43 μήνες μαζί..!
(Για όσους τώρα αρχίσατε να διαβάζετε το eimaimama, δεν είμαι τρελή και μετράω την ηλικία της κόρης μου ακόμα σε μήνες. Όμως έχω αποφασίσει να τους αφιερώνω κάθε μήνα μία ολόδική τους αφιέρωση. Έτσι, για κάθε ένα μήνα που ζούμε μαζι!)
Δεν την αποκαλώ τυχαία νεραϊδάκι. Ξέρω… Παιδί μου είναι, άποψη, αυτό που λέμε αντικειμενική, δεν δικαιούμαι να έχω. Αλλά δεν μπορώ να προσπεράσω αυτή τη μαγική της αύρα.
Η Αθηνά βαδίζει πια προς τα τέσσερα. Δεν ξέρω… Αυτό το παιδί μου έχει αλλάξει όλη την κοσμοθεωρία. Όταν είμαι μαζί της νιώθω τόσο όμορφα. Διαβάζω κείμενα για την απόγνωση της μέσης μαμάς και σκεφτομαι «Ρε γαμώτο, εγώ γιατί δεν είμαι έτσι; Γιατί είμαι η μαμά που τη σπάει στις άλλες μαμάδες ή που οι άλλες μαμάδες πιστεύουν πως δεν υπάρχει αληθινά και ότι απλά υπερβάλλει όταν λέει πόσο εύκολο είναι το να εισαι μαμά;«
Τέλος πάντων, το πιστεύετε ή όχι, 3 χρόνια και 7 μήνες τώρα όλα κυλούν υπέροχα. Ναι, ειχαμε και δύσκολες στιγμές, στιγμές ίσως πολύ πιο δύσκολες από εσένα που τώρα μπορεί να με διαβάζεις και σου σπάω για άλλη μια φορά τα νεύρα καθώς μιλάω για το ροζ σύννεφο της μητρότητας. Όμως… στο τέλος κάθε μέρας, όταν ξαπλώνω μαζί τους και τους διαβάζω το τελευταίο παραμύθι, όταν η νεράιδα Αθηνά μου πιάνει το πρόσωπο με τα δυο της χέρια και μου λέει «Μαμά μου, καληνύχτα, μαμά μου!» και μου δίνει άπειρα φιλιά, τόσο στοργικά όπως κανονικά μια μάνα δίνει στο παιδί της και όχι το αντίστροφο και όταν μετά ο τρυφερός μου γίγαντας Αρχέλαος γλαρώνει στην αγκαλιά μου με το ένα του χεράκι γύρω από το λαιμό μου, τότε θέλω να φωνάξω «ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΖΩΗ ΓΙΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΩ«
Χαίρομαι που ήρθε πρώτα η Αθηνά στη ζωή μας και μετά ο Αρχέλαος. Ήταν το τέλειο πλάνο της ζωής για εμάς. Το πώς και το γιατί ίσως το αναλύσουμε μια άλλη φορά.
Αρχέλαε μου, υπέροχο μου πλάσμα, για σένα θα μιλήσω σε λίγες μέρες που γίνεσαι ενός έτους, καρδιά μου. Δες όμως τι όμορφες φωτογραφίες σού τράβηξε σήμερα η Αθηνά! Είδες πόσο σε λατρεύει και ας της τραβάς τα μαλλιά καμιά φορά;
Αθηνά μου,
όταν περπατάμε στο δρόμο χέρι χέρι και κάνουμε τις υπέροχες συζητήσεις μας, είναι η στιγμή της μέρας που νιώθω πιο ήρεμη και ελεύθερη από ποτέ. Ξέρω, ξέρω, είναι σπαστικό να λένε οι μαμάδες «Η κόρη μου και εγώ ειμαστε φίλες!», γιατί φίλη σου δεν είμαι, είμαι η μαμά σου. Όμως σ’ αυτές μας τις βόλτες δεν είμαι μόνο η μαμά σου. Είμαι… δεν ξέρω τι είμαι… Είναι λες και είσαι εσύ κομμάτι μου και εγώ κομμάτι δικό σου. Σαν δυο κομματακια παζλ που πιάνονται από το χέρι και πηγαίνουν βόλτα μαζί.
