Επειδή ψάχνουμε τους άντρες… Για να τους βρούμε, πρέπει ναλλάξουνε οι μαμάδες!
γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
Πάντα με τον ρόλο ως μαμά αγοριού και αφού σας στείλω τεράστιες αγκαλιές για την αγάπη που μου δείξατε στην Κρήτη οι μαμάδες αναγνώστριες του eimaimama.gr (σας υποσχέθηκα ότι θα γράψω σύντομα κείμενο για το πως να κρατάμε την φόρμα μας χωρίς ακρότητες και χωρίς να ξοδεύουμε χρήματα για αδυνάτισμα που δεν προκύπτει ποτέ), ΣΗΜΕΡΑ θα γράψω για τον ρόλο μας στο να γεμίσουμε τον τόπο με άντρες που σιχτιριάζουν οι γυναίκες ή οι περισσότερες γυναίκες.
ΑΦΟΡΜΗ: Η κουβέντα που άκουσα στον REAL FM απο τον Γιώργο Λιάγκα και την Ελεάνα Τρυφίδου
Συζητούσανε το θέμα της ανατροφής των αγοριών με την θέση-πεποίθηση ότι στο εξωτερικό οι οικογένειες «πετάνε» τα παιδιά απο το σπίτι μόλις κλείσουν τα 18, σταματώντας να τους παρέχουν τα απαραίτητα, έτσι ώστε να μάθουν να αυτοσυντηρούνται.
Με δεδομένο ότι ο γιός μου μένει επτά χρόνια στην Γερμανία, με δεδομένο ότι έζησα στο Παρίσι και με δεδομένο ότι ο ανηψιός μου ζει χρόνια στην Αγγλία, να ξεκαθαρίσω ότι ΚΑΜΙΑ σχέση δεν έχουν οι Γερμανίδες μανάδες με τις Αγγλίδες.
Οι Γερμανίδες μανάδες στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι εξαιρετικά παραδοσιακές! Ακριβώς όπως σας το γράφω. Δηλαδή : Τα Σαββατοκύριακα, όταν τα παιδιά τους γυρίζουν στο πατρικό, αν σπουδάζουν σε πανεπιστήμιο που βρίσκεται σε άλλη πόλη, τα παιδιά γυρίζουν με ΤΑΠΕΡ, όχι μόνο για τα ίδια αλλά και για τους φίλους τους!
Υπάρχει μια τεράστια παραξήγηση. Είναι διαφορετικό εκπαιδεύω το παιδί για να επιλέξει τον δικό του τρόπο ζωής και είναι διαφορετικό με το που γυρίσει ο λεπτοδείκτης και σβήσουν τα 17 κεράκια, την επόμενη μέρα ΠΡΕΠΕΙ το παιδί να πάει στον αγύριστο και ότι βρέξει ας κατεβάσει.
Υπάρχουν αδιάφορες Αγγλίδες μάνες, αδιάφορες Γαλλίδες, κακές Γερμανίδες μάνες, όπως και υπέροχες Ιταλίδες μητέρες, Γερμανίδες επίσης και τα λοιπά και τα λοιπά.
ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΩ ΠΩΣ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ επτά χρόνια στο εξωτερικό και έχοντας φύγει απο το σπίτι στα 17 του χρόνια για σπουδές .
Για να επιβιώσει το παιδί, ακόμη και στο διπλανό τετράγωνο απο το σπίτι σας, μόνο του, πρέπει απο πολύ νωρίς να το εκπαιδεύσεται να διαχειρίζεται τον εαυτό του. Που σημαίνει… ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΝΕΤΕ ΜΠΑΝΙΟ ΕΣΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΤΡΑΧΑΛΟΣ! ΜΗΝ ΓΕΛΑΤΕ, EΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ. Το σαπούνι και το σφουγγάρι μπορεί να το κρατήσει, αν δεν έχει κάποιο πρόβλημα το παιδί, απο επτά χρονών. Τα δόντια του επίσης μπορεί να τα πλύνει μόνο του απο την πρώτη δημοτικού, μην σας πω και νωρίτερα. Την σχολική τσάντα μπορεί να την ετοιμάζει μόνο του και να μην χρειάζεται να τσεκάρετε αν πήρε τα βιβλία. ΑΝ δεν τα πήρε θα υποστεί τις συνέπειες.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΟΤΙ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ ΜΟΝΟ Η ΜΑΝΑ. Ο Αλέξης επιβίωσε μόνος του , γιατί απο το λύκειο , είχε πειραματιστεί σε απλές συνταγές για να φτάσει ως φοιτητής στην Γερμανία , μαζί με άλλους Αυστριακούς , Σουηδούς , Ιρανούς , Ιρλανδούς να μαγειρεύουν συνταγές απο τις χώρες τους με τα πιο οικονομικά υλικά .
ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ (μην μου λιποθυμήσετε τώρα) να μαθαίνει ο κανακάρης μας να σιδερώνει τα ρούχα του μόνος του, να καθαρίζει τον χώρο του και να μην θεωρεί ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι θα υπάρχει χαρτζιλίκι για βενζίνη, δώρο στην γκόμενα, ποτό με φίλους, φαγητό με φίλους, εκδρομή με φίλους…
Εδώ είναι η μεγάλη διαφορά με την παιδεία που φροντίζει και ο δάσκαλος να δίνει στα παιδιά που ζούνε στην κεντρική Ευρώπη. Τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο ότι τα σκουπίδια πετιούνται σε τρεις διαφορετικούς κάδους για να γίνει η ανακύκλωση, μαθαίνουν να χρησιμοποιούν ποδήλατα και μέσα μεταφοράς, μαθαίνουν συμπεριφορά εξωτερικού χώρου, όπως ακριβώς εκπαιδεύονται και τα… τετράποδα… Στην Γερμανία δεν θα δείτε σκύλους να επιτίθενται σε γάτες στους δρόμους, ούτε να γαβγίζουν επειδή ένας άλλος σκύλος περνάει δίπλα τους. Έτσι μπορούν να συνοδεύουν τα αφεντικά τους παντού. Τα παιδάκια τους δεν τα ξαμολάνε στο καφέ αφήνοντάς τα ασύδωτα να φτύνουν στα πιατάκια των διπλανών, ούτε να ουρλιάζουν υστερικά σε δημόσιο χώρο …
Το παιδί μου ξυπνούσε με το ξυπνητήρι που είχε δίπλα στο κρεβάτι του. Αν δεν ξυπνούσε, το πρόβλημα με τις απουσίες ήταν δικό του. Εγω είχα ολοκληρώσει την θητεία μου στο σχολείο και επειδή ΔΕΝ ξυπνούσα ΠΟΤΕ, έχανα μονίμως την πρώτη ώρα. Αλλά επειδή η μαμά μου είχε κάνει εσωτερική στις καλόγριες, ΔΕΝ χαλούσε την ξεκούρασή της, επειδή εγώ ήμουνα ασυνεπής. Κάποια στιγμή άρχισα να ξυπνάω πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι.
