμιά κινδυνολογία και αρνητική σκέψη να με τρομάξει και να με γεμίσει άγχη και φοβίες για το μέλλον χαλώντας μου το παρόν. Βέβαια συχνά πιάνω τον εαυτό μου να συγχύζεται για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία στην οποία θα μεγαλώσει το παιδί μου αλλά ακόμα και γι'αυτό έχω καταλήξει ότι δε ζούμε στη χειρότερη χώρα του κόσμου, ή στη μόνη χώρα που δεν έμαθε από τα λάθη της ή στην πιο τριτοκοσμική κοινωνία. Μπορεί να μη νιώθω ακριβώς εθνική υπερηφάνεια για την Ελλάδα και μπορεί να ζηλεύω ακόμα την ποιότητα ζωής και την κουλτούρα των σούπερ πολιτισμένων και εξελιγμένων δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών, αλλά έχω αποβάλει τουλάχιστον τα ενοχικά σύνδρομα που αφορούν αυτή τη χώρα γιατί συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν χώρες και κοινωνίες με πολύ πολύ χειρότερα προβλήματα. Προσπαθώ πάντα να βάζω το δικό μου λιθαράκι ή θεμέλιο για το μέλλον του παιδιού μου και του κόσμου, πρώτον μεγαλώνοντας το παιδί μου από κοντά και με απεριόριστη αγάπη και δεύτερον κάνοντας μια επίμονη προσπάθεια να του δίνω το καλό παράδειγμα σε όλους τους τομείς έτσι ώστε κι αυτό να μάθει τις βασικές αρχές της αρετής και του σεβασμού για τον κόσμο, την κοινωνία, το περιβάλλον στα οποία μεγαλώνει.
τα ειπες ολα!!! μπραβο Νατασα, μας γεμισες αισιοδοξια
Όταν θέτεις τέτοιους προβληματισμούς για σοβαρή συζήτηση είναι δεδομένη η αυτογνωσία για μένα. Υ.Γ. Κορίτσια έγραψα μόνο τις τέσσερις γιατί τα υπόλοιπα σχόλια δεν υπήρχαν, δημοσιεύτηκαν ταυτόχρονα με το δικό μου (προς αποφυγή παρεξηγήσεων)
Δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι πράττεις τα δέοντα και ότι μεγαλώνεις υποδειγματικά και με άριστο τρόπο τα παιδιά σου, ώστε να είναι χρήσιμα μέλη της μελλοντικής κοινωνίας ενηλίκων, βάζοντας το λιθαράκι σου σε ένα καλύτερο μέλλον? Ενώ βλέπεις ένα σωρό μητέρες γύρω σου που, αντίθετα από σένα, γεμίζουν τα παιδιά τους με κακά «οικογενειακά κατάλοιπα» και τους δημιουργούν «σαθρές βάσεις»?!! Και πιστεύεις ότι αυτό δεν είναι προβληματικό από μόνο του?
Ιωάννα μου πραγματικά είσαι εκτός θέματος, το σχόλιο σου είναι παντελώς άτοπο, ξαναδιάβασε σε παρακαλώ το κείμενο και δώσε βάση και στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που γράφω. Θέμα προς συζήτηση και προβληματισμό θέτω για όλους μας. Ειλικρινά με λυπεί το αίσθημα της έντασης και της επιθετικότητας που διαφαίνεται στην τοποθέτηση σου. Έναν δημόσιο διάλογο προσπαθούμε να κάνουμε στα όρια της ευπρέπειας και της υγιούς ανταλλαγής απόψεων, σε καλώ να το υποστηρίξεις. Δεν είμαι ειδήμων στην μητρότητα, δεν είμαι τέλεια μάνα, δεν είμαι ρήτορας, δεν είμαι δικαστής, άνθρωπος σκεπτόμενος μέσα στην κοινωνία είμαι και αυτό δηλώνω με το κείμενο μου, αλλά και με όλα τα υπόλοιπα που έχω στείλει.
