Κάπου με έχασα…
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια κατάσταση που βιώνω για να την αποφύγουν κάποιες και ίσως υπάρχουν και κάποιες που περνάνε το ίδιο…
Έχω μια κόρη 4 ετών και έναν γιο 2 ετών. Όταν έμεινα έγκυος στην μικρή μου άφησα το ΤΕΙ, ξεκαθαρίζοντας όμως στον άντρα μου πως κάποια στιγμή αργότερα θα παρακολουθούσα κάτι. Μένω σε άλλη πόλη, οχι σε αυτή που μεγάλωσα. Όλο αυτό το διάστημα έχασα καθε επαφή με τους φίλους μου. Σε αυτό συνέβαλε και ο άντρας μου. Όποτε πηγαίναμε στους δικούς μου και κανόνιζα να βρεθούμε με τους φίλους μου, δεν μας πήγαινε, είναι μεγάλες αποστάσεις και χρειάζεται μεταφορικό μέσο, εγώ φέτος πήρα το δίπλωμα οδήγησης, έβρισκε διάφορες δικαιολογίες… Γενικά θέλει όπου πάμε και ότι κάνουμε να είμαστε μαζί και μόνο με το δικό του περιβάλλον…
Τον τελευταίο καιρό ένιωθα πιεσμένη και επισκέφτηκα ψυχολόγο. Περνάω κατάθλιψη, δεν το φανταζόμουν ποτέ ότι θα πάθαινα κάτι τέτοιο… Ο άντρας μου δεν θέλει να πηγαίνω γιατί λέει πως μπορώ να το ξεπεράσω μόνη. Ο ψυχολόγος ζήτησε να δει και τον άντρα μου, η απάντηση του αρνητική. Εγώ έχω το πρόβλημα, άρα να πάω μόνη μου…
Ο ψυχολόγος με προέτρεψε να αρχίσω να επικοινωνώ με την παρέα μου και να βρω κάτι να ασχολούμαι… Όντως ξανά επικοινωνώ με τους φίλους μου και γράφτηκα σε ένα σεμινάριο. Θα αρχίσω από Γενάρη να παρακολουθώ. Νιώθω πολύ καλύτερα.. Κάπου εδώ όμως έρχεται ο άντρας μου ο οποίος είναι μουτρωμένος και μου φέρεται ψυχρά εδώ και μιάμιση βδομάδα γιατί δεν θέλει να παρακολουθήσω το σεμινάριο και ενοχλείται που επικοινωνώ με τους φίλους μου, θέλει να έχω επαφές μόνο με τους δικούς του φίλους..
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δε φταις εσύ! Έχεις θυσιάσει τα όνειρά σου για χάρη της οικογένειάς σου, έχεις χάσει σπουδές, ενδιαφέροντα, διέξοδα, ψυχαγωγία, κοινωνικές επαφές! Πώς να μην έχεις κατάθλιψη; Ένας άνθρωπος που σ' αγαπά, θα έκανε τα πάντα για να σε βοηθήσει να βρεις το κέφι σου, θα κρατούσε τα παιδιά για να πας έναν καφέ με τις φιλενάδες σου, θα έπλενε τα πιάτα για να διαβάσεις ξανά για το ΤΕΙ, θα πήγαινε σε ψυχολόγο πριν πας εσύ ρωτώντας "τι να κάνω για να βοηθήσω τη γυναίκα μου;" κι ό,τι του έλεγαν να κάνει θα το έκανε με αγωνία, ρωτώντας "τι άλλο γιατρέ μου;" Μόλις βοήθησα μια φίλη ως μάρτυρας στο διαζύγιό της και η ιστορία της είναι σχεδόν ολόιδια με τη δική σου. Μόνο που η δική τους ιστορία προχώρησε περισσότερο. Αφού έκανε ό,τι μπορούσε για να παρατήσει τη δουλειά της, ο σύζυγος την απομόνωσε συστηματικά, φτάνοντας στο σημείο να μην την αφήνει να πάει στους γονείς της. Έπειτα φανερώθηκε η ζηλοτυπία, η κτητικότητα, ώσπου άρχισε και το ξύλο. Ελπίζω να μη φτάσετε ποτέ ως εκεί, αλλά και μόνο το γεγονός ότι θέλει να σε περιορίζει αντί να χαίρεται όταν πετάς ελεύθερη κάνει να χτυπούν καμπανάκια στο μυαλό μου. Παρακαλώ πρόσεχε και υπερασπίσου τον εαυτό σου πάνω απ' όλα. Το χρωστάς στους γονείς σου, που δε σε ανέθρεψαν να είσαι σκλάβα κανενός. Περισσότερο όμως απ' όλα το χρωστάς στα παιδιά σου. Χρειάζονται μια μάνα που πάνω της να μπορούν να στηριχτούν - αν καταρρεύσεις εσύ, καταρρέει ο κόσμος τους. Στάσου στα πόδια σου κι απαίτησε το σεβασμό που σου αξίζει και τα δικαιώματα που σου ανήκουν. Μη δεχτείς τίποτα λιγότερο. Εύχομαι όλα να πάνε καλά.
