Μήπως τα παιδιά θέλουν… “το Γερμανό τους”;;;;
Πριν αρχίσω αυτό το κείμενο που αισθάνομαι οτι θα χρειαστεί την υπομονή σας για να διαβαστεί, να εξηγηθώ σε όποια μαμά ή μη δεν έχει διαβάσει σχόλιο ή κείμενό μου εδω μέσα: Είμαι σχετικά νέα μαμά, 17 μηνων μόλις, αλλά όχι τόσο νέα στην ηλικία. Και δηλώνω υπεύθυνα οτι τόσα που έχω συνειδητοποιήσει τους τελευταίους 17 μήνες ως μαμά, δεν τα έχω συνειδητοποιήσει στα 38 και μισό χρόνια της ζωής μου.
Ας τα πάρω απ’ την αρχή όμως:
Εγώ με τα παιδιά είχα πάντα μια σχέση μίσους-πάθους. Ολα τα παιδιά των γνωστών, από νήπια έως του δημοτικού –ειδικά τα αγόρια- μια ζωή με γούσταραν και στη συνέχεια με καβαλούσαν. Θες επειδή μου αρέσει ο χαβαλές και το παιχνίδι; Θες επειδή δεν ξέρω να λέω “όχι”; Είχαν βρεί το μαλάκα που έπαιζαν μαζί του μέχρι να τον βγάλουν νοκ-άουτ, ο οποίος μαλάκας (εγώ δηλαδή) μετά το νοκ-άουτ σιχτίριζε την ώρα και τη στιγμή που τα τσίγκλισε να παίξουν, και φανταζόταν τον εαυτό του να βγάζει ένα αλυσσοπρίονο και να τα κάνει κομματάκια. Μου εχει τύχει να παίξω με ένα σχετικά ήσυχο αγοράκι, που στο τέλος της βραδιάς φερόταν σα διάολος τόσο πολύ που η μάνα του μου την είπε –δικαίως- οτι αν ποτέ κάνω παιδί θα έρθει να μου κάνει τα ίδια που έκανα στο γιο της, κι αντε να το μαζέψω! Αυτός ήταν κι ενας από τους λόγους που τα παιδιά για μένα ήταν κάτι δύσκολο, κάτι άγνωστο, πιο αδύνατο να τα κουμαντάρω κι από το να ανεβώ στην κορυφή του Έβερεστ.
Και μετά έκανα δικό μου παιδί. Το γιατί και πως το έχω πει, μην το ξαναλέω. Κι όλα καλά μέχρι που ήταν 6-7, άντε 8 μηνών. Ούτε καν σκεφτόμουν, ούτε κάν ήξερα τι θα γίνει όταν θα αρχίσει να συνειδητοποιεί καλύτερα τον εαυτό του. Θεωρούσα οτι άμα το ικανοποιώ, όλα καλά. Ήταν πολύ κουραστικό, αλλά τη λύση μου την είχα βρει: Αφού ειναι πακέτο, τουλάχιστον ας το κάνω fun: Χαβαλές-χαβαλές-χαβαλές και παιχνιδι! Και κατά τα άλλα, μαμ-κακά-αγκαλίτσα-νάνι. Από 5 μηνών κοιμόταν 9ωρα στο κρεβάτι του, με λίγο κουνηματάκι ή αγκαλιά βέβαια, αλλά όλα καλά. Ήταν σα να είχα –μετα συγχωρήσεως-, ένα “κατοικίδιο”.
Το μεγάλο πακέτο ήρθε σιγά-σιγά και ύπουλα, εκεί, μετά τους 8-10 μήνες. Εκεί που άρχισε να αναπτύσσει συνήθειες-συμπεριφορές-
Διάβαζα κατά καιρούς πως πρέπει να διαβάζουμε στα παιδιά παραμύθια, πως πρέπει να είμαστε σταθερές και ήρεμες, πως πρέπει να τους βάζουμε όρια, αλλά εμένα όλα αυτά μου ήταν βαρετά και δεν έπιαναν και με τη μία, και έτσι έκανα με το γιο μου αυτό που ήξερα καλύτερα: Χαβαλέ-χαβαλέ και πάλι χαβαλέ, τη στιγμή που θα έπρεπε να πάρω σοβαρά το ρόλο μου σα γονιό και όχι σαν… διασκεδαστή του παιδιού μου. Και ό,τι ήθελε όπως πάντα του το έδινα, γιατί όπως είπα πριν, μου είναι υπερβολικά δύσκολο να λέω “όχι” μήπως τυχόν πληγώσω κανέναν, πόσο μάλλον τον κανακάρη μου το μοσχαναθρεμένο. (Ναι, είμαι ευαισθητούλα γιατί είμαι και Καρκίνος).
