Έλα όμως που αυτός δεν θέλει!

Θα ήθελα τη γνωμη και την αποψη σας για ένα παρα παρα πολύ σημαντικό ζητημα που με απασχολει.

Το πολύ σημαντικό θεμα λοιπόν είναι το δευτερο παιδι. Εγώ θελω πολύ και ο αντρας μου δε θελει με τιποτα.

Αυτός παραθετει τα επιχειρηματα του τα οποια και είναι τα εξής: οικονομικούς λόγους -αν και αυτός εχει μονιμη δουλεια, είναι εκπαιδευτικός- λεει θα πρεπει να ζοριστουμε πολύ εκει που εχει φτάσει πια ο μισθός και δεν υπάρχει λόγος, ότι είναι λίγο μεγάλος -47 ετών- και δε θελει το παιδι του να τον πει παππου αλλα μπαμπά, ότι ειμαστε μια χαρά με το ένα παιδι, για ποιο λόγο να βαλουμε ανχος και ενταση ξαφνικά στη ζωή μας, επειδη δουλευουμε και οι δυο τα απογευματα και με τη μικρη που εχουμε ηδη ζοριζόμαστε γιατι δε θελει να την αφήνουμε σε παππούδες επειδη την μπουκώνουν με μπισκότα (εκει συμφωνω κι εγω), μου λεει πως μετα θα αλλάξει προς το χειρότερο η ζωή μας, μου λεει ότι μεχρι να κανουμε δευτερο επειδη η κορη μας είναι ηδη 4, θα εχουν μεγαλη διαφορά και δε θα παιζουν καθόλου, ότι εχει παρεα τα ανιψάκια μου που μενουν αποκατω… και γενικά μου δηλωσε καθετα ότι δεν προκειται να κανουμε δευτερο παιδι γιατι οικογενεια είναι και το ένα παιδι και δεν βρισκει κανενα λόγο να κανουμε δευτερο.

Ειμαστε παντρεμενοι 7 χρόνια και μπορώ να πω ότι μεχρι να μας απασχολήσει αυτό το ζητημα ηταν ο ιδανικός συντροφος για μενα, παρολα τα 18,5 χρόνια που μας χωρίζουν, εγω ειμαι σχεδον 29. Με κάλυπτε στα πάντα…Γλυκός, τρυφερός, δυναμικός, αθλητικός… τα ειχε όλα. Δε τσακωνόμασταν σχεδόν ποτε, παντα με ακουγε, με καταλάβαινε, με αγαπαει παρα πολύ, μου έκανε παντα τα χατηρια και μου προσφερε ότι ηθελα.. Για αυτό το θέμα πρωτη φορά τσακωθηκαμε πολύ, παρα πολύ. Πιεσα πολύ και εφτασε στο σημειο να μου πει ότι αν θελω να ειμαστε μαζι και ευτυχισμένοι, να μη του το ξαναπω και να το παρω απόφαση γιατι τον πιεζω και νιωθει δυστυχισμένος!

Από την άλλη μεριά εχω και εγω τα δικια μου… Θελω να αδερφωσω το παιδι μου, το λατρευω και θα ηθελα άλλο ένα γλυκούλι. Θεωρώ ότι εχω να δωσω αγαπη και φροντιδα σε άλλο ένα παιδι. Του ειπα ότι θα τα αναλάβω όλα εγω, αλλα δε με πιστευει. Η αλήθεια είναι ότι για το πρωτο μας παιδι μας πηρε 2 χρόνια με 2 αποβολές, εξετάσεις και 400 ενεσεις λόγω θρομβοφιλίας και ολο αυτό που περάσαμε ηταν πολύ ψυχοφθόρο… αλλα εγω θα ξανατρυπηθω 400 φορές, όχι αυτός! Απο όταν μου το απέκλεισε κατηγορηματικά το σκέφτομαι κάθε μερα πολλές φορές, το θελω ακομη πιο πολύ, θελω να ξαναγινω μαμα, αλλα δε θελω να τον χάσω σε καμια περιπτωση.

Τον αγαπώ και δε μπορώ να φανταστω τη ζωη μου χωρίς αυτόν… Τι να κάνω; Εχει συμβει σε καποια από εσας κατι ανάλογο; Πως το αντιμετωπίσατε; Τελικά τι έγινε; Σας υπερευχαριστώ για το χρόνο σας και σας ευχομαι να εχετε υγεια και αγαπη…

Μαμα Λένα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com