Εθνικά… γενέθλια!
Ανέκαθεν τα γενέθλιά μου ήταν συνδεδεμένα με τα παιχνίδια της εθνικής ομάδας. Είτε ανήμερα, είτε μια μέρα πριν, είτε μια μέρα μετά η εθνική πάντα αγωνιζόταν σε προκριματικούς αγώνες Euro και Μουντιάλ.
Δέκα χρόνια πριν ανήμερα των 14 γενεθλίων μου η εθνική αγωνιζόταν με τη Βόρειο Ιρλανδία. Ήθελε μόνο νίκη για να πάρει την πρόκριση και στο σπίτι θα έρχονταν κάποιοι συμμαθητές για να μου ευχηθούν (μη φανταστείτε τίποτα τρελά πράγματα).
«Να ζήσεις Πηνελόπη και χρόνια πολλά» το τραγούδι διακόπτεται, ο Βρύζας έχει κερδίσει πέναλτι και ο Τσάρτας (που λίγο αργότερα θα αποκαλύψει ότι λέγαμε το όνομά του λάθος) ευστοχεί στέλνοντας την Ελλάδα στα τελικά τους Euro της Πορτογαλίας.
Τότε η πρόκριση και μόνο συνιστούσε τεράστια επιτυχία για τα κυβικά της εθνικής ομάδας. Ποιος να το φανταζόταν τότε ότι μερικούς μήνες αργότερα η Ελλάδα θα στεφόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης σε μια επιτυχία που δεν είχε προηγούμενο.
Φέτος ήταν τελείως διαφορετικά. Έπαιζε πάλι η εθνική το βράδυ αλλά η διάθεσή μου είχε φτάσει στο ναδίρ. Όχι λόγω του γεγονότος ότι μεγαλώνω. Πολύ απλά γιατί δε θυμήθηκε κανείς. Τα φετινά γενέθλια εξελίσσονταν σε φιάσκο και ευτυχώς η μεγάλη μου αδερφή μου είπε να πάμε για καφέ.
Την ώρα που ήταν να φύγουμε σκάνε μύτη όλοι μου οι φίλοι με μια τούρτα και δύο κεριά που σχημάτιζαν την ηλικία μου. Αυτό ήταν. Τελικά είχε δίκιο αυτός που είπε ότι η ευτυχία είναι στιγμές.
Εκείνη τη στιγμή ήμουν ευτυχισμένη, δε με ένοιαζε πραγματικά τίποτα. Τα δάκρια στο πρόσωπό μου ήρθαν σαν ένα φυσικό επακόλουθο. Είναι από τις στιγμές που το τείχος που έχεις χτίσει γύρω σου (έστω και άθελά σου) καταρρέει και ζεις την κάθε στιγμή μέχρι το μεδούλι.
Το δώρο μου ήταν ένα εισιτήριο για την εθνική μαζί με όλη την παρέα βέβαια. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα να δω την εθνική. Πήγαμε, εντάξει δεν είχαμε και φοβερή μπάλα αλλά πέρασα υπέροχα. Ήταν η όλη ατμόσφαιρα που με έκανε να αισθάνομαι υπέροχα.
Το κείμενο αυτό δε γράφτηκε για να σχολιάσει την εθνική. Είναι ένα ευχαριστώ σε αυτούς τους ανθρώπους που χθες με έκαναν τόσο ευτυχισμένη.
Την Ελένη, την Κασσιάνη, τον Αποστόλη, το Γιώργο, τον Κωσταντίνο (που μπορεί να μην ήταν εκεί αλλά έκλεισε τα εισιτήρια) και φυσικά την κολλητή μου τη Βάσια που μπορεί να μην της το έχω πει αλλά είναι ότι πιο σημαντικό έχω στη ζωή μου μετά την οικογένειά μου.
Τους ευχαριστώ πολύ από καρδιάς. Παιδιά σας λατρεύω.
[divider]
Περιστοιχισμένος από τέσσερις κόρες (και μια σύζυγο) ο μπαμπάς έπρεπε να βρει κάποια να του κρατάει παρέα την ώρα που έβλεπε μπάλα. Διάλεξε εμένα, μπορεί και τυχαία μπορεί και όχι. Από τότε το μικρόβιο του αθλητισμού μπήκε μέσα μου. Αποτυχημένη αθλήτρια του μπάσκετ και του στίβου ξεκίνησα να γράφω επειδή δε μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Συντροφιά μου παιδιόθεν, πέρα του μπαμπά, ο Τάκης που μου σπάει βέβαια τα νεύρα με τις παρατηρήσεις του αλλά τι να κάνω!!
Πηνελόπη Παπαδήμου
Πολύ όμορφο!