Κι έτσι ο μικρός άρχισε μοτίβα “κακής” συμπεριφοράς, όπως να βάζει το χέρι του στο στόμα και να ξερνάει το φαϊ του για να τον προσέξω, να κουνάει βάρκα-γυαλό ολόκληρο το πάρκο με κίνδυνο να το ανατρέψει, να ξυπνάει αρκετές νύχτες και να κλαίει, να πειράζει ό,τι δεν έπρεπε να πειράζει, να τραβάει μαλλιά άλλων παιδιών και να με δαγκώνει σε όλο το σώμα τόσο έντονα που ντρεπόμουν το καλοκαίρι να βγω με κοντομάνικο γιατί στην καλύτερη περίπτωση έμοιαζα με πρεζάκι, στη χειρότερη με κακοποιημένη γυναίκα. Η αλλαγή πάνας εφιάλτης, με τέτοιες κλωτσιές που μια φορά με πέταξε 1 μέτρο μακριά κι έχασα τη ισορροπία μου κι έπεσα (δε φτάνουν οι διαολιές, είναι και μεγαλόσωμος και δυνατός, κι εγώ μισή μερίδα! Απορούσα πως 12 μηνων σκατό έχει τόση δύναμη.). Και πολλά άλλα ανεξέλεγκτα έκανε το σπλάχνο μου, και όταν τα έκανε είχε το πονηρό ύφος του Αντίχριστου, του στυλ “κάνω τη μαλακία μου, το ξέρω και δε με νοιάζει, αρκεί να σε δω να αντιδράς”. Και ο,τι κι αν του έλεγες απλά γελούσε και το ξανακάνε για να σπάσει πλάκα. Είχα καταντήσει να τον παρακαλάω για τα βασικά (εκτός από το φαγητό, ευτυχώς τα τρώει όλα και συμφέρει), και να κάνω κόλπα για να αλλάξω μια πάνα!
Άσε που μετά τον 1 χρόνο άρχισε η ατελείωτη μαμακίαση, αυτή που δε με άφηνε ούτε να… –μην πω τώρα-, καταλάβατε. Αυτό το “μάάάάάάάάάάά” που μου σήκωνε το ζάχαρο στο άκουσμά του και μόνο. Για να μην πω και στη σκέψη οτι σε ένα λεπτό από την ώρα που θα φύγω απο το δωμάτιο θα το ξανακούσω (χωρίς υπερβολή, τόσο άγχος μου προκαλούσε).
Για λίγο καιρό μου πήρε τον αέρα για καλά. Κι εγώ στεκόμουν με σοκ και δέος, σκεπτόμενη: “I created a monster!”. Και είχα τη φρίκη μου, είχα και τους διάφορους να μου λένε: “αυτός παίζει ταμπούρλο κι εσύ χορεύεις!”, “αμάν πια, ξεκόλλα, μην τρέχεις Βέγγος κάθε φορά που ζητάει κάτι!!! Μαμάκια θα τον κάνεις!” . Το μωρό μου (το “κατοικίδιο” που λέγαμε) είχε αρχίσει να γίνεται “το παιδί μου, αυτός ο άγνωστος”. Και να ο άντρας μου να μου λέει οτι είμαι πολύ μαλακή απέναντί του, και να εγώ να τσακώνομαι μαζί του επειδή άφησε το παιδί να κλάψει γιατί του είχε πρήξει τα …αυτά τελωσπάντων. Όσο για τα νεύρα μου; Τα έκανα γαργάρα και το βράδυ έριχνα και κανα κλάμα να ξεσπάσω. Μου είναι αδύνατον να ρίξω φωνή του παιδιού, κι ας θέλω εκείνη τη στιγμή να τον πετάξω απ’ το παράθυρο. Κάθε μέρα ξυπνούσα με άγχος για το πως θα καλύψω τις ανάγκες του μικρού όλη τη μέρα και ν’ αντέξω να μην πεταχτώ η ίδια απ’ το παράθυρο.
