«Πω πω μαλλί!!!»

φωτο via Lindsay Powell Photography

Αποφάσισα να γράψω και τη δική μου ιστορία τοκετού, πώς ήρθε στον κόσμο ο «μαλλιαρούλης» μου, τώρα που έχουν περάσει σχεδόν 4 μήνες.

Από μικρή είχα πολύ ακατάστατο κύκλο και πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου πίστευα ότι θα δυσκολευόμουν πολύ να κάνω παιδί. Το παράξενο όμως είναι ότι δεν αγχωνόμουν, το είχα σχεδόν δεδομένο. Τον Φεβρουάριο του 2012, όντας αρραβωνιασμένοι, είχα 11 μέρες καθυστέρηση. Κάνω τεστ, αρνητικό. Μετά από 3 μέρες κάνω Β χοριακή, αρνητική. Την επόμενη μέρα αδιαθέτησα. Τότε σχεδόν βεβαιώθηκα ότι θα δυσκολευτούμε να κάνουμε κι εμείς ένα παιδάκι, όπως τόσα και τόσα ζευγάρια. Από τη μια στενοχωρηθήκαμε εγώ κι ο άντρας μου, από την άλλη όμως είπαμε να γίνει πρώτα ο γάμος και βλέπουμε.

Ο γάμος θα γινόταν τον Οκτώβριο του 2012. Τον Ιούλιο μου λέει ο άντρας μου «αν βάλουμε τώρα μπρος, θα είσαι εντάξει για το γάμο;»

«Ναι, λες και θα πιάσουμε παιδί με την πρώτη;» απάντησα εγώ!

Έτσι προσπαθήσαμε συνειδητά αυτή τη φορά. Τζίφος, τέλος Ιουλίου ήρθε η περίοδος. Αυτή τη φορά στενοχωρήθηκα περισσότερο, αλλά έλεγα στον εαυτό μου ότι άλλες κοπέλες προσπαθούν χρόνια και χρόνια. Έρχεται το τέλος Αυγούστου, πουθενά η περίοδος. Μπήκε ο Σεπτέμβριος, τίποτα. Εν τω μεταξύ, να σου ατονία και ναυτία.

Η κολλητή μου, η Ε.: «Μην κάνεις τον κόπο να πάρεις τεστ εγκυμοσύνης, τσάμπα έξοδα! Κάνε κατευθείαν β-χοριακή και προγεστερόνη γιατί είσαι έγκυος»

«Άντε ρε, ως συνήθως έχω καθυστέρηση!»

Το αποτέλεσμα της β-χοριακής: 23.486!!! Ήμουν «πολύ» έγκυος τελικά, 7 εβδομάδων!!! Η προγεστερόνη όμως στα πατώματα και η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πολύ. Με λίγα utrogestan όμως, όλα καλά!

«Δίδυμα θα κάνεις με τόσο υψηλή β-χοριακή» είπε η Ε. Αυτή τη φορά όμως έπεσε έξω (ευτυχώς!!!).

Στο γάμο όλα πήγαν μια χαρά! Είχα μια ελάχιστη κοιλίτσα, αλλά δεν φαινόταν σχεδόν καθόλου. Είχα ήδη χάσει 4-5 κιλά από τις ναυτίες και ήμουν μοντελάκι! Την Τρίτη πριν το γάμο έτρεξα και για την Α επιπέδου (λες και δεν είχα αρκετό τρέξιμο ήδη, αλλά έπρεπε να γίνει τότε!)

Η υπόλοιπη εγκυμοσύνη κύλησε πάρα πολύ καλά, αν εξαιρέσουμε έναν κολικό του εντέρου που με βασάνισε λίγο στον 7ο μήνα και ένα λίγο τσιμπημένο ζαχαράκι που με ανάγκασε να προσέχω περισσότερο. Δεν είχα βάλει όμως πολλά κιλά και όλα γενικώς πήγαιναν μια χαρά! Στη Β επιπέδου είχε γυρίσει και με το κεφάλι κάτω και είχα καταχαρεί γιατί ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά!