Αν εσύ ξαναδιαβάσεις το κείμενο σου, θα δεις between the lines ότι δεν εκφράζει προβληματισμό αλλά αποζητά επιβεβαίωση. Είναι να σα να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν είσαι σαν όλες αυτές τις «προβληματικές» μητέρες βάζοντας μπροστά τη δικαιολογία του προβληματισμού. Προφανώς αυτά που γράφεις για τη νέα γενιά γονέων και για την εξέλιξη της σημερινής κοινωνίας δεν ισχύουν γιατί δεν τα παραδείγματα στα οποία στηρίζεις το σκεπτικό σου δεν αποτελούν γενικό κανόνα. Ακόμα κι εγώ που είμαι εκ γενετής πεσιμίστρια, πιστεύω ότι διανύουμε καλύτερες εποχές από τους ανθρώπους στο παρελθόν και οι σύγχρονοι γονείς είναι πολύ καλύτεροι από τους γονείς των παλαιότερων γενεών, για μια μακριά σειρά λόγων: είναι μορφωμένοι, είναι πιο ανοιχτόμυαλοι, είναι συνειδητοποιημένοι (κατά πλειοψηφία) όταν κάνουν παιδιά, είναι περισσότερο επιδέξιοι στην ανατροφή των παιδιών τους καθώς ενημερώνονται και διαβάζουν πολύ περισσότερο από κάθε άλλη γενιά. Άλλωστε η πρόσβαση στην πληροφορία είναι πιο εύκολη από ποτέ. Το παιδί της σύγχρονης εποχής έχει ίσως την ανώτερη θέση που είχε ποτέ στην ιεραρχία της κοινωνίας. Να σου θυμίσω ότι μερικές εκατοντάδες χρόνια πίσω, γεννούσαν παιδιά για να έχουν περισσότερα εργατικά χέρια? Να σου θυμίσω ότι ακόμα και μερικές δεκαετίες πριν οι μητέρες θεωρούσαν ότι αν το παιδί τους είναι ντυμένο και ταϊσμένο, τότε τα έχει όλα?! Δεν καταλαβαίνω καν γιατί θέτεις τέτοιο προβληματισμό! Το ότι υπάρχουν κάποιες μάνες που κάνουν βασικά λάθη, ή ακόμα το ότι υπάρχουν κάποιες psycho που κακοποιούν τα παιδιά τους, τι σημαίνει? Ότι είναι έτσι όλοι? Ή ότι τις πιο παλιές εποχές δεν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι? Όσο για την οικονομική κρίση, είναι αυτή που είναι. Ήρθε όπως ήρθε και κάποια στιγμή θα περάσει. Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά στην ιστορία του ανθρώπινου είδους ή στην ιστορία του Ελληνικού έθνους είναι που συμβαίνει αυτό. Προφανώς έχει αρνητικές συνέπειες αλλά αυτό είναι αναμενόμενο. Δεν νομίζω όμως ότι είναι δυσκολότερη η κατάσταση και η ζωή από τις εποχές πολέμου πχ. Anyway, δεν ήθελα να πω τόσα. Υπέθεσα ότι από το σχόλιο μου τα παραπάνω είναι αυτονόητα. Αλλά αφού απάντησες δεν κρατήθηκα να μην τα αναφέρω τελικά. Αυτά. PS: Όταν θέτεις προβληματισμό ή τη γνώμη σου προς συζήτηση, θα πρέπει να είσαι έτοιμη να ακούσεις όλες τις απόψεις που δημιουργεί. Όχι μόνο αυτές που συμφωνούν με την άποψή σου.