Θυμάμαι σε κάποια φάση αντάλλαξα κατι μέιλ με την Ολίβια, και σε ένα από αυτά μου έγραφε οτι με βλέπει κάπως στρεσαρισμένη. Σκέφτηκα “μα που σκατά το κατάλαβε; Από τα σχόλια;” Είμαι άτομο που θέλει να κρύβει τις κακές στιγμές του, αλλά όντως ήμουν πολύ πιεσμένη. Βρισκόμουν μπροστά στη συνειδητοποίηση οτι –πέρα από θεωρίες που πολύ καλά ήξερα και συμφωνούσα-, το παιδί είναι ένα συνεχές στοίχημα, κι εγώ ήθελα διακαώς να μην τα σκατώσω, αλλά το να μην τα σκατώσω μου φαινόταν βουνό. Δεν είχα πια όρεξη για χαβαλέ. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως θα τα βγάλω πέρα μέχρι να μεγαλώσει. Πολλές φορές ήθελα να βάλω το μυαλό μου στο off και να κοιτάζω το άπειρο για μέρες με το βλέμμα της αγελάδας. Κι απ’ την άλλη, μου έδινε κάτι χαμόγελα και γάργαρα σπαστικά γέλια λατρείας με το που του έκανα λίγη πλάκα, που με έκανε αλοιφή και ξεχνούσα τα πάντα.
Μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό είχα και κάποιες στιγμές διαύγειας. Σκεφτόμουν οτι έπρεπε να βρω μια φόρμουλα, ένα μοτίβο, ένα κουμπί, μια αρχή –κάτι τελοσπάντων- για να βασίσω τη συμπεριφορά μου. Έτσι σκέφτηκα πώς θα ήθελα εγώ να μου φέρονται εμένα αν ήμουν νήπιο και πειραματικά άρχισα την επιβράβευση. Ο,τι καλό έκανε ο μικρός, μπράβο και παλαμάκια εγώ. Όσα νεύρα και να είχα όταν έκανε κάτι κακό, επέμενα στωϊκά να του δείχνω ένα εναλλακτικό καλό, κι αν το έκανε, πήδαγα στον αέρα, παλαμάκια, ηχηρά μπράβο. Και ναι, άρχισε να ανταποκρίνεται. Κι εγώ άρχισα να του μιλάω περισσότερο. Ευτυχώς το άρχισα νωρίς (στους 13 με 15 μήνες) και μάζεψα τα ασυμμάζευτα νωρίς. Σε αυτό με βοήθησαν οι καλοί μαμαδοφίλοι μου που είχαν λίγο μεγαλύτερα νήπια, κι έτσι έμαθα να προβλέπω τι θα γίνει παρακάτω με το δικό μου. Δεν έδιναν παιχνίδια αυτά; Εκμεταλλευόμενη τη μαμακίαση και τη λατρεία του σε μένα, εγώ του έλεγα να τους δίνει τα δικά του. Και εκείνος το έκανε αμέσως. Και ως δια μαγείας κατάλαβε το κόλπο και έκανε την πρώτη του συναλλαγή: Μαζεψε ενα παιχνίδι του φίλου του από κάτω, και του το έδωσε για να πάρει πίσω τη μπάλα που του είχε πάρει ο φίλος. Εγώ μόλις το είδα, πήδηξα πάνω-κάτω, τι μπράβο, τι παλαμάκια τι φιλιά και αγκαλιές. Κι ο μικρός το κανε, το ξανάκανε, κι όσο με έβλεπε να πηδάω πάνω-κάτω, τόσο το έκανε. Με τον ίδιο τρόπο έμαθε να δίνει φαγητό σε παιδιά, να μην τους τραβάει τα μαλλιά αλλά να τα χαϊδεύει.
Όσο για τον ύπνο του; Με οδήγησε ο ίδιος: Εκεί που όταν κοιμόταν μαζί μου όταν ήταν βρέφος και ξύπναγε με το παραμικρό, τώρα ως νήπιο κοιμάται μαζί μου και δεν κουνιέται καν από τη θέση του, ενώ στο κρεβάτι του ξυπνάει και 3-4 φορές σχεδόν κάθε βράδυ! Και παρατηρώ οτι μετά από 2-3 μέρες ύπνο μαζί μου, κοιμάται 10ωρα στο κρεβάτι του. Κι ας παλλινδρομεί μετά -δε γαμιέται- ας ξανακοιμηθεί μαζί μου μέχρι να του φύγει η μαμακίαση και να σιχαθεί τη φάτσα μου κάθε πρωϊ που ξυπνάει. (Και δεν πα να λένε όλοι οτι δεν κάνει να κοιμάται μαζί μου!!!)