Καλησπέρα, παρόμοια ιστορία έχουμε περάσει οι περισσότερες, κάποιες το παραδεχομαστε κ άλλες οχι. Το σημαντικό λοιπόν είναι όταν έχουμε χάσει την ταυτότητα μας κ το αντιλαμβανομαστε είμαστε σε καλό δρόμο. .. Στην κυριολεξία ομως όταν χάνεις την αστ. Ταυτότητα κάνεις κάποιες ενέργειες για να ξαναβγαλεις την ταυτότητα σου - αφυπνιζεσαι - κ λες σε ποια χερια άραγε να είναι η ταυτότητα μου;; Μήπως κάπου μου παραπεσε; κτλ κτλ.. Ζωή - φίλους- συγγενείς-στοχους - όνειρα είχαμε κ πριν τους γάμους μας κ τα παιδιά μας... τουλάχιστον για μενα είναι οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου σαφώς μετά τα παιδιά μου... Έχεις δικαίωμα στην ζωή σου να φτάσεις στους στόχους. . Είτε είναι ενα πτυχίο είτε να κάνεις αυτό που σ αρεσει πολύ. .. το χρωστάς στον εαυτό σου αν μη τι άλλο. .. Έστω κ αργά εγώ μετά απο 3 παιδάκια θυμήθηκα κ μένα. .. Είπα θέλω χρόνο κ για μένα Δεν πέθανα ρε αδερφέ Ότι κ να ζητούσα; ; απάντηση: 1. Ναι πήγαινε αλλά πάρε κ τα παιδιά. .. 2. Θέλω να παρω το πτυχίο μου... κ εκείνος ξεκαρδιζοτανε στα γέλια κ μου έλεγε πάει πέρασε το τρένο 3. Θελω να συνεχίσω τον χορο... δεν έχουμε λεφτά κτλ Ένα λοιπόν πρωινό σηκώθηκα κ τους υπενθυμισα πως έχω ζωή κ επιθυμίες. .. το πα , το πιστευα και το πίστεψαν! ! Βρήκα την ταυτότητα μου, πως;;; Πίστεψα σε μένα .... καλό βράδυ κ ας αφυπνιστουμε * κ που σαι στην αρχή κ μένα μουτρωνε μέχρι που άφησα στο τραπέζι 10 μπουκάλια ξυδι κ είπα: Αγάπη άσπρο πάτο! !!
