Με το που ήρθε το μωρό, άλλαξε τελείως!
Είμαι η μαμά Χριστίνα, μητέρα της Δήμητρας (2.5 χρονών) και του μόλις 16 ημερών μπεμπούλη.
Μένω με πεθερικά, κουνιάδο, συνυφάδα. Ο σύζυγος δουλεύει αρκετές ώρες άρα λείπει και από το σπίτι…
Το πρόβλημά μου είναι ότι η Δήμητρα από τη μέρα που ήρθε στο σπίτι το μωρό έχει αλλάξει πολύ.
Εκεί που ήταν ήσυχη και υπάκουη, τώρα θέλει διάφορα… Το θέμα είναι ότι εγώ «υστεριαζω» ενώ οι υπόλοιποι είναι μια χαρά… Δεν με ακούει, με αγνοεί και έχει κολλήσει με την πεθερά μου.
Δεν θέλω να της φωνάζω, ούτε να της δίνω καμία στον ποπό. Τα αγαπάω τα παιδακια μου αλλα έχω φτάσει να αναρωτιέμαι αν είμαι σωστή μαμά!
Σήμερα έκλαιγε τόσο πολύ που έκανε εμετό και στεναχωρήθηκα όσο δεν παει…
Έτσι είναι όλα τα παιδάκια με τον ερχομό του δεύτερου μέλους;
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απαντήσεις σας και που με διαβάσατε!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μην ανησυχεις,ειναι απολυτως φυσιολογικο...Οταν εκανα τον γιο μου,η κορη μου ηταν σχεδον 2...η συμπεριφορα της αλλαξε οταν το μωρο ηρθε στο σπιτι.Εγινε πιο επιθετικη απεναντι μου,φωναζε,χτυπαγε...καταλαβα λοιπον τη ζηλια της και αποφασισα οτι αφου δεν μπορω να αλλαξω αυτη την κατασταση,να την εκμεταλλευτω.Τι εννοω;;;την εκανα να αισθανεται χρησιμη στη φροντιδα του μωρου και οτι χωρις αυτη δεν ημουν ικανη να το φροντισω... Τι εκανα;;την αφηνα να με βοηθαει στο θηλασμο,στη αλλαγη της πανας την εκανα να πιστευει οτι ουσιαστικα αυτη κανει την αλλαγη και οταν το μωρο κοιμοταν της ελεγα να με προσεχει να μην κανω φασαρια και το ξυπνησω και μετα χασουμε ωρα απο το παιχνιδι μας...και πολλα τετοια τεχνασματα ωστε να καταλαβει οτι αυτη ειναι οσο σημαντικη ηταν και στο παρελθον!! Τωρα πια τα ζουζουνια μου ειναι 5 και 3 και κατι και σε λιγο καιρο θα εχουμε ενα μπιζελακι ακομα στην παρεα μας...φτου και απο την αρχη εις διπλουν!!! Θα βρειτε τους ρυθμους σας και ολα θα ειναι μια χαρα παλι!! Να τα χαιρεσαι τα παιδακια σου! Μαμα Ελενη
οταν γεννηθηκε ο μικρος η κορη μου ηταν 2 ακριβως....για ενα μην περασαμε δραματικα...ο αντρας μου ειχε παρει αδεια 4 εβδομαδες για την προσαρμογη....μολις εκεινος επεστρεψε στην δουλεια, ολα εγιναν ΤΕΛΕΙΑ!!! η κορη μου ηθελε εμενα και οταν ο αντρας μου η καποια γιαγια ηταν παρων, την ειχαν εκεινοι.... οταν μου ελεγε διαφορα πραγματα τυπου ''να φυγει ο μπεμπης'' της ελεγα πως εχω 2 παιδακια οπως η κυρια μαρια εχει την δεσποινα και την ελενη και οπως η κυρια δημητρα εχει τον σαββα και την μαρια κλπ κλπ ετσι και μεις εχουμε εσενα και τον μπεμπη την εβαζα να τον φιλαει τα πατουσακια και να του πιανει τα χερακια τον αλλαζα μαζι της και οταν τον θηλαζα