Κι επιτέλους είδα φως στο τούνελ. Άρχισε το παιδί μου να μου είναι πιο κατανοητό, κι όχι μόνο αυτό, αλλά συνέχισε να είναι ζωηρό, πλην όμως πιο ΥΠΑΚΟΥΟ!
Το οτι συνεχίζει να με δοκιμάζει είναι δεδομένο. Όσο μεγαλώνει και καταλαβαίνει τη νοημοσύνη του, τόσο θα με δοκιμάζει. Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα είναι κάτι που έγραψα ως σχόλιο σε ένα άλλο άρθρο. Αυτή τη στιγμή -17 μηνών- βρίσκεται στο απώγειο του άγχους αποχωρισμού από την πολύτιμη μαμά του. Φυσιολογικό, και μάλιστα τώρα που έχω γίνει ο πιο αποτελεσματικός του “δάσκαλος”, ακόμη πιο φυσιολογικό. ΄Ετσι λοιπόν, αρνείται, όχι μόνο να με αποχωριστεί, αλλά και να τελειώσει η μέρα του! Δηλαδή, γουστάρει τόσο πολύ να ασχολούμαι μαζί του, που ενώ είναι πτώμα από την κούραση δεν πάει για ύπνο. Χθες λοιπόν, ήρθα αντιμέτωπη για 4η φορά με αυτό το καινούργιο καπρίτσιο. Τις προηγούμενες μέρες ομολογώ πως φρίκαρα, αλλά χθες αποφάσισα πως, όπως όλα τα άλλα είχαν τη λύση τους, θα είχε και αυτό το καπρίτσιο τη δική του. Έκανα όλα αυτά που ήθελε υποτίθεται να κάνει για να κοιμηθεί, αλλά αυτός συνέχισε να αρνείται να κοιμηθεί και να ψευτογκρινιάζει. Και τότε έφαγα μια φλασιά και χωρίς να το σκεφτώ έκανα το εξής απλό: Επιβλήθηκα και μόνο με την ιδιότητά μου ως μαμά: Τον κοίταξα στα μάτια έντονα, χωρίς να μιλάω, χωρίς να κουνάω, χωρίς να τραγουδάω. Ξαφνικά σταματάει τη γκρίνια απορημένος και με κοιτάει στα μάτια. Του λεω εντελώς ειλικρινά και μέσα από την καρδιά μου τη λέξη “σοβαρολογώ” , κι εκείνος μου χαμογέλασε, έκλεισε το διακόπτη και τα μάτια του και κοιμήθηκε. Τόσο απλά.
Κοιτάζω το γιο μου να με δοκιμάζει κι εκεί που παλιά νόμιζα πως δε θέλει να τον σταματήσω, τώρα καταλαβαίνω πως ασυναίσθητα μου λέει: “μαμά δείξε μου το σωστό, γιατί κι εμένα με διευκολύνει”. Όταν δυσκολεύεται να κοιμηθεί, όταν γκρινιάζει ψεύτικα χωρίς να κλαίει στ’ αλήθεια, γιατί κάτι θέλει και δεν ξέρει τί, περιμένει πολλές φορές από μένα, όχι να χορέψω στο χορό του, αλλά να του λύσω το πρόβλημα.
Και ξαφνικά έφαγα τη μεγαλύτερη φλασιά που έχω φάει ως τώρα: Ίσως τα παιδιά τελικά να ΘΕΛΟΥΝ να τους δείξεις ποιος είναι το αφεντικό, όχι από μαζοχισμό, αλλά επειδή θέλουν να μάθουν τον κόσμο και πρέπει να τους τον δείξει κάποιος που εμπιστεύονται, αγαπούν και κυρίως θαυμάζουν. Και τον εμπιστεύονται όταν είναι ακριβοδίκαιος. Όταν τους επιβραβεύει στις αρετές τους και τους βάζει όρια στις αταξίες τους. Στον κόσμο των ενηλίκων, για να σε εμπιστευθεί κάποιος πρέπει να σε περάσει από κόσκινο. Όταν όμως είσαι μαμά, είναι δεδομένο οτι το παιδί σου σε εμπιστεύεται. Μόνο με λάθος χειρισμούς και εγωϊσμό μπορεί να κλονιστεί η εμπιστοσύνη αυτή, άρα το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κάνεις τον εαυτό σου άξιο εμπιστοσύνης.