Ο καιρός κύλησε γρήγορα και το μικρό μου αγοράκι μεγάλωνε. Είχα ΠΗΤ 29/4/2013. Την πρωταπριλιά η κολλητή μου τους τρέλανε όλους: «Η Άννα γεννάει!!!» και όλοι το έχαψαν, είχε πολλή πλάκα! Με έπαιρναν τηλέφωνο να μάθουν πού είμαι και άμα πονάω κι εγώ να μην έχω ιδέα! Εν τω μεταξύ ο άντρας μου και η πεθερά μου, με το που μπήκα στο μήνα μου να έχουν φαγωθεί να πάω να μείνω στη μάνα μου στην Αθήνα. Εγώ πάλι αισθανόμουν τόσο βαριά που δεν ήθελα με τίποτα να σκέφτομαι τέτοιου είδους «μετακόμιση». Ευτυχώς η μάνα μου με καταλάβαινε και δεν με πίεζε καθόλου. Ακόμα και ο γιατρός μου είπε ότι 2 ώρες απόσταση που μένουμε από Αθήνα είναι μια χαρά, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Εγώ πάλι έλεγα «μακάρι να γεννήσω σε 2 ώρες και ας το κάνω και στο αυτοκίνητο!!!»

Την τελευταία εβδομάδα πριν από την ΠΗΤ, θα έλειπαν ο άντρας μου με τη πεθερά μου για 2 μέρες και είπαμε να έρθει η μάνα μου να μείνει μαζί μου, να μην είμαι μόνη μου. Κατά καιρούς ένιωθα την κοιλιά μου να γίνεται σκληρή σαν πέτρα, αλλά δεν έδωσα πολλή σημασία, γιατί κατά τ’ άλλα δεν πονούσα καθόλου. Μετά από 2-3 μέρες όμως είπα να πάρω το γιατρό τηλέφωνο.

«Κάνεις συσπάσεις, ξεκίνα κι έλα στο μαιευτήριο»

Φυσικά αυτό έπρεπε να γίνει την ημέρα που ο άντρας μου έλειπε, 5 μέρες πριν την ΠΗΤ. Πώς αλλιώς θα επιβεβαιωνόταν ο νόμος του Μέρφι;;; Ξεκινάμε, φτάνουμε στο μαιευτήριο 10 η ώρα το βράδυ και ο γιατρός μου λέει ότι θα με βάλει στον καρδιοτοκογράφο για να με παρακολουθεί. Το παιδί ήταν βέβαια ακόμα ψηλά, αλλά θα βλέπαμε την επομένη. Ευτυχώς γύρω στη 1 έφτασε και ο άντρας μου. Κουτσά-στραβά κλείσαμε για λίγο τα μάτια μας, εγώ ξαπλωμένη και καλωδιωμένη, εκείνος στην καρέκλα. Εν τω μεταξύ, εγώ ήμουν νηστική από το μεσημέρι και με είχε κόψει η πείνα. Τη λίγη ώρα που κοιμήθηκα έβλεπα φαγητά στον ύπνο μου!!! (Αυτό είναι που λένε ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται!) Και βέβαια με περίμενε κι άλλη πείνα στη συνέχεια…

Το πρωί έρχεται ο γιατρός, με εξετάζει και βλέπει ότι το παιδί έχει αρχίσει και κατεβαίνει λίγο! Χαρά εγώ, ήθελα τόσο πολύ να γεννήσω φυσιολογικά! Συμφώνησα να μου βάλει λίγη ωκυτοκίνη για να «πάρει μπρος η διαδικασία». Οι πόνοι άρχισαν σιγά-σιγά, έμοιαζαν με πόνους περιόδου. Όμως οι παλμοί του μωρού στον καρδιοτοκογράφο δεν ήταν τόσο σταθεροί. Εγώ νόμιζα ότι απλώς έφευγε από τη θέση του εκείνο το μαραφέτι. Στην πραγματικότητα όμως το μωρό έχανε παλμούς. Με εξετάζει και βλέπει ότι το μωρό είναι και πάλι πολύ ψηλά. «Κάτι τον εμποδίζει να κατέβει και γι’ αυτό χάνει παλμούς. Μάλλον είναι μπερδεμένος με το λώρο»

Κάπου εκεί τελείωσε το όνειρο για φυσιολογικό τοκετό. Στενοχωρήθηκα πολύ, αλλά προσπαθούσα να σκέφτομαι ότι το παν ήταν να βγει γερό το αγοράκι μου.