Να σε ρωτήσω κάτι πρώτα. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί δεν θέλει να έχεις κ να έχετε γενικώς επαφές με τους δικούς σου φίλους; Μήπως έχει γίνει κάτι που μπορεί να το έχει παρεξηγήσει; Για ποίον λόγο δεν τους συμπαθεί; Ή είναι παράλογος κ δεν θέλει να έχεις επαφές μαζί του γιατί θέλει να σε απομονώσει από όλους; Επίσης κ κάτι άλλο με τους δικούς σου, γονείς, αδέρφια, θείους, ξαδέρφια έχεις επαφή ή κ απο αυτούς σε έχει κόψει; (Προς Θεού δεν υποστηρίζω καθόλου την συμπεριφορά του, την θεωρώ πολύ λάθος, απλά τα ρωτάω αυτά για να αναρωτηθείς εσύ μήπως υπάρχουν κ κάποιοι άλλο λόγοι για τους οποιούς δεν θέλει να βλέπεις τους παλιούς σου φίλους) Τέλος πάντων.... Αφού πηγαίνεις σε ψυχολόγο είσαι σε έναν πολύ καλό δρόμο για να ξανά βρεις τον παλιό σου καλό εαυτό κ δεν χρειάζεσαι τις δικές μας συμβουλές. Σου εύχομαι όντως να βρεις τον εαυτό σου, ο σύζυγος σου να σε ακούσει κ να δεχτεί κάποια πράματα (όπως ότι πέρα από σύζυγος του κ μάνα των παιδιών του είσαι κ μια ανεξάρτητη γυναίκα που έχεις κ κάποιες άλλες ανάγκες -ατομικές- που δεν μπορεί να καλύψει αυτός κ ότι αυτό δεν είναι κακό) κ τα παιδιά σας να μεγαλώσουν μέσα σε ένα όμορφο κ αρμονικό περιβάλλον. Καλά Χριστούγεννα κ Καλή σας Χρονιά.
Καλή επιτυχία! Θα το ξαναβρείς σίγουρα! Δεν ξέρω πως ζείτε ή τι σου είπε ο ψυχολόγος, αλλά η απομόνωση είναι η αναγκαία συνθήκη για να αναπτυχθεί ψυχολογική βία στην οικογένεια. Το ότι δε θέλει να παρακολουθείς το σεμινάριο και να έχεις επαφές με τους φίλους σου μπορεί να είναι μια μορφή βίας. Εσύ να συνεχίσεις και να αδιαφορείς για το ότι είναι μουτρωμένος. Όσο θα δυναμώνεις τόσο περισσότερο θα ενοχλείται, αλλά κι εσύ τόσο περισσότερο θα αδιαφορείς για αυτό. Επίσης δε χρειάζεται να του δίνεις (αν του δίνεις) στοιχεία για το τι λέτε με τον ψυχολόγο για να μη στο κάνει πιο δύσκολο. Είναι δικό σου προσωπικό θέμα αυτό. Αν δε θέλει να έρχεται (που ήταν αναμενόμενο) να μη στενοχωριέσαι. Τη δουλειά μπορείς να την κάνεις και μόνη σου και μάλιστα πολύ πιο εύκολα από το να τον έχεις να σου σαμποτάρει την προσπάθεια με αμφιβολίες και αμφισβητήσεις. Και να μη συνδυάζεις ποτέ τις κινήσεις σου με αυτά που σου λέει η ψυχολόγος. Μπορεί να τη θεωρήσει κακή επιρροή και να σε πιέσει να σταματήσεις, εσύ να μην είσαι έτοιμη από άποψη ψυχολογικής δύναμης γι΄ αυτό και να λυγίσεις. Γενικά προφύλαξε με κάθε μέσο την προσπάθεια που κάνεις. Φαντάζομαι ότι δεν έχεις μάθει να του κρύβεις έστω και την παραμικρή σου σκέψη, αλλά ήρθε η ώρα να το κάνεις. Μέχρι να νιώσεις δυνατή και να σταματήσει να σε επηρεάζει. Όλοι δικαιούμαστε στιγμές και σκέψεις μόνο για τους εαυτούς μας. Θα έρθει η μέρα που θα του πεις πάω βόλτα αντί να τον ρωτήσεις πάμε βόλτα με τους τάδε. Δε θα το πιστέψεις όταν γίνει αυτό. Γενικά η απομόνωση είναι ύπουλο πράγμα! Όταν ξεκινάει δεν την καταλαβαίνεις γιατί 1ον) υπάρχουν λογικές αιτίες που συμβαίνει αυτό (ή μάλλον έτσι μας φαίνεται) και 2ον) συμβαίνει σταδιακά και αργά. Την καταλαβαίνεις όταν πια έχεις απομονωθεί εντελώς. Εγώ, έχοντας βρεθεί σε αυτό το σημείο, θα πρότεινα όποιος τη ζει να την ξεπεράσει. Δε χρειάζεται απαραίτητα ψυχολόγος γι΄ αυτό, αρκεί να το συνειδητοποιήσεις. Και όποιος νομίζει ότι πάει να του συμβεί να αντιδρά νωρίς. Αν, για παράδειγμα, είστε άνθρωποι κοινωνικοί που το έχετε ανοιχτό το σπίτι σας για τους φίλους σας κάθε ώρα, να μη βιαστείτε να δικαιολογήσετε τον άλλον αν θέλει να έρχονται μόνο όταν τους καλείται εσείς. Μπορεί να έχει αυτή την ανάγκη επειδή είναι κλειστός ή επειδή θέλει την ησυχία του, αλλά αυτό μπορεί να είναι και πρώτο βήμα της απομόνωσης. Αν δεν έχεις με ποιον να συζητήσεις τα προβλήματά σου, τα κακώς κείμενα της οικογένειας μένουν καλά κρυμμένα. Ανοίξτε τον κλειστό κύκλο. Στο χέρι σας είναι.
