Εχω το μικρό μου σημαδάκι, αλλά έχω το ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ αγκαλιά!

Καλημέρα σας μανούλες μου γλυκιές.

Από καιρό ήθελα να σας γράψω την δική μου ιστορία εγκυμοσύνης και τοκετού, η οποία είναι μεγάλη!

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί εδώ και 10 χρόνια… Εγώ τωρα είμαι 28 και εκείνος 30.

Είμαστε από τα ζευγάρια που αγαπιόμαστε πολύ, χωρίς να λείπουν από την ζωή μας και οι ομηρικοί καυγάδες…

Πριν από 10 μήνες σχεδόν, έγινα μανούλα!

Πριν φτάσουμε όμως σε αυτό , θα σας διηγηθώ την ιστορία μου.

Έμεινα πολύ εύκολα έγκυος, μέσα σε 3 μήνες προσπαθειών. Σε ένα ταξίδι στην Βενετία,΄΄πιάσαμε΄΄ το μωράκι μας και σε ενα ταξίδι στην Ολλανδία το έμαθα! Χαρές, αγκαλιές, φιλιά και κλάμματα ζήσαμε εκείνη την ημέρα! Δεν πίστευα στα μάτια μου ότι είχα το θετικό τεστ στα χέρια μου (το εχω ακόμη κρατημένο!!!!)

Η εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια! Χωρίς τον παραμικρό εμετό, χωρίς να μου μυρίζει τίποτα, χωρίς καμία ανακατωσούρα…. σα να μην ημουν έγκυος!!!! Από την αρχή ως το τέλος της!

Περίπου στον 5ο μήνα, αποφασίσαμε να μετακομίσουμε γιατί το σπιτι που νοικιάζαμε είχε μόλις ένα δωμάτιο. Νοικιάσαμε ένα σπίτι  πολύ κοντά στους γονείς μου, που τοσο πολύ χρειαζόμουν. Και εδώ ξεκινάει η ιστορία μου….

Την τελευταια μέρα της μετακόμισης, καυγαδίζω με την πεθερά μου η οποία τόλμησε και ανέφερε τον πατέρα μου στο στόμα της…. Δεν θα μακρυγορήσω για το ποιος είναι ποιος, αλλα θα είμαι αντικειμενική στην απόψη μου (όσο γίνεται….) Ο πατέρας μου είναι ο τέλειος πατέρας!!!!! Υπερβολικό; Όχι! Είμαι τυχερή που μεγαλωσα σε μία υπέροχη οικογένεια, με τους γονείς μου ως πρότυπο σε πολλά πράγματα! Με την πεθερά μου έχουμε κάποια θεματάκια, τα οποία τα είχαμε από πάντα! Τέλος πάντων…. Αν θίξουν τον πατέρα σας ή την μητερα σας, εσεις δεν θα παίρνατε θέση; Ε… αυτό έγινε! Τα ακουσε για τα καλά λοιπόν! Και ναι, σας λέω ότι είχε απόλυτο ΑΔΙΚΟ η γυναίκα!!!!

Το αποτέλεσμα; Με την κοιλιά ως εκεί, να κλαίω Χριστουγεννιάτικα και ο άντρας μου να με κατηγορεί για το πώς μίλησα στην μανούλα του… Μετα από 3 μέρες, είχα γενέθλια και δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν με πηραν καν τηλέφωνο να μου ευχηθούν…. Τα λόγια είναι περιττά και πραγματικά, ακόμη και τώρα που πέρασε τόσος καιρός, το θυμάμαι και θλίβομαι… Από τότε για μένα, η σχέση με τα πεθερικά μου είναι ενα γυαλί που ξανακόλλησε μεν, αλλά είναι και θα είναι ΠΑΝΤΑ ένα ραγισμένο γυαλί!

Έπειτα από 3 εβδομάδες και αφού ο άντρας μου ΄΄ξύπνησε΄΄ και είδε την αλήθεια για το περιστατικό που συνέβη, έπρεπε να κανω τον μεγάλο υπέρηχο. Πάμε μες στην τρελή χαρά να δούμε το μωράκι μας και μάλιστα και τρισδιαστάτο. Μπαίνουμε μέσα, το βλέπει απο εδώ, το βλέπει απο εκεί…. μετράει ο γιατρός…. ξαναμετράει….. ξαναμετράει…. ξαναμετράει…. Εγώ και ο άντρας μου μες στην χαρά που βλέπαμε το προσωπάκι από το νινί μας…. Φωνάζει μία βοηθό του και λέει κατα γράμμα «Παίξτε λίγο με τους γονείς και το μωρό στο τρισδιαστάτο και μετά, παρακαλώ, ελάτε στο γραφειο μου». Ο άντρας μου κάτι ψιλιάστηκε αλλά εγώ ημουν στον κόσμο μου…

Πάμε λοιπόν στο γραφείο του γιατρού και μας λέει το εξής… «Δεν θέλω να σας πανικοβάλλω…και δεν ξέρω πώς να το πω….»!!!

Κόπηκαν τα πόδια μου!!!!!

Και συνέχισε «Ενώ όλα δείχνουν πως είναι ένα υγιές μωρό, μία μέτρηση δεν είναι καλή»

Μας μίλησε για τις πλάγιες κοιλίες του εγκεφάλου… Στο μωρό μας ήταν 1,5 εκ. μεγαλύτερες!!! Αυτό μπορεί να σήμαινε και πολλά, μπορεί και τίποτα… Πανικός, κλάμα, να σκυλοβρίζω την πεθερά μου που μας γκαντέμιασε…. Ειλικρινά, πίστεψα πως μετά απο 3 εβδομάδες ατελειωτου κλάμματος, εξαιτίας της πεθεράς μου (πίστευα ότι θα χωρίζαμε με τον άντρα μου), ήρθε αυτό!!!!! Το θυμάμαι και κλαίω!!!! Ακόμη και τώρα! Μόνο τον πανικό που παθαίνεις όταν ο γιατρός σου μιλήσει για μία κακή μέτρηση, φτάνει!!!!

Μετά απο 2 μέρες και όντας 23 εβδομάδων, κάνω την αμνιοπαρακέντηση. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την ημέρα είναι πως ήμουν η μικρότερη σε ηλικία που έκανε την άμνιο από τις κοπέλες που είχαμε ραντεβου και ειχα την πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη. Με ρώτησε μία κοπέλα τι συνέβη και άρχισα να κλαίω. Της εξήγησα χωρίς να μου πει καν το ονομά της… και με ρώτησε το τραγικό «Τι θα κάνεις αν σου πουν πως έχει κάποιο πρόβλημα;»

Δεν το παίζω δυνατή, ούτε θα ήθελα να συμβεί αυτό σε καμία, αλλά της απάντησα πως ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ και να γίνει τώρα, εγώ αυτό το παιδί, θα το γεννήσω!!!!

Μετά απο 2 μέρες με πήρανε τηλέφωνο από το κέντρο. ΤΟ ΗΞΕΡΑ, ΤΟ ΕΝΙΩΘΑ!!!!!! Το μωράκι μου ειναι ενας ΥΓΙΕΣΤΑΤΟΣ ΓΙΟΣ!!!!!!!!!!!!! (μέχρι τότε, νομίζαμε πως έχουμε κοριτσάκι) Τι χαρά, τι ευτυχια!!!! Εκείνη την ημέρα, μου ξαναμίλησε και η πεθερά μου να μου πει πως χαιρεται με τα ευχάριστα και λυπήθηκε πολύ για ότι μου συνέβη!!!! Μάλιστα, εγώ ξεκίνησα να το διακωμωδώ κιόλας και να λέω στην οικογένεια μου πως ο γιος ΜΟΥ έχει απλά μεγάλο εγκέφαλο γιατί ειναι ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΣ!

Αφού πέρασε ο καιρός και είχα φτάσει σχεδόν στο τέλος, συνέχισα να δουλεύω κανονικά, μιας που είμαι ελευθερη επαγγελματίας σε μια δουλειά παροχής υπηρεσιων. Είχα βαρύνει πολύ, πάρα πολύ!!!! Εβαλα 28 ολόκληρα κιλά! Ευτυχως που ημουν αδύνατη πιο πριν! Ειχα κουραστεί και ήθελα επειγόντως να βγει… να τον εχω στην αγκαλιά μου!!!!!

Φτάνω 38w+2d και πάμε για επίσκεψη στον γιατρό. Συσπάσεις πολλές χωρίς καμία διαστολή…

Η αλήθεια είναι ότι τον έπρηξα και εγω τον γιατρό μου με το «άντε…πότε θα βγει;;» και δυστυχώς, για να μην τα πολυλογώ, μπήκα με πρόκληση….

9 μήνες παρακαλούσα να μην γεννήσω με καισαρική…

Κλείνουμε ραντεβού μετά από μία εβδομάδα για πρόκληση. Ξεκινάμε λοιπόν 12 το βραδύ για τον τοκετό. Μέσα σε 2 ώρες με έπιασαν οι πόνοι… Καλό αυτό! Συσπάσεις πολλές και συνέχεια και τσουπ… σπάνε και τα νερά μου! Όλα καλά ως εδώ! Οι πόνοι γινόντουσαν όλο και πιο έντονοι… και πιο έντονοι…. Παρακαλάω για επισκληρίδιο!

2.30 το πρωί μου κάνουν το επισκληρίδιο και μετά ηρέμησα! Διαστολή κολλημένη στο 2!!!!

Δυστυχώς, μετά απο μισή ωρα, ακούμε στο καρδιοτοκογράφημα εναν απαίσιο ήχο που ως τότε, τον ειχα ακούσει μόνο σε ταινίες….΄΄ντιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιτττττττττ’’!!!!