Μιας και ήμουν έκτακτη καισαρική, περίμενα 10 ώρες έξω από το χειρουργείο να αδειάσει κάποιο από τις προγραμματισμένες. Θυμάμαι ότι άκουγα στο ραδιόφωνο τη διαφήμιση του Jumbo με τη Στανίση «χωρίς Jumbo να ζήσω, δεν μπορώ ούτε ώρα!» και ενώ τα μάτια μου έτρεχαν συνέχεια δάκρυα, αυτό τουλάχιστον μου έφτιαξε λίγο το κέφι! Γιατί έκλαιγα; Και από λύπη που δεν θα γεννούσα φυσιολογικά και από συγκίνηση που έβλεπα τα μωρά να πηγαινο-έρχονται και ήξερα ότι σε λίγο θα κρατούσα κι εγώ το δικό μου! Ο γιατρός μου το κατάλαβε ότι στενοχωρήθηκα πολύ που πήγαμε για καισαρική και όσο μου έκαναν την επισκληρίδιο μου κρατούσε τρυφερά τα χέρια, σαν να ήταν ο πατέρας μου. Μου υποσχέθηκε ότι στο επόμενο θα προσπαθήσουμε για vbac πάντως!

Με τα πολλά, με έβαλαν κι εμένα στο χειρουργικό κρεβάτι, και ξεκίνησε η διαδικασία. Δεν μπορώ να πω ότι δεν καταλάβαινα τίποτα, αλλά όντως δεν πονούσα. Και στις 11:40 ακριβώς, ένιωσα να με πατάνε, να με πατάνε, να με ξαναπατάνε (εεε παιδιά, άνθρωπος από κάτω!) και ξαφνικά ακούστηκε ένα κλάμα και ο γιατρός που είπε «πω πω μαλλί! Να σου ζήσει!» Και τότε μου τον έφεραν τον μαλλιαρούλη μου και τον είδα! Είχε πυκνό κατάμαυρο μαλλάκι και είχε τρίχες στην πλάτη, στα χέρια και στα πόδια! Άντρακλας, όχι αστεία!

«Μίλα του, γνωρίζει τη φωνή σου» μου λέει η νοσοκόμα και μου τον ακουμπάει πάνω μου. Αμέσως ησύχασε το μαναράκι μου, αλλά πού να μου βγει φωνή εμένα από τη συγκίνηση! Το μόνο που του είπα είναι «ώστε εσύ ήσουν εκεί μέσα τόσο καιρό, ε; Καλωσόρισες!» Τον πήρε η νοσοκόμα να τον ζυγίσει και μου λέει «έχει μεγάλες πατούσες, θα γίνει ψηλός!». Μεγάλες πατούσες; Εμένα πάλι μια σταλιά μου φάνηκαν! 3.840 ο παίδαρος παρακαλώ και 53 πόντους (εκ των υστέρων είδα ότι και ο διάδοχος της Αγγλίας τόσο γεννήθηκε, αλλά χωρίς καισαρική βέβαια!). Ήταν τυλιγμένος με το λώρο στη μέση και το ποδαράκι, γι’ αυτό δεν κατέβαινε με τίποτα. Τότε ξεκίνησε το ράψιμο: έραβαν, έραβαν, έραβαν, έραβαν, ειλικρινά νόμιζα ότι δεν θα τελείωναν ποτέ!

Μετεγχειρητικά πήγα καλά, το έβαλα πείσμα και σηκώθηκα την πρώτη κιόλας μέρα, αλλά ο πόνος, πόνος. Από την πολλή πείνα, το μαύρο τσάι που μου έφερναν, μου φαινόταν σαν το νέκταρ των Θεών! Μπορεί να μην μου έκατσε ο φυσιολογικός τοκετός, αλλά ο θηλασμός θα μου καθόταν όπως και να είχε! Και πράγματι, κατάφερα και θήλασα (παρ’ όλο που οι θηλές μου πονούσαν αφάνταστα) και θηλάζουμε ακόμα αποκλειστικά! Όλα τα μωρούλια «νιαούριζαν», ο δικός μου ακουγόταν από μακριά το κλάμα του, σαν μεγάλου μωρού! Μόλις τον έφερναν, δεν χρειαζόταν εξακρίβωση στοιχείων, έβλεπα κατευθείαν το κατάμαυρο, μαλλιαρό κεφαλάκι του και ήξερα ότι είναι ο δικός μου, ο μαλλιαρούλης μου!

μαμά Άννα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com