«Είναι το τέταρτο!!» (Χρόνια πολλά, Ανδρέα!)

«Kαλα, τηλεοραση δεν εχετε στο σπιτι σας;» ειπαν οι φιλοι μας.

«Να δω πως θα τα βγαλετε περα!» ειπε η μανα μου.

«Αχ, ωραια, να ειναι αγορακι, να ειμαστε 2 και 2» ειπαν τα μεγαλυτερα παιδια μας

«Θα ειμαι διπλα σου οτι κι αν αποφασισεις!» ειπε ο συντροφος μου οταν μαθαμε οτι μολις λιγους μηνες μετα τη γεννηση του 3ου μας παιδιου, ημουνα παλι εγκυος.

Και ναι, το αποφασισα! Αισθανθηκα οτι ησουνα το κομματακι που ελειπε απο το παζλ της ευτυχιας μας, ησουνα ο συντελεστης X στην εξισωση της ζωης μου!

Ετσι λιγους μηνες μετα, 29-9-2000, 6 το απογευμα εφτασε η ωρα! Απ’ την αρχη δηλωσε το μωρο μας τις προθεσεις του! Οσο αποφασισμενη ημουνα εγω να μην περασω στο νοσοκομειο τους πονους και να παω κανονικα για δουλεια -μη χασει και το κοριτσακι το μαθημα του – τοσο αποφασισμενο ηταν και το μωρο μας να γεννηθει αμεσα και χωρις καθυστερησεις (και γλυτωσε και το κοριτσακι το μαθημα!)

18.07΄ με πονους καθε 2 λεπτα, βρισκομαστε στο αυτοκινητο με κατευθυνση το νοσοκομειο Αλεξανδρα

18.12΄ απο το «μπουκωμα», τραβαω τα μαλλια του συζυγατου μου, ο οποιος πια- απο το τραβηγμα- οδηγει κοιταζοντας τον ουρανο του αυτοκινητου και οχι το δρομο.

18.20΄ βλεποντας το θεαμα και ακουγοντας εμενα τη «φουσκωτη» να φωναζω – βγαινει, ΒΓΑΙΝΕΙ !!!!!, ο φρουρος της αμερικανικης πρεσβειας αγνοει το κοκκινο φαναρι και μας ανοιγει το δρομο

18.21΄ μπαινουμε με το αυτοκινητο στο προαυλιο του νοσοκομειου – ο θυρωρος ωρυεται «Δεν επιτρεπεται«, ο αντρας μου με ξαπλωνει στο τσιμεντο φωναζοντας «Γενναει«, οι νοσοκομες βγαινουν ψυχραιμες «Μην κανετε ετσι , κυριε!«, «Ειναι το τέταρτο!!!» απανταει ο εμπειρος μπαμπας, οι νοσοκομες πανικοβαλονται, οι νοσηλευτες με φορτωνουν στο φορειο και…

18. 25΄ το κλαμα σου ακουγεται δυνατο σαν εσενα, παλικαρι μου, οπως δυνατος φανηκες κι αργοτερα στη ζωη σου οταν χρειαστηκε!!!! Δυνατος κι ανδρειος οπως το λεει το ονομα σου, Ανδρεα μου!!!

(«Να σας κοιμησω για λιγα λεπτα, για να σας ραψω κυρια μου….«

«Οχι καλε! Το 4ο ειναι! Δεν καταλαβαινω τιποτα! Κέντα το!«)

Δε θελω να σε χασω στιγμη απο τα ματια μου, δε σ’ αφηνω απο την αγκαλια μου!

18.30΄ οι επισκεπτες, που ειχαν παρακολουθησει προηγουμενως την επεισοδιακη μας εισοδο, εχουν βγει στα παραθυρα του νοσοκομειου και φωναζουν «Αξιος! αξιος!» στον αντρα μου που επιστρεφει τρεχοντας απο το -κατ΄ εντολην του φυλακα- παρκαρισμα του αυτοκινητου εκτος του χωρου του νοσοκομειου.

29-9-2013 εισαι εδω, ενα κεφαλι πιο ψηλος απο μενα, γερός και δυνατος, κοντρα σε ολες τις αναποδιες, μαστορας σαν το μπαμπα σου και σαν τον παππου σου, αγαπημενος μικρος αδελφος για τα τα τρια μεγαλυτερα, λιγο γκρινιαρης λογω εφηβειας, το χνουδι στο ανω χειλος ολο και σκουραινει (κι αυτο λογω εφηβειας), η φωνη σου βαρια (αχ οι ορμονες!) οταν φωναζεις «Ωχ , βρε μαμα!» και την επομενη στιγμη «Ελα, πλακα κανω!» και μιας κι εισαι ο ψυχολογος ολης της οικογενειας και μας «διαβαζεις» ολους, ειμαι σιγουρη οτι το ξερεις καλα αλλα θα στο ξαναπω , τρελαινομαι να στο λεω συνεχεια:

ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ, ΑΝΔΡΕΑ !!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!!

Χαρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com