Μια αλλιώτικη Πέμπτη πριν 22 χρόνια

Στην -προ 22 ετων- γειτονια μας Πεμπτη σημαινε ένα πραγμα: λαικη! Ετσι, ο συζυγατος μου, ο Μικρος Βουδας (εγω) με τα 32 κιλα που ειχα βαλει ηδη στη διαρκεια της εγκυμοσυνης και το μπεμπε (στην κοιλια) ξεκινησαμε για προμηθειες ζαρζαβατικων και φρουτων! Ειχε προηγηθει ερωτηση απο τον φιλοτιμο μελλοντα μπαμπα «Μηπως να παω μονος μου; Πού να τρεχεις με την κοιλια στο στομα;«

«Μπαααααααααα!» ηταν η δικη μου απαντηση, καθως σαν πρωτη φορα μελλουσσα μαμα αγνοουσα οτι οι «ενοχλησεις» που ειχα απο νωρις το πρωι χαμηλα στην κοιλια ηταν οι γνωστοι «πονοι»! Οσο λοιπον οι «πονοι» δεν ηταν του τυπου «τελος-του-κοσμου» δεν ειχα σκοπο να επιστρεψω σπιτι! Κατα τα αλλα, ο συζυγατος φορτωμενος με τσαντες, τσαντουλες και αυγοθηκες με παρακολουθουσε να σταματαω σχεδον σε καθε παγκο και να ξεφυσαω οπως ειχα μαθει στον ανωδυνο για να ανακουφιζω τις «ενοχλησεις» που ειχα!

Λιγο πριν φυγει για δουλεια -δουλευε μεσημερι τοτε- ξαναρωταει «Μηπως γεννας; Μηπως να μεινω σπιτι σημερα;«

«Μπααααα…. δε θα το καταλαβαινα; Θα ποναγα…» και δωστου «φφφφφου φφφφου» και ξαναματαπαλι «φφφφοοοοοοοοοοοοουυυυυυυυυυ» (ε, αφου με ανακουφιζε…) Εν τω μεταξυ επιστρεφοντας η κουνιαδα μου απο τη δουλεια και πριν κατσει για φαγητο, εκανε το καθιερωμενο τις τελευταιες μερες τηλεφωνημα για να δει πως ειμαι (ανυπομονουσε η γλυκια μου να γινει θεια!)

Μετα τα «καλα, καλα» κι αφου με ακουσε πανικοβλητη -η κουνιαδα, οχι εγω! εγω χαμπαρι δεν επαιρνα- να ξεφυσαω, φωναξε «Ερχομαι να σε παρω να παμε νοσοκομειο!!! Εσυ γεννας, χριστιανη μου!!!»

Καπου εκει πρεπει να σημανε ανα την επικρατεια γενικος συναγερμος: γονεις, πεθερικα, θειοι, θειες και ευτυχως, καποιος θυμηθηκε και τον πατερα του παιδιου, ειδοποιηθηκαν οτι το ΠΡΩΤΟ μωρο της οικογενειας ηταν on the way!

Καπως ετσι εφτασα μετα της συνοδειας μου, στο νοσοκομειο, οπου και φυσικα, ΓΕΝΝΗΣΑ!!!!!

Εναν κουκλο που καθως τον εβγαλε η γιατρος μου και τον σηκωνε για να μου τον δειξει, εβλεπα να ερχεται κατα πανω μου ενας μικρος Τεο! Ιδιος ο μπαμπας του σε μικρογραφια! Απο τη μια γελαγα γιατι λογω της ομοιοτητας με τον μπαμπα του, μου φαινοταν σαν αστειο, από την αλλη εκλαιγα γιατι ειχα στην αγκαλια μου το ΠΑΙΔΙ μου!!!!! (Δε χορταινω να το λεω… το ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!!)

Εκεινη την ημερα εμαθα πολλα πραγματα:

1. η πεθερα μου με αγαπαει πολυ!!!!! (γιατι αλλιως δεν εξηγειται πως εβλεπε το παιδι αυτο να μου μοιαζει…)
2. αν γυριζοντας καποιος -η κουνιαδα μου- απο τη δουλεια, αντι να φαει, αγχωθει και στρεσαριστει απο μια εντονη συγκινηση, μπορει να παθει νευρωση στομαχου
3. οταν το πρωτο παιδι βγαινει τοσο κουκλι, ξεγελιεσαι και αποφασιζεις, για να μην αλλαξεις τη συνταγη, να κανεις κι αλλα παιδια με τον ιδιο αντρα! (αλλα 3 μαλιστα!!!)
4. ο συζυγος που αμεσως μετα τη γεννα, ερθει μαζι σου στο μπανιο για να σε βοηθησει να πλυθεις και παρ΄ολο το «μαυρο» χαλι σου, σε φιλησει στο «σωστο» σημειο και σου πει ποσο ομορφο εξακολουθει να ειναι, ε, αυτος ειναι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ!!!!!
5. ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ, ΠΛΕΟΝ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ!!!!!!!

(τα υπολοιπα -ξενυχτια, κολοικους, αυπνια , διαβασμα, εφηβεια, αγωνιες – τα εμαθα στα επομενα 22 ΥΠΕΡΟΧΑ χρονια)

Παναγιωτη μου, χρονια πολλα σου ευχομαι, γεματα ευτυχια, προκοπη, αγαπη και χαμογελα!!!! Να μη βρεθει κοντα σου κακος ανθρωπος και να ‘σαι καλος και δικαιος! Σε ευχαριστω που με εκανες ΜΑΜΑ!!

η μανα σου  Χαρα 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com