Το παιδί μου, όπως και χιλιάδες παιδιά στο εξωτερικό, μαθαίνει ότι για να χαρείς διακοπές, πρέπει να δουλέψεις, γιατί έτσι εκτιμάς και ευχαριστιέσαι το αποτέλεσμα του κόπου σου. Τέσσερα χρόνια έμεινε ο Αλέξης στην Κεφαλονιά γιατί σπούδαζε σε ΤΕΙ, τέσσερα καλοκαίρια δούλευε αδιάκοπα, το ίδιο συνέχισε να κάνει και στην Γερμανία, γι’ αυτό και δεν είχα κανένα ΔΙΚΑΙΩΜΑ να πω το παραμικρό όταν αγόρασε την μηχανή του.
Στην χώρα αυτή -και συγνώμη που αναφέρομαι συνέχεια εκεί, αλλά εκεί σπούδασε και δουλεύει ο γιός μου- υπάρχει εκπομπή στην τηλεόραση που εκπαιδεύει τους φοιτητές πως να γλιτώνουν έξοδα. Έτσι λοιπόν, ο δικός μου κάθισε και υπολόγισε πόσα χρήματα γλιτώνει αν αντί να πηγαίνει κομμωτήριο για να κουρευτεί, αγοράσει ξυριστική μηχανή. ΦΥΣΙΚΑ αγόρασε ξυριστική και έσωσε πολλαααα χρήματα.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΑ ΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΓΑΜΙΣΙΑΤΙΚΑ (συγνώμη για την έκφραση) στην Ελλάδα τα πληρώνουν οι γονείς. Θες παιδί μου να παντρευτείς, παντρέψου. Γιατί να ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να πληρώσω τραπέζια, νυφικά, καριόλες, τηγάνια; Φυσικά χαρά μου τεράστια να στηρίξω μια προσπάθεια, αλλά αν μπορώ και στο μέτρο που μπορώ. Το παιδί μου παντρεύεται, όχι εγώ. Εγώ ΠΟΤΕ, άλλο τόσο και οι σύντροφοί μου δεν θέλαμε ποτέ να επιβαρύνουμε τους γονείς σε τίποτα. Γιατί όταν ζητάς θα υποστείς τον έλεγχο. Όποιος πληρώνει, ελέγχει, κούκλες μου…
Αν παραχωρήσω το σπίτι ΜΟΥ στο παιδί ΜΟΥ να μένει ως παντρεμένο και ΔΕΝ συνειδητοποιώ ότι ΔΕΝ θ’ ανοίγω με το κλειδί να μπαίνω ΟΠΟΙΑ ΩΡΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΩΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΒΑΛΩ ΝΤΟΜΑΤΕΣ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ, τότε συμπαρίσταμαι. ΑΝ κρατάω κλειδιά και ανοιγοκλείνω πόρτες, σημαίνει ότι ΔΕΝ αγαπάω το παιδί μου, το «εκβιάζω ψυχολογικά» και όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσω, τόσο καλύτερα.
Επειδή είμαι αγορομάνα και επειδή τους άντρες που έχουν λόγο τιμής, που αυτοεξυπηρετούνται, που δεν συμπεριφέρονται στα 40 ως 15 χρονα, που δεν περιμένουν την μάνα τους να φτιάξει το παστίτσιο, που δεν πηγαίνουνε τον σάκο με τα άπλυτα για να πλυθούν στο πλυντήριο της μάνας τους, που δεν απαιτούνε απο την μαμά τους να τους βγάλει βόλτα το σκυλί που εκείνοι επέλεξαν να έχουνε, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ δημιουργούμε, όσα ΔΕΝ σας αρέσουν στους άντρες σας, μην τα υιοθετείτε ως συμπεριφορές στα αγόρια σας.
Το αγόρι σας είναι ο γιός σας, δεν είναι Ο «ΑΝΤΡΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ»
Με αγάπη
Νανά
[divider]
Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο
Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο και φρίττω με πολλά (δυστυχώς) από τα σχόλια! Υπάρχει μια σύγχυση ανάμεσα στη βοήθεια και στην αδιακρισία. Το να θέλω (και να μπορώ) να βοηθήσω το παιδί, δε σημαίνει ότι μου δίνει το δικαίωμα να μπαινοβγαίνω σπίτι του (ακόμα κι αν λείπει) με τα κλειδιά μου. Μένω ακριβώς κάτω απ' τους γονείς μου, έχουν κλειδιά (γιατί άνθρωποι είμαστε, για μια ώρα ανάγκης) και έχω κι εγώ αντίστοιχα του δικού τους σπιτιού. Όταν θέλουν κάτι παίρνουν τηλέφωνο κι αν θελήσω εγώ να πάω πάνω ή παίρνω τηλέφωνο ή χτυπάω κουδούνι. Ο καθένας πια έχει το σπίτι του κι αυτό το "μπάτε σκύλοι αλέστε" είναι επιεικώς απαράδεκτο!
Μπραβο και παλι μπραβο!!!!!!!
Υπαρχουν και χειρότερα... εγω παντως ξερω ενα κυριο γυρω στα 37 παντρεμενο με δυο παιδια 6 και 4 ετων που η μαμά του (χήρα συνταξιούχος ερχεται καθε πρωι βρεξει χιονίσει στις 700 φέρνει ,πλυμένα σιδερωμενα τα ρούχα απ το σπίτι της ετοιμα του γιου της, της νύφης της τωνπαιδιων 800 φευγουν για τις δουλειές τους μαγειρευει, σκουπιζει ξεσκονίζει σφουγγ, και φευγει στις 100. 230 ερχονται σκοτωμενοι απ τη δουλεια τους η νύφη τα βρίσκει ολα ετοιμα τυχερούλα.είμαι κίτρινη απ τη ζήλεια μου Αυτος σαν ελευθερος ηθελα να ξερα επινε μονος του νερο.