Και είναι απίθανη η συνειδητοποίηση οτι στην περίπτωσή μου –ώ θεοί– ο γιός μου με εμπιστεύεται, τουλάχιστον προς το παρόν! Σε μερικές από εσάς θα φαίνονται δεδομένα ή χαζά αυτά που λέω, καθως ίσως είστε πολύ πιο έμπειρες και για σας είναι πλέον ψωμοτύρι η μεγάλη μου ανακάλυψη. Όμως για τις νέες μαμάδες που πήζουν και τρελαίνονται, ίσως αυτό το τεράστιο κείμενο να βρεί ταύτιση και να είναι τροφή για σκέψη. Γι’ αυτό και το μοιράστηκα μαζί σας, κι ευχαριστώ για την υπομονή σας.
μαμά Beatrice
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αυτό ειναι που λέμε να βρείς το κουμπί του...Μπράβο σας και στους δυο!
Πανε 15 μερες απο τοτε που εγραψα αυτο το κείμενο και αιςθανομαι οτι πρεπει να κανω update. τα πραγματα λοιπον οσο πανε και καλυτερεύουν κι αλλο. Ειδικα απο τοτε που παγιωσα τον υπνο μαζι του εχει γινει αλλο παιδι. Εχει φτιαξει ωραρια υπνου " με το ρολοι", ειναι ακομη πιο κοινωνικος με τους μεγαλους και με τα παιδακια, ειναι πιο χαρουμενος και εντελως συνεργασιμος. Επισης μειωσαμε στο ελαχιστο τα οχι και τα μη, και ειναι ακομη πιο συνεργασιμος οταν μια στο τοσο του λες οχι. Κοριτσια νομιζω παμε καλα, πολυ καλα. Χθες ηρθαν οι δυο νονοι του να του φερουν δωρα, τους οποιους ειχε να δει πολυ καιρο. Παρολα αυτα τους τσιγκλαγε να παιξουν με το μεγαλυτερο χαμογελο και δινοντας τους τα παιχνιδια του, τους τάιζε και εφυγαν εχοντας περασει πολυ καλυτερα απο οσο πιστευαν, δεδομενου οτι κανεις απο τους δυο τους δεν εχει παιδια. Ηταν ζωηρος αλλα οχι νευρικος, και συνεχως με το γελιο στο στομα... Επικοινωνουσε μαζι μας αψογα ( δε μιλαει ακομη βεβαια), και ηταν μερος της παρεας μας χωρις να μας κουραζει. Τον λατρεψαν, κι αυτο ειναι η μεγαλυτερη επιβραβευση για τις προσπαθειες μου. Μεχρι που η νονα του - 58 χρονων ανυπαντρη χωρις παιδια απο αποψη, το σημειωνω αυτο- μου ειπε να παμε να τον κανουμε μπανιο μαζι, πραγμα που ποτε δε θα περιμενα να ακουσω απο αυτην, μιας και ειναι το alter ego μου, που δε θελει πολλα πολλα με νηπια. Μπορει να ειναι δυσκολο με ενα παιδι ολη μερα σπιτι, αλλα οταν βλεπεις ενα χαρουμενο κοινωνικο παιδακι που εκπλησσει τους παντες, λες "ενταξει, αξιζει η καθε στιγμη που σπαω το κεφαλι μου για να γινω καλυτερη". Υ,Γ. κουκουβα....
καταπληκτικό και χρήσιμο κείμενο! να έχεις καλές γιορτές και υπομονή σε όλες μας ΧΧ
Poso ma poso polu se eniwsa se auto sou to keimeno!! Pes mou pou mporw na se vrw gia voitheia!!! Beatrice help center xreiazomai ena prama..!!! ;-)
Ωραίες ιδέες!
Πολύ ωραία και χρήσιμα τα σχόλια σας! Για σκέψη.....