Δεν θα σχολιάσω το λόγο για τον οποίο άφησες τόσο τον εαυτό σου, ούτε τη συμπεριφορά του άντρα σου. Κι αυτό επειδή θεωρώ ότι αυτά τα δύο δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Μην απασχολείς καθόλου το μυαλό σου μ' αυτά. Η τελευταία παράγραφος που έγραψες είναι η καλύτερη σκέψη που θα μπορούσες να έχεις κάνει. Πιστεύω ότι όλες οι γυναίκες, άλλες λίγο κι άλλες περισσότερο, έχουμε παραμελήσει τον εαυτό μας με το γάμο, τη μητρότητα και τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Κι ενώ εύκολα χανόμαστε, είναι δύσκολο να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Αλλά αν δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε τα δύσκολα, ποιος μπορεί; Η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας είναι τόσο μεγάλη, που θα τρόμαζε (και τρομάζει) οποιονδήποτε. Είναι ένας διακόπτης μέσα στο μυαλό μας. Τι θα λέγατε να τον γυρίσουμε;
Εγω ενα θα σου πω,μπραβο για την ωριμη αντιμετωπιση του προβληματος σου!επιτελους ενας ανθρωπος που κατανοει οτι χρειαζεται βοηθεια,παιρνει τη γνωμη ειδικου κ με ψηλα το κεφαλι αντιμετωπιζει το προβλημα καταματα!μπραβο σου!εισαι ήδη νικητρια!μη χαμπαριαζεις!ξερεις τι πρεπει να κανεις!το κειμενο σου περναει πολλα μηνυματα κ δειχνει δρομους...
Νομίζω πως όλες το περνάμε αυτό λόγω της μητρότητας. Χάνουμε την ταυτότητα μας για λίγο,για πολύ,για πάντα. Πιο δύσκολο για όσες ζούμε μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα μας,μακριά από την οικογένεια και τους αγαπημένους μας φίλους. Η δική σου υπόθεση όμως με τρομάζει. Αναρωτιέμαι ποιό το πρόβλημα του άνδρα σου να έχει μια δυναμική,ανεξάρτητη σύζυγο.Η αρνητικότητα του,ανησυχητική. Πρέπει κάτι να κάνεις για αυτό,διότι αν από τώρα σου πήρε την ελευθερία,τί θα γίνει αργότερα; Είσαι ακόμη μικρή-αν άφησες το ΤΕΙ λόγω της μικρής,που είναι 4 χρονών... Αν είσαι οικονομικά εξαρτώμενη από τον σύζυγο σου,δεν σημαίνει ότι είσαι και ιδιοκτησία του. Αν δεν έρθει στον ψυχολόγο μαζί σου,αν δεν αλλάξει τη συμπεριφορά και τη στάση του έναντι σου,συγγνώμη αλλά θα πρέπει πολύ καλά να σκεφτείς αν και πώς θέλεις να περάσεις όλο το υπόλοιπο της ζωής σου δίπλα του.Ή μάλλον ...υπό του; Απολογούμαι αν κατάλαβα λάθος και η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη.
