Άτσαλο χεράκι
Το μωρό μας μέρα με τη μέρα μαθαίνει όλο και περισσότερα.
Δεν μας τραβάει πια τα μαλλιά. Ή αν το κάνει, αμέσως θυμάται πώς δείχνουμε σωστά την αγάπη μας και αρχίζει να μας χαϊδεύει κάπως άτσαλα, κάπως σαν χαστουκο-χάδια φωνάζοντας ωωωω, ωωωω, ωωωω. Θέλω να τον φάω!
Και ευτυχώς σαν να έχει περνάει τη συνήθεια του τα-βάζω-όλα-στο-στόμα. Τώρα πια τα πιάνει, τα περιεργάζεται και μετά έρχεται με τεντωμένο το χεράκι και μου τα δίνει. Βέβαια καμιά φορά ξεχνιέται -ή του φαίνεται πολύ λιγουρευτό, τι να πω;- και πάει να το βάλει στο στόμα, αλλά μόλις πω «Επ!», τσακ εκσφενδονίζεται πάλι το άτσαλο χεράκι προς το μέρος μου και μου το παραδίδει με χαμόγελο.
Το άτσαλο χεράκι γίνεται ολοένα και λιγότερο άτσαλο. Μας κρατά πια σφιχτά, πατάει τα κουμπιά συνειδητά, κάνει τα ζωάκια να περπατούν, δείχνει και αγκαλιάζει σφιχτά, πολύ σφιχτά. Κυρίως τη μαμά.
Και λιώνει η μαμά.
🙂
Χιχιχιχι ματάκια μου όμορφα!
Εμείς είμαστε ακόμα στη φάση που το χεράκι παρα-είναι άτσαλο (6 μηνών)... Γραπώνει, γρατζουνάει, τραβάει οτιδήποτε γραπώνεται, γρατζουνιέται ή τραβιέται και εννοείται ότι όλα ακολουθούν τη διαδρομή χέρι---->στόμα σε ταχύτητα dt! Ενώ καμιά φορά γκρινιάζω ότι με έχει ξεμαλλιάσει ή ξεματιάσει (κυριολεκτικά) κατά βάθος χαίρομαι πολύ που μπορεί και τα κάνει, ενώ στο μέλλον μάλλον θα τα αναπολώ... Επίσης είμαι πάρα πολύ υπερήφανη που εδώ και 3 μέρες χτυπάει παλαμάκια!!!