4 χρόνια γάμου!

30 Σεπτεμβρίου 2009:

Το μαλλί μου δεν μου άρεσε.

Το φόρεμά μου ίσως τελικά να μην μου άρεσε τόσο όσο νόμιζα.

Ο γάμος; Χμμμ, μήπως τελικά παραήταν μεγάλο βήμα;

Έπρεπε δηλαδή να παντρευτούμε; Δεν μπορούσαμε απλά να συζούμε;

Ουπς! Ξέχασα! Ήμουν έγκυος και οι ορμόνες έκαναν πάρτι!

Και τότε φτάσαμε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και μας περίμεναν χαμόγελα και ένα πιάνο που άρχισε να παίζει το γαμήλιο εμβατήριο. Όπως στις ταινίες!

Το μαλλί μου τελικά ήταν μια χαρά (ok, ίσως πιο πορτοκαλί απ’ ότι το ήθελα), το φόρεμα εξαιρετικό και ο γάμος… η αρχή των καλύτερων που ήρθαν!

Καμιά φορά ξεχνώ ότι είμαστε παντρεμένοι. Δηλαδή δεν είμαι (ούτε ήμουν) η κλασική γυναίκα που έχει ένα όνειρο για τον γάμο της. Ερωτεύτηκα (προφανώς με ανταπόκριση :P) και αγάπησα (επίσης με ανταπόκριση) και απλά ok, το «επισημοποιήσαμε».

Ακόμα και αν δεν υπήρχε καν αυτή η επέτειος στις 30 Σεπτεμβρίου, έχω πολλές ημερομηνίες να χαίρομαι: την Πρωταπριλιά όταν τον γνώρισα. Τις 24 Φεβρουαρίου όταν αγκαλιάσαμε την Αθηνά. Τις 8 Οκτωβρίου όταν αγκαλιάσαμε τον Αρχέλαο. Τον κάθε μας μήνα μαζί τους. Το κάθε μας ταξίδι. Το κάθε «Ουφ, πάει και αυτό!»

Θα μπορούσα να καταγράψω 1000 λόγους για τους οποίους λατρεύω τον Μάνο. Αλλά… δεν σας ενδιαφέρουν και είναι λογικό.

Σημασία έχει ότι ναι, τον λατρεύω. Και χθες και σήμερα και μακάρι και αύριο και μεθαύριο. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν είχε βρεθεί ο ένας στη ζωή του άλλου. Και πιστεύω πως τίποτα δεν θα ήταν τόσο καλό.

Είναι λες και ο καθένας βρήκε το άλλο του μισό. Με όλες τις διαφορές μας (ναι, ναι ακόμα και αυτή της ηλικίας που ξέρω πόσο σας ξινίζει κάποιους) και όλα τα κοινά μας.

Ο άνθρωπος πλάι στον οποίο λατρεύω να ζω την κάθε μου στιγμή. Από την Πρωταπριλιά του 2008 «ανεπίσημα». Και από τις 30 Σεπτεμβρίου 2009 με αντιδήμαρχο και μάρτυρες (κατά το με παπά και με κουμπάρο που δεν παίζει στην δικιά μας ιστορία!)

Χρόνια μας πολλά, Μάνο μου!