Ναι οι σύγχρονοι γονείς είναι πιο μορφωμένοι, ανοιχτόμυαλοι και όλα όσα ανέφερες, ναι υπάρχουν πλέον φορείς που προστατεύουν τα παιδιά, ναι εκατό χρόνια πριν τα παιδιά ήταν εργατικό προσωπικό, ναι δεκαετίες πριν τους δίναν μόνο φαγητό και ρούχα και λέγαν θα πάει στο σχολείο να μορφωθεί, να αποκτήσει αγωγή. Όμως όχι δεν θα συγκρίνω το σήμερα με τις εποχές πολέμου και άλλων δεκαετιών, γιατί οι ανάγκες των ανθρώπων είναι πλέον διαφορετικές. Πάντα σε κάθε εποχή θα υπάρχει κάποια κρίση (πολεμική, οικονομική, αξιών κ.λ.π.), το θέμα είναι πόσο έτοιμοι είναι πολλοί γονείς να την καταλάβουν και αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα σήμερα! Γιατί πέρα από τα οικονομικά βλέπουμε έντονα να υπάρχει κρίση αξιών και εδώ υπεισέρχεται αυτό που όπως σωστά ανέφερε ο Αντώνης με την Πωλίνα η ιδεολογία του κάθε γονέα. Μπορεί να είμαστε πιο μορφωμένοι και ψαγμένοι, από μόνο του όμως δεν μας κάνει καλύτερους γονείς. Σημασία έχει να δείξουμε στα παιδιά το σεβασμό για τις ανθρώπινες αξίες, να τους μάθουμε τη δύναμη της κρίσης και της κριτικής, να ξέρουν τι σημαίνει δικαίωμα και υποχρέωση, να ξέρουν πως δεν είναι τα πάντα δεδομένα (και δεν τα βρίσκεις όλα στο internet), να μάθουν απλά να αγαπάνε με ανιδιοτέλεια... πείτε με ρομαντική αλλά έτσι το βλέπω. Μπορεί να είναι ακραίο και μεμονωμένο το φαινόμενο της κακοποίησης των παιδιών, αλλά το φαινόμενο των παιδιών χωρίς όρια δεν είναι. Τα παιδιά ζουν σε μία κοινωνία με ταχύτατη διάδοση όλων των πληροφοριών, με πολλά θέλω, με λίγα πρέπει, και συχνά δεν τα προλαβαίνεις, ούτε καν το σχολείο δεν είναι έτοιμο για κάτι τέτοιο. Και όχι δεν είναι γενικό φαινόμενο όσα έγραψα και το τόνισα κιόλας, είναι όμως έντονα, σύμφωνα πάντα με αυτά που βλέπω η ίδια στο περιβάλλον που ζω. Υ.Γ. Φυσικά και δέχομαι την αντίθετη άποψη από τη δική μου για αυτό και είμαι εδώ. Όσο για το "Αν εσύ ξαναδιαβάσεις .......... ....βάζοντας μπροστά τη δικαιολογία του προβληματισμού" είναι δική σου εκτίμηση , το μόνο που θέλω να σου πω είναι να είσαι λίγο πιο προσεχτική. Μπράβο σου πάντως που αν και πεισματάρα έχεις θετική σκέψη. Άν θέλεις μπορείς να ζητήσεις το mail μου από την Ολίβια για οτιδήποτε επί του προσωπικού. Με αρκετή φιλικά διάθεση και μητρική αλληλεγγύη ΣΟΦΙΑ
Γιατί βρε Ιωάννα της τη λές; (ευγενικά μεν, αλλά της τη λες). Εγώ προσωπικά δεν είδα να αυτοπροβάλλεται ως τέλεια μαμά. Τον προβληματισμό της λέει, γιατί βλέπει γύρω της χάλια κατάσταση και θέλει να τον εκφράσει. Προφανώς για να θέλει να γράψει κάτι τέτοιο, προσπαθεί η ίδια να μην κάνει κάποια λάθη, αλλιώς δε θα την προβλημάτιζαν αυτά που βλέπει γύρω της. Εξάλλου αυτά που περιγράφει δε θίγουν καμία μας, ειναι ακραίες καταστάσεις.
