Το μεγάλο θαύμα, το μικρό μου μωρό!

Ειναι μεγαλη η ιστορια μου, θα προσπαθησω ομως να μην σας κουρασω. Θελω να δωσω ελπιδα και πιστη σε καθε γυναικα σε καθε ζευγαρι που προσπαθει να αποκτησει το πολυποθητο παιδι!

Λιγους μηνες πριν τον γαμο μας ξεκινησαμε την προσπαθεια να συλλαβουμε. Ειχα αρχισει να πρηζομαι, το νυφικο στις προβες να στενευει, να με ρωτανε «μηπως εισαι εγκυος;«, το στηθος μου να μην μπορω να το ακουμπησω απο τον πονο και να σου και η καθυστερηση. Χαρα μεγαλη με τον αντρα μου!

Παιρνουμε ενα τεστ περιμενουμε…. Αρνητικο. Απογοητευση. Λιγες μερες μετα ειχα λιγα καφετια υγρα. Παλι χαρα.

Παμε στον γυναικολογο, του λεμε τι εχει προηγηθει….

«Συχγαρητηρια, μαλλον θα γινετε γονεις«

Πετουσαμε απο την χαρα μας, οσο περιμεναμε το τεστ ουρων που μου εκανε. Αλλα κι αυτο βγηκε αρνητικο. Με κοιταει στον υπερηχο μηπως και κανει λαθος το τεστ, πουθενα μωρο.

«Κυστη«, μου λεει, «συμβαινει… Δεν ειναι ανησυχητικο, αρκει να μην γινεται συχνα«

Ολα φυσιολογικα μεχρι εδω. Οταν του λεω ομως οτι στα 5 χρονια σχεσης ουδεποτε πηραμε μετρα αντισυλληψης με τον αντρα μου περα απο το γνωστο «τραβηγμα την καταλληλη στιγμη» μου λεει πως πρέπει να γινουν επειγοντως εξετασεις σπερματος και ορμονικες.

Φοβος.

Ξεκιναει λοιπον ο γολγοθας μας. Οι ορμονικες μου ηταν ενταξει, το σπερματοδιαγραμμα ομως….  Ειχε μολις 3500 που το ελαχιστο πρεπει να ειναι 20 εκατομμύρια! Και ολα αυτα απο ενα μικροβιο. Νομιζαμε!

Με φαρμακα με βιταμινες ανεβηκε στις 6500.

«Μονο εξωσωματικη» μας ειπε ο αντρολογος και χανουμε την γη κατω απο τα ποδια μας.

Και ατυχοι που δεν μπορουμε να κανουμε παιδι οπως ολα τα ζευγαρια και κυριως ατυχοι γιατι δεν ειχαμε την οικονομικη δυνατοτητα.

Να μην μακρυγορω, με την οικονομικη βοηθεια των γονιων μου κανουμε 2 εξωσωματικες. Πονουσα πολυ, ειδικα στη δευτερη επειδη η αριστερη μου ωοθηκη βρισκεται πισω απο την μητρα μου και ηταν αυτη που εβγαζε τα καλυτερα ωαρια και ο γιατρος επρεπε να ρισκαρει να παει γυρω γυρω απο την μητρα.

Για τριτη εξωσωματικημ ο γιατρος μου λεει «Θα την παθεις την υπερδιεγερση ωοθηκων, αφου και τωρα στο τσακ την γλυτωσαμε» Και αυτο σημαινε στενη παρακολουθηση σε κλινικη με ειδικο ορο να μην πηζει το αιμα μου.