Γίνεται να το κάνει μόνη της, χωρίς ο άλλος να δουλέψει με τον εαυτό του. Όταν ξανακερδίσει τη δύναμή της θα καταφέρει να ζει μαζί του και όχι κάτω από την εξουσία του. Να είσαι σίγουρη φίλη (του κειμένου) γι΄ αυτό!!
Αναμφισβήτητα μπορεί να δυναμώσει και να ανεξαρτικοποιηθεί η ίδια. Όμως στη σχέση υπάρχει πρόβλημα,το οποίο πρέπει να λυθεί κι από τους δύο μαζί. Από τη στιγμή που ο σύζυγος έχει βολευτεί με την υπάρχουσα μορφή της σχέσης τους,και δεν δέχεται καν να πάει μαζί της στον ψυχολόγο -ή σε σύμβουλο γάμου-ουσιαστικά δεν αποδέχεται καμιά του ευθύνη. Της λέει πως αυτή έχει το πρόβλημα ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η συμπεριφορά του είναι τέτοια που και προκαλεί απομόνωση της,και αποσκοπεί να την κρατά εξαρτώμενη του,να μη πω "δέσμια". Εύχομαι να το κάνει από άγνοια. Μια από τις θεμελιώδεις αρχές της σχέσης είναι η ισότητα. Να βλέπεις τον σύντροφο στα μάτια,να χαίρεστε ο ένας για τις επιτυχίες του άλλου,να αλληλοστηρίζεστε. Κορίτσι,στην τελευταια σου παράγραφο γράφεις όλα όσα πρέπει εσύ να κάνεις. Για σένα πρωτίστως, Εύχομαι να σε ξαναβρείς όπως λες,και να έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο που σε αγαπά και σε αξιζει.
Trust me γίνεται. Εγώ με ξαναβρήκα πριν γίνει μπαμ (κατάθλιψη κλπ.) και ήταν σχετικά εύκολο. Αλλά, επειδή έχω βρεθεί και βγει από αυτή τη φάση στο λέω με σιγουριά ότι μπορεί να το κάνει κανείς. Το μάθημα ανεκτίμητο. Μαθαίνεις πως μπορείς να συμπράττεις με ανθρώπους που έχουν την τάση να το παίζουν εξουσία (αφεντικά, σύζυγοι, φίλοι) ακόμη κι όταν οι ίδιοι δε συνεργάζονται. Γίνεται. Δε θα στο έλεγα έτσι. Το εύκολο φυσικά είναι να το κάνεις παρέα με τον άλλο. Αλλά και μόνη σου γίνεται. Αλλάζεις εσύ τη στάση σου και αλλάζουν και οι υπόλοιποι τη συμπεριφορά τους. Αξίζει. Μεγάλο μάθημα. Είμαι χαρούμενη που το έζησα γιατί με βοήθησε σε όλες τις καταστάσεις που με πίεζαν και στις οποίες έχουμε μάθει να μη λέμε ποτέ όχι (για μενα μία τέτοια για χρόνια υπήρξε η δουλειά).
Τώρα είδα το "σε αξίζει" και ενθουσιάστηκα πατρίδα. Λοιπόν μερικοί είναι δύσκολοι, περίεργοι κλπ. και δεν έχουν μάθει να είναι δοτικοί. Αγαπούν με έναν περίεργο τρόπο. Δεν αγαπούν 100% όπως αν ήταν δοτικοί, αλλά αυτό μπορούν να κάνουν. Φτωχοί σε συναισθήματα λέγονται και είναι αρκετοί άνθρωποι έτσι. Ειδικά τα τελευταία χρόνια μου φαίνεται πως πολλαπλασιάζονται. Δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα όσο τα ακούς εσύ απ΄εξώ, αλλά εγώ σαν άνθρωπος δεν μπορώ να δεχτώ για πολύ καιρό την πίεση. Θα σου δώσω χώρο αν το χρειάζεσαι γιατί περνάς δύσκολα, αλλά όταν πας να μου ξεπεράσεις τα όρια θα κλωτσήσω. Μερικοί λένε δεν ανέχομαι πολλά, εγώ πιστεύω πως είμαι πολύ υπομονετική αλλά τσινάω εύκολα αν κάτι αρχίσει να μη μου αρέσει. Νομίζω πως αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας για να τα έχουμε καλά με τους εαυτούς μας. Υ.Γ. Πως μ' αρέσουν αυτά τα "σε", "με" και "για" (αυτό για αυτό) δε φαντάζεσαι! Φιλιά
"σε αξίζει"! Όχι "σου αξίζει" :)))) Διότι ο άνθρωπος που θα είναι δίπλα της πρέπει να την αξίζει.