Λατρεύω το φατσάκι σου όταν με χαιρετάς από το παράθυρο του σχολικού το πρωί. Λατρεύω την αγκαλιά σου όταν επιστρέφεις. Λατρεύω την ευγένειά σου. Το άγγιγμά σου. Μα πάνω απ’ όλα λατρεύω τη δύναμή σου.
Σήμερα μου είπαν ότι είσαι ένας άγγελος στη γη. Ένας άνθρωπος από αυτούς που γεννιούνται για να αφήσουν ένα σημάδι τους στον κόσμο. Έχουν πει τόσα για εσένα. Ότι είσαι υπέροχη, χαριτωμένη, όμορφη, τσαχπίνα. Όλα καλοδεχούμενα και με κάνουν να καμαρώνω. Όμως αυτό το σημερινό με έκανε να φουσκώσω. Γιατί το ξέρω. Είσαι όντως ένας άγγελος. Τόσο ευαίσθητη μα τόσο δυνατή. Ξέρω ότι θα αφήσεις όντως ένα σημάδι σου στον κόσμο.
Μείνε πάντα δυνατή. Ξέρω πως θα τα καταφέρεις. Και πως τότε θα με χρειάζεσαι όλο και λιγότερο. Μα το διπλανό σου κομματάκι παζλ θα είναι πάντα εκεί. Να περιμένει άλλη μια βόλτα. Με την υπέροχη νεράιδα του.
Ολίβια, διαβάζω πάντα τα κείμενά σου γιατί μ'αρέσει ο τρόπος γραφής σου,που είναι άμεσος & καθημερινός. Ξεχωρίζω ότι αφορά τα αγγελούδια σου γιατί πραγματικά ταυτίζομαι μαζί σου.Νιώθω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα για το δικό μου αγγελάκι την Μαρία-Ειρήνη μου. Και μοιάζει τόσο πολύ με την Αθηνά σου, είναι τρυφερή, ευγενική, αγαπησιάρα, δοτική, χρωματιστή σαν ουράνιο τόξο.Το δικό μου ουράνιο τόξο, που μου δίνει απλόχερα όλα της τα χρώματα πάντα με χαμόγελο & καλοσύνη. Ευχαριστώ το θεό που ζω αυτό που ζω καθημερινά. Ευχαριστώ & εσένα που μας θυμίζεις πόσο ωραία είναι η ζωή μαζί τους!!!
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος και η κοινωνιά μας αν όλα τα παιδάκια μεγάλωναν σε μια τέτοια οικογένεια που μπορεί και βλέπει και αναγνωρίζει πόσο ευλογημένη είναι? Να μπορούν να κουρνιάσουν σε μια αγκαλιά και να αισθανθούν την αγάπη και το χάδι.... Να υπάρχουν γονείς που θα βλέπουν στα μάτια του παιδιού τους τον άγγελο που ο Θεός τους έχει εμπιστευτεί να αναθρέψουν.... Σου εύχομαι να είσαι πάντα ευτυχισμένη και να είστε πάντα υγιείς και γεροί ώστε να χαίρεστε την οικογένειά σας!!!! Η απόκτηση παιδιών είναι η μεγαλύτερη ευλογία που υπάρχει, μόνο που θα έπρεπε να επιδιώκεται μόνο από οικογένειες που πραγματικά το θέλουν και είναι έτοιμες ....
Ολίβια να είσαι καλά, να είσαι πάντα γεμάτη και να νιώθεις τόση ευτυχία όταν κοιτάζεις τα μικρούλια σου. Είναι ότι πιο πλήρες μπορεί να νιώσει μια μαμά. Οι δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν στην ζωή μας είτε μεγαλύτερες είτε μικρότερες. Αυτά τα μικρούλια όμως στο τέλος της μέρας, μας δίνουν την δύναμη να αρχίσουμε μια καινούργια μέρα από την άρχή :)
Πολλά πράγματα είναι δύσκολα πια,μας εμποδίζουν να ονειρευόμαστε,να αγαπάμε και να χαιρόμαστε.Νομίζω οτι είναι και λίγο μέσα μας,μέσα από όλα να βλέπουμε το καλό και να το εκτιμάμε.Τα παιδάκια μας είναι μικρά θαυματάκια και το καλύτερο αγχολυτικό.Πολλές φορές λέω στον εαυτό μου να αφήσω τα "πρέπει"(αυτά τα πρέπει που μπορούν να αναβληθούν για λίγο)και να ζήσω τα "θέλω".Όταν καταφέρνω να το κάνω αυτό, είναι σα να το καταλαβαίνει κι ο μικρός και νομίζω γίνεται πιο χαρούμενος!Καταλαβαίνω λοιπόν τι εννοείς,είναι θέμα κοσμοθεωρίας,ναι...και αισιοδοξίας και πολλών άλλων.Επιτρέπουμε στον εαυτό μας και το φρικάρισμα-εννοείται-μάνες είμαστε,δεν είναι όλα ρόδινα,άλλα ας είναι το πρόσημο θετικό στο τέλος...
