Μπαμπάς από μακριά
Και αφου καταφερεις να παντρευτεις, να γινεις μαμα και να χωρισεις ως τα 25 σου, τι;
Γνωρισα τον μπαμπα του γιου μου στα 16 μου. Εκεινος δεκα χρονια μεγαλυτερος. Η κοινη ζωη μας ηταν πολλες σχεσεις σε μια. Περιοδοι με κτητικη ασχημη ζηλεια, υστερα ομορφος ερωτας, αγαπη και μετα αδιαφορια. Κενο.
Μετα απο 5 χρονια σχεσης και εναν αρραβωνα, ηρθε η εγκυμοσυνη. Ευτυχια. Ενιωθα την αγαπη του και το γεγονος πως θα δημιουργουσαμε μαζι οικογενεια μου εδινε χαρα. Με εκανε να νιωθω ασφαλεια.
Σιγα σιγα τα πραγματα αρχισαν να αλλαζουν… Λιγο οι οικονομικες δυσκολιες, λιγο τα πεταμενα παιχνιδια απο δω και απο κει στο σπιτι εκαναν δυσαρεστη την ατμοσφαιρα. Το στηριγμα μου αρχισε να διαλυεται, η αγαπη να γινεται συνηθεια και υστερα αδιαφορια. Και μαζι να γκρεμιζεται και ο κοσμος μου. Το προσπαθησα αρκετα. Αλλα προσπαθουσα μονη. Δε μου αξιζε να βρισκομαι σε ενα γαμο χωρις στοργη, χωρις τρυφεροτητα. Ετσι εφυγα. Πηρα τον 3χρονο μικρο μου και πηγαμε στους γονεις μου.
Τρια χρονια μετα εχει ισοπεδωθει μεσα μου η φραση ‘για παντα‘…
Εχει καταρρευσει η εμπιστοσυνη μου στους ανθρωπους..
Ο γιος μου βλεπει τον μπαμπα του μια με δυο φορες τον μηνα -και ας μενει στο απο πανω στενο- αφου παρω και ξαναπαρω τηλεφωνο να του θυμισω πως εχει ενα παιδι. Λεφτα φυσικα δινει στην χαση και στη φεξη… και αυτα μετρημενα κουκια..!
Και εκεινος, λεει, νιωθει καλα με τον εαυτο του. Εχουν, λεει, δικο τους κωδικα επικοινωνιας. Εγω γιατι αναρωτιεμαι αν ειπα την καταλληλη φραση σε μια επιπληξη, αν περναω αρκετο χρονο μαζι του… αν και αν και πως και τι..
Και φυσικα μου λειπει αφανταστα οταν δεν τον εχω στην αγκαλια μου.
Πως το κανουν αυτο; Εχουν καποιο διακοπτη που τον πατανε και σταματανε να νιωθουν, να νοιαζονται; Και καταλαβαινω πως ο ερωτας τελειωνει… Το παιδακι σου ομως πως μπορεις να το παιρνεις τηλεφωνο μονο μια φορα τη βδομαδα;;
Και μου λειπει εκεινος ο ομορφος ανθρωπος που ηξερα, που εδειχνε την αγαπη του με χιλιους τροπους…
Και αν οι ανθρωποι δεν αλλαζουν, με ποιον εζησα απειρες ομορφες στιγμες;
Μπορει να πληγωθηκα, να εκλαψα ακαταπαυστα, να μετανιωσα, να φοβηθηκα, να ενιωσα ανασφαλης, να πονεσα… μα ειμαι πολυ ρομαντικη για να μπορεσω να δεχτω πως εξαπατηθηκα…
Θα μου λεω πως οι ανθρωποι τελικα αλλαζουν…
~Η μαμα του Γιαννη~
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
όλες ξερόλες................
Η ηλικία δεν παιζει καθοριστικό ρολο πιστεύω εγω! Δηλαδή μονο μικρομανες χωρίζουν? Κ εγώ γνώρισα τον άντρα μου πριν μπω στα 17, λογο μεγαλης απόστασης ηρθε κ με ζήτησε απο τους γονεις μου για να μπορουμε να είμαστε μαζι... δεν σκεφτήκαμε τον γαμο απλα θέλαμε να το ζήσουμε (εκείνος ηταν 25) κ με τον καιρό βλέπαμε πως ο ένας ηταν το άλλο μισο του αλλου μέχρι που αποφασίσαμε να παντρευτουμε κ τώρα μετα απο 10 χρόνια κ μετα απο 3 παιδιά είμαστε πιο ευτυχισμένοι απο ποτέ! σε αντίθεση με αλλες που κανουν οικογένεια στα 30 κανουν παιδιά κ χωρίζουν στα 35. Οπότε μην ρίχνετε το φταίξιμο στο νεαρό της ηλικίας!