Άργησα πολύ να καταλάβω πως το να πάρω τον αυστηρό ρόλο της μαμάς όπου χρειάζεται,είναι σχεδόν πάντα η καλύτερη επιλογή.Ξέρεις γιατί?Γιατί μας πνίγουν οι μαμαδοτύψεις μας μωρέ...Αλλά έτσι είναι:αν εσύ κι εγώ δεν του δείξουμε το σωστό,τότε ποιος??Ποιος τα αγαπά όπως εμείς?Αυτονόητο,κανείς!(ή μήπως η γιαγιά του που του φέρνει δυο σοκολάτες τη μέρα τον αγαπάει περισσότερο;Σκεφτείτε το,δεν τον αγαπά περισσότερο!)Επίσης τα ψωμοτύρια δεν τα καταλαβαίνω!Με το να είσαι μαμά,μαθαίνεις κάθε μέρα,δοκιμάζεσαι κάθε στιγμή και ανακαλύπτεις όλα όσα νόμιζες οτι δεν υπήρχαν...
Hello Βεατρίκη! Ωραία τα γράφεις. Μου αρέσει ο τρόπος που διατυπώνεις τις εμπειρίες σου. Είναι χρήσιμα αυτά που γράφεις για τις μωρομάνες. Να συμπληρώσω ότι δεν είναι όλα τα παιδάκια ίδια. Άλλα νήπια είναι πολύ πιο πειθήνια και άλλα είναι πολύ πιο ατίθασα. Όμως για όλα τα παιδάκια ισχύει το ίδιο: χρειάζονται απεγνωσμένα τον γονέα τους να τα καθοδηγεί και να τους θέτει όρια γιατί αλλιώς αισθάνονται φοβερή ανασφάλεια, η οποία τα οδηγεί σε ανεξέλεγκτες συμπεριφορές. Επίσης, έρχεται μια στιγμή για όλα τα νήπια (για άλλα νωρίτερα και για άλλα αργότερα) που αποφασίζουν ότι θέλουν να αισθάνονται περισσότερο in control και προσπαθούν να κατακτήσουν την ανεξαρτησία τους. Αυτή η φάση είναι γνωστή και ως terrible twos ή horrible threes. Άλλα τη βιώνουν πιο ήπια, άλλα πιο έντονα. Πχ. η δική μου κόρη, που είναι σε γενικές γραμμές ένα εύκολο και ήρεμο παιδάκι, βρίσκεται σε horrible threes mode εδώ και αρκετό καιρό (πριν τα 3 της, και τώρα είναι 3μιση). Έχει γίνει πολύ πιο ζωηρή, πιο ατίθαση και πιο ανυπάκουη. Επίσης θέλει όλα να τα κάνει μόνη της, πράγμα πολύ κουραστικό όταν βιαζόμαστε, και έχει μεγάλη επιμονή στην άποψή της. Κι ενώ δεν είχε ποτέ ούτε ένα temper tantrum που έχουν άλλα παιδάκια (να πέφτει κάτω να ουρλιάζει και να χτυπιέται), έχει μεγάλο αρνητισμό. Το πιο δύσκολο από όλα για μένα είναι ο αρνητισμός. Το «όχι, δε θέλω» μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν η μόνιμη και σταθερή απάντηση για όλα, τόσο που κάποιες φορές το έλεγε από συνήθεια πριν προλάβεις να τη ρωτήσεις κάτι! -Πάμε να κάνουμε τσίσα? Όχι δε θέλω. (κατουριόταν πάνω της μετά από λίγο) -Θέλεις φρούτο? Όχι δε θέλω. (500 απειλές για να φαει ένα ρημάδι μήλο) -Πάμε να κάνουμε μπάνιο? Όχι δε θέλω. (μπάχαλο το λουτρό από τα νερά) -Πάμε βόλτα? Όχι δε θέλω. (500 ώρες να ντυθούμε) -Πάμε για ύπνο? Όχι δε θέλω. (500 ώρες να διαβάζουμε παραμύθι) -Α.. ! Όχι δε θέλω. (μα δεν πρόλαβα να πω τίποτα) -Θέλεις σοκολάτα? Όχι δε θέλω! Εεεε θέλω θέλω!!!!! (φάε μια σκατούλα!) Τελοσπάντων θέλω να πω ότι τα νήπια βρίσκονται στη φάση που ανακαλύπτουν τον κόσμο και τον εαυτό τους, διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους και δοκιμάζουν τα όριά τους. Η μαμά (και ο μπαμπάς) δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάει τον ρόλο της και να γίνεται φιλαράκι ή play buddy ή ακόμα χειρότερα αντικείμενο παιχνιδιού. Η μαμά είναι η μαμά. Η κολώνα, το στήρηγμα, ο αρχηγός! Είναι εκεί για να κάνει κουμάντο και να θέτει όρια. Και πρέπει να είναι έτσι γιατί αλλιώς χάνεται η μπάλα. Άλλο ικανοποιείς τις επιθυμίες και τις ανάγκες κι άλλο το αφήνεις ανεξέλεγκτο να κάνει ότι θέλει χωρίς όριο.
