Το ρούχο που το μωρό μου δε φόρεσε ποτέ – Μια μνήμη από την 11η Σεπτεμβρίου

της Katherine Stone

Βρισκόμουν στο κέντρο της Ατλάντα στο Piedmont Hospital στο μαιευτήριο. Ήμουν 32 και μόλις είχα αποκτήσει το πρώτο μου μωρό – ένα όμορφο αγόρι ονόματι Jackson. Ο Jack είχε ίκτερο και παρόλο που όλοι επέμεναν να μου λένε πως θα γινόταν καλά, εγώ ήμουν πεπεισμένη πως ήταν κάτι πιο σοβαρό. Γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου και εμένα μου έδωσαν εξιτήριο στις 10, αλλά δεν άφηναν τον Jackson να φύγει επειδή τα επίπεδα χολερυθρίνης του ήταν πολύ υψηλά. Αρνήθηκα να πάω σπίτι επειδή δεν μπορούσα να βρίσκομαι λεπτό μακριά απ’ το πλευρό του, γι’ αυτό ξοδέψαμε εκατοντάδες δολάρια από την τσέπη μας ώστε να παραμείνω στο δωμάτιό μου.

Το επόμενο πρωί – 11 Σεπτεμβρίου 2001 – βρισκόμουν στο θάλαμο των βρεφών του νοσοκομείου. Ήταν λίγο μετά τις 9 πμ. Ο Jackson κοιμόταν κάτω από τα φώτα της θεραπείας του και γω περιφερόμουν από πάνω του ενώ περίμενα να μάθω νεότερα από τον παιδίατρο για το αν οι τελευταίες εξετάσεις του Jack θα μας επέτρεπαν να τον πάρουμε σπίτι. Ο άντρας μου μπήκε στο θάλαμο προβληματισμένος και μου ανακοίνωσε πως είχαν επιτεθεί σε έναν από τους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη. Δε θα ξεχάσω ποτέ το ότι πίστεψα προς στιγμήν πως μου έκανε μία απαίσια πλάκα. Γιατί να πει κάτι τέτοιο; Πώς του ήρθε στο μυαλό ένα τέτοιο τερατώδες πράγμα; Συνειδητοποίησα σύντομα πως δεν έκανε πλάκα. Σε μερικά λεπτά ολόκληρο το νοσοκομείο είχε γεμίσει καρδιοχτύπια, εκνευρισμό, σύγχυση και τρόμο πανικού. Οι τηλεοράσεις σε κάθε χώρο αναμονής είχαν συντονιστεί στις τελευταίες εξελίξεις με ανθρώπους να μαζεύονται και να παρακολουθούν με γουρλωμένα μάτια. Ακουγόταν πως υπήρχαν και άλλα αγνοούμενα αεροπλάνα, ίσως κοντά στη Φιλαδέλφεια, ίσως και αλλού.

Καθώς στεκόμουν εκεί στο θάλαμο ανάμεσα σε φήμες και φιγούρες να περνούν βιαστικά από μπροστά μου, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η Ανατολική Ακτή: Η Νέα Υόρκη, ίσως η Φιλαδέλφεια. Με κάποιον τρόπο επηρεαζόταν και η Βοστώνη. Έφτασα λογικά στην Ατλάντα. Βρισκόμασταν στο κέντρο, στην καρδιά της πόλης. Έπρεπε να φύγουμε από κει. Άρχισα να πιέζω τις νοσοκόμες όσο τα τηλέφωνα χτυπούσαν με αγωνία και οι ρυθμοί στο νοσοκομείο έγιναν εντονότεροι. Χρειαζόμουν μία απάντηση. Έπρεπε να φύγουμε. Θα έπαιρνα τον Jackson σπίτι πάση θυσία.

Έτρεξα πίσω στο δωμάτιό μου και βρήκα τον άντρα μου να κοιτάζει την τηλεόραση. Ένα ακόμη αεροπλάνο έπεσε στο δεύτερο πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Είχα μία δύσκολη γέννα και ήμουν ταλαιπωρημένη και ήδη αγχωμένη με το θέμα του ίκτερου. Βλέποντας αυτά τα φρικτά πράγματα να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μου στην τηλεόραση, ένιωσα σα να έχω παραισθήσεις. Δεν μπορούσε να είναι αλήθεια όλο αυτό. Είχα μόλις φέρει το μονάκριβο μωράκι μου στον κόσμο, αλλά δεν ήταν αυτός ο κόσμος που ήξερα. Αυτός ο κόσμος δεν μπορούσε να υπάρχει. Τη στιγμή που το αεροπλάνο χτύπησε το Πεντάγωνο, βρισκόμουν σε υστερία επιμένοντας πως έπρεπε να πάρουμε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Περιφερόμουν μπρος πίσω από το δωμάτιό μου στο θάλαμο, κυνηγώντας και απειλώντας τις νοσοκόμες όσο ο άντρας μου με ενημέρωνε για το τι συνέβαινε στην τηλεόραση. Τη στιγμή που πήραμε το πράσινο φως, τρέχαμε να βγούμε από την πόρτα.

Θυμάμαι όταν κουβαλούσα ακόμη τα κιλά και την κοιλιά της εγκυμοσύνης και χάζευα στα Baby Gap ψάχνοντας το τέλειο φορμάκι για ένα νεογέννητο, το κουβερτάκι και το σκουφάκι που θα είχε στις φωτογραφίες που θα βγάζαμε στο σπίτι. Η μέρα που επιστρέψαμε με το γιο μας σπίτι από το νοσοκομείο ήταν η 11^η Σεπτεμβρίου 2011 κι ο γιος μας δε φόρεσε ποτέ τα ρούχα αυτά. Δεν είχαμε χρόνο να ασχοληθούμε με αυτά. Χώσαμε βιαστικά όλα τα πράγματά μας σε τσάντες, τον ντύσαμε με το φορμάκι του νοσοκομείου και τρέξαμε στο διάδρομο για να πάμε στο σπίτι μας στα προάστια της Ατλάντα. Στη φωλιά μας, εκεί όπου ελπίζαμε να είμαστε ασφαλείς.

Μετακομίσαμε πρόσφατα σε καινούριο σπίτι και καθώς πακετάριζα τα πράγματα, βρήκα αυτό το μικρό φορμάκι, το ρούχο που είχα επιλέξει με τόση αγάπη και που δε φόρεσε ποτέ το μωρό μου. Το κρατώ στα χέρια μου και μου θυμίζει εκείνη τη μέρα. Η τραγική ειρωνεία είναι πως το μικρό εκείνο χοντρό και απαλό , γαλάζιο, βαμβακερό κορμάκι είχε επάνω αεροπλανάκια να κάνουν κύκλους στον αέρα. Ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω. Αεροπλάνα.

Κάθε φορά στα γενέθλια του γιου μου στις 8 του Σεπτέμβρη αισθάνομαι ευτυχισμένη για το δώρο και την ευλογία που είναι για μένα ο Jack μου, αλλά υπάρχει κι ένα μικρό κομμάτι μέσα μου που αισθάνεται τον τρόμο, τον τρόμο πως η 11^ης Σεπτεμβρίου πλησιάζει και θα επιστρέψουν στο μυαλό ξανά οι μνήμες από όλες τις οικογένειες και τους φίλους που έχασαν τους αγαπημένους τους ανθρώπους και τον τρόμο που ένιωσα εκείνη τη μέρα ως νέα μαμά σε έναν κόσμο όπου είχαν έρθει τα πάνω κάτω.

πηγή: babble.com