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτός που επισκέπτεται τον ψυχολόγο έχει το μικρότερο πρόβλημα, σε σχέση με εκείνον που αρνείται να τον επισκεφθεί. Ίσως μάλιστα ο τελευταίος να είναι και μια από τις σημαντικές αιτίες του προβλήματος. Ωστώσο, όταν ένας από τους δύο κάνει δουλειά με τον εαυτό του, ενδυναμώσει και συνειδητοποιήσει αυτά που δεν τον αφήνουν να προχωρήσει μπροστά ευτυχής, συνήθως αφήνει πίσω του τέτοιες τοξικές σχέσεις.
και εγώ πέρασα τα ίδια, είχαμε βέβαια και άλλα πολλά και χειρότερα που οδήγησαν στο χωρισμό αλλά θυμάμαι έντονα να νιώθω αποκομμένη από τους φίλους μου αλλά με τρόπο που έδειχνε σαν να μην το προκάλεσε αυτός...το αποκορύφωμα ήταν με το που γέννησα ν μου σκάσει ένα κάρο παράπονα , ενώ μέχρι τότε νευρίαζε συνέχεια χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί και δεν μιλάγαμε, έβλεπα να έχει θέμα με έναν από τους καλύτερους μου φίλους (με τον οποίο κάποτε στα νιάτα μας είχαμε μια περιπέτεια αλλά κυρίως ήταν ένα άτομο που αγαπούσα σαν αδερφό στη συνέχεια..πάντα όμως έλεγε ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα μαζί του, εγώ όμως ψιλοαπεφευγα τα πολλά γιατί κάτι ένιωθα..μετά τη γέννα γενικά μου έκανε άπειρες συζητήσεις για τα ζόρια που του προκαλούσα (ξέρετε πώς είναι η ψυχολογία της λεχώνας) δεν έτρωγα , δεν γελούσα, δεν χαιρόμουν, με έστειλε σε ψυχολόγο κ όποτε του έλεγα να έρθει να μιλήσουμε μαζί έλεγε ότι εγώ έχω το πρόβλημα...και ένα βράδυ σε διακοπές, με συγγενείς παρακαλώ και μετά από έναν καυγά με έβαλε να πάρω το παλικάρι τηλέφωνο και να του πω 2 η ώρα τη νύχτα ότι δε θέλω πια να είμαστε φίλοι αλλά να το παρουσιάσω σαν δική μου θέληση..κ εγώ νιώθοντας ψυχολογικά πιεσμένη (2 μηνών λεχώνα) και με φόβο μήπως φύγει το έκανα...και βρήκα το κουράγιο να καλέσω τον φίλο μου και να του εξηγήσω 1 χρόνο αφού χώρισα...αυτό που θέλω να πω είναι, να κάτσεις και να εξηγήσεις στον άντρα σου τα θέλω σου, να τον κάνεις να νιώσει ότι το ότι παντρευτήκατε δεν σημαίνει ότι δεν θα έχετε επαφές με την παλιά σας ζωή αλλά θέλεις να τον ενσωματώσεις σε αυτήν...και ότι εκτός από σύζυγος και μαμά νιώθεις την ανάγκη να ασχοληθείς και με κάτι άλλο..αν δεν το δέχεται και προβάλλει το κόμπλεξ που προφανώς έχει, τότε δε σε αγαπάει όπως σου αξίζει..όταν αγαπάς καμαρώνεις και θέλεις ο άλλος να ανθίζει δίπλα σου, εμείς μαραθήκαμε πριν της ώρας μας...