Δεν γεννιέσαι μαμά…

… και μπορεί να μην έχεις όρεξη να γίνεις, καν: έχω φίλες που δεν ήθελαν ποτέ παιδιά και δεν έκαναν. Είναι μια χαρά με την απόφασή τους, δεν θέλουν παραπάνω ευθύνες και δεν έχουν καμιά διάθεση να μπούνε στη θέση μου. Όλα τα βράδια τους είναι ελεύθερα, βάζουν ένα πλυντήριο την εβδομάδα και δεν ανησυχούνε ποτέ όταν χτυπάει το τηλέφωνο τη νύχτα.

γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη

«Μα είσαι πολύ Ζεν», είπε η φίλη μου η Τ. που δεν έχει παιδιά και στα 52 της αποκλείεται να κάνει – όχι επειδή δεν γίνεται αλλά επειδή δεν θέλει. «Μπορείς και τα βγάζεις πέρα με τα παιδιά σου επειδή είσαι τόσο Ζεν»

«Ζεν» στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει ότι δεν φρικάρεις όταν το παιδί σου πέφτει μέσα στο τραμπολίνο πχ, ούτε ακόμα κι όταν κλαίει που έπεσε μέσα στο τραμπολίνο – γιατί (1) αποκλείεται να χτύπησε, μόνο του, σε μαλακές επιφάνειες και (2) είσαι πολύ κουρέλι, ούτε να φρικάρεις δεν μπορείς. Μόνο μία μη-μαμά θα περιέγραφε την κατάστασή σου ως «Ζεν». Η Τ. λοιπόν είναι αυτή η μη-μαμά, που έχει στήσει τη ζωή της έτσι ώστε να μην έχει χρόνο ούτε να σκεφτεί το πιθανό κενό του (μη-)παιδιού. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει κενό, κανένα απολύτως. Στα 30-40 της την ρώταγα με περιέργεια «μα δεν θέλεις να κάνεις παιδί στ’ αλήθεια;» και μου απαντούσε «με την καμία!» κουνώντας σα τρελή το κεφάλι της. «Και μόνο η ιδέα ότι θα εξαρτάται αυτό το άτομο από μένα με πανικοβάλλει»

Επειδή ψοφάω για παιδιά και πάντα ήθελα να κάνω 4-5, δεν την καταλάβαινα. Βλέπει δηλαδή ένα στρουμπουλό μωρουδάκι και δεν θέλει να το πάρει αγκαλιά; Να του κάνει γούτσι-γούτσι; Να παίξει μαζί του στο πάτωμα; Βλέπει ένα 5χρονο και δεν θέλει να το βοηθήσει να σκαρφαλώσει στο δέντρο; Πως γίνεται;

Με τα χρόνια κατάλαβα ότι γίνεται – μια χαρά. Η Τ. είχε (και έχει) ενδιαφέρουσα δουλειά, πολλά χόμπυ, κουλτούρα, μανία με τα ταξίδια, γενικά μια ζωή πολύ φουλ. Ποτέ δεν την πιάνει μελαγχολία του τύπου «αχ μωρέ, γιατί δεν έκανα κανένα παιδάκι;». Αν έχει τέτοιο νταλκά και δεν τον δείχνει δηλαδή, μπράβο της –αλλά πιστεύω ότι δεν έχει. Πιστεύω ότι επειδή είσαι γυναίκα δεν υποχρεούσαι να γίνεις μαμά, και το να γίνεις μαμά δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι θέμα υποχρέωσης. Είναι (ή δεν είναι) μέσα στα πράγματα που σου αρέσουν, που κάνουν τη ζωή σου καλύτερη, παρά τις πάνες, τα ξενύχτια, το ξεπάτωμα, τα ρουχαλάκια που στεγνώνουν σε όλες τις επιφάνειες, τις ατέλειωτες δουλειές και την γενικότερη αγνωμοσύνη που σε περιμένει αναπόφευκτα στο τέλος της παιδικής ηλικίας (του παιδιού σου, ποιανού άλλου; Η δική σου παιδική ηλικία δεν τελειώνει ποτέ…)

Τα βγάζω πέρα με τα παιδιά, δικά μου και ξένα, όχι επειδή είμαι Ζεν αλλά επειδή μου αρέσουν: τα μωρά από 2 ωρών μέχρι 2 χρονών, τα παιδάκια από 2 μέχρι 6, τα παιδιά από 6 μέχρι 14, τα εφηβάκια από 14 μέχρι να μου πετάξουν την χυλόπιτα της εφηβείας στη μούρη. Είναι οι στιγμές τους που με φτιάχνουν, και δεν εννοώ το ελαφρώς αλαζονικό «βλέπω στα μάτια του τα μάτια μου», που κι αυτό παίζει αλλά δεν είναι το πάν. Λέω το να κοιμούνται στην αγκαλιά σου στον καναπέ, το να σου λένε «σ’ αγαπάω μαμάκα» με τα παχουλά τους χεράκια στα μάγουλά σου, το να σε κρατάνε από το χέρι στο δρόμο, το να βλέπουν Στρουμφάκια στο σινεμά δίπλα σου μαγεμένα, το να ενθουσιάζονται με ασήμαντα πράγματα και να αδιαφορούν στα σημαντικά, το να γλύφουν το μπωλ του μίξερ όταν φτιάχνετε κέικ, το να κρύβονται κάτω από το τραπέζι για να σε τρομάξουν και τέτοια.

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι η ζωή χωρίς τέτοιες μαμαδέξ στιγμές. Αλλά αυτό είμαι εγώ. Η φίλη μου η Τ. μπορεί να την φανταστεί μια χαρά τη ζωή και χωρίς όλα αυτά κι επιπλέον την ζεί κι όλας έτσι υπέροχα, σχετικά σκέτη…

Το συμπέρασμα είναι ότι είναι σεξιστικό να λέμε «κρίμα που δεν έγινες μάνα» σε μια γυναίκα που μόνο η ίδια ξέρει αν είναι κρίμα ή όχι. Και πολύ συχνά δεν είναι καθόλου κρίμα, ήταν και είναι η σωστή απόφαση για την σωστή ζωή. Την κατάλληλη ζωή, θέλω να πω…

[divider]

Το βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη «Ευτυχία«

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος