Πώς το μωρό μου αντιμετώπισε το τέλος του θηλασμού, όταν διαγνώστηκα με καρκίνο
Έίμαι η μαμά της Εβίτας. Και ως μαμά, το δικό μου το παιδί είναι όλος μου ο κόσμος. Η ζωή μου η αναπνόη μου, η ψυχή μου.. Κάθε κύτταρο μέσα μου »ουρλιάζει» το πόσο πολύ αγαπώ αυτό το παιδί (Άλλωστε όλες οι μαμάδες κάπως έτσι δεν αισθάνονται για τα παιδιά τους;)
Η Εβίτα ήρθε στον κόσμο το 2011, όταν ήμουν 28 χρονών. Δεν υπήρχε θέμα συζήτησης, ο θηλασμός ήταν αυτονόητος για μένα. Πιπίλα δεν έχει πάρει ποτέ διότι η πιπίλα της ήμουν εγώ. Όταν έφτασε 12 μηνών οι κλασσικοί »ξερόλες» μου λέγανε να σταματήσω γιατί δεν οφείλει πλεον σε τίποτα και άλλες τέτοιες μπούρδες…
Εγώ απλά τους γύριζα την πλάτη, έβγαζα τον μαστό μου και τάιζα το μωρό μου…
Εκεί λοιπόν, όταν η μικρή μου ήταν 12 μηνών ξαφνικά θηλάζοντάς την ένιωσα ένα σκληρό πράγμα στο στήθος μου. Πέρασε ο καρκίνος απο το μυαλό μου αλλά δεν έχω κανένα ιστορικό καρκίνου στην οικογένεια, θήλαζα κιόλας, ήμουν και κάτω των 35 οπότε η σκέψη του καρκίνου »εξαφανίστηκε».
Για καλή μου τύχη -μέσα στην ατυχία τέλος πάντων- μετά απο ένα μήνα ο όγκος έγινε ορατός, οπότε και πήγα στο γιατρό.
Τελικά η βιοψία είχε δείξει καρκίνο και έπρεπε να μπω στην διαδικασία μεγαλύτερου χειρουργείου, χημειοθεραπείες ακτίνες κτλ κτλ.
Η μικρή μου ήταν τότε 14 μηνών και θα ήταν η πρώτη φορά που θα έλειπα τόσες πολλές ώρες απο κοντά της.
Την επόμενη μέρα μετά την ανακοίνωση της βιοψίας μπήκα στο νοσοκομείο.
Σκεφτόμουν μόνο την Εβίτα το πόσο πολύ θα της λείπω…. (Ξέρουμε πως ένα απο τα καλά του θηλασμού είναι ότι ηρεμούν τα μωρά) Είχα και το άχγος την απότομης διακοπής του θηλασμού. Αφού μέχρι πριν λίγο όποτε ήθελε με άρπαζε απο τη μπλούζα βουτούσε το στήθος μου και έπινε όποτε ένιωθε την ανάγκη.
Μετά απο 3 μέρες γύρισα στο σπίτι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα αθώα πανέμορφα μεγάλα μάτια της όταν με αντέκρισε. ΜΑΜΑΑ ΜΑΜΑΑΑ να φωνάζει και να κλαίει με λυγμούς τεντώνοντας τα χεράκια της για να την πάρω αγκαλιά. Μου έβγαζε τέτοιο παράπονο σαν να μου λεει »με άφησες». Εκεί δεν άντεξα και άρχισα να κλαίω και εγω.
Αφού περάσανε λίγα λεπτά και »συνήθισε» την παρουσία μου, αρχίσανε τα δύσκολα… (Έτσι πίστευα) Άρχισε να μου τραβάει τη μπλούζα οπότε και της έδειξα τα ράμματα εξηγώντας την ότι είχα χτυπήσει και ότι δεν έχω άλλο γάλα.
Το παιδί, δεν ξέρω πως το είδε μέσα απο τον παιδικό της κόσμο, δεν μου ξανατράβηξε ποτέ ξανά την μπλούζα και ούτε ξαναξύπνησε το βράδυ για να πιει γάλα. Ξαφνικά και με την μία. Κάτι που δεν το περίμενα διότι όλο αυτόν τον καιρό ήμουν μονίμως με το στήθος έξω. Ειδικά όταν ήθελε να »χαλαρώσει» πιπιλίζοντας ή όταν ήθελε να κοιμηθεί.
Ήρθε και η μέρα της πρώτης χημειοθεραπείας, οπότε άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά μου. Γιατί να τα βλέπω να πέφτουν δεν τα τραβάω μια ξούρα λεω και τα ξύρισα. Μέχρι τότε όποτε ρωτούσαμε την Εβίτα «Ποια είναι η κούκλα;», με φαρδύ χαμόγελο έδειχνε τον εαυτό της. Ε λοιπόν όταν με είδε στην λέξη κούκλα έδειξε και με τα δύο της χέρια εμένα. Για άλλη μια φορά μου απέδειξε πόσο σπουδαίος είναι αυτός ο παιδικός τους κόσμος…
Σήμερα το βλαστάρι μου είναι 2μιση χρονών παίζει με τα playmobil και ένα απο αυτά -το φαλακρό το έχει ομομάσει μαμά.
Και όταν κάποιες φορές μου τραβάει τη μπλούζα παίζοντας και βλέπει το στήθος μου, γελάει κάνει ότι πάει να πιεί ανοίγοντας το στόμα της βάζει τα γέλια και λεει «ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΓΑΛΑ, ΤΟ ΗΠΙΑ ΟΛΟ«
Αυτό μας έχει μείνει απ’ όλη αυτή την λαχτάρα και αυτό είναι που θέλουμε να κρατήσουμε.
μαμά Κ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κοριτσια μπορει να σας φανει παραλογο αλλα εγω απο τοτε που γεννησα το πρωτο μου παιδακι δηλαδη 26 χρονων κανω καθε χρονο υπερηχο μαστων και αδενων μασχαλης και εξετασεις αιματος!τωρα ειμαι 31 και 28 ετων εκανα και δευτερο παιδακι!νομιζω οτι πλεον καμια ασθενεια δεν εχει ηλικια!Σε θαυμαζω για τη δυναμη σου και ευχομαι ολοψυχα ΥΓΕΙΑ,ΥΓΕΙΑ,ΥΓΕΙΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!
Να'σαι γερή και υγιής να καμαρώνεις τη κορούλα σου!!!
απιστευτη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!σου αξιζει ενα μεγαλο μπραβο να χαιρεσαι τη κουκλα σου και να ειστε παντα υγιεις και ευτυχισμενοι!!!!!!!!
Να τη χαίρεσαι την κούκλα σου ! Να είσαι γερή και να την καμαρώνεις μέχρι τα βαθιά γεράματα. Κάπως έτσι έγινε και με τον μικρό μου γιο, όταν χρειάστηκε να μπω για γυναικολογικό χειρουργείο. Ηταν 2 χρονών και δεν είχα λείψει βράδυ από κοντά του. Περνάγαμε τη φάση "για να κοιμηθώ πρέπει να είμαι στο μεγάλο κρεββάτι μαζί με τη μαμά και μετά να με πάει η μαμά αγκαλιά στο δικό μου" Δεν κοιμόταν ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ χωρίς εμένα. Αφου μια φορά που είμουν άρρωστη με γρίπη, δεν ήθελα να τον έχω κοντά μου να μην το κολλήσω αλλά έριχνε τέτοιο κλάμα που αναγκάστηκα να κοιμηθώ όλη νύχτα με μάσκα ! Οταν μου ανακοινωσε ο γιατρός ότι πρεπει να χειρουργηθώ, δεν σκέφτηκα ουτε τον κίνδυνο, ουτε τους πονους, σκέφτομουν μονο με τρόμο πώς θα κοιμάται το μικρό χωρίς εμένα. Κι όμως σαν να κατάλαβε πως πρέπει να το κάνει, δεν διαμαρτηρήθηκε καθόλου. Μάλιστα το πρώτο βράδυ κοιμήθηκε με τη γιαγιά, ουτε καν με τον πατέρα του γιατί είχε μείνει μαζί μου στο νοσοκομείο. Για 5 ολόκληρες μέρες, κοιμόταν χωρίς παράπονο με με στωικότητα που μας άφησε άφωνους. Τα παιδιά ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ απλά δεν μπορουν να το εκφράσουν. Να είναι όλα τα μωρά μας γερά και εμείς να τα μεγαλώνουμε.
Υποκλινομαι στην δύναμη ψυχής σου! Μόνο υγεια σας εύχομαι! Μπράβο για το υπέροχο κειμενο.... ότι καλύτερο για το μελλον μεσα απο την καρδιά μου.
Τι να πω! Απιστευτη! Τα συγχαρητηρια μου!!!!!
Να εισαι παντα καλα για να χαιρεσα την κορουλα σου!!! Η μικρουλα σου ειναι πραγματικα πανεξυπνη!!!!!
ΠΕΡΑΣΤΙΚΆ ΣΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Σιδερένια πάντα κ να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου που το θηλασες τόσο καιρό κ με το γάλα σου το έκανες τόσο έξυπνο κ ευαίσθητο!!!
Με συγκίνησες πραγματικά!να χαίρεσαι την κουκλίτσα σου,να είσαι πάντα γερή και δυνατή και να βλέπεις τα πράγματα ακριβώς όπως τα βλέπεις τώρα,γιατί όλα έχουν και την καλή και την αστεία πλευρά τους!χχ
Είμαι η μαμα Κατερινα,μαμα της δικής μου Εβιτας. Οι συμπτώσεις στις ζωές μας ειναι απίστευτες. Οι ζωές μας έχουν τραβήξει παράλληλες πορείες,κ μόνο οι λεπτομερειες διαφέρουν. Η Εβιτα μου ειναι 25 μηνών, οταν ηταν 3 μηνών,σε μαγνητικη τομογραφία εγκεφάλου,βρέθηκε ταχύτατα αυξανόμενος όγκος,σε σημείο μη χειρουργησιμο.40%πιθανοτητες να μείνω φυτό εάν το αφαιρούσε χειρουργικα.εφυγα Γερμανία,ενώ θηλαζα,έβγαζα γάλα με το θηλαστρο κ το πετουσα αφου αρνιομουν να αποθηλασα μεχρι να βγουν οι βιοψιες. Ακολούθησαν ακτινοβολίες στη Γερμανία όπου πήρα την Εβιτα,σερνομουν απο τη κόπωση που μου προκαλούσαν.βιαιος αποθηλασμος,δεν ήθελε ουτε εκείνη ( αποθηλασαμε 5 μηνών,πιναμε απο την τράπεζα μας αντλημενο μεχρι 8 μηνών), αλλα ουτε εγω,που εκλαιγα με σπαραγμους. Πως να της εξηγήσω οτι δεν της δίνω άλλο,οτι αποθηλαζουμε φυσικα(χωρις χαπι γιατι δεν επιτρεποταν)αλλα ενάντια στη φύση μας....σημερα ειμαστε καλα,με κάποια κουσούρια για μένα,αλλα το παλεύουμε. Συγχαρητήρια κορίτσι μου,μακάρι να βλέπεις το mail μου,...
Απίστευτο. Το γλυκό παιδί !! Ποτέ πια στεναχώριες εύχομαι !!
Να είστε καλά μαμά και κόρη! Τα παιδιά όλα τα καταλαβαίνουν!
Πολύ όμορφο το κείμενο. Να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου (που λέει φοβερές ατάκες) και να είσαι πάντα γερή δίπλα του! Ήμουν λίγο στα κάτω μου σήμερα αλλά μου έδωσες μεγάλη αισιοδοξία με το κείμενό σου!
αχ κλαίω Παναγία μου…τι δεσμό έχετε!!!
Μανουλα να ζησεις 1000 χρονια και να χαιρεσαι το κοριτσακι σου!! Τα παιδια τελικα καταλαβαινουν πολυ πιο ευκολα καποια πραγματα που εμας δεν τα χωραει ο νους μας.. να ειστε παντα γεροι κι ευτυχισμενοι!!!!