Θα σου πω κάτι γιατί μου θυμίζεις μια πολύ γνωστή μου πεθερά.... Και εκείνη μεγάλωσε έτσι το γυιό της.... και μπράβο της έχω να πω γιατί έκανε πολύ καλό στο γυιό της. Εκανε ένα παιδί δυνατό και ανεξάρτητο. Θα σου πω ότι δική μου εκτίμηση είναι ότι εκτός του ότι όντως ήταν από άποψη ως ένα σημείο.. τη βόλεψε ανά τα χρόνια γιατί δεν έτρεχε. Τη βόλεψε γιατί όταν ερχόταν στην αθήνα δεν κουβάλαγε τάπερ και πήγαινε σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Έπαθε όμως μια μετάλλαξη από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο γάμος ... εκείνη άλλαξε, ο γυιός όμως δεν άλλαξε .. γιατί έτσι είχε μάθει, είχε μάθει ανεξάρτητος. Τώρα είναι αργά και λέει... τα μεγάλωσα ανεξάρτητα δεν ξέρω αν έκανα καλά ή λέει αλίμονο σε αυτούς που έχουν αγόρια τα κορίτσια είναι καλύτερα και άλλα τέτοια. Τώρα κουβαλάει και τάπερ και από όλα αλλά δεν αλλάζουν έτσι εύκολα τα πράγματα όταν σου έρθει. Και ξεχνάει ότι ήταν επιλογή της.. επιλογή που είχε βολέψει και την ίδια. Η ανεξαρτησία του άλλου είναι καλό πράγμα αλλά θα πρέπει να την αντέχεις συνολικά και μέχρι τέλους.
parolo pou ektimo to suggrafiko sas talento pisteuw oti to paidi sas den phge gia spoudes sto ekswteriko sta 17 tou kaluptontas monos tou ta eksoda tou.kai otan ton kanate ontas eseis sta 17? oi goneis sas mallon sas vohthisan oso kai ton tote suntrofo sas oi dikoi tou.auto ton ekane sta matia sas mamakia afou apofasise na kanei oikogeneia xwris na borei na thn sthriksei eks oloklhrou?h to mwro thewrhthike ta GAMISIATIKA pou plhrwsan oi goneis sas (dikos sas o oros)
Πάντα υπάρχει η χρυσή τομή... Σε ότι αφορά τους άντρες συντρόφους μπορεί σ'έναν άντρα να μας αρέσει να είναι ανεξάρτητος και αυτάρκης, αλλά αυτή η ανεξαρτησία κι η αυτάρκεια μπορεί να έχει διαμορφώσει και μία προσωπικότητα απόλυτη κι αυστηρή...! (βλέπε Nina) Νομίζω ότι στις σχέσεις σημαντικότερα είναι τα καθημερινά...το να σε βοηθάει ο σύντροφός σου απαιτεί εκ μέρους του μία παιδεία που από το σπίτι καλλιεργείται! Το να είναι τελείως αυτάρκης κι ο καθένας τα δικά του, σημαίνει ότι απλά συγκατοικείς... είναι ωραίο να έχει ο ένας την ανάγκη του άλλου...είναι ωραίο να γίνεται το παραπάνω που θα σε κάνει να ξεστομίσεις το "ευχαριστώ" παρά να είναι όλα εξαιρετικά ξεκάθαρα που να αποτελούν "εκτελεστική διαδιακασία μιας προσυμφωνημένης συμβίωσης". Επίσης θα συμφωνήσω και με την Fran ότι στην Ελλάδα η οικογένεια καλύπτει το κενό του ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους κι ευτυχώς γιατί με τη λαίλαπα που έχει πέσει πάνω μας πλέον του 60% του ελληνικού πληθυσμού θα ήταν άστεγοι... το κατά πόσο αυτό γίνεται με τίμημα είναι θέμα και πάλι προσωπικής και οικογενειακής παιδείας! Το θέμα της ελληνίδας μάνας δεν είναι η δοτικότητά της... αλλά οι ενοχές που αυτή μπορεί να δημιουργήσει στο παιδί της!!! Υποτίθεται ότι η αγάπη της μάνας είναι ανιδιοτελής!!! Αν όχι...ας ψαχτεί η μάνα... Ως μάνα (κοριτσιού αλλά δεν έχει σημασία) θέλω να είναι ανεξάρτητη και δυνατή να αντιμετωπίσει στη ζωή της τα πάντα...αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα της στερήσω την τρυφερότητα για να την σκληραγωγήσω...ή ότι δεν θα είμαι δοτική για να μην την κακομάθω... αν αυτή μου τη δοτικότητα τη θεωρήσει δεδομένη ή προσπαθήσω να την εξαργυρώσω αργότερα το πρόβλημα είναι δικό μου...κάτι θα έχω κάνει σίγουρα λάθος!!! Άλλο είναι η τοξικότητα της γονεϊκής αγάπης και η υπερπροστασία κι άλλο η δοτικότητα, η τρυφερότητα κι η αγάπη... Άλλωστε ως παιδιά όλοι αυτό που θυμόμαστε είναι η αγκαλιά της μαμάς στην αρρώστια, το πρωινό ξύπνημα με το ζεστό γάλα στο τραπέζι της κουζίνας, η βοήθεια της στο κουβάλημα της τσάντας λίγο πριν σπάσει ο σπόνδυλος, η μυρωδιά του σπιτικού φαγητού μόλις μπαίναμε στο σπίτι από το σχολείο... Το αν κάποιοι έγιναν κακομαθημένοι-μαμάκηδες (άντρες ή γυναίκες) αυτό δεν έχει να κάνει με τη δοτικότητα αλλά με την έλλειψη ορίων και σεβασμού που δεν τέθηκαν από τους γονείς!!! Η αγάπη φαίνεταισ την καθημερινότητα...κι η διαχείρηση της καθημερινότητας θέλει λεπτές ισορροπίες!!!