Εχω διαβάσει όλα τα κείμενα ,αφιερωμενα στον άγγελο σου, και το συγκεκριμένο θεωρώ ότι είναι το πιο ξεχωριστό. Με μάγεψε! Διαβάζοντας αυτό: "Χαίρομαι που ήρθε πρώτα η Αθηνά στη ζωή μας και μετά ο Αρχέλαος. Ήταν το τέλειο πλάνο της ζωής για εμάς. Το πώς και το γιατί ίσως το αναλύσουμε μια άλλη φορά."......νοιώθω ότι είμαστε αδερφές ψυχες. Και ναι θα συμφωνήσω μαζί σου για το ροζ συννεφάκι της μητρότητας που στο τέλος της ημέρας όσο κομμάτια και να είσαι σε κάνει να χαμογελάς ή και να κλαίς καμια φορά απο συγκινήση...Και στο λέει αυτό μια μαμά που δουλεύει ατελειώτες ώρες εκτος σπιτιού σε μια θέση που σου κλονίζει το νευρικό σύστημα, που δεν εχει βοήθεια , που ο μικρός της γιος αντιμετωπιζεί ενα σοβαρό πρόβλημα υγειάς, που τα δάνεια τρέχουν , που κοιμαται 4-5 ωρες την ημέρα, που ,που ,που ,που.......και πάντα λέει "μα είναι τόσο εύκολο να είσαι μαμά τελικα" και ας ειναι το νοσοκομείο το εξοχικό μας στην τελική.
εμενα δεν ου εχεις σπασει ποτε τα νευρα...αντιθετως καθε μερα χαιρομαι που "επεσα" σε αυτη τη σελιδα και ξεκινησε ολο αυτο το ταξιδι! να χαιρεσαι την ομορφη νεραιδα σου και τον μικρο σου πριγκιπα! ααα και ξερετε κατι? ειναι πολυ ομορφο να εισπρατει ενα παιδι οτι οι γονεις του ειναι περιφανοι για αυτο!
Σήμερα κατάλαβα ότι είσαι μια μαμά σαν όλες τις άλλες αλλά και διαφορετική....γιατί απλά έχεις άλλη κοσμοθεωρία κι είναι αυτή που σου δίνει φτερά! Εγω προσωπικά δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα στις παλούκια στιγμές ενω εσυ τις προσπερνάς και κρατάς τις αγκαλιές και τα φιλιά της καληνύχτας... Νομίζω πως θα σε μιμηθώ γιατί είναι κρίμα να χάνω αυτές τις στιγμές! Και μου κάνουν τόσες αγκαλιές τα παιδάκια μου!!!! Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!