Πανικός! Από το πουθενά, μαζεύονται γιατροί, νοσοκόμοι και μαίες που τους θυμάμαι αμυδρά. Έπεσε η πίεση η δική μου, τόσο που σχεδόν λιποθύμησα και πέσανε συγχρόνως και οι παλμοι του παιδιού σε πολύ επικίνδυνο σημείο. Μου βάζουν την μάσκα οξυγόνου και με γυρνούσαν μία από την μία πλευρά και μία απο την άλλη. Ο άντρας μου ειχε πανικοβληθεί σε τέτοιο σημείο που τον έβγαλαν έξω απο τις αίθουσες τοκετού. Αφού πέρασε η ώρα (δεν ξέρω πόση) συνήλθα… Και τότε ο γιατρός μου μού έκανε την πρώτη συζήτηση για καισαρική….!!!! Είχα διαβάσει τόσα πολλά στο forum και στο group που δεν ήθελα να είμαι μία ακόμη με καισαρική. Θα το παλεύαμε όμως για λίγο ακόμη, χωρίς να ρισκάραμε καθόλου. Γυρίζω και βλέπω το ρολόι… 4.30 το πρωί! Σκεφτόμουν πως είτε έτσι είτε αλλιώς, σε λίγες ώρες θα είχα τον πρίγκηπά μου αγκαλιά. Και αυτό ηταν, είναι και θα είναι το πιο σημαντικό!!!

Ζήτησα από τον άντρα μου να βγει έξω και μπει μέσα η μητέρα μου. Τώρα γελάω, αλλά τι ήθελα και έβαλα τον άντρα μου στην αιθουσα τοκετού και δεν πήρα την μαμά μου, η οποία ήταν απέξω και ξεροστάλιαζε; Με το που την είδα, μου έδωσε κουράγιο. Δεν είπε τίποτα, απλά μου κράτησε το χέρι! Μου έδωσε όλη της την δύναμη!

Διαστολή 2! Ακόμη… Μα γιατί; Ρωτάω τον γιατρό μου γιατί δεν εχω διαστολή με τέτοιες συσπάσεις… Μου απαντάει πως μπορεί να είναι τυλιγμένος ή να έχει κοντό λώρο….

Ξαναπέφτουν οι παλμοί του μωρού… όσο σκεφτόμουν την λέξη ‘’καισαρική’’, αγχωνόμουν, στενοχωριομουν και τσουπ… πάλι οι παλμοί πεσμένοι…

Συζητάμε με τον γιατρό στις 6 παρά το πρωί, σοβαρά πλέον, το ενδεχόμενο της καισαρικής. Κλαίω γιατί ήθελα να ζήσω το φυσιολογικό! Και ποιος ορίζει το φυσιολογικό τελικά; Το φυσιολογικό είναι ένα υγιές παιδί!

Παρακαλάω τον Θεούλη να με βοηθησει, να μου δώσει κουράγιο και να γεννήσω φυσιολογικά. ‘’Παγιδευμένη’’ στο τριπάκι του πώς γέννησες, επέμενα να γεννήσω φυσιολογικά…. Ξαναπέφτουν οι παλμοί….

6.05 συμφωνώ να μπω στο χειρουργείο… με την συμφωνία να μου δώσουν αμέσως το μωρό μου στην αγκαλια μου! Πόσο γρήγορα γίνονται όλα με την καισαρική…

6.15 το πρωί ακούω το κλάμα του… είναι καλά, είναι υγιέστατος και αρκουδίζει πάνω μου για να θηλάσει!!!! Είναι απίστευτο!

Τα ξέχασα όλα! ΟΛΑ!!!! Δεν πονούσα καν οταν τον εβλεπα! Ο άντρας μου είχε λιώσει και η μαμά μου έκλαιγε απο την χαρά της!

Η ανάρρωση μου ηταν γρήγορη και σχεδόν χωρίς πόνο!

Εχω το μικρό μου σημαδάκι, αλλά έχω το ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ αγκαλιά!!!!

Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες του κοσμού να νιώσουν αυτό το μεγαλείο της ζωής και να γίνουν κάποτε μανούλες! Είναι το ωραιότερο συναίσθημα του κόσμου!

Είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ!

Είμαι ακόμη μία τρελή, που εχει ερωτευτει το γιο της !

Ελπίζω σύντομα να του κάνουμε και ένα αδερφάκι… (ποιος ξέρει; Θα προσπαθήσω και για vbac)

Σας φιλώ γλυκά και μία συμβουλή, με αγάπη

Δεν εχει σημασία πώς γέννησες, αν θήλασες ή οχι, τι κόμμα είσαι ή τι θρησκεία….

ΜΑΜΑ γίνεσαι από την ημέρα που συλλαμβάνεις εώς… για πάντα!

Δικαίωμα να σε κρίνουν έχουν μόνο τα παιδιά σου!

Φιλικά

μαμά Α.Π.

(ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ!!!)

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com