Αχ, τι ωραία που τα έγραψες. Και να συμπληρώσω ότι κάποιες φορές σου αρέσει να σε περιποιούνται κι ας μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα μόνος σου. Κάπου είχα διαβάσει πως τα παιδιά καμιά φορά μπεμπεκίζουν, όπως για παράδειγμα σου ζητάνε να τα ταϊσεις ενώ μπορούνε να φάνε μόνα τους, απλώς γιατί τους αρέσει να βλέπουν τη μαμά τους να τα περιποιείται. Η προσφορά της μαμάς είναι αγάπη.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί "Το να είναι τελείως αυτάρκης κι ο καθένας τα δικά του, σημαίνει ότι απλά συγκατοικείς…" και δεν βρίσκω τίποτε το ωραίο στο "να έχει ο ένας την ανάγκη του άλλου…" τουλάχιστον στα θέματα της βασικής επιβίωσης. Πώς να αισθανθώ ενθουσιασμό και θαυμασμό για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί καν να μαγειρέψει το φαγητό του, να φροντίσει τα ρούχα του και να καθαρίσει το χώρο στον οποίο ζει; Αμέσως ένας τέτοιος άνθρωπος (άνδρας ή γυναίκα) χάνει την εκτίμησή μου. Και αντιστοίχως θα ήθελα κι αυτός να με επιλέξει ως σύντροφο γι' αυτό που είμαι και όχι για τις καλές μου υπηρεσίες μέσα στο σπίτι. Η φροντίδα, η στοργή, η περιποίηση φαίνεται στο "κάτι παραπάνω..." και όχι στη συνεχή κάλυψη των αδυναμιών του άλλου σε θέματα βασικής επιβιώσης.
Τελικά ο καθένας μιλάει με βάση τις εμπειρίες του. Μπορεί να λέμε και όλοι το ίδιο πράγμα στην τελική, αλλά εστιάζοντας σε διαφορετικά σημεία να βγαίνει άλλο νόημα. Το ο καθένας τα δικά του νομίζω πως είναι λάθος αντίληψη γιατί είμαστε άνθρωποι που σήμερα είμαστε στα πάνω μας, αύριο στα κάτω μας, σήμερα έχουμε υγεία και καλή δουλειά, αύριο όχι. Σήμερα ίσως μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα μόνη σου, αύριο που για οποιονδήποτε λόγο δε θα μπορείς δεν είναι ωραίο να σε στηρίξουν κάποιοι άνθρωποι (άγνωστοι και μη)? Εμένα μου φαίνονται όλα δανεικά στη ζωή.
Αγαπητή Ελπίδα Δεν αναφέρθηκα στη συνεχή κάλυψη των αδυναμιών. Ούτε στο να ανέχεται κάποιος την πλήρη ανικανότητα του άλλου... η πλήρης αυτάρκεια ορίζεται στον αυστηρό καθορισμό των ορίων και των ευθυνών... διότι οι απαιτήσεις που αυτό προκαλεί (εκατέροθεν) δημιουργούν ψυχρότητα... Είμαστε άνθρωποι και η επιείκεια και η συμπάθεια (με την αρχαιελληνική έννοια του όρου) είναι απαραίτητα συστατικά της ομαλής συμβίωσης! Από την άλλη το να νιώθεις ότι είσαι απαραίτητος κι αυτό να είναι αμοιβαίο λειτουργεί συμπληρωματικά στη σχέση! Δεν υπάρχει μόνο ο "κουλός" άντρας που ούτε ποτήρι νερό δεν μπορεί να πιει μόνος του, ούτε όμως και ο άντρας που σιδερώνει τα πουκάμισά του γιατί η γυναίκα έχει αναλάβει άλλο κομμάτι... Προσωπικά το θεωρώ ευνουχισμό να βάλω το σύντροφό μου να σιδερώσει τα πουκάμισά του, εκτός κι αν δεν μπορώ σωματικά να ανταποκριθώ. Όμως το να πλύνει τα πιάτα ή να κάνει κα΄ποια άλλα πράγματα για να συνεισφέρει στη λειτουργία του σπιτιού το θεωρώ φυσιολογικό... Παν μέτρον άριστον!!!
Ειλικρινη ερωτηση κανω. εως μιση Αγγλιδα, που γεννηθηκα και μεγαλωσα στην Αγγλια σχεδον ολη μου τη ζωη: Γιατι αν σιδερωσει ενας ανδρας "ευνουχιζετε"? Πιστευω στην απολυτη ισοτητα, με οτι συνεπειες καλες ή κακες εχει αυτο και μου ειναι ειλικρινης απορια στο τι θα παθει ενας ανδρας αν σιδερωσει, βαλει πλυντηριο, κτλ. (εντελως τυχαιες οι δουλειες)
Συμφωνω μεχρι και στα κομματα! Η καταντια μας ειναι οτι, ενω ολα αυτα σε ολο τον δυτικο κοσμο θεωρουνται αυτονοητα, εμεις εδω μπαινουμε στη διαδικασια να τα εξηγησουμε ακομα και να τα αμφισμητησουμε. Πιστευω ακραδαντα πως για την παθογενεια της σημερινης ελληνικης κοινωνιας εχει τεραστιο βαθμο ευθυνης και η ''ελληνιδα μανα''. Respect for the article!
Ρε Παλαιτσάκη ο γιός σου δεν σου ζήταγε λεφτά σε live σύνδεση με εξωτερικό σε μια Τατιανά - Λαμπίρη εκπομπή ή κάνω λάθος ?? Νικος ο μαμάκιας
Προσφατα μιλαγα με μια κυρια στη γειτονια γυρω στα 70, τη ρωτησα αν πηγε διακοπες στο χωριο της και μου απαντησε πως δεν πηγε γιατι ειχε να προσεχει το γιο της.να του πλενει να του μαγειρςυει και να του σιδερωνει.ο γιος της ειναι 50 χρονων! Τραγικο!
Πες τα χρυσοστομη!!!!!!!!!!Οι γυναικες (εμεις) μεγαλωνουμε τους γιους,με τετοια διαπαιδαγωγηση,ετσι ωστε να γινουν το ειδος των αντρων που παντα θελαμε για συντροφο στο πλαϊ μας!
εγω παλι θα δωσω οτι εχω και δεν εχω στο γιο μου (και σιγουρα οχι αντρα της ζωης μου-συμφωνω) και θα τον στηριξω σε οτι πραγματικα εχει αναγκη.. θα του μαθω ομως πολυ καλα να τα εκτιμα και να μη τα θεωρει δεδομενα!! θελω να πιστευω πως θα τα καταφερω
συμφωνω απολυτα!!