Για το θεό ρε κοπελιά τι περίμενες όταν κάνεις παιδιά σε τόσο μικρή ηλικία? Το 90% των σχέσεων που ξεκινάν στα 16 καταλήγουν σε χωρισμό. Εκανες έναν άνθρωπο το κέντρο του σύμπαντος και νομίζες ότι όλα περιστρέφονταν γύρω από αυτόν. Και έκανες και ένα παιδί που δε φταίει σε τίποτα, το όποιο τώρα το χρησημοποιείς για να φέρεις πίσω το πρώην. Φυσικά ήσουν πολύ μικρή και ερωτευμένη για να δεις ποιόν είχες απέναντι σου στην πραγματικότητα και τώρα που βγήκες από την αυταπάτη απορείς που πήγε αυτός ο άνθρωπος. Προχώρα τη ζωή σου και ξέχασε τον, δεν θα ξαναγίνει αυτός που νόμιζες ότι ήταν και δεν θα ξαναζήσετε τις τέλειες στιγμές που θυμάσαι. Όσο για το παιδί κάνε ότι μπορείς καλύτερο με τα δεδομένα που έχεις και ΠΟΤΕ μην του μιλάς με άσχημα λόγια για τον πατέρα του, ότι και αν κάνει.
Γλυκια μου, θα ηθελα να σου πω πως πρεπει να κοιταξεις εσενα και το παιδι σου! Οσο σκληρο και αν ακουγεται καποια στιγμη οταν θα μεγαλωσει και θα τα ζυγίζει ολα και τοτε θα βαλει πολλα στην θεση τους! Δεν ειμαι μανουλα και ας θελω πολυ να γινω!! Σου μιλάω ομως σαν παιδι.ενα παιδι που εζησα αυτη την παθητική στάση και διπλα μου ειχα μονο την μανα μου! Κοιτα να εισαι δυνατη και ασε τον πρωην αντρα σου να κανει οτι θέλει!
μηπως αθελα σου, υποσυνηδειτα χρησιμοποιείς το παιδι για να εχεις επαφες και ισως τα ξαναβρεις με τον πρωην? το κειμενο σου εμενα προσωπικα αφηνει μια αισθηση οτι μετανιωσες για την επιλογή σου. Αν γινεται κατι τετοιο, μπορει ο πρωην να νιωθει πιεση απο τη μερια σου και να δυσφορει με αποτελεσμα να μην επικοινωνει οσο πρεπει (για τα κοινα δεδομενα) με το παιδι. απο την αλλη μπορει η επαφη τους να ναι αρκετα ποιοτικη και οντως να χουν μια πολυ καλη σχεση. Σιγουρα θα μπορουσε να ναι συχνοτερη και μπορει να γινει στο μελλον. Η ευθυνη που ενδεχομενως σου αναλογει ειναι μηπως χρησιμοποιεις το παιδι ως μεσο πιεσης για επανασυνδεση. Απο κει και περα η σχεση που θα χουν γιος και πατερας ειναι κατι που δε πρεπει να σε βαραινει. Μονοι του θα βρουν την ακρη τους. Και εφοσον ειναι καλη η σχεση , θα ναι χαρουμενο το παιδι και ισορροπημενο. Αλλά εσυ φροντισε να κοιταξεις και εσενα, μη προσκολασαι στο παιδι. Εχεις ζωη, εισαι νεα και γυναικα. Βγες και πάλι στη "πιατσα", κοιτα να περνας ομορφα.
Μπράβο σου που είσαι τόσο καλή και στοργική με το παιδάκι σου! Δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως τους λόγους που ο άντρας σου δεν είναι πολύ κοντά στο παιδί του. Ό,τι έγινε μεταξύ σας είναι δυστυχώς παρελθόν, αλλά το παιδί δεν φταίει σε κάτι. Οφείλει να το βλέπει συχνότερα και να συμμετέχει σε πολλές δραστηριότητες μαζί του για να δεθούν περισσότερο και ουσιαστικά. Όμως, πρέπει κι εσύ να δείξεις την ανάλογη ωριμότητα και να μην μιλάς ποτέ αρνητικά στο παιδί για τον πατέρα του. Πρέπει να είσαι αντικειμενική και να έχεις πολύ υπομονή, γιατί μπορεί να έρθουν και καλύτερες ημέρες στο μέλλον και ο πατέρας του παιδιού τελικά να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί άλλο μακριά σας. Τι να πω; Καλή ανατροφή στο παιδάκι σου και ό,τι καλύτερο σε εσένα!!!