Όσο κουρασμένη και να είμαι το βράδυ (και αφού ακούσει ο σύζυγος όλη τη γκρίνια), η στιγμή που παίρνω το μικρό μου αγκαλιά και θηλάζει κοιτώντας με στα μάτια με ένα χεράκι να με χαιδεύει συνεχώς μέχρι να παραδωθεί στον γλυκό του ύπνο είναι απλά μαγική..δεν μπορώ παρά να ευχαριστώ άπειρες φορές το Θεό και να υπόσχομαι πως την επόμενη μέρα θα τα καταφέρω καλύτερα! Να σου ζήσει η Αθηνούλα σου και το Αρχελάκι σου που γίνεται 1 (κίολας!). (μαζί γιορτάζουμε με τον Αρχέλαο..μόνο που εγώ του ρίχνω μια 25άρα χρόνια)
Εμένα δε μου τη σπας που είσαι ευτυχισμένη. Χαίρομαι να ακούω μαμάδες που τα έχουν όλα υπό έλεγχο και περνάνε καλά, γιατί από τη μία σκέφτομαι ωραία μια ακόμη μη πελαγωμένη, κι από την άλλη ότι η ευτυχία δεν είναι μακριά για όλους μας (με τη λογική αφού το κατάφερες εσύ δεν είναι ουτοπία, άρα μπορώ κι εγώ κι ο καθένας.). Όμως, καταλαβαίνεις ταυτόχρονα πως μια μαμά που ξυπνάει μονίμως 6 το πρωί, δουλεύει όρθια 8ωρο πρωινά, απογεύματα, Σάββατα ή μια άλλη που σηκώνεται κάθε μέρα να πάει σε ένα περιβάλλον πολύ απαιτητικό με χρονοδιαγράμματα και ανθρώπους δύστροπους, είναι λίγο πιο δύσκολο να έχει στο τέλος της ημέρας την υπομονή που χρειάζονται τα παιδιά της και να βρίσκει τη χαρά στις καθημερινές στιγμές. Όλες οι μαμάδες είμαστε πάνω-κάτω το ίδιο, οι συνθήκες της ζωής μας είναι διαφορετικές. Οπότε κάθε σύγκριση είναι άδικη. Φέρνω παράδειγμα από τη δική μου ζωή. Δεν μπορώ να συγκριθώ με τη μαμά που αρρωσταίνει το παιδί μια μέρα και την πιάνει απόγνωση γιατί έχει τελειώσει η άδειά της και δεν έχει και κανέναν να το αφήσει. Καταλαβαίνεις ότι εκείνο το πρωινό μπορεί να φάει 1 ώρα μέχρι να τακτοποιήσει το παιδί, αλλά μέσα της να είναι σαν να πέρασαν 2 μέρες από την αγωνία της. Δεν μπορώ να συγκριθώ με τη μαμά που κάθε μέρα πάει σε συγκεκριμένο χώρο εργασίας, καλοντυμένη και ευγενική (ό,τι στραβό κι αν της συμβεί) κι εγώ να έχω την άνεση κάποιες φορές να κάθομαι σπιτάκι μου και να κάνω τη δουλειά μου με την παντοφίλτσα μου. Ε, εκείνη τη μέρα ό,τι κι αν μου έχει συμβεί, είμαι πολύ πιο ήρεμη από την άλλη μαμά και λέω τι ωραία που είναι η ζωή. Υποθέτω πως κι εσύ αν ψάξεις στη ζωή σου θα βρεις κάποιους λόγους για τους οποίους δεν μπορείς να είσαι σαν την άλλη, την πολύ κουρασμένη μαμά.
Καταλαβαίνω αυτό που λες, όμως έχω μία ένσταση: κανενός η ζωή δεν είναι το απόλυτο ιδανικό. Και εγώ ξυπνάω στις 6:30 και μπορεί να μην έχω να πάω γραφείο, αλλά για να βγει κάθε μέρα το eimaimama στον αέρα καταλήγω να δουλεύω περισσότερο απ' ότι θα δούλευα 8 ώρες σε ένα γραφείο. Μέσα στα χρόνια έχω καταφέρει να οργανωθώ και να βγάζω περισσότερη δουλειά σε λιγότερο χρόνο, όμως οι ώρες εκείνες που δουλεύω είναι εξουθενωτικές. Μέσα σε όλα αυτά, βάλε τη μαμά μου που είναι 500+ χιλιομετρα μακριά και την πεθερά μου που είναι πια πολύ μεγάλη (άρα δεν έχω βοήθεια από δικό μου άνθρωπο, εκτός φυσικά από τον Μάνο) Και... ότι κάθε μέρα έχω βάλει στόχο να βγαίνω έστω και για 20 λεπτά έξω με τα παιδιά. Στο τέλος της μέρας είμαι και εγώ ΠΟΛΥ κουρασμένη. Πιο κουρασμένη απ' ότι υπήρξα στην κουραστικότερη μέρα της π.π. εποχής μου. Θέλω να πω λοιπόν ότι ο καθένας μας έχει τα δικά του. Οι δυσκολίες είναι δεδομένες, είτε είσαι "νοικοκυρά", είτε γυναίκα καριέρας. Έγραψα και στο κείμενο ότι έχουμε ζήσει και εμείς παλούκια-στιγμές. Όμως γενικά δεν μου αφήνει κανένα περίεργο συναίσθημα η μητρότητα στο τέλος της μέρας. Μου αφήνει πάντα χαρά. Ακόμα και αν κοιμάμαι σε μία άβολη καρέκλα στο Παίδων.
