Θέα θάλασσα

Έχω ταξιδέψει αρκετά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό… ως ελεύθερη έμοιαζα με τον παράξενο ταξιδιώτη… με ένα βαλιτσάκι ανά χείρας και βουρ σε διάφορους προορισμούς άλλοτε για χαλάρωση άλλοτε για τουρισμό πολιτιστικού ενδιαφέροντος κι άλλοτε για διασκέδαση και συλλογή εμπειριών…

Τα ταξίδια αποτελούν ύψιστη απόλαυση για εμένα και είναι τρόπος ακόμη και να δείξω την αγάπη μου σε κάποιον… γι’ αυτό και στην 1η επέτειο γάμου (πολιτικού) με τον αντρούλη μου επέλεξα να του οργανώσω και να του δωρίσω ένα 4ήμερο ταξίδι στην Πόλη…  που δυστυχώς ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε λόγω επαγγελματικών δυσχερειών…

Τα έχω στερηθεί τα ταξίδια τα 3 τελευταία χρόνια… η εγκυμοσύνη μου, το στήσιμο του σπιτικού μας, ο τοκετός, το λεχουδάκι μας, ο θρησκευτικός μας γάμος και η βάπτιση της Ζωής μας, η κρίση, η κατάντια, η οικονομική-ψυχολογική-πνευματική εξαθλίωση όλων μας, χτύπησαν την πόρτα και του δικού μας σπιτικού…

Το καλοκαίρι που πέρασε ήταν ίσως το δυσκολότερο της μέχρι τώρα ζωής μου… κονταροχτυπιέται και μάλλον νικάει ακόμα και εκείνο το πρώτο καλοκαίρι (του 2000) χωρίς τον Μπαμπά… φρικτή οικονομική κατάσταση και ο σύζυγος «περίπου» άνεργος και θολωμένος…

Το σπιτικό μας είναι στον Κορυδαλλό («απ’έξω»… τουλάχιστον προς το παρόν.. :p )… μια περιοχή λαϊκή με την καλή και την κακή έννοια… χωρίς πράσινο, χωρίς πολυτελείς κατοικίες, χωρίς φαρδιούς δρόμους, χωρίς πληθυσμό με μεγάλο μέσο όρο σε υψηλή μόρφωση ή παιδεία. Μια περιοχή που παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με σχετικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο και που η αύρα του λιμανιού την κατακλύζει όταν έχει Νοτιά…

Έχουμε όμως μια υπέροχη και μεγάλη βεράντα. Έχουμε και τη τύχη να περιτριγυριζόμαστε από χαμηλά κτίρια. Στα αριστερά σου αν κοιτάξεις διακρίνεις μέρος της Αθήνας και την Ακρόπολη.

Η Ζωή – όπως και όλες οι παιδικές καθαρές ψυχές – δεν έχει αντιληφθεί τίποτα από οικονομική και ψυχολογική κρίση. Την αφήνει παγερά αδιάφορη που δεν έχει ταξιδέψει. Αν προσπαθούσε κάποιος να της εξηγήσει τις διαφορές μεταξύ βορείων-νοτίων-ανατολικών και δυτικών προαστίων θα τον κοιτούσε απορημένη και ελαφρώς απαξιωτικά (από πού το πήρε αυτό άραγε;;;; :p ).

Της αρκεί να βγαίνει στην βεράντα και να φωνάζει : «Μαμά, μαμάάάά!!!! Πού είναι το φεγγαράκι;;; Ααααααα!!!!! Να η θάλασσα μανούλα!!!!»

Και τότε η μανούλα ταξιδεύει με το νου της στους πιο εξωτικούς προορισμούς… μυρίζει τη θάλασσα, βλέπει τον ήλιο να δύει και το ολόγιομο φεγγάρι να φωτίζει το νησί… είναι χέρι-χέρι με τη Ζωή της και της λέει : Να ‘το το φεγγαράκι αγάπη μου!

 Στέλλα Αναστασίου

μαμά της Ζωής που είναι 2.5 ετών!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com