α, μπραβο.... εκτος απο τη δικη μου εμπειρια καλα την εγραψες τη δικη σου για να οπλιστουμε με υπομονή και στρατηγικη γι αυτα που ερχονται...
Αχ άσε με Βεατρίκη μου γιατί καλά στα έγραφα αυτά χθες.. και σήμερα το πρωί που την σήκωσα να την πάω παιδικό, άρχισε τις κόνξες με το γάλα και δεν ήθελε να το πιεί κι εγώ τα πήρα, σκεφτόμουν και αυτά που λέγαμε (είπα να δείξω περισσότερη πυγμή), και τη μάλωσα πολύ!!! Και τελικά είναι άρρωστη η κακομοίρα μου και γι'αυτό δεν ήθελε να πιεί το γάλα! Με πήραν από τον παιδικό να πάω να την πάρω γιατί έχει ανεβάσει πυρετό και δεν θέλει καθόλου να φάει.. Όχι ότι τις άλλες μέρες δεν κάνει κόνξες το πρωί, αλλά τελικά πάντα το πίνει στο τέλος. Σήμερα όμως ήταν πολύ αρνητική κι εγώ βιαζόμουν πολύ γιατί είχα meeting.. Τελοσπάντων έχω κάτι τύψεις τώρα.. άστα να πάνε!
Ε, εντάξει τώρα που να ξέρεις; Αν ειναι γενικα απαιτητική, νομίζεις οτι ολα τα κανει επειδη ειναι απαιτητική. Κι εγω τωρα που με ακουει πιο πολυ και παιζει με πιο πολλή ασφάλεια,(π.χ εχει μαθει να ανοιγοκλεινει συρομενες πορτες και συρταρια χωρις να πιανει τα δαχτυλα του, και γενικα οταν του λεω " αυτο δεν το κανουμε", με ακουει) παρασυρομαι, παω στην κουζινα και μαγειρεύω, και ξεχναω να παω να δω τι διαολια εχει κανει. Ε, χθες τον βρηκα με τις μπαταριες απο ενα τρενακι στο χερι και φρικαρα.
Ιωάννα, μια μικρή διόρθωση. Δε δέχονται όλα τα παιδιά όρια. Επιβεβαιωμένο από ψυχολόγο. Δεν καταλάβαινα τι κάνω λάθος και δεν ακολουθούσε τα όρια που έβαζα και τα οποία δεν τα λες και υπερβολικά, μερικά βασικά ήταν. Ορισμένα παιδιά σου λέει διαμορφώνουν τα δικά τους όρια και το μόνο που μπορεί να κάνει ο γονιός είναι να τα βγάλει στην επιφάνεια με ερωτήσεις (τι σκέφτεσαι να κάνεις? τι νομίζεις ότι θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα την επόμενη φορά?). Είναι μειοψηφία αυτά τα παιδιά (ευτυχώς για τις μαμάδες). Ο μόνος τρόπος που πιάνει είναι αυτός. Δοκιμάστε και θα εκπλαγείτε όσες τώρα ταλαιπωρείστε. Ξαφνικά το παιδί αρχίζει από μόνο του να ανακαλύπτει ποια συμπεριφορά είναι σωστή, ποια λάθος και τι πρέπει να κάνει. Και ένα ακόμη που έχω δει σε μερικά παιδιά (και το δικό μου επίσης) είναι ότι υπάρχει πολύ έντονα το στοιχείο της αμφισβήτησης. Του λες δεν κάνουμε αυτό και η πρώτη του κουβέντα είναι γιατί και αν σου πει το δικό του σκεπτικό δύσκολα μπορείς να το αντικρούσεις με επιχειρήματα. Επομένως, το λογικό όριο που του βάζεις εσύ δεν το τηρεί γιατί με τη δική του λογική δεν είναι σωστό. Πολλές φορές τυχαίνει κι εγώ να αναρωτιέμαι ποιος τελικά έχει δίκιο, εγώ ή το παιδί. Δοκιμάστε όσες ακόμη παιδεύεστε με όρια και κανόνες χωρίς να βλέπετε αποτέλεσμα.