Ολίβια, εγώ το καταλαβαίνω αυτό και δε μου πέρναγε στιγμή από το μυαλό ότι δεν κουράζεσαι. Όμως, είναι διαφορετική η μία κούραση από την άλλη. Εσύ (κι εγώ αρκετές φορές) μπορούμε να πούμε τώρα τα έπαιξα κάνω διάλλειμμα, κάποιες άλλες δεν έχουν καν αυτή τη δυνατότητα. Και δουλειά με δουλειά διαφέρει. Αλλιώς με μια υπογραφή μπαίνω φυλακή κι αλλιώς κάνω μια δουλειά υπαλληλική ή μια δουλειά με λιγότερες ευθύνες. Αυτό προσπαθώ να πω ότι δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης μεταξύ όλων μας. Επειδή στην κοινωνία που ζούμε φαντάζομαι ότι έχεις ακούσει αρκετές φορές το "σιγά τι κάνεις", σε διαβεβαιώνω ότι δεν είμαι ο άνθρωπος που θα το σκεφτόταν αυτό. Αλλά, αν αυτή τη στιγμή ήμουν σε φάση απόγνωσης (που έχω υπάρξει) θα μου ακουγόταν λίγο περίεργο το "εγώ πως δεν είμαι έτσι?" Χτες έγραψε μια μαμά σε σχόλιο πως η μόνη της βόλτα είναι ο φούρνος που πάει για ψωμί. Κι εσένα η μόνη σου βόλτα αυτή μπορεί να είναι, αλλά το γεγονός ότι αν τα έπαιζες κάποια στιγμή θα μπορούσε να σου κρατήσει ο Μάνος τα παιδιά για να πας μια βόλτα στο τετράγωνο, ενώ εκείνης όχι, καταλαβαίνεις πόσα φτερά σου δίνει αυτό. Μόνο το να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις κάτι, κι ας μην το κάνεις ποτέ, είναι τεράστια ελευθερία και ευτυχία. Kαι νομιζω σε καμία μας δεν αφήνει περίεργο συναίσθημα η μητρότητα στο τέλος της ημέρας. Δεν μπορώ να φανταστώ καμία που να το λέει και να το εννοεί ότι η ζωή προ παιδιών ήταν καλύτερη.
Εκτός θέματος, αλλά, μακάρι όλες οι συζητήσεις και οι διαφωνίες να γίνονταν τόσο πολιτισμένα ( και ακόμη περισσότερο εδώ σε αυτή τη σελίδα). Τι ωραία που μιλήσατε και οι δυο!
Κι εγώ συμφωνώ με τη Νίνα! Ούτε εμένα με εκνευρίζει ο μικρός, ούτε δεν έχω διάθεση, κι εγώ αισθάνομαι μια τεράστια ευτυχία όταν κοιτάζω ή σκέφτομαι την οικογένειά μου. 'Ομως ξέρω ότι κάποιες γυναίκες έχουν δουλειά με πάρα πολύ άγχος, κακές συνθήκες εργασίας, κακή αντιμετώπιση. 'Εχουν οικογενειακά προβλήματα, είτε με τον άντρα τους είτε με την υπόλοιπη οικογένεια, έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, δεν ξέρουν αν θα τους φτάσουν μέχρι το τέλος του μήνα, είναι στην ανεργία, περιμένουν απόλυση ή αναγκάζονται να ξεχάσουν τα δικαιώματά τους με την απειλή της απόλυσης. 'Οχι, ας μην τα ξεχνάμε αυτά κι ας μην κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Συμφωνώ ότι όλες οι οικογένειες έχουν τα προβλήματά τους αλλά κάποιες έχουν μεγαλύτερα κι ειδικά όταν μπαίνει και το οικονομικό στη μέση κάποιες φορές νιώθεις ότι σου βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό, όταν έχεις παιδιά. Ε και στο κάτω κάτω αν εγώ έχω μεγαλύτερη υπομονή κι έμφυτη αισιοδοξία μάλλον τυχερη είμαι χεχε =)
<3 <3 <3 <3 <3
Λόγια υπέροχα..αληθινά..