«Τερμα» μου λεει ο αντρας μου «δεν το ρισκαρουμε, ουτε και θελω αλλο να σε βλεπω να πονας και να απογοητευεσαι«

Μονο αυτοι που το περασαν ξερουν τι σταυρο σηκωνουν, ποσο πολυ ποναει η ψυχη σου, ποσο αιμοραγεις καθε φορα που βλεπεις φουσκωμενη κοιλιτσα μιας αλλης ή που μαθαινεις «η ταδε εμεινε εγκυος«. Δεν παιρνεται αποφαση αυτο το πραγμα, δεν μπορεις να δεχτεις οτι θα μεινεις με αδεια την αγκαλια σου! Εκλαιγα στεναχωριομουν καταλαβαινα οτι παω για καταθλιψη και προσπαθουσα να κρυψω τον πονο μου απο τον αντρα μου με φοβο μην νιωσει υπαιτιος για την δυστυχια μου.

Αυτος ομως καταλαβαινε ποσο πολυ πονουσα, μεχρι που εφτασε στο σημειο να μου προτεινει να κανω παιδι με αλλον και θα το μεγαλωσει σαν δικο του!! Εγω εξαλλη που θα δεχοταν να με μοιραστει με καποιον αλλον. Τι ανοητη, δεν καταλαβαινα ποσο πολυ με αγαπουσε για να μου πει κατι τετοιο.

Περσυ λοιπον μια γνωστη, γνωριζοντας γιατι δεν εχουμε ακομη παιδια, μου δινει να φορεσω το χιτωνιο του γεροντα Παΐσιου. Και την ωρα που μου το φοραει, μου λεει «ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να σου δωσει οτι αγαπας» κι εγω λεω «Ενα υγειεστατο μωρακι!«

Τελειωνω την φραση μου και αισθανομαι ενα γλυκο καψιμο στην κοιλια μου!!!! Χαρηκα, αλλα γρηγορα το ξεχασα, αφου δεν πιστευα πως ημουν αξια να μου συμβει ενα τετοιο θαυμα.

Πλησιαζει 15αυγουστος και αποφασιζω για πρωτη φορα στη ζωη μου να εξομολογηθω. Την ημερα της Παναγιας οσο περιμενα τη σειρα μου για την θεια κοινωνια, παρακαλουσα την Παναγιτσα του χρονου που θα κοινωνουσα ξανα στην Χαρη της να ειχα ή στην κοιλια μου ή στην αγκαλια μου ενα υγειεστατο μωρακι.

3 Σεπτεμβριου παω για τεστ παπ και πετυχαινουμε αυγο ετοιμο να σκασει και μαλιστα στην ωοθηκη που ειναι πισω απο την μητρα.

«Βαρατε ολη την βδομαδα» μου λεει ο γιατρος μου. Ξεχασα να αναφερω οτι σε 4 γυναικολογους που πηγα, κανεις δεν απεκλεισε την φυσιολογικη συλληψη.

Ο αντρας μου δεν πιστευε, ηθελε μαλιστα να παει στον γιατρο να τον πλακωσει που εδινε ξανα ελπιδες. Ηρθαμε σε επαφη μονο εκεινο το βραδυ και το βγαλαμε τελειως απο το μυαλιο μας, γυρισαμε στην στεναχωρια μας. Ουτε οταν ειχα καθυστερηση υποψιαστηκαμε. Ελπιζαμε, ναι, αλλα λεγαμε πως παλι κυστη θα εχω. Οταν ομως μετα απο 21 μερες καθυστερηση πηγα στον γυναικολογο, με κοιταξε στον υπερηχο και μου λεει «ΕΙΣΑΙ ΕΓΚΥΟΣ«

Δεν πιστευα στα αυτια μου, ακουσα αμεσως και την καρδουλα του και παλι δεν πιστευα. Και 9 μηνες παλι μου ηταν αδυνατον να το πιστεψω.

Και τωρα 11 χρονια μετα το ξεκινημα των προσπαθειων μας, εχουμε το 2 μηνων υγειεστατο αγορακι μας!!!

Γι’ αυτο, μην χανετε ποτε την πιστη σας οσοι πιστευετε. Θαυματα γινονται εκει που δεν τα περιμενεις!!!

Ευχομαι να σας εδωσα ελπιδες και κουραγιο να συνεχισετε των αγωνα σας.

μαμα Μ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com