Τη γνώμη μου είπα απλώς. Καταλαβαίνω ότι η αρνητική χροιά της, δημιουργεί την αίσθηση κάποιας "έντασης". Αλλά οι αντίθετες απόψεις το έχουν αυτό. Άλλωστε σε μια συζήτηση πόσο πιθανό είναι να συμφωνούν όλοι μεταξύ τους? Αυτό δε σημαίνει ότι "τη λένε" ο ένας στον άλλο.
Beatrice, Μαριέτα,Πωλίνα,Melini χαίρομαι για τις σωστές, τεκμηριωμένες και υγιείς απόψεις σας. Τέτοιου είδους διαδικτυακοί διάλογοι βοηθούν όλους μας. Ελπίζω να συνεχίσουμε έτσι.
Βλέπεις γύρω σου διάφορους τύπους μαμάδων και προβληματίζεσαι. Καλός ο προβληματισμός αλλά δεν αρκεί. Και λίγη αυτογνωσία βοηθάει!
Σόφια είσαι μια σκεπτόμενη μαμά και αυτό φτάνει για το μέλλον των παιδιών σου. Εγω θα συμφωνήσω με την Beatrice ,ούτε εγω ανησυχώ για τα παιδιά μας στο μέλλον. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι πολύ καλύτεροι απο εμάς, όπως και εμείς είμαστε καλύτεροι απο την προηγούμενη γενιά.
Εγώ νομίζω πως τώρα περισσότερο απο ποτέ οι μαμάδες είναι πιο ψαγμένες και πιο ευαισθητοποιημένες στο θέμα της ανατροφής των παιδιών. Σε τι είναι καλύτερες οι μαμάδες του 1913 π.χ που είχαν απο 5-6 παιδιά η κάθε μια και πολύ λίγο ασχολούνταν μαζί τους αφού είχαν το νοικοκυριό, να βοηθήσουν το σύζυγο στις χειρονακτικές εργασίες κλπ; Άσε που παλιότερα υπήρχε έντονα η νοτροπία "άσε το παιδί να κλαίει" ενώ τώρα όλο και περισσότεροι γονείς τείνουν να ακολουθήσουν το πρότυπο attachment parenting. Φυσικά υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις. Πάντως αν το σκεφτείς και εμείς σαν παιδιά (πολλές απο εμάς) έμεναν με μια γιαγιά γιατί η μαμά δούλευε ή πήγαινε ταξίδι... Όσο για την ακραία συμπεριφορά δεν είναι δα και σημερινό φαινόμενο. Η κάθε γενιά γονέων έχει περάσει μια πολιτική ή οικονομική κρίση. Το θέμα ανατροφής των παιδιών έγκειται στην ιδεολογία του κάθε γονέα, στο χαρακτήρα του και όχι στις μέρες που διανύουμε μιας και έχει ο καιρός γυρίσματα και ζήσαμε καλές μέρες, θα ζήσουμε και άσχημες μέρες και πάει λέγοντας... Αυτή είναι η ζωή.
"Το θέμα ανατροφής των παιδιών έγκειται στην ιδεολογία του κάθε γονέα" , φοβερή αλήθεια. Ξέρεις να βλέπεις πίσω από την ..βιτρίνα. Αυτό που έγραψες είναι η αιτία της σημερινής μας κατάντιας, που κανένας δεν τολμά να πει.Όταν η κυριαρχούσα ιδεολογία τα τελευταία 40-50 χρόνια είναι "ανυπακοή" και μόνον "δικαιώματα", χωρίς υποχρεώσεις, μόνον να παίρνουμε, χωρίς να προσφέρουμε,τί περίμενες να γίνει? Κι όμως, κι όμως... Πράγματι, αυτή είναι η ζωή!