Όλα σχετικα ειναι. Ενα πρόβλημα στην Ελλάδα- εκτός απο την παραδοσιακή νοοτροπία ( η οποία χαρακτηρίζει γενικα το Νότο ) - ειναι και η έλλειψη κάθε κρατικής στήριξης. Έχω σπουδάσει 7 χρονια στη Γαλλία, κ εργαστει στις ΗΠΑ, Καναδά κ Αυστραλία. Εργαζομουν μάλιστα ως λέκτορας στο Πανεπστημιο κ στην Ελλάδα κ στο εξωτερικό οπότε έχω μια καλη εικόνα των φοιτητών. Θα σας πω ότι οι φοιτητές μου πχ στην Αυστραλία - σίγουρα έμεναν μόνοι τους κ δεν ειχαν τόση ανάγκη τους γονείς τους- αλλα το κράτος έδινε και ευνοϊκά φοιτητικά δάνεια που έκαναν τη ζωη όλων ευκολότερη. Υπήρχε επίσης ειδική νομοθεσία για την πρόσληψη φοιτητών ώστε να συνδυάζουν ευκολότερα εργασία κ σπουδές. Στην Γαλλία το κράτος επιδοτεί το ενοίκιο των φοιτητών, οι υποτροφίες ειναι πολλές ενω οι φοιτητές έχουν είδικες απαλλαγές απο φόρους και ειδική ασφάλιση. Να τονίσω επίσης ότι οι φοιτητικές εστίες ειναι πολυ ανώτερες των ελληνικών. Αυτο το είδα και στη Γερμανία όπου υπήρξα ενα χρόνο research assistant στο Κιελο στο βορά. Όταν λοιπόν έχεις όλες αυτές τις παροχές απο το κράτος σου, σίγουρα το χαρτζιλίκι των γονιών και η ανάγκη να μένεις μαζι τους για να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου - και κάτ'επέκταση και η εξάρτηση του 20χρονου νέου απο το οικογενειακό περιβάλλον - ειναι πολυ λιγότερη. Επομένως δεν ειναι όλα έτσι ακριβώς όπως τα λέτε γιατι παραβλεπετε αυτούς τους ΠΑΡΑ πολυ σημαντικούς παράγοντες. Θα συμφωνήσω ότι στην Ελλάδα τα παιδια δεν "ενηλικιωνιονται" εύκολα κ ο ομφάλιος λωρος παραμένει για πολλα χρονια μετα τη γέννηση. Αυτο φυσικα έχει τα αρνητικά του. Όλο αυτο ναι μεν οφείλεται στην παράδοσιακη σχεση των γονιών που θεωρούν κτήμα τα παιδια τους αλλα ας μην ξεχνάμε ότι στη χωρα μας ελλείψη κοινωνικού κράτους η οικογένεια έχει αναλάβει αυτο το ρόλο. Όταν το εκπαιδευτικό συστημα κ η περίθαλψη συνεχώς απαξιώνονται, οταν η ανεργια στους κατω των 25 αγγιζει το 60% τοτε οι γονείς έρχονται να καλύψουν αυτα τα κενα. Και δυστυχώς αυτο έρχεται με ενα τίμημα. Θα συμφωνήσω ότι πρέπει τα παιδια να γινονται ανεξάρτητα απο μικρη ηλικία. Έχω ενα το 4 ετών απο Δανο πατερα, ο οποίος ντύνεται μόνος του, παει σχολείο με το ποδήλατο του, τρώει μόνος του κ μαζεύει κ το πιάτο του. Όμως εγω δνε ζω στην Ελλάδα κ ο γιος μου μπορει να παει σχολείο με το ποδήλατο χωρίς να τον σκοτώσει κάποιο περαστικό αυτοκίνητο κ χωρίς να κάνει επικίνδυνα άκροβατικα στα πεζοδρόμια ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Μπορω επισης να αφησω το παιδι μου να παιξει στην παιδικη χαρα χωρις να τον κοιταω συνεχεια, γιατι ξερω οτι η παιδικη χαρα στην Δανια ή την Αυστραλια, δνε θα εχει σπασμενες κουνιες, επικινδυνο τσιμεντο κατω, ακαθαρσιες σκυλων και 12χρονα που τρεχουν με τα ποδήλατα αδιαφορώντας για τα μωρά γύρω τους. Θα συμφωνήσω επίσης ότι τα παιδια καλο ειναι να αφήνουν το πατρικό τους σπίτι νωρίς κ να εξερευνουν τον κόσμο. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να εξασφαλίσω το παιδι μου μέσω κάποιου σπιτιού κλπ, προτιμω να τα φτιάξει όλα μόνος του. Όμως θα προσθεσω κατι αλλο. Έχω γεννήσει στο εξωτερικό κ έχω υπάρξει ως μαμα σε διάφορες χώρες όπου συναναστρεφομαι πολλές μαμάδες. Υπήρξα στον κύκλο μου ( και πιστέψτε με ειναι μεγάλος) η μονη μαμα που μαγειρευε κ δνε έδωσε ποτε έτοιμο βαζακι στο μωρο της. Δεν σημαινει ότι είμαι καλύτερη μαμα η ότι διεκδικώ κάποιο βραβείο, όμως κ εργαζομουν κ μεγαλωνα ενα παιδι μονη μου. Και αν σε κάτι ήμουν απολυτη αυτο ήταν να τρώει πάντοτε μάγειρεμενο φαγητο οσο κόπο κ αν σήμαινε για μένα. Ήταν κάτι που οι δανεζες και οι γαλλιδες φίλες ( και πολλές ακόμα) έβρισκαν υπερβολικό κ μου έλεγαν ότι θα τον κάνω "μαμακια" έλληνα. Όμως αυτο δημιουργεί κ έναν όμορφο δεσμό μεταξύ της οικογενειας ( μονογονεικης η οχι) και ειναι κάτι που στο 60% των περιπτώσεων στο εξωτερικό λείπει. Αυτα απο εμένα....