την ειχα διπλα μου και της διαβαζα παραμυθια με καθε ευκαιρια την πηγαινα βολτα ειτε στην παιδικη χαρα με το μωρο στο καροτσι η στον μαρσιπο ειτε για σουπερμαρκετ οι 2 μας μην ανακατευονται πολλοι στην μεγαλη γιατι θα νοιωθει πως εσυ δεν την θες (γι αυτο και προσκολαται στην γιαγια) και μην κανεις το λαθος να την στειλεις παιδικο τωρα κοντα γιατι θα νοιωθει πως ξεσπιτωνεται εξαιτιας του μωρου σε λιγο καιρο θα ξεχασει πως ηταν καποτε μοναχοπαιδι
Μην στεναχωριέσαι καθόλου γιατί θα περάσει. Εμένα ο μεγάλος ειναι 4 ετών και ο μικρός 2 μηνών. Μόλις ήρθε το μωρό σπίτι, το λατρεψε αμέσως, δεν έδειξε καμία ζήλια, αλλά η συμπεριφορά του γενικά άλλαξε τελείως. Εγινε ξαφνικά αντιδραστικός και ανυπάκουος και αναρωτιώμουν πού πήγε το καλό μου το παιδί. Και εγώ νευρίαζα και του φώναζα πολύ, εννοείται ότι μετά το μετάνιωνα, αλλά με τον αποκλειστικό θηλασμό και τον περιορισμένο χρόνο, δεν είχα υπομονή. Και εγώ μένω μαζί με τα πεθερικά μου και είχε ανέκαθεν την πρσοχή όλων και όταν γεννήθηκε το μωρό κάναμε όλα όσα σου προτείνουν οι κοπέλες παραπάνω. Δίναμε σημασία μόνο στον μεγάλο, μπροστά του δεν χαιρόμασταν το μωρό, αλλά παρόλα αυτά, εκείνος άλλαξε πολύ και μας αλλαζε τα φώτα. Ολα αυτά όμως κράτησαν μόνο 1 μήνα. Μετα συνήθησε το μωρό, δεν ξέρω τι έγινε, αλλά επανήλθε. Ξανά έγινε υπάκουο παιδάκι και καλόβολο οπως ήταν αρχικά. Επομένως κατάλαβα ότι ήταν απλώς μια φάση και περνάει. Και αυτά τα μικρούλια επιρρεάζονται ψυχολογικά με τον ερχομό ενός μωρού, όπως και όλοι μας. Υπομονή θέλει και όχι πολλές φωνές. Όλα θα στρώσουν πολύ σύντομα, θα δεις! Να σου ζήσει ο μπεμπάκος!
Αχχχχχχ!!!!! Βιωνο ακριβως το ιδιο πραγμα!!!! Η μικρουλα μου ειναι 2,8 μηνων και το ποντικακι οπως το αποκαλω 15 ημερων !!!!!! Απο ενα υπακουο κοριτσακι εγινε ιδιοτροπούλα με κλαμα και απαιτησεις!!!!! ....και το ασχημο οτι χανω την υπομονη μου και της φωναζω!!! Και μετα στεναχωριεμαι αφανταστα!!!!! Ελπιζω να ειναι οντως περαστικο!!!! Επισης εμενα αντιδρα και καποτε με χτυπα πραγμα που ποτε μα ποτε δεν εκανε, ηταν ενα ησυχο κοριτσι που και το οχι το δεχοταν!!!! Ελπιζω να επανελθει συντομα γιατι χανω την υπομονη μου!!!!!!! Καλη συνεχεια!!!!
Το μόνο που έχω να σου πω, πέρα από το ότι είναι απολυτως φυσιολογικό να ζηλεύει, είναι να προσέξεις να μην την θεωρήσεις ξαφνικά μεγάλη. Το έκανα αυτό με τον 1ο μου γιο όταν ήρθε ο 2ος (ήταν τότε 2 χρονών) και ακόμα το μετανιώνω. Είναι πολύ άδικο για τα παιδάκια γιατί είναι κι αυτά μωρά. Χαλάρωσε, προσπάθησε να τους χαρείς και τους 2 γιατί και το 1ο σου παιδάκι από δω και πέρα έχει πάρα πολλά να σου δώσει. Είναι η καλύτερη ηλικία μετά τα 2 με 2,5, προσπάθησε να μην τη χάσεις.