οταν έχασα τον πατέρα μου στα δεκαέξι...η ζωή μου μετα πήρε μια τροπή διαφορετική απο ολα όσα ειχα σχεδιάσει μέχρι τότε....δεν είχε να κανει με εμπόδια αλλα. ε το τι ζητούσα εγω απο την ίδια την ζωή πια...το ίδιο έγινε κ οταν έγινα μαμα ....αναθεώρησα τα πάντα....να ξέρεις οτι οι άνθρωποι αλλάζουν ανά πάσα στιγμή! αυτο που μας πλάθει ειναι τα βιώματα μας απο παιδιά μέχρι την τελευταία μας μέρα....έχεις σκεφτεί οτι υπάρχουν άνθρωποι που απλα δεν ειναι γεννημένοι για γονείς?....ίσως ο πρώην σου το ανακάλυψε αφού έγινε μπαμπάς....και τον άλλαξε....τον δυστυχησε....οχι το ίδιο τ ο παιδι....αλλα ο ρόλος που έπρεπε να πάρει ...δεν λεω προς θεού οτι ειναι σωστό αυτο που κανει ούτε τον δικαιολογω...θα έπρεπε να ειναι πιο ´´αντρασ´´ και να ειναι εκεί για σας..αλλα δες το λίγο έτσι μπάς κ σου φύγει η πίκρα και έτσι δεν την μεταδωσεις στο παιδάκι σου που κάποια στιγμή θα πρέπει ν το στηρίξεις χωρίς να το βαραινεις κ μ την δική σου...
Οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι και δύσκολα αλλάζουν. Δεν εξαπατήθηκες. Απλώς ήσασταν μικροί και ανώριμοι για να "δείτε" καλύτερα ο ένας τον άλλο. Τι να ξέρεις από τη ζωή όταν είσαι μόλις στα 17 σου ? Τέλοσπαντων αν ήσουν κόρη μου θα σου έλεγα να πάψεις να τον σκέφτεσαι και να πας παρακάτω. Η σχέση του με το παιδί σας είναι δική του ευθύνη και, πίστεψέ με, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου θα υποστεί ο ίδιος τις συνέπειες της ασυνέπειάς του! Εσύ ξεκόλα το μυαλό σου από το παρελθόν και κοίτα το μέλλον σου. Είσαι πολύ νέα.
δυστυχως και εγω δεν μπορω να καταλαβω καποιους γονεις πως μπορουν να αδιαφορουν για τα παιδια τους...πως μπορουν να μην ακουνε την φωνουλα τους,να μην νιωθουν την αγκαλια τους,να μην ειναι εκει οταν τους χρειαζονται,να μην ειναι κοντα οταν ειναι αρρωστα και το μονο που θελουν ειναι φροντιδα και αγαπη.Με αυτες τις αποριες πορευομαι πολλα χρονια στο μυαλο μου καθως ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων,με μια μανα που απο την προσχολοικη μου ηλικια ειναι αφαντη,που εφυγε απο το σπιτι και δεν ξαναγυρισε ποτε και εκλεισε και καθε γεφυρα επικοινωνιας μαζι μου απο τοτε.Ποτε δεν ηταν εκει πουθενα.Και τωρα εγω που πλεον ειμαι μαμα,δεν μπορω να φανταστω την ζωη μου χωρις τα παιδια μου ουτε λεπτο και αναρωτιεμαι πώς καποιοι μπορουν?με τον συζυγο σου μπορει να εχουν συμβει τα παντα,μπορει πχ να σε χτυπησε,να σε κερατωσε,να σου φερθηκε απαισια ΑΛΛΑ υπαρχει και ενα παιδι-παιδια που εχουν ανγκη τον μπαμπα τους-την μαμα τους οτι και αν εχει γινει μεταξυ των γονιων.Ας χωριζουμε πολιτισμενα οσοσ μπορουμε,για χαρη των παιδιων και μονο που δεν φταινε σε τιποτα πιστεψτε με!βρε ςτο κουραγιο καλη μου να συνεχιζεις ετσι,να εισαι κοντα στο παιδακι σου οσο μπορεις γιατι σε εχει αναγκη και οσο για τον μπαμπα,πιστευω θα καταλαβει το λαθος του καποια στιγμη,μονο πως τοτε ο χρονος θα εχει περασει και δεν θα μπορει να τον γυρισει πισω για να ζησει με τον γιο του ολα αυτα που εχασε.
Καταρχας να σου πω οτι σου εδειξε απο την αρχη τον ιδιορυθμο χαρακτηρα του(ζηλιες,ερωτα,κ.τ.λ.).Απλα να ξερεις αυτοι οι αντρες δεν αλλαζουν ευκολα.. Απλα απο την στιγμη που μενουμε εγκυες νιωθουν οτι δεσαν το γαιδαρο τους και οτι θα κανουμε οτι θελουν αυτοι..Περασα κ εγω την κριση μου μετα τη γεννηση του παιδιου μας με τη διαφορα ομως οτι οταν ενιωσε να μας χανει αφησε τον εγωισμο του και με παρακαλουσε να γυρισω. Εσενα ειναι πολυ εγωιστης(γιατι πως αντεχει μακρια απο το παιδι του) γιαυτο και σου δειχνει αδιαφορια,γιατι ισως σε ειχε υποτιμησει και δε περιμενε οτι θα σηκωθεις και θα φυγεις.. Υπαρχει ομως και το ενδεχομενο απλα να νομιζε οτι σε αγαπουσε και πολυ απλα του περασε.. Τι να πεις;;Αβυσσος η ψυχη του αντρα..