Η άλλη όψη! ;-)
Να τα πω κι από μια άλλη ματιά? O άντρας που βρήκα είναι έτσι όπως το περιγράφεις. Προσπάθησε πολύ για να καταφέρει αυτά που ήθελε στη ζωή του, η μαμά του δεν το βοήθησε ποτέ και σε τίποτα και όμως αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο δύσκολος στη συμβίωση και τόσο απαιτητικός από τους άλλους ανθρώπους που κάπου χάνει το μέτρο. Η απάντησή του είναι αφού τα κατάφερα εγώ από το τίποτα προσπαθήστε και οι υπόλοιποι. Αυτόν τον τύπο μαζοχισμού δεν το καταλαβαίνω ειλικρινά. Αν σου περιγράψω τις συνθήκες της ζωής μου και το πως θα μπορούσα να ζω (όχι πλουσιοπάροχα, αλλά πολύ καλά) θα τραβάς τα μαλλιά σου. Από τη μία η μανούλα μου με τη λογική του εσείς κάνατε οικογένεια, όχι εγώ, από την άλλη αυτός με τη λογική του δεν παθαίνεις τίποτα αν κουραστείς και εγώ στη μέση να προσπαθώ να λύσω τα άλυτα. Δε μου αρέσουν οι μαμάδες που προσφέρουν βοήθεια επειδή νομίζουν πως το παιδί δεν είναι ικανό να κάνει πράγματα μόνο του, ούτε αυτές που δεν το ξεσηκώνουν λίγο για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Αλλά μου αρέσουν οι δοτικές μαμάδες που λένε στα παιδιά τους θα είμαι εκεί για σενα όποτε το θελήσεις. Το να ξυπνάς το παιδί σου το πρωί δε σημαίνει ότι το κάνεις ανεύθυνο. Είναι ωραίο να το ξυπνάς και να του δίνεις την πρώτη καλημέρα. Το ότι δεν κάνουμε παράπονα για το πώς μεγαλώσαμε δε σημαίνει πως μπορεί να μην έχουμε ένα αγκαθάκι μέσα μας. Ο γιός σου μπορεί να μην έχει, εγώ όμως νιώθω πως θα ήθελα μια λίγο πιο παραδοσιακή μαμά. Μια μαμά του όλα για τα παιδιά μου.
Νίνα πιστεύω ότι το να ξυπνάει το παιδί με ξυπνητήρι το πρωί (όπως περιγράφεται στο κείμενο) δεν έχει να κάνει με την δοτικότητα και την αγάπη από την πλευρά της μανούλας, αλλά με την ανάληψη ευθύνης, την κατανόηση των υποχρεώσεων και των συνεπειών της ανευθυνότητας από την πλευρά των παιδιών. Συμφωνώ με την λογική της Νανάς. Γιατί να είναι ευθύνη της μητέρας το πρωινό ξύπνημα για το σχολείο? Η μητέρα θα υποστεί τις συνέπειες αν το παιδί καθυστερήσει? Όχι. Το ίδιο το παιδί θα τις υποστεί. Και αυτό είναι κάτι που το παιδί πρέπει να το κατανοήσει από νωρίς για να μπορέσει να γίνει ένας υπεύθυνος ενήλικος. Ίσως το παράδειγμα να είναι 'γλαφυρό' αλλά εγώ συμφωνώ απόλυτα. Από κει και πέρα πιστεύω ότι το πως θα εξελιχθεί ένας άνθρωπος, παρά τις επιρροές που δέχεται, έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του. Κι εμένα ο άντρας μου είχε, όπως κι ο ξάδελφος, όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε έναν αθεράπευτο μαμάκια (η πεθερά μου είναι θανάσιμη! :) ) αλλά λόγω ιδιοσυγκρασίας αυτό δεν έγινε (ευτυχώς δε λέω.. γιατί αν ήταν δεν θα ήταν μαζί μου). Και η μαμά του βρίσκεται πάντα στη σωστή απόσταση από μας. Εκεί που πρέπει. Δηλαδή συμφωνώ ότι η "αιώνια Ελληνίδα Μάνα από τα βάθη της Ανατολής" που θέλει τον κανακάρη στα ώπα ώπα και δεν αντέχει στη σκέψη ότι ο κανακάρης παίζει να πλύνει και τα πιάτα ενίοτε, παίζει κι αυτή τον ρόλο της! Αλλά είναι και λίγο "να το'χει η κούτρα σου να κατεβάζεις ψύρες"!
Nina μου θα σου πω το εξής, γιατί αναγνωρίζω στα σχόλια σου δικές μου καταστάσεις: σαν τον άνδρα σου κι εγώ, έκανα τα περισσότερα-σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μόνη μου.Έφτασα σε κάποια φάση να είμαι αυτό που περιγράφεις , απαιτητική, δύσκολη, αυστηρή, λέγοντας ότι και ο ίδιος. Ξέρεις τι με επανέφερε τον πλανήτη Γη? Ο καλός μου!!!! Οπλίστηκε με τόση υπομονή, κάναμε άπειρες συζητήσεις, μαλώσαμε άλλες τόσες, βάλαμε εγωισμούς στην άκρη και σιγά-σιγά αποτίναξα αυτή μου την απολυτότητα. Δύσκολα μεν αλλά γίνεται, θέλει δουλειά από εσένα όμως κορίτσι μου. Εύχομαι να βρεις την χρυσή τομή στη ζωή σου και τα οικονομικά σας να πάρουν καλύτερη τροπή.
Σοφία, ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έγραφα στο internet προσωπικά μου, αλλά γράφοντας τα και διαβάζοντας άλλους συνειδητοποίησα καλύτερα κάποια πράγματα που ζουσα και κυρίως ότι δεν δικαιολογούνται όλες οι καταστάσεις. Κάποιες είναι λάθος. Επίσης λειτουργεί και σαν κάθαρση να τα λες κάπου. Ευχαριστώ για το θετικό σου μήνυμα. Ελπίζω όλα να λύνονται. Θέλω να το πιστεύω αυτό και προσπαθώ να μην το ξεχνάω. Όσο για τα οικονομικά, των άλλων που με περιτριγυρίζουν είναι μια χαρά. Τα δικά μου δεν είναι καλά. Γι' αυτό λέω πως δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει κάποιος να πιέζεται μόνο και μόνο για να τα καταφέρει μόνος του. Μην κοιτάς τελευταία που χαζεύω στο internet πολυ συχνά, παλιότερα αν καθόμουν 5 ώρες να δουλέψω δούλευα για 6 και ολη τη μέρα έτρεχα πίσω από το ρολόι να προλάβω να τα κάνω όλα. Αλλά τώρα κουράστηκα και κουράστηκα πολύ. Και δε χρειαζόταν να έχει γίνει έτσι. Θα μπορούσαμε να είχαμε μια κοπέλα κάποιες ώρες για τα παιδιά για να κάνω εύκολα και γρήγορα εξωτερικές δουλειές, θα μπορούσαμε να είχαμε 3 φορές το μήνα μια κοπέλα να μας καθαρίζει. Θα μπορούσα να μην έχω στείλει τόσο πολύ σταθμό τα παιδιά μου μόνο και μόνο για να πληρώνω το χαζοταμείο και άλλες προσωπικές μου υποχρεώσεις, γιατί τα υπόλοιπα χρήματα που βγάζεις φεύγουν όλα σε φύλαξη. Δε λέω να κάθομαι και να κοιτάω το ταβάνι όλη μέρα, αλλά αλήθεια δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σου βγει η γλώσσα ενώ δεν είναι απαραίτητο. Είμαστε ο καθένας τα δικά του. Δεν υπάρχει πιο χαζή λογική όταν έχεις οικογένεια.