Θέλει πολύ υπομονή. Το ίδιο πρόβλημα είχα κι εγώ και δεν είχα καμμία βοήθεια. Να προσπαθείς να ξεκουράζεσαι όσο μπορείς φυσικά. Φάση είναι και θα περάσει
Χριστίνα, μεχρι τώρα η Δήμητρα ήταν το επίκεντρο, οχι μονο του μπαμπα και της μαμας αλλα και της γιαγιας κα της θειας. τώρα που ήρθε το μωρο, εχουν ερθει τα πανω κατω στην ζωή της. Βλέπει την μαμα συνεχεια με ενα μωρο και δεν ξερει τι να κανει. Της μιλας; της εξηγεις; την αφηνεις να ακουμπαει, χαιδευει το μωρο; την εχεις ζητησει καποια βοηθεια με το μωρο (να αλλαξτε πανα μαζι,κλπ); η γιαγια και η θεια πως είναι με το παιδι; αν εχουν πεσει πανω στο μωρο, ακόμη και μονο με τα λογια ειναι φυσικο το παιδι να στρεσσαριζεται πολυ. ολοι οι ενηλικες καλο ειναι να προσπαθηστε να ειστε με την ιδια συμπεριφορα που ησασταν πριν και οχι μονο να μην γινονται διακρισεις αλλα και να προσεχετε τι λετε. θελει υπομονη και να της αναγνωρισετε τα συναισθηματα της. καλη συνεχεια, μαμα με 4ων και 2,5 ετων παιδιά
κι εμενα ακριβως σ αυτη την ηλικια ειναι τα παιδια μου αλλα θυμαμαι πως για να μην εχουμε ζηλιες οταν ηρθε το 2ο ασχολιομουν σχεδον αποκλειστικα με τον πρωτο! ηταν κ κακομαθημενος καθως ηταν γενικα το πρωτο παιδι κ εγγονι σε ολο το σοι και ολη η προσοχη ηταν στραμμενη πανω του! οταν λοιπον βρισκομασταν μονοι παιζαμε και του αφιερωνα παρα πολυ ποιοτικο χρονο δεσιματος για να μη νιωσει οτι με χανει- δεν ειχα καμμια βοηθεια κι εγω κι ετσι αφηνα ολες τις δουλειες για να παιζω με τον "μεγαλο' μου (που ηταν τοσο δα, 17 μηνων παιδακι!!) σε σημειο που συχνα ενιωθα τυψεις για το μωρο που περιοριζομουν να φροντιζω τις βασικες του αναγκες και να τον ταιζω, αλλαζω, πλενω και μετα τον αφηνα στο ριλαξ και στην κουνια του. Περιμενα να κοιμηθει το μεγαλο ή να λειπει καπου βολτα με μπαμπα/γιαγια για να τον γεμισω αγκαλιες και φιλια τον μικρουλη μου! μπροστα ομως στο μεγαλο του αδερφακι δεν εδειξα (νομιζω) να τον κανακευω και τον παραφιλαω ή υπερβολικη τρυφεροτητα γιατι φοβομουν τη ζηλια του μεγαλου, και μην κανει κακο στο μωρο αν το ζηλεψει.Αυτα για τους πρωτους μηνες μεχρι να συνηθισει την παρουσια του νεου μελους. μετα εβαζα τον μεγαλο να συμμετεχει στις δουλειες-αλλαγμα, μπανιο κτλ και ηταν ο πολυτιμος βοηθος μου που μετα βαζαμε το μωρο μαζι για υπνο και παιζαμε "οι μεγαλοι" Τον αγηνα να τον αγγιζει και του ελεγα "σε εμπιστευομαι" Ηταν συμβουλη της πεθερας μου αυτη "Να δινεις σημασια στον μεγαλο και το μωρο οσο μπορεις να το αφηνεις, δεν καταλαβαινει τοσο οσο ο μεγαλος" κι εκεινη με τη σειρα της ειχε μεγαλωσει 2 παιδια με 1,5 χρονο διαφορα και σκεφτηκα οτι κατι θα ξερει. Δεν ξερω κατα ποσο ηταν παιδαγωγικα σωστος ο τροπος μου αλλα οντως δεν αντιμετωπισαμε ιδιαιτερο προβλημα ζηλιας- να σημειωσω οτι και ο αντρας μου κρατησε ιδια σταση με μενα. Δεν θελω να με παρεξηγησεις, δεν σου λεω να αγνοησεις το μικρο σου, ειναι πολυ δυσκολο καθως θελουμε ολη μερα να το πνιγουμε στα φιλια. Αλλα νομιζω πως οντως ηταν σωστη η κουβεντα της πεθερας μου οτι το μεγαλο σ εχει αυτη τη στιγμη περισσοτερη αναγκη καθως αντιλαμβανεται πολυ περισσοτερα σε συναισθηματικο επιπεδο απο το νεογεννητο που εχει περισσοτερο τις βασικες αναγκες. Α! και στην πορεια ειδα -ενω ειχα τις τυψεις μου που δεν τον κανακεψα τοσο τον δευτερο-οτι εγινε και πιο ανεξαρτητος και λιγοτερο κλαψιαρης απο τον πρωτο μου που ειναι πια 4 κι ακομη με παιδευει με το παραμικρο να παω κοντα του στον υπνο ή αν "χτυπησει"(μιλαμε για μια ελαχιστη γρατζουνια ή και καθολου σημαδι)- τελικα νομιζω οτι τα πρωτα μας τα παραχαιδευουμε (εγω τουλαχιστον σιγουρα!)
Μην ανησυχεις!φυσιολογικο ειναι...εχασε την πρωτοκαθεδρια της...εσυ να της δειχνεις οτι την αγαπας πολυ και οτι δεν εχει αλλαξει κατι που ηρθε το μωρο!και προσπαθησε να της αφιερωνεις λιγο χρονο μονες σας..οταν κοιμαται το μωρο!!!και να θυμασαι παντα οτι ειναι μονο 2,5 και αν δεν ειχε ερθει το μωρουλι δεν θα ειχε "προβιβαστει" σε "μεγαλη"... την ιδια διαφορα σε χρονια εχουν και τα δικα μου και μετα απο λιγο εγινε ξανα οπως ηταν η μεγαλη!!!να τα χαιρεσαι!!!:)