Ναι. Υποθέτω ότι ισχύει αυτό. Εγώ είπα απλώς να προσπαθούμε να βάζουμε όρια και να δείχνουμε στο παιδί ότι δεν είμαστε ίσοι, οτι εμείς "κάνουμε κουμάντο" (με την θετική ένοια) και άρα μπορεί να βασίζεται πάνω μας, γιατί μόνο έτσι αισθάνεται ασφάλεια.
Ακριβώς αυτό ήταν το δικό μου θέμα με τον μεγάλο μου γιο.Του έλεγα κάτι κι έλεγε όχι από αντίδραση! Είχε εγκλωβιστεί κι εγω σε συμβουλές ότι πρέπει να θέτουμε τα όρια στα παιδιά από νωρίς και ένιωθα τελείως άχρηστη μάνα και αβοήθητη! Τελικά αυτό που χρειαζόταν ο δικός μου ήταν να νομίζει ότι η τελική απόφαση είναι δική του! Πχ, του έλεγα πάμε για μπάνιο; όχι έλεγε. Έψαχνα να βρω εναλλακτική. Θες να κάνεις μπάνιο και να παίξεις με τη βάρκα σου; και συμφωνούσε. Κάπως έτσι τέλος πάντων, του γυρνάω την απόφαση προς αυτόν. Σαν τις γάτες που νομίζουν ότι μένεις σπίτι τους και σε φιλοξενούν; κάπως έτσι!
Αυτά τα 2 παιδιά μοιάζουν τόσο πολύ σε μερικά πράγματα. Γελάω ακόμα μ΄αυτό που έγραψες για τις γάτες!!!
νομιζω οτι το κειμενο σου ηρθε την καταλληλη στιγμη γιατι περναμε κι εμεις δυσκολα (και ειμαστε και μεγαλυτεροι - 2 χρονων!). Πραγματα που σκεφτομαι καθημερινα κι εγω, τα γραψες τοοοοοσο ωραια και μου εδωσες ιδεες για να δοκιμασω κι εγω... ευχαριστω εκ των προτερων και καλα κουραγια σε ολες μας!
Κατ'αρχάς γέλασα πολύ με το κείμενό σου!! Μα πάρα πολύ!! Ξεχωρίζω την ατάκα περί κατοικίδιου!Κλαίωω!! Σε δεύτερο επίπεδο συμφωνώ απόλυτα με το συμπέρασμά σου "τα παιδιά τελικά να ΘΕΛΟΥΝ να τους δείξεις ποιος είναι το αφεντικό, όχι από μαζοχισμό, αλλά επειδή θέλουν να μάθουν τον κόσμο και πρέπει να τους τον δείξει κάποιος που εμπιστεύονται, αγαπούν και κυρίως θαυμάζουν"
Είσαι πολύ γλυκό κορίτσι Βεατρίκη μου!
Ειμαι- ειμαι, η γλυκοζη τρεχει αφθονη στο αιμα.... Χωρις πλακα, πολυ γλυκο σχολιο...
Μαμά Beatrice οι εμπειρίες και οι συμβουλές σου θα μου φανούν πολυ χρήσιμες!έχω ένα γιο 9 μηνών ο οποίος εχει ξεκινήσει να ανακαλύπτει καλύτερα τον κόσμο και να γινεται λίγο ατιθασουλης!!κόβει φάτσες τώρα όπως λέει και η μαμά μου,να δει μέχρι που τον περνει!!σε ευχαριστούμε για αυτα που μοιραστηκες μαζι μας!!! :-)
To καλύτερο, ειλικρινέστερο, κείμενο που έχω διαβάσει εδώ τελευταίά! γέλασα κιολας από την καρδιά μου, σε καταλαβαίνω, αλλά΄έχεις αυτογνωσία και διαύγεια και είσαι πολύ ά΄ξια μάνα!
Nαι, έτσι είσαι! Μου θύμισες Ολίβια.
Επειδή εκεί που είσαι, θα έρθω... το κείμενό σου μου έδωσε πράγματι τροφή για σκέψη. Συγχαρητήρια και ευχαριστώ!
Σε νιωθω.. Ποσο απιστευτα πολυ σε νιωθω! Ωραιο κειμενο..ευχαριστω.. :)