Μου θυμίζει πολύ τον δικό μου άντρα ο άντρας σου!!! Αλλά αυτός το κάνει για οικονομία κι η αλήθεια είναι ότι με βοηθάει πολύ, στις δουλειές του σπιτιού κυρίως. Εκείνος σκουπίζει σχεδόν πάντα, εκείνος πλένει το μπαλκόνι, κατεβάζει σκουπίδια, ενίοτε σφουγγαρίζει κι όλας. Κι όλα αυτά για να μην πάρουμε γυναίκα, αν και θα μπορούσαμε, δεν θα πεινούσαμε κι όλας! Μπορώ να πω ότι δεν είναι μαμάκιας με την Ελληνική έννοια, αλλά είναι πολύ κοντά με τους δικούς του. Η μαμά του παρόλα αυτά τον έμαθε και να συγυρίζει και να μαγειρεύει απλά φαγητά. Αλλά σ' αυτό που απέτυχε και το πληρώνουμε τώρα είναι στο πρωινό ξύπνημα! Ακόμα και τώρα κοτζαμάν μαντράχαλος, αν δεν τον ξυπνήσω εγω δεν παν να βαράνε 10 ξυπνητήρια....! Συμφωνώ όμως ότι το να βοηθάνει οι γονείς στο γάμο των παιδιών ή σε ένα χαρτζηλίκι είναι γιατί είναι αναγκαίο κι όχι απλά καπρίτσιο των παιδιών! Έχετε συνειδητοποιήσει ότι ο βασικός μισθός είναι κάτω από 500 ευρώ ΜΕΙΚΤΑ;;;;;;;;;; Δηλαδή σπουδάζει το παιδί 4-5 χρόνια και βγαίνει στην αγορά εργασίας για 400 ευρώ στην καλύτερη;;; Ε, αν δεν τσοντάρει ο γονιός κι αφού το ελληνικό κράτος εμφανίζεται μόνο για να σου πάρει λεφτά από φόρους, πώς στο καλό να γίνει το παιδί ανεξάρτητο, μου λέτε; Νευρίασα τώρα!!! (με το κράτος, όχι με εσάς κυρία Νανά μου)
Κι όμως η μαμά "όλα για τα παιδιά μου" μπορεί να είναι κι ένα βάρος για το παιδί. Αυτή η μαμά που προσφέρει τα πάντα και μάλιστα χωρίς διάθεση ελέγχου, αυτή που καίγεται σαν κεράκι αναμμένο για να το στηρίξει στις μεγάλες και μακροχρόνιες προσπάθειές του (θέματα υγείας, σπουδές κτλ), αυτή που θυσιάζει τον προσωπικό χρόνο για να προσφέρει αυτή την χαρακτηριστική συνεχή διαθεσιμότητα δε φεύγει ποτέ από την έγνοια του παιδιού και η αγιοσύνη της είναι πιθανόν να εξελιχθεί από πολλές απόψεις και σε βάρος για το παιδί της.
Συμφωνώ στα περισσότερα απ'όσα λέτε αν και θεωρώ ότι είστε λιγάκι υπερβολική στο τρόπο που εκφράζεστε!Δε σημαίνει ότι επειδή οι γονείς προσφέρουν όσα περισσότερα μπορούν ότι τα παιδιά τους είναι απαραίτητα "μαμάκηδες" ή καλομαθημένα-κακομαθημένα και δεν αναφέρομαι μόνο στα αγόρια αλλά και στα κορίτσια.Προσωπικά αν και μοναχοπαίδι κι ενώ οι περισσότεροι νομίζουν ότι τα έιχα όλα λόγω της αδυναμίας των γονιών μου θα σας πω ότι δεν είναι έτσι...όχι ότι στερήθηκα τίποτα.Όμως όλα με μέτρο.Με δίδαξαν να παλεύω για το κάθετι που εγώ επιθυμώ και πάντα μου υπενθυμίζουν ότι ναι μεν είναι εκεί για μένα πρέπει όμως να μάθω να τα "βγάζω πέρα" χωρις εκείνους γιατί κάποια στιγμή μπορεί να γίνει κάτι και να τους χάσω.Τι θα πρέπει να γίνει δηλαδή?Να μην μπορώ να συντηρίσω τον εαυτό μου?Το ίδιο ισχύει και για τις αγορομάνες...Πρέπει να μάθουν στα αγόρια τους που τόσο πολύ αγαπούν(και δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό) να είναι αυτάρκεις και να μην κρέμονται από τα φουστάνια καμιάς γυναίκας.Είτε είναι η μητέρα τους είτε η γυναίκα τους.Δυστυχώς στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ακόμα η αντίληψη ότι οι άντρες δεν πρέπει να προσφέρουν τίποτα άλλο στο σπίτι πέρα από χρήματα.Ούτε στις δουλειές,ούτε στην ανατροφή των παιδιών,ούτε σε τίποτα.Και αυτό ξεκινά μέσα από το σπίτι που έχουν μεγαλώσει.Όταν η Ελληνίδα μάνα δεν αφήνει τον γιόκα της να πάρει ούτε ένα ποτηρί νερό τότε πως εκείνος θα μάθει να το κάνει αυτό όταν παντρευτεί?Θα περιμένει να του το κάνει η γυναίκα του...Και οι Ελληνίδες μάνες αγαπούν τα παιδιά τους και οι Αγγλίδες,Γερμανίδες,Γαλλίδες.....Απλά εμας μας χαρακτηρίζει η "παραδοσιακή ελληνική οικογένεια" που τα παιδιά δεν θα φύγουν από το σπίτι να ζήσουν εύκολα μόνα τους.Μόνο αν πάνε για σπουδές ή παντρευτούν.Κακό δεν είναι.Αλλά όταν ζεις σ'ένα σπίτι έχεις υποχρεώσεις ανεξάρτητα ποιο ρόλο έχεις.Θα μπορούσα να πω ένα σωρό ακόμα γιατι αυτό το θέμα είναι ανεξάντλητο.....
