Συγκάτοικοι

Αναρωτιέμαι ορισμένες φορές τι έχει αλλάξει σ’ εμένα από τότε που έγινα μαμά.

Φαντάζομαι ότι οι πιο πολλοί θα σκεφτούν πολλά. Συμφωνώ. Πολλά.

Πολλά όμως, όσον αφορά την καθημερινότητα μου και τις συνήθειες μου, γιατί κατά τα υπόλοιπα εξακολουθώ πάντα να είμαι εγώ.

Είμαι εντελώς το ίδιο άτομο που ήμουν και πριν. Το διαπιστώνω κάθε φορά που η κόρη μου περνάει μερικές ημέρες στον παππού και τις γιαγιάδες. Τότε λοιπόν ρίχνω ατελείωτες ξάπλες στον καναπέ χωρίς να κάνω ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Κάνω αφρόλουτρο για πάνω από μια ώρα χωρίς να κοιτάξω ούτε μια φορά το ρολόι μου. Περνάω χρόνο μόνο με το σύζυγό μου αλλά και με τους φίλους μας. Πίνω ρακές “χωρίς φόβο και πάθος”. Διαβάζω με την ησυχία μου κάποιο βιβλίο. Κατεβαίνω στην αγορά για βόλτα , πάω για καφέ ότι ώρα μου ‘ρθει και γενικά εξακολουθώ να κάνω ότι με ευχαριστούσε και πριν κάνω παιδί .

Η διαφορά είναι μόνο μία.

Έχω συγκάτοικο. Στο μυαλό και στην καρδιά μου. Μάλιστα έχει “μπαστακωθεί” για τα καλά εκεί και δε λέει να φύγει ούτε για ένα λεπτό. Ανάμεσα στις πιο σοβαρές συζητήσεις και στις πιο αστείες πλάκες, ανάμεσα στις ώρες που δεν κάνω τίποτα και που κάνω πολλά μαζί με συντροφεύει χωρίς καμία απουσία.

Η σκέψη για την Ιωάννα είναι πάντοτε εκεί –ξύπνησε, έφαγε, έπαιξε, είναι χαρούμενη, ήπιε γάλα, κοιμήθηκε;– ελάτε ξέρετε τώρα τι ακριβώς εννοώ… Κατά τα υπόλοιπα καμιά διαφορά ε;

Είμαι η Μαρία και απλά συγκατοικώ.
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com