νομίζω ότι το πρόβλημα της αυριανής κοινωνίας δεν είναι από τις μαμάδες που κακοποιούν - αυτοκτονούν - εγκαταλείπουν. Δεν γνωρίζω ακριβή νούμερα αλλά επειδή πλέον αυτό δεν είναι αποδεκτό από την κοινωνία μας δεν νομίζω ότι έχει διαστάσεις φαινομένου. Πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις .. μιλάμε για ανθρώπους με προβλήματα ψυχολογικά, μιλάμε για ανθρώπους άρρωστους τέτοιοι άνθρωποι πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν .. ξεκινώντας από τη μήδεια. Από αυτό το οποίο νομίζω ότι κινδυνεύει η κοινωνία του μέλλοντος είναι από πράγματα που έχουν διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου. Και τα παιδιά χωρίς όρια, τα παιδιά στον αυτόματο αυτά τα απείθαρχα, κτητικά που έχουν μόνο δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις, καμιά υπακοή σε κανόνες, θύματα του καταναλωτισμού κλπ κλπ κλπ αυτά ναι είναι ανησυχητικό φαινόμενο. Το ότι ακούω από σχολεία γονείς να περιμένουν μόνο από το δάσκαλο την πειθαρχία και δασκάλους να σηκώνουν τα χέρια ψηλά με τρομάζει. Θα συμφωνήσω με τη μαριέττα .. και εγώ βλέπω τα παιδιά μου σαν πολίτες του μέλλοντος. και εγώ ανησυχώ πολύ ... και συμφωνώ τα παιδιά δεν μεγαλώνουν μόνα τους χρειάζονται δουλειά .. πολύ δουλειά... τα παιδιά είναι ευτυχία.. ευτυχία δικιά μας... θα πρέπει όμως να τα κάνουμε ευτυχία και για την κοινωνία αλλιώς είμαστε απλοί εγωιστές.
Αγαπητή Σοφία, Χαίρομαι πολύ που διάβασα το άρθρο σου. Είναι λίγες οι φορές που καταφέρνω να βρω μαμά που συνειδητά μεγαλώνει πολίτες του αύριο. Συναντώ παντού την νοοτροπία πως τα παιδιά είναι ευτυχία - κι όντως είναι - αλλά κάν' τα και θα μεγαλώσουν μόνα τους....
Ναι, κοίτα, δίκιο έχεις, μόνο που η ιστορία κύκλους κάνει. Π.χ. στο Μεσαίωνα φαντάζεσαι παιδιά που έβγαιναν; Γεμάτα βια και εξαθλίωση λόγω τεράστιων διαφορών μεταξυ τάξεων, δεισιδαιμονία και απωθημένα λόγω της θρησκευτικής καταπίεσης. Η τα παιδιά της Κατοχής (οι γονείς μας) έριξαν τα παιδια τους (εμάς) στα υλικά αγαθά και στη σιγουριά του ...Δημοσίου γιατί είχαν λείψει στους ίδιους, και άρπαζαν ό,τι τους δινόταν χωρίς να το μοιράζονται (Κατοχικό Συνδρομο). Και τότε αυτά τα παιδιά ήταν τα "φυσιολογικά". Δεν πιστεύω οτι είναι "κάθε πέρσι και καλύτερα", απλά τα "7 θανάσιμα αμαρτήματα" (Οκνηρία, Αλαζονεία, Λαιμαργία, Λαγνεία, Απληστία, Οργή, Ζηλοφθονία) του ανθρώπου σε όλες τις εποχές βρίσκουν διέξοδο για να επικρατήσουν και να αλλοιώσουν κάποιες γενιές. Μετά έρχεται κάτι και φέρνει ισορροπία και μετά πάλι παρακμή και μετά πάλι ισορροπία. Γι' αυτό και δεν ανησυχώ για το τι παιδιά θα βγούν στο μέλλον σύμφωνα με το παρόν. Αλλά αυτό δε σημαίνει οτι δεν προσπαθώ να φτιάξω έναν σωστό αυριανό πολίτη-άνθρωπο και δε σημαίνει οτι καθημερινά δεν κάνω την αυτοκριτική μου.