στο επόμενο περιμένω συμβουλές για το πως θα εκπαιδεύσουμε τον άντρα μας να μη συμπεριφέρεται ως 15χρονο που τα περιμένει όλα έτοιμα και κυρίως πως να ξεκινήσουμε αυτή την εκπαίδευση από τα πεθερικά που εξακολουθούν να του καλλιεργούν αυτή τη συμπεριφορά....
Αυτό ακριβως κι επιπλέον πως στην ευχη εκπαιδευεις τη γιαγια (σ.σ μανα σου όχι πεθερα) που κραταει το παιδι τις ωρες που εσυ δουλευεις και που δυστυχως όχι μονο παθαινει 3 εγκεφαλικα, 2 ανακοπές και γινεται Ειρηνη Παππα σε τραγωδια, αν της πω οτι θα πλυνει πιατο ο μικρος, αλλά μου πισωγυριζει κι αυτα που του εχω μαθει! .... :(
Χαχαχαχαχα!!! Την έκανα εικόνα τη γιαγιά!! Πόσο είναι ο μικρός και τα πλένει μόνος του; Μπράβο! Κι ο δικός μου θέλει να τα πλένει (3 χρ) αλλά εννοείται δεν τον αφήνω μόνο γιατί θα τα κάνει γυαλιά-καρφιά!!! Τον αφήνω πάντως, δεν του κόβω τα φτερά, χαζή είμαι; η νύφη μου θα με ευγνωμονεί αύριο μεθαύριο!!! χιχιχι!
Θεά όπως πάντα! Και όπως πάντα έχεις απόλυτο δίκιο. Μου θύμισες τη θεία μου η οποία, όταν ο ξάδελφος μου τα έφτιαξε με μια κοπέλα που η σχέση τους φαινόταν (και ήταν) σοβαρή, μου είπε με τρομαγμένο άγχος: "Αν υποψιαστώ ότι ο ξάδελφος σου σιδερώνει μόνος του τα πουκάμισά του και μαγειρεύει, θα πεθάνω!" Της απαντάω λοιπόν κι εγώ η κακίστρω: "Θεία μου ήρθε η ώρα να τα κακαρώσεις, άντε να σιγά σιγά στον άλλο κόσμο, γιατί σε ενημερώνω ότι τα σιδερώνει μόνος του εδώ και χρόνια από τότε που πήγε στην Αγγλία για σπουδές!!!" (14 συναπτά έτη... γιατί επιστρέφοντας από τις σπουδές νοίκιασε δικό του σπίτι!) Και μου απαντάει με αφοπλιστικό τόνο και τρόπο: "Άλλο να είναι ο άντρας εργένης και μόνος κι άλλο να έχει μια γυναίκα δίπλα του. Τι να την κάνει αν είναι να μην του σιδερώσει ούτε ένα πουκάμισο? Ας μείνει μόνος του καλύτερα!!"!!!!!!!!! Helloooooo οιδιπόδειο!!?!?!?! Σημειωτέον ότι ο ξάδελφος μου είναι μια χαρά παλικάρι (παραδόξως, με τέτοια μάνα) και δεν περιμένει από την γυναίκα του να κάνει τις δουλειές του σπιτιού, να μαγειρέψει, να πάει σούπερ, να του σιδερώσει τα σώβρακα και να του διαλέξει τι κάλτσες θα φορέσει αύριο! Μαζί τα κάνουν όλα και τα μοιράζονται, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι! Έλεος με τη νοοτροπία της δουλάρας πια...
Ιωάννα, εγώ ξέρω άντρα που τα έκανε όλα μα όλα μόνος του, αλλά τη νοοτροπία της δουλάρας την έχει. Γιατί αυτός κουράστηκε πολύ, άρα δεν παθαίνουμε και τίποτα να κουραστούμε και οι υπόλοιποι.
Έλεοςςςς!!!!!Λες κι εμείς γεννηθήκαμε κι είμαστε υποχρεωμένες να σιδερώνουμε τα πουκάμισα των ανδρών μας.Εκείνοι δηλάδη δεν πρέπει να κάνουν κάτι για εμάς και τους εαυτούς τους???
Νανά συμφωνώ σε πάρα πολλά μαζί σου. Διαφωνώ στο θέμα σπουδές και δουλειάς. Υπάρχουν μερικές σχολές που δε γινεται να τις τελειώσεις στην ώρα σου αν δεν είσαι μόνο φοιτητής. Φοιτητική ζωή με την έννοια που την ξέρουμε, δε θυμάμαι να έζησα. Θυμάμαι ήμασταν αρκετά φυτά και μέσα στη Σχολή. Βγαίναμε έξω, πηγαίναμε λίγες διακοπές το καλοκαίρι, αλλά με εξαίρεση το πρώτο έτος, όλα τα υπόλοιπα χρόνια τα θυμάμαι κυρίως να διαβάζουμε. Και δε διαβάζαμε για να τελειώσαμε με άριστα. Διαβάζαμε απλώς για να τελειώσουμε. Επίσης τώρα που προσπαθώ να επιβιώσω βλέπω ότι οι υπόλοιπες γιαγιάδες που βοηθάνε τις κόρες τους με τα παιδιά ή δίνουν και κάτι για το σπίτι, δεν το κάνουν γιατί τα έχουν καλομαθημένα. Το κάνουν γιατί απλά δε βγαίνεις αλλιώς. Στο επάγγελμά μου οι περισσότεροι γύρω στα 30-35 πληρώνονται 2-3 ευρώ/ώρα (αν διαιρέσεις αμοιβή με ώρες εργασίας) και κόβουν και απόδειξη στον εργοδότη τους. Οι νταντάδες θέλουν 4-5 ευρώ την ώρα και μάλιστα μαύρα. Καταλαβαίνεις πως αν δεν πέσει "εξωτερική" βοήθεια δε γίνεται να ζήσεις. Εγώ νιώθω άσχημα, πολύ άσχημα που δεν έχω την άνεση να ζητήσω αυτή την "εξωτερική" βοήθεια. Δεν είναι καλομαθημένος όποιος την παίρνει. Δεν έχει άλλη επιλογή.